THE FREAKS. COME. OUT.

THE FREAKS. COME. OUT.

Δανείζομαι τη φράση από το φυλλάδιο που έχω στα χέρια μου για το party ενός φίλου. Ναι, νομίζω οτι μπορώ πλέον να τον αποκαλώ φίλο. Ένας από τους λίγους. Όταν ήμουν μικρή ο πατέρας μου έλεγε οτι οι φίλοι μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Όλοι οι άλλοι είναι γνωστοί και παρέα για να περνάς απλά καλά. Σιγά σιγά ανακαλύπτω οτι είχε δίκιο. Για κάποιο λόγο οι γονείς έχουν πάντα δίκιο σε οτι αφορά το παιδί τους. Με εκνευρίζει αυτό. Δέχομαι οτι όλοι κάνουν λάθη Για αυτό συγχωρώ και ζητώ συγχώρεση όταν κάνω μαλακία. Αλλά οι γονείς πάντα καταλήγουν να βγαίνουν σωστοί. Πως γίνεται αυτό; Γιατί γίνεται αυτό;

Βαριέμαι να σκέφτομαι και να αναλύω. Το κάνω συχνά τους τελευταίους μήνες και έχω αρχίσει και κουράζομαι.

Διαβάζω. Ακούω Βλέπω. Μαθαίνω. Προσπαθώ τουλάχιστον...

Περπάτησα βράδυ στο κέντρο της Αθήνας. Γκάζι - Σύνταγμα. Στην αρχή γκρίνιαζα. Ήθελα απλά να πάρω ένα ταξί και να πάω σπίτι. Δεν θα το πλήρωνα εγώ όμως (άφραγκη τελείως), οπότε αναγκάστηκα να υπακούσω στις επιθυμίες άλλου. Είχε δίκιο. Ήταν ωραία βόλτα. Όχι τόσο για αυτά που είδαμε περπατώντας. Αυτά τα βλέπεις συνέχεια.. Ήταν όμορφο το συναίσθημα το οποίο δημιουργήθηκε.. Οι συζητήσεις, τα γέλια, τα σχόλια.

Στιγμές τις οποίες θα θυμόμαστε.

Αυτό αξίζει.

Πιο πριν συναυλία στην Τεχνόπολη στο Γκάζι. Καθισμένοι στο χορτάρι, πίνοντας μπύρα, καπνίζοντας, τραγουδώντας, συζητώντας. Βόλτες, φάτσες που τις βλέπεις παντού, γνώριμες, οικίες αλλά που δεν τους μιλάς ποτέ. Αναρωτιέσαι πως είναι η ζωή τους. Τι κάνουν τα πρωινά; Είναι ευτυχισμένοι; Ονειρεύονται; Ζουν τη ζωή τους όπως θα ήθελαν;

Το επόμενο πρωί ξυπνάς και πας σε μια δουλειά που δεν σ' αρέσει. Θα ήθελες να είσαι κάπου αλλού. Δεν μπορείς. Όχι ακόμα. Όχι τώρα. Κάνε υπομονή. Μέχρι τον Οκτώβρη. Φόβος. Μετά τι θα γίνει; Θ' αλλάξει τίποτε; Αδυναμίες, φόβοι, εγωισμοί...

Διαβάζεις για τις ζωές άλλων και ζηλεύεις. Σαν να κοιτάς μέσα από μια κλειδαρότρυπα.

Σκέφτομαι τις υποχρεώσεις που έχω. Μου φαίνονται βουνό. Αλλά δεν πειράζει.

Ζεσταίνομαι. Σιχαίνομαι τη ζέστη. Σιχαίνομαι τα κλιματιστικά, αλλά έχω αρχίσει να εξαρτώμαι από αυτά. Θέλω μονάχα να κλείνομαι σπίτι μου μέχρι να νυχτώσει και τότε να βγαίνω έξω στον κόσμο. Δεν μπορώ. Και πάλι κάνω υπομονή.

Ακυρώνω ραντεβού με γελοίες δικαιολογίες. Δεν θέλω να περπατήσω σε πυρακτωμένα πεζοδρόμια. Να μπω σε λεωφορεία ή μετρό. Να πληρώσω κλιματιζόμενα ταξί. Θέλω μονάχα να γυρίσω σπίτι μου.

Το μόνο το οποίο με χαλαρώνει είναι το κλίμα στο διπλανό γραφείο. Φεύγω από το δικό μου και μεταφέρομαι διακριτικά στους δίπλα. Δεν έχουμε δουλειά. Μας έχει πιάσει παράκρουση, γελάμε. Οι περισσότεροι λείπουν σε άδεια.

Χάνω τον ειρμό μου (αν μπορεί κανείς να το αποκαλέσει ειρμό αυτόν τον καταιγισμό). Γελάνε. Συνέχεια. Μου αποσπούν την προσοχή. Πάω να τους απαντήσω και με αποστομώνουν.

Τόσο καιρό περίμενα να έρθει η ώρα να φύγω από εδώ μέσα. Τώρα καταλαβαίνω οτι κάτι τέτοιες φάσεις θα μου λείψουν. Τα παιδιά θα μου λείψουν. . .

Τόσο κλισέ και τόσο αλήθεια: όλα κάποτε τελειώνουν.

THE FREAKS. COME. OUT.