Μια βραδιά στο Kinky...

Something that has a lot of curves or twist...

Odd, eccentric, peculiar, fanciful, offbeat, bizzare, curious...

Η καλύτερή μου φίλη έγινε 21. Οι φίλοι μου είναι οικογένειά μου. Χρόνια έχω αυτή την άποψη. Τους φίλους του διαλέγουμε και μας διαλέγουν. Μας αγαπούν, μας σέβονται, μας εκτιμούν για αυτό που είμαστε. Δεν έχουν απαιτήσεις. Το μόνο που περιμένουν είναι την αγάπη μας. Με δουλεύουν όταν τους το λέω. Με λένε χίπισσα Αλλά ξέρω ότι κατά βάθος συμφωνούν με αυτή την άποψη.

Προσπαθούσαμε να σκεφτούμε τι μπορεί να κάνει τώρα που έγινε 21. Τι επιτρέπεται να κάνει που πριν απαγορευόταν. Δεν καταφέραμε να καταλήξουμε κάπου. Μόνο το ότι μπορεί να πιει ελεύθερα αλκοόλ στην Αμερική. Αλλά δεν προγραμμάτιζε ποτέ να πάει εκεί για να την απασχολεί. Τελικά όλα στην Ελλάδα όλα είναι ελεύθερα. Με το που γίνεις 18 μπορείς (θεωρητικά τουλάχιστον) να κάνεις τα πάντα.

Κι όμως...

Καταλήγουμε να μην κάνουμε τίποτα. Απλά σκεφτόμαστε.

Χρησιμοποιώ πληθυντικό αριθμό γιατί σκέφτομαι την οικογένειά μου.

Αλλά ας μιλήσω μονάχα για εμένα.

Το μυαλό παίζει περίεργα παιχνίδια. Είναι πανούργο. Δυνατό. Τόσο δύσκολο να του ξεφύγεις. Αναμνήσεις, όνειρα, παρόν. Μπερδεύονται, συγχέονται Χάνομαι σε μια δίνη αδυσώπητων συναισθημάτων. Τα χάνω. Τι συμβαίνει αληθινά και τι μέσα στο μυαλό μου; Άραγε η αλήθεια θα λάμψει; Ή θα μείνω για πάντα στο σκοτάδι του μικρόκοσμου μου, δίχως αλλαγή και συγκινήσεις;

Αν ξέρουμε ότι η μπάνκα πάντα κερδίζει τότε γιατί να τζογάρουμε;

Μα για το ρίσκο και την αδρεναλίνη θα αναφωνήσουν κάποιοι...

Ουφ.! Γλυκανάλατοι συναισθηματισμοί που έλεγε ο αξιότιμος κ. Μπουκόφσκι.

Από την άλλη, αν δεν ρισκάρεις τι να την κάνεις την ζωή; Αν δεν σκέφτεσαι, δεν αναρωτιέσαι...

Ένας αγαπημένος μου άνθρωπος που ζει στην ξενιτιά δεκαετίες ολάκερες (με την πατροπαράδοτη έννοια της λέξης), μου έγραψε προσφάτως πως, με προτιμά δυστυχισμένη, παρά να φορώ το αιώνιο χαμόγελο του κατατονικού Ευρωπαίου. Με συμβούλεψε να κρατήσω τις άμυνες μου αυτούσιες. Να προσέχω όμως τις παγίδεςτων ονείρων: είναι αραχνοΰφαντες και ύπουλες, η δε δουλειά τους είναι να αποσπούν την προσοχή μου από την πραγματικότητα. Να δοκιμάζω πάντα το έδαφος που πατάω και να κρατώ μικρό καλάθι όπου ακούω πολλά κεράσια (τα τελευταία χρόνια ακούμε ΜΟΝΟ για πολλά κεράσια).

Ω! Πόσο δίκιο έχει...

Πόσο μου λείπει ο άνθρωπος αυτός. Πόσο θα ήθελα να ήταν εδώ. Δίπλα μου. Να μοιραζόμουν ένα βλέμμα. Τόσο μακριά μου και τόσο κοντά μου την ίδια στιγμή.

Μια βραδιά στο Kinky. Με φίλους. Με ποτά. Με καλή μουσική (σημ.: Μπράβο Κώστα. Έβαλες ότι σου ζητήσαμε. Ευχαριστούμε!).

Όλα με οδηγούν, με ένα σχεδόν βίαιο τρόπο, στο να αναλογίζομαι τι συμβαίνει στις ζωές μας. Τι περιμένουμε. Τι θέλουμε. Τι ελπίζουμε. Τι ζήσαμε.

Στιγμές ηδονής. Στιγμές λατρείας. Ομορφιάς, ευχαρίστησης αλλά και λύπης, απαισιοδοξίας...

Όλοι κάτι θέλουμε, αλλά δεν κάνουμε κάτι για να το αποκτήσουμε. Στιγμές αδράνειας.

Μια βραδιά στο Kinky όλα τ' αλλάζει.

Αυτό θα αλλάξει τώρα που έγινε 21.

Φεύγουμε για Αγγλία.

Το Χρόνια Πολλά είναι γελοία ευχή. Τι να τα κάνεις τα πολλά αν είναι γάμησε τα Πολυχρόνη που δεν γίναμε ευζώνοι.

Χρόνια Καλά λοιπόν, φίλη μου. Χρόνια καλά...

Υ.Σ.: Εσείς οι 4, οι πιο κοντινοί και αγαπημένοι μου άνθρωποι, αλλά και όλοι εκεί έξω, ελάτε.

Ελάτε, μέσα σε μια κούπα ζεστό καφέ. Ελάτε να μιλήσουμε για ώρες. Πιείτε λίγο εσείς, να πιω κι εγώ άλλο τόσο. Θα δείτε.. Θα σας αρέσει...

Καλή ζωή Biggles.