Ένας Χρόνος...

27-7-2006 με 27-7-2007.

Σήμερα κλείνω ένα χρόνο στη δουλειά. Θεοί και δαίμονες, ένας χρόνος! Θυμάμαι σαν χτες την πρώτη μέρα στο γραφείο. Μετράω ανάποδα τις μέρες για να φύγω. 50 εργάσιμες και σήμερα. Αθάνατο Ελληνικό δημόσιο.! Πριν από ένα χρόνο υπέγραψα Σύμβαση Περιορισμένου χρόνου για 14 μήνες.

Επιχειρώ να κάνω έναν απολογισμό του τι συνέβη στη ζωή μου τους τελευταίους μήνες. Χμ, το απόλυτο κενό. Τίποτε. Ψάχνω, σκέφτομαι, κοιτάζω έξω από το παράθυρο, πίνω μια γουλιά καφέ και ανάβω ένα ακόμη τσιγάρο. Μα είναι δυνατόν; Να μην μπορώ να βρω κάτι που να αξίζει; Βγήκα, ήπια, ξενύχτησα, είδα και άκουσα καινούργια πράγματα. Γνώρισα νέους ανθρώπους, μίλησα με τους φίλους μου, ήρθα πιο κοντά με τους δικούς μου, δούλεψα, αγνόησα τις εξεταστικές μου. Αλλά δεν έκανα κάτι σημαντικό. Κάτι που να καθορίσει τη χρονιά. Κάτι που να επιθυμούσα βαθιά. Κάτι που να ονειρεύτηκα. Κάτι που να αλλάξει τη ρότα τη ζωής μου. Έκανα σχέδια, έκανα σκέψεις αλλά έχω μείνει εκεί. Περιμένω να τελειώσει η δουλειά για να τα βάλω μπρος Ένα χρόνο τώρα η ζωή μου περιστρεφόταν γύρω από τη δουλειά. Ξαφνικά νιώθω μεγάλη. Μεγαλύτερη από ότι είμαι και από ότι δείχνω. Μεγάλη και ανεπαρκής. Σαν να πρόδωσα τον εαυτό μου, τα θέλω μου και τα πιστεύω μου.

Όταν ήρθα εδώ, ήρθα γιατί είχα ανάγκη τη δουλειά. Από οικονομικής πλευράς δε μου έκανε κακό (ασχέτως του ότι ξόδευα όλα τα λεφτά σε εξόδους, στον ΟΤΕ, και σε cd/βιβλία). Ούτε από κοινωνικής. Έμαθα λίγο καλύτερα πως λειτουργεί ο κόσμος. Πράγμα θετικό, γιατί προσγειώθηκα και θέλω νομίζω ότι έβαλα λίγο μυαλό.

Έχω αρχίσει και τρομοκρατούμαι. Τι γίνεται; Πως και γιατί πέρασε έτσι ο καιρός; Ήθελα να τελειοποίησω τα Γαλλικά μου, να συνεχίσω τα Ιταλικά, να ξεκινήσω Ισπανικά, να περάσω μαθήματα, να μαζέψω λεφτά να βγάλω δίπλωμα οδήγησης, να ταξιδέψω, να πάω διακοπές. Δεν έκανα τίποτε από όλα αυτά. Τα Γαλλικά μόνο συνέχισα, αλλά και αυτά μετά από 5 μήνες τα άφησα. Πήγα σε ένα σκασμό συναυλίες, ξόδεψα μια περιουσία σε περιοδικά, σε ποτά που άφηνα πάντα στη μέση και έβαζα τους άλλους να τα τελειώνουν, σε dvd τα οποία καθ υστερούσα για εβδομάδες και πολλές φορές τα έχανα, κοιμόμουν ώρες ατελείωτες ή δεν κοιμόμουν καθόλου. Είχα την αίσθηση οτι δεν είχα αρκετό χρόνο ποτέ και για τίποτα. Κι όμως... Δεν έκανα τίποτα που να ήθελα βαθιά. Ήμουν αδρανής.

Βλέπω τους άλλους γύρω μου που βάζουν σε μια "τάξη" τη ζωή τους. Η ξανθιά δουλεύει και μαζεύει λεφτά και ότι της μένει τα ξοδεύει σε ρούχα που είναι η μεγαλύτερη αδυναμία της. Έβγαλε δίπλωμα, θα πάρει αμάξι, ερωτεύτηκε, πληγώθηκε, αρρώστησε, συνήλθε, υιοθέτησε έναν υγιεινό τρόπο ζωής, έκοψε το αλκοόλ, συνέχισε τις ξένες γλώσσες και παραμένει στον κόσμο της. Η Πέννυ, άρχισε τα μαθήματα οδήγησης, ερωτεύτηκε, πληγώθηκε, αποφάσισε να προχωρήσει, ήταν συνεπής στις υποχρεώσεις της, στη σχολή της, στη δουλειά της, στην οικογένειά της και προσπάθησε όσο μπορούσε να κάνει πράγματα που την ευχαριστούσαν. Η Biggles, δούλεψε, άλλαξε, διάβασε, άκουσε, ονειρεύτηκε, έπαθε κατάθλιψη, συνήλθε, ξανά έπαθε κατάθλιψη, μίλησε... Ακόμη άκρη δεν έβγαλε, αλλά είναι σε καλό δρόμο.. Τέλος ο Piter Pan, έπιασε σπίτι, άρχισε να ασχολείται μ' αυτό, κάνει πρόβες με το συγκρότημα και αποφάσισε να σοβαρέψει και να ασχοληθεί με τη σχολή του. Ήπιε, βγήκε, είδε, άκουσε, γνώρισε, πληγώθηκε, έμαθε, προχώρησε. Έτσι θέλω να πιστεύω τουλάχιστον.

Εγώ; Τα ίδια και τα ίδια. Προσκολλημένη στους ίδιους ανθρώπους, στα ίδια πράγματα, στις ίδιες ταινίες, στα ίδια μαγαζιά. Καμία αλλαγή, τίποτε καινούργιο.

Ίσως (και αυτό το λέω με κάθε επιφύλαξη), έμαθα λίγο καλύτερα τον εαυτό μου και τον σεβάστηκα λίγο περισσότερο. Ίσως έπαψα να είμαι τόσο αυτοκαταστροφική. Κατάλαβα πόσο άχρηστη είμαι στο να παρηγορώ τους άλλους και στο να δίνω συμβουλές. Κάτι είναι και αυτό από το να τους παίρνω στο λαιμό μου.

Α! και το σημαντικότερο; Άρχισα να εκτιμώ περισσότερο τη μητέρα μου. Και να την καταλαβαίνω. Έμαθα ότι η αλήθεια είναι προτιμότερη από το ψέμα, ακόμη και αν είναι άβολη ή τρομακτική.

Ψιθύρισα αλήθειες σε αυτιά που κατά πάσα πιθανότητα δεν ήθελαν να ακούσουν. Αλλά αισθάνθηκα καλύτερα. Πιο ήρεμη. Εκδηλώθηκα και απογυμνώθηκα σε ανθρώπους που δεν με ήξεραν όσο θα ήθελα. Έφυγα από παρέες και έδιωξα ανθρώπους από δίπλα μου.

50 εργάσιμες και σήμερα... Απέκτησα περισσότερη πίστη, τόλμη και εμπιστοσύνη. Δεν ξέρω αν αρκεί, δεν ξέρω τι θα κάνω, πως θα ζήσω τι ζωή μου. Ξέρω μονάχα τι θέλω. Προς το παρόν μου αρκεί.

Υ.Σ.: Σήμερα ήταν η τελευταία εκπομπή ενός φίλου μου στο ραδιόφωνο. Μελαγχόλησα. Μέσω της εκπομπής τον γνώρισα πριν από τρία χρόνια. Ξέρω ότι τέλος της εκπομπής δεν σηματοδοτεί το τέλος της φιλίας μας, αλλά ένα ακόμη πράγμα που ευχαριστιόμουν έφτασε στο τέλος του. Παρόλο που ξέρω ότι αγνοεί την ύπαρξη του blog (άλλωστε ελάχιστοι δικοί μου άνθρωποι τη γνωρίζουν), ήθελα να τον ευχαριστήσω για όσα έμαθα και έζησα δίπλα του. Όσο και αν τον ενοχλεί που του το λέω, αποτέλεσε την αφορμή για να ανακαλύψω λίγο καλύτερα τι επιθυμώ και ποια είμαι. Καλή συνέχεια φίλε μου!!!