NOTHING'S IMPOSSIBLE.

6:40 χτυπάει ξυπνητήρι. Όχι τώρα, λίγο ακόμη.

6:45 κάποιος μπαίνει στο δωμάτιο. Σκηνή Α: Ακούω μια φωνή "Ξύπνα ρε βλαμμένο, ξύπνα να πλυθείς, εγώ φεύγω, σήκω ηλίθιο... Σήκω θα σε βρέξω", Σκηνή Β: Κάποιος έριξε ένα ποτήρι κρύο νερό πάνω μου. Θα τον σκοτώσω!!!

Χμ, αυτός ήταν ο πατέρας μου...

6:55 ξυπνητήρι Νο 2. Η Ήρα μπαίνει τρέχοντας στο δωμάτιο και ανεβαίνει στο κρεβάτι. Λίγο ακόμη γαμώ το φελέκι μου. Λίγο ακόμη... Νυστάζω.

7:15 ξυπνητήρι Νο 3. Που είναι; Που είναι; Αρνούμαι να ανοίξω τα μάτια μου. Αν τα ανοίξω θα ξυπνήσω.

7:30 ξυπνητήρι Νο 4. Μια γυναικεία νυσταγμένη φωνή ακούγεται στο διάδρομο. "Σήκω ρε παιδί μου θ΄αργήσεις. Σήκω ρε μαλάκα. Εγώ πρέπει να φύγω. Έχω να πάω στην τράπεζα και μετά στο ΤΕΒΕ. Τι ώρα γύρισες χθές; Γιατί ξενυχτάς βρε βλαμμένο όταν δουλεύεις την επομένη;"

7:45 Ανοίγω σιγά σιγά τα μάτια μου. Ψάχνω στο πάτωμα το χειριστήριο του στερεοφωνικού. Το βρήκα. Καλά είμαστε. Βάζω ραδιόφωνο.

7:55 Σηκώνομαι και πάω προς το μπάνιο. Κοιτάζω το ρολόι μου. Τι ώρα είναι; Τρία εγκεφαλικά, δέκα καρδιακά και πέντε ανακοπές... Ουρλιαχτά πανικού και ένα σκυλί να με κοιτάει με σηκωμένα τα αυτιά. Τι κοιτάς ρε νυχτερίδα; Σε 5 λεπτά θα πρέπει να είμαι στο γραφείο. Εύκολο αν ήμουν ο Mr. Spoc, ή η Τζίνι. Δύσκολο για μια κοινή θνητή.

Απορία και οργή: "Μα καλά δεν μπορούσε κανείς να με ξυπνήσει; Αφού ήξεραν οτι πρέπει να πάω στη δουλειά!"

8:15 Έφτασα στο γραφείο. Νυστάζω, βαριέμαι ζεσταίνομαι. Οι δρόμοι ήταν άδειοι. Πλήρωσα στο ταξί μόνο 3,50€!!! Φαινόμενο, εξωπραγματικό! Παραγγέλνω καφέ. Ανοίγω τον υπολογιστή. Μπαίνω στο internet.

Μπαίνω στις γνωστές ιστοσελίδες και blog. Μια υπόθεση 10 λεπτών για να δω αυτά που με ενδιαφέρουν για αρχή. Ο πανικός του πρωινού ξυπνήματος έχει πλέον καταλαγιάσει. Μου έχει μείνει η γεύση του καφέ, η αίσθηση του καθαρού μυαλού και η αισιοδοξία άπό χθες το βράδυ. Μια ανέλπιστη και ελαφρώς ιδιόμορφη αισιοδοξία.

Τα ωραία είναι τα μη προγραμματισμένα. Έχει δίκιο ο Piter Pan. Το παραδέχομαι. Εγώ...!!! Η απόλυτη παρανοϊκή σε ότι αφορά τον προγραμματισμό. Αυτή που κανονίζει πράγματα από 2 εβδομάδες έως 2 μήνες πριν. (Ασχέτως του οτι σπάνια μου βγαίνουν τα σχέδια. Αφού καταλήγω ή να βαριέμαι, ή να τα παρατάω στη μέση δίοτι ενθουσιάστηκα με κάτι καινούργιο ή απλά βαριούνται να ασχοληθούν οι άλλοι, οπότε τζίφος..)

Από χθες το πρωί γκρινιάζαμε για το γεγονός οτι δεν κάνουμε τίποτε. Πως όλοι λείπουν και δεν υπάρχει ψυχή στο κέντρο από γνωστούς και φίλους. 21:15 με πήρε τηλέφωνο, στις 22:00 βρεθήκαμε στην Πανεπιστημίου. Πήγαμε για ποτό. Θέμα συζήτησης τα σχεδιά μας για τη νέα σεζόν.

Πάντα μέτραγα την αλλαγή του χρόνου το Σεπτέμβρη. Θες επειδή τότε ξεκινούσαν τα σχολεία, θες επειδή τότε τελείωναν οι άδειες ή επειδή τότε άρχιζε να πέφτει η θερμοκρασία; Για μένα ο χρόνος άλλαζε τον Σεπτέμβρη.

Και οι δύο θέλουμε να μπούμε σε μια "σειρά". Να κάνουμε πράγματα τα οποία μας γεμίζουν. Να πάμε σε νέα μέρη. Να γνωρίσουμε νέους ανθρώπους. Να δοκιμάσουμε τα όριά μας. Να πηγαίνουμε για φαγητό όλοι μαζί. Να διαβάσουμε, να ακούσουμε, να δούμε. Το τρίπτυχο αυτό, θεωρώ, είναι το πιο σημαντικό στη ζωή των ανθρώπων. Είναι αυτό χάρη στο οποίο αποκτάς εμπειρίες, γεμίζεις, ζεις...

Είναι όμορφη η σκέψη οτι κάνεις κάτι για σένα. Οτι χτίζεις σιγά σιγά τη ζωή σου. Είναι ακόμη πιο όμορφο να μοιράζεσαι αυτο συναίσθημα με τους πιο αγαπημένους και κοντινούς σου ανθρώπους. Να αποτελούν ζωντανό και αναπόσπαστο κομμάτι των ονείρων, σκέψεων και σχεδίων σου.

Είναι όμορφο να ακούς τον κολλητό σου να μιλάει για το σπίτι του. Να σου λέει πως θα περνάμε χρόνο εκεί. Να σου λέει πως θα το φτιάξει και να ζητά τη βοηθειά σου. Είναι γλυκό να σκέφτεσαι οτι ξεμένει από λεφτά και να λες πως δεν βαριέσαι; Και τι έγινε; Θα αρχίσω να του πηγαίνω ταψιά με φαγητό για να έχει να τρώει για μια εβδομάδα τη φορά και να το εννοείς.

Ανυπομονώ να ετοιμαστεί και να έρθει η ώρα που θα πίνουμε τα homemade ποτά μας στο μπαλκόνι ή στο σαλόνι του με αυτή την απίστευτη θέα να μας παίρνει τα μυαλά.

Νιώθω μια ευεξία και μια ευφορία. Έχω την πεποίθηση οτι όλα θα πάνε καλά.

Κράτα με να σε κρατώ. Αν ένας είναι καλά, τότε δίνει ώθηση, κουράγιο και δύναμη στους άλλους να συνεχίσουν, να προσπαθήσουν, να τα καταφέρουν.

Θα ήθελα να ερωτευτώ. Χμ, αυτό τώρα γιατί το έγραψα; Αλλά δεν πειράζει..'Εχω πει οτι θέλω να είμαι ειλικρινής. Πάντως ισχύει. Δεν ξέρω αν το έχω νιώσει ποτέ αυτό συναίσθημα. Δεν μπορώ να κρίνω. Αδυνατώ. Θα ήθελα πάντως να συμβεί και αυτό φέτος. Ξέρω οτι δεν γίνεται να τα προγραμματίζεις αυτά, αλλά δε θα με χάλαγε αν μου τύγχαινε...

Ακούω μέσα στο μυαλό μου τον Dave Gahan:

"Just give me a reason, some kind of sign

I'll need a miracle to help me this time

I heard what you said, I feel the same

I know in my heart that I'll have to change

Even the stars look brighter tonight, nothing's impossible

I still believe in love at first sight, nothing's impossible

Even the stars look brighter tonight, nothnig's impossible

If you believe in love at first sight, nothing's impossible. . ."

Χαίρομαι που είμαι μόνο 20. Ξαφνικά καταλαβαίνω οτι έχω μπροστά μου μια ολόκληρη ζωή για να τη ζήσω στο μέγιστο. Και θα ξεκινήσω από τώρα.. Γιατί έτσι... Γιατί μπορώ...

Υ.Σ.1: Η Αθήνα είναι πανέμορφη τη νύχτα. Όσο και αν δεν θέλω να το παραδεχτώ, ξέρω οτι όταν φύγω θα μου λείψει... Αυτή θα είναι ο μεγάλος μου έρωτας.

Υ.Σ.2: Όταν έχω καλή διάθεση, είναι αποδεδειγμένο οτι γίνομαι συναισθηματική, ρομαντική και πολύ καλός άνθρωπος. Αυτό εμένα όμως γιατί με φοβίζει;

Ένας Χρόνος...

27-7-2006 με 27-7-2007.

Σήμερα κλείνω ένα χρόνο στη δουλειά. Θεοί και δαίμονες, ένας χρόνος! Θυμάμαι σαν χτες την πρώτη μέρα στο γραφείο. Μετράω ανάποδα τις μέρες για να φύγω. 50 εργάσιμες και σήμερα. Αθάνατο Ελληνικό δημόσιο.! Πριν από ένα χρόνο υπέγραψα Σύμβαση Περιορισμένου χρόνου για 14 μήνες.

Επιχειρώ να κάνω έναν απολογισμό του τι συνέβη στη ζωή μου τους τελευταίους μήνες. Χμ, το απόλυτο κενό. Τίποτε. Ψάχνω, σκέφτομαι, κοιτάζω έξω από το παράθυρο, πίνω μια γουλιά καφέ και ανάβω ένα ακόμη τσιγάρο. Μα είναι δυνατόν; Να μην μπορώ να βρω κάτι που να αξίζει; Βγήκα, ήπια, ξενύχτησα, είδα και άκουσα καινούργια πράγματα. Γνώρισα νέους ανθρώπους, μίλησα με τους φίλους μου, ήρθα πιο κοντά με τους δικούς μου, δούλεψα, αγνόησα τις εξεταστικές μου. Αλλά δεν έκανα κάτι σημαντικό. Κάτι που να καθορίσει τη χρονιά. Κάτι που να επιθυμούσα βαθιά. Κάτι που να ονειρεύτηκα. Κάτι που να αλλάξει τη ρότα τη ζωής μου. Έκανα σχέδια, έκανα σκέψεις αλλά έχω μείνει εκεί. Περιμένω να τελειώσει η δουλειά για να τα βάλω μπρος Ένα χρόνο τώρα η ζωή μου περιστρεφόταν γύρω από τη δουλειά. Ξαφνικά νιώθω μεγάλη. Μεγαλύτερη από ότι είμαι και από ότι δείχνω. Μεγάλη και ανεπαρκής. Σαν να πρόδωσα τον εαυτό μου, τα θέλω μου και τα πιστεύω μου.

Όταν ήρθα εδώ, ήρθα γιατί είχα ανάγκη τη δουλειά. Από οικονομικής πλευράς δε μου έκανε κακό (ασχέτως του ότι ξόδευα όλα τα λεφτά σε εξόδους, στον ΟΤΕ, και σε cd/βιβλία). Ούτε από κοινωνικής. Έμαθα λίγο καλύτερα πως λειτουργεί ο κόσμος. Πράγμα θετικό, γιατί προσγειώθηκα και θέλω νομίζω ότι έβαλα λίγο μυαλό.

Έχω αρχίσει και τρομοκρατούμαι. Τι γίνεται; Πως και γιατί πέρασε έτσι ο καιρός; Ήθελα να τελειοποίησω τα Γαλλικά μου, να συνεχίσω τα Ιταλικά, να ξεκινήσω Ισπανικά, να περάσω μαθήματα, να μαζέψω λεφτά να βγάλω δίπλωμα οδήγησης, να ταξιδέψω, να πάω διακοπές. Δεν έκανα τίποτε από όλα αυτά. Τα Γαλλικά μόνο συνέχισα, αλλά και αυτά μετά από 5 μήνες τα άφησα. Πήγα σε ένα σκασμό συναυλίες, ξόδεψα μια περιουσία σε περιοδικά, σε ποτά που άφηνα πάντα στη μέση και έβαζα τους άλλους να τα τελειώνουν, σε dvd τα οποία καθ υστερούσα για εβδομάδες και πολλές φορές τα έχανα, κοιμόμουν ώρες ατελείωτες ή δεν κοιμόμουν καθόλου. Είχα την αίσθηση οτι δεν είχα αρκετό χρόνο ποτέ και για τίποτα. Κι όμως... Δεν έκανα τίποτα που να ήθελα βαθιά. Ήμουν αδρανής.

Βλέπω τους άλλους γύρω μου που βάζουν σε μια "τάξη" τη ζωή τους. Η ξανθιά δουλεύει και μαζεύει λεφτά και ότι της μένει τα ξοδεύει σε ρούχα που είναι η μεγαλύτερη αδυναμία της. Έβγαλε δίπλωμα, θα πάρει αμάξι, ερωτεύτηκε, πληγώθηκε, αρρώστησε, συνήλθε, υιοθέτησε έναν υγιεινό τρόπο ζωής, έκοψε το αλκοόλ, συνέχισε τις ξένες γλώσσες και παραμένει στον κόσμο της. Η Πέννυ, άρχισε τα μαθήματα οδήγησης, ερωτεύτηκε, πληγώθηκε, αποφάσισε να προχωρήσει, ήταν συνεπής στις υποχρεώσεις της, στη σχολή της, στη δουλειά της, στην οικογένειά της και προσπάθησε όσο μπορούσε να κάνει πράγματα που την ευχαριστούσαν. Η Biggles, δούλεψε, άλλαξε, διάβασε, άκουσε, ονειρεύτηκε, έπαθε κατάθλιψη, συνήλθε, ξανά έπαθε κατάθλιψη, μίλησε... Ακόμη άκρη δεν έβγαλε, αλλά είναι σε καλό δρόμο.. Τέλος ο Piter Pan, έπιασε σπίτι, άρχισε να ασχολείται μ' αυτό, κάνει πρόβες με το συγκρότημα και αποφάσισε να σοβαρέψει και να ασχοληθεί με τη σχολή του. Ήπιε, βγήκε, είδε, άκουσε, γνώρισε, πληγώθηκε, έμαθε, προχώρησε. Έτσι θέλω να πιστεύω τουλάχιστον.

Εγώ; Τα ίδια και τα ίδια. Προσκολλημένη στους ίδιους ανθρώπους, στα ίδια πράγματα, στις ίδιες ταινίες, στα ίδια μαγαζιά. Καμία αλλαγή, τίποτε καινούργιο.

Ίσως (και αυτό το λέω με κάθε επιφύλαξη), έμαθα λίγο καλύτερα τον εαυτό μου και τον σεβάστηκα λίγο περισσότερο. Ίσως έπαψα να είμαι τόσο αυτοκαταστροφική. Κατάλαβα πόσο άχρηστη είμαι στο να παρηγορώ τους άλλους και στο να δίνω συμβουλές. Κάτι είναι και αυτό από το να τους παίρνω στο λαιμό μου.

Α! και το σημαντικότερο; Άρχισα να εκτιμώ περισσότερο τη μητέρα μου. Και να την καταλαβαίνω. Έμαθα ότι η αλήθεια είναι προτιμότερη από το ψέμα, ακόμη και αν είναι άβολη ή τρομακτική.

Ψιθύρισα αλήθειες σε αυτιά που κατά πάσα πιθανότητα δεν ήθελαν να ακούσουν. Αλλά αισθάνθηκα καλύτερα. Πιο ήρεμη. Εκδηλώθηκα και απογυμνώθηκα σε ανθρώπους που δεν με ήξεραν όσο θα ήθελα. Έφυγα από παρέες και έδιωξα ανθρώπους από δίπλα μου.

50 εργάσιμες και σήμερα... Απέκτησα περισσότερη πίστη, τόλμη και εμπιστοσύνη. Δεν ξέρω αν αρκεί, δεν ξέρω τι θα κάνω, πως θα ζήσω τι ζωή μου. Ξέρω μονάχα τι θέλω. Προς το παρόν μου αρκεί.

Υ.Σ.: Σήμερα ήταν η τελευταία εκπομπή ενός φίλου μου στο ραδιόφωνο. Μελαγχόλησα. Μέσω της εκπομπής τον γνώρισα πριν από τρία χρόνια. Ξέρω ότι τέλος της εκπομπής δεν σηματοδοτεί το τέλος της φιλίας μας, αλλά ένα ακόμη πράγμα που ευχαριστιόμουν έφτασε στο τέλος του. Παρόλο που ξέρω ότι αγνοεί την ύπαρξη του blog (άλλωστε ελάχιστοι δικοί μου άνθρωποι τη γνωρίζουν), ήθελα να τον ευχαριστήσω για όσα έμαθα και έζησα δίπλα του. Όσο και αν τον ενοχλεί που του το λέω, αποτέλεσε την αφορμή για να ανακαλύψω λίγο καλύτερα τι επιθυμώ και ποια είμαι. Καλή συνέχεια φίλε μου!!!

Ωραίο καλοκαίρι...

Κοιμάμαι άσχημα τα βράδια. Ζεσταίνομαι. Ιδρώνω.

Δεν έχω κλιματιστικό. Ούτε καν ανεμιστήρα Νιώθω ότι λιώνω. Ώρα με την ώρα. Ξυπνάω. Κάθομαι στο κρεβάτι Ησυχία παντού. Δεν κινούμαι. Οι δικοί μου κοιμούνται βαθιά. Έχουν αφήσει ανοιχτή την μπαλκονόπορτά τους και ακούω την Ήρα να γρυλίζει με το θρόισμα των φύλλων. Τους φυλάει.

Σκέφτομαι να πάω να πιω νερό. Το ψυγείο μου φαίνεται ότι είναι πολύ μακριά. Νυστάζω κιόλας. Το πιο πιθανό πως μέσα στο μαύρο σκοτάδι θα σκοντάψω κάπου και θα πέσω. Πάω αθόρυβα -σχεδόν- στο μπάνιο να πιω από τη βρύση. Είναι πιο κοντά. Ακούω τα πουλιά να καλεαηδούν (κοτσύφια και αηδόνια αν δεν κάνω λάθος) και τα τζιτζίκια. Ξημερώνει σκέφτομαι. Δεν κοίταξα τι ώρα είναι Δε με νοιάζει. Ζαλίζομαι. Η ατμόσφαιρα είναι αποπνικτική. Γυρνάω στο δωμάτιό μου. Τα φώτα του αυτοκινήτου από τη διπλανή πολυκατοικία τρυπώνουν στο χώρο από το μικρό ξύλινο παράθυρο.

Θυμάμαι την πρώτη φορά που είδα αυτό το δωμάτιο λίγες μέρες πριν μετακομίσουμε σ' αυτό το σπίτι. Το παραθυράκι αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που παρατήρησα. Εξαιτίας του παρακαλούσα τους γονείς μου να πάρω εγώ αυτή την κρεβατοκάμαρα -είναι η μεγαλύτερη-. Σε μια άχαρη κατ' άλλα πολυκατοικία, το παραθυράκι αυτό ξεχώριζε. Αυτό και το μπαλκόνι ίσως είναι τα μόνα πράγματα που μ' αρέσουν σ' αυτό το σπίτι. Ίσως για χάρη τους να μην έφευγα ποτέ από εδώ. Πάω στο κρεβάτι. Βαριέμαι αφόρητα. Ζεσταίνομαι αφόρητα. Θα ήθελα να ξανακοιμηθώ, αλλά δεν βρίσκω το λόγο. Δεν θα το ευχαριστηθώ. Ανοίγω το στερεοφωνικό και βάζω σιγά τη μουσική.

Η Ήρα έχει ακούσει οτι σηκώθηκα. Έχει αφήσει το συνηθισμένο πόστο της στο δωμάτιο των γονιών μου και την ακούω να ξύνει την πόρτα μου. Απαιτεί ουσιαστικά να της ανοίξω. Δεν έχω άλλη επιλογή. Ήδη έχει κάνει ζημιά σε όλες τις πόρτες με τα νύχια της. Αν την άφηνα θα άνοιγε τρύπα στο τέλος. (Την εγγύηση που δώσαμε στην αρχή για τυχόν ζημιές στο σπίτι την έχουμε σίγουρα χάσει...) Μπαίνει μέσα. Αρχίζει και μυρίζει τα μαξιλάρια και τα βιβλία που είναι πεταμένα στο πάτωμα. Μετά από λίγο απομακρύνεται και ανεβαίνει και αυτή στο κρεβάτι. Τεντώνεται και πιάνει σχεδόν τα 2/3. Μαζεύομαι όσο πιο κοντά στον τοίχο γίνεται, προσπαθώντας να της αφήσω μπόλικο χώρο. Από κουτάβι έχει μάθει να κοιμάται μαζί μου. Το χειμώνα λειτουργεί ως έξτρα κουβέρτα. Το καλοκαίρι όμως αυτό δε γίνεται. Δεν μπορώ τίποτε πάνω μου ή δίπλα μου όταν έχει τόση ζέστη.

Πιάνω ένα περιοδικό από το πάτωμα και ανάβω το φως στην ανθοστήλη που λειτουργεί ως κομοδίνο. Η κυρία αρχίζει και με σπρώχνει με το κεφάλι της. Την ενοχλεί το φως. Ιδιοτροπίες που έχει και αυτό το ζωντανό. Ποιος την καλόμαθε έτσι αναρωτιέμαι...; Με μουτζώνω για την αφελή ερώτηση που έκανα στον εαυτό μου. Σχεδόν πάντα κάνουμε ότι θέλει εκείνη. Υποκύπτω και σβήνω το φως. Σηκώνομαι και πάω στο γραφείο. Πιάνω ένα τετράδιο και ένα στυλό. Βάζω το γυαλιά μου, ας όψεται η μυωπία, τα οποία παραλίγο να πατήσω αφού ήταν και αυτά πεταμένα στο πάτωμα και αρχίζω να γράφω. Βαριέμαι να ψάχνω καλώδια για να συνδέσω και να ανοίξω τον Η/Υ. Αρχίζω και γράφω. Κοιτάζω το ρολόι. Σε λίγο θα αρχίσει να χτυπά το ξυπνητήρι. Πρέπει ν' αρχίσω να ετοιμάζομαι για να φύγω για δουλειά. Τι φοράνε; Θα έχει 40 βαθμούς το λιγότερο. Ουφ, γαμώ το φελέκι μου και τους εμπρηστές μου. Τη σιχαίνομαι αυτή τη διαδικασία. Αρπάζω τη φόρμα που κρέμεται από μια καρέκλα και το πρώτο μακό που βρίσκεται μπροστά μου. Πάλι σαν λέτσος θα βγω στην κοινωνία. Πάω να πλυθώ και να φτιάξω καφέ. Φτιάχνω την τσάντα μου. Στριμώχνω μέσα γυαλιά, κλειδιά, περιοδικά, βιβλία, cd, μαρκαδόρους, στυλό και το τετράδιο.

Βγαίνω έξω. Ήδη άρχισα να ιδρώνω και είναι δεν είναι 7. Δε γαμιέται; Ανάβω τσιγάρο και αρχίζω να περπατάω μέχρι τον κεντρικό δρόμο για να βρω ταξί. Σιγά μην περπατήσω μέχρι τη στάση για να βρω λεωφορείο με τέτοια ζέστη. Λυπάμαι τα λεφτά που θα δώσω, αλλά το σώμα μου αρνείται να λειτουργήσει με έναν ήλιο να καίει.

Βλέπω το κίτρινο αμάξι να πλησιάζει. Σηκώνω το χέρι μου να σταματήσει. Λέω τον προορισμό μου στον οδηγό και καθώς ξεκινά βάζω τα ακουστικά στ' αυτιά μου και ψάχνω το αγαπημένο μου κομμάτι στο i-pod. Καθώς προχωράμε κοιτάζω πίσω την Πεντέλη. Ένα καφέ σύννεφο την καλύπτει. Βλέπω μονάχα το περίγραμμά της. . .

Ωραίο καλοκαίρι αναλογίζομαι . . .

Καλέ μου Λάζαρε...

Είχα υποσχεθεί ότι θα είμαι καλό παιδί. Πως δε θα χρησιμοποιήσω κακές λέξεις σ' αυτό το blog. Δεν θα γίνω κακός άνθρωπος. Δεν θα σχολιάσω αρνητικά κανέναν. Είχε πει βρε αδερφέ ότι αν μη τι άλλο θα προσπαθήσω. Ε, τελικά δεν μπορώ να το κάνω. Ή καλύτερα δεν θέλω να το κάνω. -Δύο πράγματα θυμάμαι έντονα από την παιδική μου ηλικία. Τη μάνα μου να φωνάζει πως θα με χτυπήσει κάτω σαν χταπόδι και τη μάνα μου πάλι να φωνάζει πως δεν υπάρχει δεν μπορώ αλλά δεν θέλω.-

Καλέ μου Λάζαρε όλοι είναι μαλάκες. Καυλοράπανα. Ηλίθιοι που απλά φυτοζωούν σε τούτη τη γη Σε βρήκα χθες το βράδυ στο δρόμο μου και έπαθα σοκ. Δεν έχω ξανανιώσει έτσι στην ζωή μου. Ποτέ... Ήσουν και είσαι στα μαύρα σου τα χάλια. Δεν είχες όνομα. Εγώ σε βάφτισα Λάζαρο. Με μια ανείπωτη ελπίδα ότι θα σου φέρει γούρι το όνομα. Δεν ξέρω αν ακούς σ' αυτό το όνομα. Αλλά εγώ έτσι θα σε θυμάμαι. Σε βρήκα σε μια γωνιά, ξαπλωμένο να κοιμάσαι. Ανήμπορος να κινηθείς. Αίμα παντού. Μονάχα λίγο νερό δίπλα σου, που και αυτό με δυσκολία έπινες. Μπορούσα να μετρήσω τα κόκαλά σου. Κι όμως είσαι τόσο όμορφος. Αρχοντικός. Αξιοπρεπής. Ήρεμος. Φιλικός. Κάθισες να σε χαϊδέψω. Να σε ταΐσω Εκεί που δεν μπορούσες να κινηθείς και έτρεμες, άρχισες σιγά σιγά να παίρνεις δυνάμεις. Έφαγες ότι σου έδωσα. Ήπιες σχεδόν 2 λίτρα νερό. Και άρχισες να με ακολουθείς. Σε είδα στον ύπνο μου. Πολύ πριν με πάρει ο ύπνος ήξερα ότι δεν θα είναι ήρεμο το βράδυ.

Έφερα την κτηνίατρο με τα χίλια ζόρια να σε δει. Σου έδωσε μια αντιβίωση και σου έβαλε ένα σπρέι στις πληγές σου με στόχο να μην μολυνθούν περισσότερο. Δεν μπορούσε να σε πάρει μαζί της ή να σου κάνει εξετάσεις εκτός ιατρείου. Ήσουν τόσο ήρεμος. Κάθισες να σου βάλουμε φίμωτρο και λουρί για να μπορούμε να σε ελέγξουμε Ούτε μια στιγμή δεν παραπονέθηκες. Δεν αντέδρασες. Φοβήθηκες μονάχα, αλλά φάνηκε να ηρεμείς γρήγορα. Περιμέναμε υπομονετικά τέσσερις ώρες μέχρι να έρθει κάποιος γιατρός. Η φιλοζωική εταιρεία είχε κλείσει!!! (Στις 5 το απόγευμα!) Το ίδιο και το κτηνιατρικό της κέντρο. Το ίδιο και το νοσοκομείο ζώων. Όλοι οι γιατροί που κάλεσα μπορούσαν μετά τις 10 το βράδυ, διότι κανείς δεν ήθελε να χάσει τα κανονισμένα ραντεβού του. Και εσύ ψυχορραγούσες...

Ήρθε η μαμά μου με το που τελείωσε από τη δουλειά. Έφερε μαζί της και ένα φίλο μας για να βοηθήσει. Πάλι καλά. Γιατί είχα αρχίσει να φρικάρω... Ήμουν σε έξαλλη κατάσταση και ακόμη είμαι. Έξαλλη με το γεγονός ότι κανείς δε βοηθούσε. Περνούσαν όλοι από δίπλα σου, σε κοίταζαν, πέταγαν μια γαμημένη ατάκα του τύπου "αχ το καημένο" και έφευγαν. Κάποιος μου είπε ότι ήσουν από το πρωί εκεί. Εξαγριώθηκα. Έχασα το έλεγχο. Άρχισα να κλαίω. Μα καλά, κανείς δε μπήκε στη διαδικασία να σε βοηθήσει. Να καλέσει νωρίτερα ένα γιατρό. Να κάνει κάτι...!!! Κανείς; Τόση αδιαφορία;

Νύχτωσε, η ώρα είχε περάσει. Δεν μπορούσα να σε πάρω σπίτι. Αν σε έβλεπε η Ήρα στο χώρο της θα είχαμε μακελειό. Προσευχήθηκα (πράγμα που οφείλω να ομολογήσω ότι δεν κάνω τόσο συχνά) να είσαι εκεί το πρωί. Να μη φύγεις. Μου έλεγαν ότι είσαι έξυπνος. Είσαι ράτσας (πράγμα αδιάφορο). Μου έλεγαν ότι είσαι μαθημένος να έχεις ανθρώπους γύρω σου. Αυτό με τσάτισε ακόμη περισσότερο. Στην ιδέα ότι κάποιος σου έδωσε ένα σπίτι και μετά σε εγκατέλειψε με έκανε να ευχηθώ να υποφέρει αυτός ο άνθρωπος. Τον καταράστηκα. Στα τσακίδια να πάει. Να πονέσει όπως πόνεσες και συνεχίζεις να πονάς εσύ.

Με το που ξύπνησα το πρωί πήρα τηλέφωνο τον πατέρα μου να μάθω αν είσαι ακόμη εκεί. Η απάντηση που έλαβα ήταν θετική. Μου υποσχέθηκε ότι θα κάνουμε ότι μπορούμε για να ζήσεις. Ένας κύριος προσφέρθηκε να σε πάρει σπίτι του. Να σε κρατήσει. Τον πίστεψα. Μακάρι. Θα είσαι ευτυχισμένος. Αλλά και να μην σε πάρει, θα σε κρατήσουμε εμείς εκεί. Θα έχεις και παρέα. Αρκεί να σε δεχτούν. Αλλά έχω πίστη. Είναι καλά σκυλιά. Έχουν καλό χαρακτήρα.

Αχ, Λαζαρέ μου, είσαι μοναδικός το ξέρεις; Και όλοι όσοι σε προσπερνούσαν και σε προσπερνάνε είναι απλά τρισκατάρατοι μαλάκες που δεν αξίζουν ούτε ένα βλέμμα σου. Κάνε υπομονή, κάνε κουράγιο. Πάλεψε να ζήσεις. Σε παρακαλώ... Εγώ θα είμαι εκεί. Θα κάνω ότι μπορώ. Εσύ κοίτα να ζήσεις. Να γίνεις καλά.

Είσαι τόσο όμορφος καλέ μου. Και ο κόσμος τόσο σκληρός. . .

Μονάχα γιατί σκέφτομαι; Γιατί να περνάς τόσα; Εσύ και άλλοι σαν και εσένα...

Υ.Σ.: Μπορεί και να είμαι τρελή. Μπορεί επειδή μεγάλωσα με σκυλιά δίπλα μου (και τα τελευταία 8 χρόνια έχω ένα με το οποίο κοιμάμαι και αγκαλιά) να πονάω πιο πολύ από κάποιον που δεν έχει, όταν βλέπω ένα αδέσποτο σε τέτοια κατάσταση. Αλλά ξέρω ότι άνθρωπος που δεν ενδιαφέρεται για τα ζώα -χωρίς αυτό να σημαίνει πως σώνει και καλά πρέπει να έχει σπίτι του- τότε δεν είναι άνθρωπος που αξίζει να ασχολείσαι μαζί του. Και αυτά πονάνε, καταλαβαίνουν, δείχνουν τα συναισθήματά τους. Η Ήρα όταν ο πατέρας μου ήταν άρρωστος κάθισε για έξι μήνες δίπλα του, κυριολεκτικά, μέχρι να γίνει καλά. Όταν εγώ δεν είμαι καλά, έρχεται και κάθεται δίπλα μου. Κοιμάται πάνω μου. Ζητάει χάδια και παιχνίδια. Όταν είμαι άρρωστη, στεναχωρημένη, πονάω, έρχεται και προσπαθεί να με κάνει να χαμογελάσω. Τα πρωινά που δεν έχω να πάω στη δουλειά, έρχεται και με ξυπνάει. Όταν ακούει περίεργους θορύβους τη νύχτα αρχίζει και γαβγίζει Δεν λένε άδικα ότι τα σκυλιά είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου. Αν μη τι άλλο σεβαστείτε τα. Το αξίζουν._

THE FREAKS. COME. OUT.

THE FREAKS. COME. OUT.

Δανείζομαι τη φράση από το φυλλάδιο που έχω στα χέρια μου για το party ενός φίλου. Ναι, νομίζω οτι μπορώ πλέον να τον αποκαλώ φίλο. Ένας από τους λίγους. Όταν ήμουν μικρή ο πατέρας μου έλεγε οτι οι φίλοι μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Όλοι οι άλλοι είναι γνωστοί και παρέα για να περνάς απλά καλά. Σιγά σιγά ανακαλύπτω οτι είχε δίκιο. Για κάποιο λόγο οι γονείς έχουν πάντα δίκιο σε οτι αφορά το παιδί τους. Με εκνευρίζει αυτό. Δέχομαι οτι όλοι κάνουν λάθη Για αυτό συγχωρώ και ζητώ συγχώρεση όταν κάνω μαλακία. Αλλά οι γονείς πάντα καταλήγουν να βγαίνουν σωστοί. Πως γίνεται αυτό; Γιατί γίνεται αυτό;

Βαριέμαι να σκέφτομαι και να αναλύω. Το κάνω συχνά τους τελευταίους μήνες και έχω αρχίσει και κουράζομαι.

Διαβάζω. Ακούω Βλέπω. Μαθαίνω. Προσπαθώ τουλάχιστον...

Περπάτησα βράδυ στο κέντρο της Αθήνας. Γκάζι - Σύνταγμα. Στην αρχή γκρίνιαζα. Ήθελα απλά να πάρω ένα ταξί και να πάω σπίτι. Δεν θα το πλήρωνα εγώ όμως (άφραγκη τελείως), οπότε αναγκάστηκα να υπακούσω στις επιθυμίες άλλου. Είχε δίκιο. Ήταν ωραία βόλτα. Όχι τόσο για αυτά που είδαμε περπατώντας. Αυτά τα βλέπεις συνέχεια.. Ήταν όμορφο το συναίσθημα το οποίο δημιουργήθηκε.. Οι συζητήσεις, τα γέλια, τα σχόλια.

Στιγμές τις οποίες θα θυμόμαστε.

Αυτό αξίζει.

Πιο πριν συναυλία στην Τεχνόπολη στο Γκάζι. Καθισμένοι στο χορτάρι, πίνοντας μπύρα, καπνίζοντας, τραγουδώντας, συζητώντας. Βόλτες, φάτσες που τις βλέπεις παντού, γνώριμες, οικίες αλλά που δεν τους μιλάς ποτέ. Αναρωτιέσαι πως είναι η ζωή τους. Τι κάνουν τα πρωινά; Είναι ευτυχισμένοι; Ονειρεύονται; Ζουν τη ζωή τους όπως θα ήθελαν;

Το επόμενο πρωί ξυπνάς και πας σε μια δουλειά που δεν σ' αρέσει. Θα ήθελες να είσαι κάπου αλλού. Δεν μπορείς. Όχι ακόμα. Όχι τώρα. Κάνε υπομονή. Μέχρι τον Οκτώβρη. Φόβος. Μετά τι θα γίνει; Θ' αλλάξει τίποτε; Αδυναμίες, φόβοι, εγωισμοί...

Διαβάζεις για τις ζωές άλλων και ζηλεύεις. Σαν να κοιτάς μέσα από μια κλειδαρότρυπα.

Σκέφτομαι τις υποχρεώσεις που έχω. Μου φαίνονται βουνό. Αλλά δεν πειράζει.

Ζεσταίνομαι. Σιχαίνομαι τη ζέστη. Σιχαίνομαι τα κλιματιστικά, αλλά έχω αρχίσει να εξαρτώμαι από αυτά. Θέλω μονάχα να κλείνομαι σπίτι μου μέχρι να νυχτώσει και τότε να βγαίνω έξω στον κόσμο. Δεν μπορώ. Και πάλι κάνω υπομονή.

Ακυρώνω ραντεβού με γελοίες δικαιολογίες. Δεν θέλω να περπατήσω σε πυρακτωμένα πεζοδρόμια. Να μπω σε λεωφορεία ή μετρό. Να πληρώσω κλιματιζόμενα ταξί. Θέλω μονάχα να γυρίσω σπίτι μου.

Το μόνο το οποίο με χαλαρώνει είναι το κλίμα στο διπλανό γραφείο. Φεύγω από το δικό μου και μεταφέρομαι διακριτικά στους δίπλα. Δεν έχουμε δουλειά. Μας έχει πιάσει παράκρουση, γελάμε. Οι περισσότεροι λείπουν σε άδεια.

Χάνω τον ειρμό μου (αν μπορεί κανείς να το αποκαλέσει ειρμό αυτόν τον καταιγισμό). Γελάνε. Συνέχεια. Μου αποσπούν την προσοχή. Πάω να τους απαντήσω και με αποστομώνουν.

Τόσο καιρό περίμενα να έρθει η ώρα να φύγω από εδώ μέσα. Τώρα καταλαβαίνω οτι κάτι τέτοιες φάσεις θα μου λείψουν. Τα παιδιά θα μου λείψουν. . .

Τόσο κλισέ και τόσο αλήθεια: όλα κάποτε τελειώνουν.

THE FREAKS. COME. OUT.

Μια βραδιά στο Kinky...

Something that has a lot of curves or twist...

Odd, eccentric, peculiar, fanciful, offbeat, bizzare, curious...

Η καλύτερή μου φίλη έγινε 21. Οι φίλοι μου είναι οικογένειά μου. Χρόνια έχω αυτή την άποψη. Τους φίλους του διαλέγουμε και μας διαλέγουν. Μας αγαπούν, μας σέβονται, μας εκτιμούν για αυτό που είμαστε. Δεν έχουν απαιτήσεις. Το μόνο που περιμένουν είναι την αγάπη μας. Με δουλεύουν όταν τους το λέω. Με λένε χίπισσα Αλλά ξέρω ότι κατά βάθος συμφωνούν με αυτή την άποψη.

Προσπαθούσαμε να σκεφτούμε τι μπορεί να κάνει τώρα που έγινε 21. Τι επιτρέπεται να κάνει που πριν απαγορευόταν. Δεν καταφέραμε να καταλήξουμε κάπου. Μόνο το ότι μπορεί να πιει ελεύθερα αλκοόλ στην Αμερική. Αλλά δεν προγραμμάτιζε ποτέ να πάει εκεί για να την απασχολεί. Τελικά όλα στην Ελλάδα όλα είναι ελεύθερα. Με το που γίνεις 18 μπορείς (θεωρητικά τουλάχιστον) να κάνεις τα πάντα.

Κι όμως...

Καταλήγουμε να μην κάνουμε τίποτα. Απλά σκεφτόμαστε.

Χρησιμοποιώ πληθυντικό αριθμό γιατί σκέφτομαι την οικογένειά μου.

Αλλά ας μιλήσω μονάχα για εμένα.

Το μυαλό παίζει περίεργα παιχνίδια. Είναι πανούργο. Δυνατό. Τόσο δύσκολο να του ξεφύγεις. Αναμνήσεις, όνειρα, παρόν. Μπερδεύονται, συγχέονται Χάνομαι σε μια δίνη αδυσώπητων συναισθημάτων. Τα χάνω. Τι συμβαίνει αληθινά και τι μέσα στο μυαλό μου; Άραγε η αλήθεια θα λάμψει; Ή θα μείνω για πάντα στο σκοτάδι του μικρόκοσμου μου, δίχως αλλαγή και συγκινήσεις;

Αν ξέρουμε ότι η μπάνκα πάντα κερδίζει τότε γιατί να τζογάρουμε;

Μα για το ρίσκο και την αδρεναλίνη θα αναφωνήσουν κάποιοι...

Ουφ.! Γλυκανάλατοι συναισθηματισμοί που έλεγε ο αξιότιμος κ. Μπουκόφσκι.

Από την άλλη, αν δεν ρισκάρεις τι να την κάνεις την ζωή; Αν δεν σκέφτεσαι, δεν αναρωτιέσαι...

Ένας αγαπημένος μου άνθρωπος που ζει στην ξενιτιά δεκαετίες ολάκερες (με την πατροπαράδοτη έννοια της λέξης), μου έγραψε προσφάτως πως, με προτιμά δυστυχισμένη, παρά να φορώ το αιώνιο χαμόγελο του κατατονικού Ευρωπαίου. Με συμβούλεψε να κρατήσω τις άμυνες μου αυτούσιες. Να προσέχω όμως τις παγίδεςτων ονείρων: είναι αραχνοΰφαντες και ύπουλες, η δε δουλειά τους είναι να αποσπούν την προσοχή μου από την πραγματικότητα. Να δοκιμάζω πάντα το έδαφος που πατάω και να κρατώ μικρό καλάθι όπου ακούω πολλά κεράσια (τα τελευταία χρόνια ακούμε ΜΟΝΟ για πολλά κεράσια).

Ω! Πόσο δίκιο έχει...

Πόσο μου λείπει ο άνθρωπος αυτός. Πόσο θα ήθελα να ήταν εδώ. Δίπλα μου. Να μοιραζόμουν ένα βλέμμα. Τόσο μακριά μου και τόσο κοντά μου την ίδια στιγμή.

Μια βραδιά στο Kinky. Με φίλους. Με ποτά. Με καλή μουσική (σημ.: Μπράβο Κώστα. Έβαλες ότι σου ζητήσαμε. Ευχαριστούμε!).

Όλα με οδηγούν, με ένα σχεδόν βίαιο τρόπο, στο να αναλογίζομαι τι συμβαίνει στις ζωές μας. Τι περιμένουμε. Τι θέλουμε. Τι ελπίζουμε. Τι ζήσαμε.

Στιγμές ηδονής. Στιγμές λατρείας. Ομορφιάς, ευχαρίστησης αλλά και λύπης, απαισιοδοξίας...

Όλοι κάτι θέλουμε, αλλά δεν κάνουμε κάτι για να το αποκτήσουμε. Στιγμές αδράνειας.

Μια βραδιά στο Kinky όλα τ' αλλάζει.

Αυτό θα αλλάξει τώρα που έγινε 21.

Φεύγουμε για Αγγλία.

Το Χρόνια Πολλά είναι γελοία ευχή. Τι να τα κάνεις τα πολλά αν είναι γάμησε τα Πολυχρόνη που δεν γίναμε ευζώνοι.

Χρόνια Καλά λοιπόν, φίλη μου. Χρόνια καλά...

Υ.Σ.: Εσείς οι 4, οι πιο κοντινοί και αγαπημένοι μου άνθρωποι, αλλά και όλοι εκεί έξω, ελάτε.

Ελάτε, μέσα σε μια κούπα ζεστό καφέ. Ελάτε να μιλήσουμε για ώρες. Πιείτε λίγο εσείς, να πιω κι εγώ άλλο τόσο. Θα δείτε.. Θα σας αρέσει...

Καλή ζωή Biggles.

(Πως τα ΑΠΕ -Άτομα Περιορισμένης Ευθύνης-) Ενσαρκώνουν το κίνημα του Μετα-σταρχιδισμού στον 21ο αιώνα -Ελλάδα

Η Ελληνική -σύγχρονη τουλάχιστον- ιστορία βρίθει από παραδείγματα πολιτών (ενεργών και μη με τα δημόσια ζητήματα) τα οποία ευκόλως μπορούν να χαρακτηριστούν ως Άτομα Περιορισμένης Ευθύνης (ΑΠΕ). Πρόσωπα τα οποία θέλοντας και μη ορίζουν την καθημερινότητα του υπόλοιπου πληθυσμού. Αυτό είχε ως άμεσο αποτέλεσμα, σε συνδυασμό με την έλλειψη παιδείας, τον υπερκαταναλωτισμό, την οικολογική καταστροφή, την έλλειψη χρημάτων, την παγκοσμιοποίηση καθώς και την τηλεόραση, τη δημιουργία του κινήματος του σταρχιδισμού. Το οποίο κυριάρχησε στο Ελληνικό γίγνεσθαι στο τέλος του 20ου αιώνα και στα ελάχιστα πρώτα χρόνια του 21ου αιώνα.

Καθώς όμως οι εξελίξεις στην Ελληνική πραγματικότητα ραγδαίες, ήτο αδύνατο να μην γίνει αντιληπτό το γεγονός ότι πλέον διανύουμε μια εντελώς νέα εποχή. Τα ΑΠΕ έχουν οδηγήσει την κατάσταση στο κίνημα του μετά-σταρχιδισμού, το οποίο όπως φαίνεται και από την ετυμολογία του, αποτελεί φυσική συνέχεια του προηγούμενου.

Η παραπάνω παραδοχή στηρίζεται σε δεδομένα που προέκυψαν από ενδελεχή προσωπική έρευνα και πειραματισμό. Η έρευνα πραγματοποιήθηκε σε χώρο δημοφιλούς δημόσιας υπηρεσίας με πλήθος συμβασιούχων και μοναδικά παραδείγματα μονίμων δημοσίων υπαλλήλων. Ενώ αρχικά η δειγματοληψία είχε επικεντρωθεί σε συμβασιούχους, λόγω του υπερπληθυσμού τους, τα αποτελέσματα της έρευνας μετατόπισαν το ενδιαφέρον στο μόνιμο προσωπικό. Τα συμπεράσματα, αν και κατά κύριο λόγο δικά σας, είναι, αναμφίβολα, αδιαμφισβήτητα και αναμενόμενα.

Οι δημόσιες υπηρεσίες με αντιπροσώπους του μόνιμους υπαλλήλους αποτελούν το ναό της βλακείας.

Ως απόδειξη των παραπάνω σας παραθέτουμε τα εξής παραδείγματα:

α)Δημόσιος μόνιμος υπάλληλος, επιχειρεί να εισάγει κωδικό χρήστη σε νέο πρόγραμμα για τον Η/Υ, τρεις φορές ανεπιτυχώς. Κατέληξε να θεωρεί και να δηλώνει ότι ο δημιουργός του προγράμματος έχει κάνει λάθος στο σχεδιασμό και πως αυτός δε φέρει καμία ευθύνη. Τελικά ο υπάλληλος δεν είχε γνώση αγγλικών και έγραφε ανορθόγραφα τον κωδικό.

β)Δημόσιος υπάλληλος χωρίζει επίσημα έγγραφα (σημείωση: είναι ο μόνος που έχει αναλάβει αυτή την ευθύνη και αρνείται κάθε βοήθεια). Τα χωρίζει λάθος. Στη συνέχεια αναρωτιέται έντονα και μεγαλόφωνα ποιος φταίει και έγινε λάθος.

γ)Δημόσιος υπάλληλος -δυστυχώς για τον ίδιο, καθώς και για τους γύρω του- πάσχει από το σύνδρομο του Σαμψών. Αν του πάρεις τη μια και μοναδική σφραγίδα νιώθει ότι χάνει την υπόστασή του.

δ)Δημόσιος υπάλληλος άνευ πανεπιστημιακού πτυχίου με πολυετή προϋπηρεσία χάνει την προαγωγή από έτερο δημόσιο υπάλληλο που αν και δεν είχε ιδιαίτερη προϋπηρεσία διέθετε πτυχίο. Με αποτέλεσμα να κάνει να πατήσει στη δουλειά 2 μήνες λόγω νεύρων...

Φυσικά τα παραπάνω παραδείγματα δεν αναφέρονται γενικώς αλλά σε μεμονωμένες περιπτώσεις οι οποίες εν μέρει επιβεβαιώνουν τον κανόνα, χωρίς να είμαστε απόλυτοι.

Παρακαλούνται όσοι έχουν αντίστοιχες εμπειρίες να επικοινωνήσουν για περαιτέρω ανάλυση του θέματος.

Υ.Σ.: Η έρευνα αυτή δεν θα είχε διεξαχθεί ποτέ χωρίς την πολύτιμη συμβολή μιας αρχαιολόγου και μιας μαθηματικού. Σας ευχαριστώ θερμά και τις δύο...!!!

Τιμής ένεκεν...

Όταν ανακοίνωσα στους φίλους μου ότι δημιούργησα ένα blog, για να είμαι ειλικρινής, γέλασαν... Ποτέ δεν ασχοληθήκαμε ιδιαίτερα με την όλη ιστορία του blogging. Κάποιες φορές διαβάζαμε κάποια post ή ενημέρωνε ο ένας τον άλλο για κάτι ενδιαφέρον. Δεν είμεθα και απόλυτα εξοικειωμένοι με το άθλημα.

Παρόλα αυτά οφείλω να ομολογήσω το εξής: Ο τίτλος του blog είναι εμπνευσμένος από την κολλητή μου, όπου προσπαθώντας να με παρηγορήσει μέσω μηνυμάτων μου εξηγούσε ότι δεν είμαι μονάχα εγώ περίεργη και ιδιότροπη αλλά ότι γενικότερα είμεθα μια παντελώς δυσλειτουργική παρέα (εξού και η ανορθογραφία στον τίτλο).Όσο για την διεύθυνση του blog, ε.. αυτή προκύπτει από το εδώ και μήνες παρατσούκλι που δυστυχώς ή ευτυχώς (όπως το πάρει κανείς) μου έβγαλε ο κολλητός μου.

Εν μέσω σχεδίων λοιπόν, επιθυμιών, ονείρων, αποφάσεων για το τι μέλλει γενέσθαι και προγραμματισμού ταξιδιών (με την ελπίδα ότι θα αλλάξουν τη ρότα της ζωής μας), ήρθε και η απόφαση για τη δημιουργία του blog.

Κάθε αρχή και δύσκολη...

Κάθε αρχή και δύσκολη... Αυτό δε λένε; Είμαι στη δουλειά, βαριέμαι. Είμαι ώρες ατελείωτες μπροστά από έναν υπολογιστή. Διαβάζω τα blogs άλλων. Ζηλεύω. Μετά από καιρό αποφασίζω να φτιάξω ένα. Γιατί; Δεν ξέρω... Ίσως φταίει ο Γκρινιάρης, που πέτυχα τυχαία ενώ έψαχνα μέσω του google κάποιες πληροφορείες και εμφανίστηκε το blog του στην οθόνη μου. Σ' ευχαριστώ γκρινιάρη...