Πέμπτη 30 Αυγούστου 2007

I changed my mind.. I take it back...

Σκέφτηκα να αποσυρθώ για μερικές μέρες (ας όψεται το διάβασμα) και να μην αναρτήσω τίποτα. Θα έμπαινα στο internet από τη δουλειά μονάχα για να τσεκάρω τι γράφουν οι άλλοι και για να σχολιάζω. Αλλά όντας κυκλοθυμική και περίεργη άλλαξα γνώμη μέσα σε μια ώρα...
"Απορώ και αισθάνομαι θλίψη" για όσα γίνονται (έχω μια τάση να επαναλαμβάνομαι...). Θα ήθελα απαντήσεις στα ερωτήματά μου. Θα ήθελα για μια φορά να ακούσω αλήθειες...
Η αλήθεια πολύ συχνά είναι πικρή και πονάει. Πράγματι, η ειλικρίνεια κάποιες φορές προκαλεί αβάσταχτο πόνο..
Φανταστείτε να έβγαιναν κάποιοι (όποιοι) ατάραχοι στα κανάλια και να έλεγαν "Ξέρετε εμείς τα κάψαμε όλα. Εμείς γαμήσαμε την χώρα. Όλα για τα φράγκα..". Θα ήταν μια αλήθεια. Αλλά πόσα αυτιά είναι προετοιμασμένα για κάτι τέτοιο. Η πλειοψηφία του Ελληνικού πληθυσμού θα εθιζόταν στα Lexotanil και τη βαλεριάνα από την ταραχή του. Γιατί εθελοτυφλούμε. Αδιαφορούμε για το τι γίνεται στο χωράφι του γείτονα και μόνο αν πάθουμε το ίδιο θυμόμαστε τον συνάνθρωπό μας.
Βαρέθηκα να παρακολουθώ ειδήσεις. Όλοι τους φτιάχνονται με ότι συμβαίνει. Χαίρονται βρε αδερφέ. Τα νούμερα θα κάνουν νούμερα. Πάω στοίχημα πως οι παρουσιαστές και οι δημοσιογράφοι των διαφόρων καναλιών - εφημερίδων - ραδιοφώνων αυτή την εποχή αισθάνονται σαν πεντάχρονα σε περίοδο Χριστουγέννων που ο μπαμπάς και η μαμά μόλις τους αγόρασαν το νέο παιχνίδι του Μπομπ του Σφουγγαράκη του τετραγωνοπαντελονή!
Φωτιά και εκλογές στα καπάκια... Η καλύτερή τους..!!!
Όπως έγραψε και ο φίλτατος Μπουκόφσκι κάποτε: "Με ενοχλεί να βλέπω τους Αρχικρετίνους να κάνουν την τραγωδία, κοπανιστό αέρα!"
Και τώρα που το θυμάμαι, πέραν της πλάκας για τις εκλογές στα blog άλλων (βλ. Κλέαρχος), η Άννα Σιούελ έγραψε στη "Μαύρη Καλλονή":
"Αγόρι μου, η Ελευθερία δεν έρχεται με χρώματα. Τα χρώματα κάνουν τα κόμματα να ξεχωρίζουν και η μόνη ελευθερία που σου εξασφαλίζουν είναι η ελευθερία να μεθάς με τα λεφτά των άλλων, η ελευθερία να βλάπτεις όποιον δεν φοράει τα ίδια χρώματα με σένα, και να ξελαρυγγιάζεσαι και να βραχνιάζεις φωνάζοντας πράγματα που καλά καλά δεν καταλαβαίνεις -αυτή είναι η ελευθερία που λες!
Ντρέπομαι να βλέπω τους ανθρώπους να παρασύρονται έτσι. Οι εκλογές είναι πολύ σοβαρή υπόθεση και κάθε άνθρωπος θα έπρεπε να ψηφίζει σύμφωνα με τη συνείδησή του και ν' αφήνει τους άλλους να κάνουν ο ίδιο..."
Και επειδή δεν έχω κάτι να συμπληρώσω στα παραπάνω, θα κλείσω με δύο ακόμη φράσεις του αγαπητού μου Τσαρλς:
"Όταν θα κυβερνούν οι άνθρωποι δεν θα χρειάζονται τις κυβερνήσεις... Μέχρι τότε όμως... θα μας πηδάνε."
"Ντρέπομαι που είμαι μέλος της ανθρώπινης φυλής, αλλά δεν θέλω να προσθέσω κι' άλλο σ' αυτή τη ντροπή. Θέλω να ξύσω και ν' αφαιρέσω λίγη απ' αυτή."

Dead End

Είμαι σε αδιέξοδο. Δεν ξέρω τι να γράψω. Για την ακρίβεια δεν βρίσκω κάποιο λόγο να γράψω κάτι. "Περιφέρομαι" από blog σε blog και διαβάζω τι γράφουν οι άλλοι... Αλλά εμένα δε μου βγαίνει τίποτα!
Από τη μία τα καμμένα, από την άλλη η εξεταστική! Εδώ ο κόσμος καίγεται (κυριολεκτικά) και εγώ πρέπει να βρω την υπομονή να συγκεντρωθώ για να δώσω γύρω στα 12 μαθήματα από τα 30 που χρωστάω (γαμημένο πτυχίο σε ηλίθια σχολή που δεν μου αρέσει, αλλά πρέπει να την τελειώσω αν θέλω να φύγω για τα ξένα).
Διάβαζα ένα εβδομαδιαίο περιοδικό γνωστού εκδοτικού οίκου και έβλεπα φωτογραφίες από την καταστροφή... Μου είναι αδύνατο να το σχολιάσω. ΄
Βρήκα μια λίστα με τα 29 κόμματα και συνασπισμούς κομμάτων που δήλωσαν συμμετοχή στις βουλευτικές εκλογές:
  1. Νέα Δημοκρατία
  2. Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα (ΠΑ.ΣΟ.Κ.)
  3. Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας
  4. Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς
  5. Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός (ΛΑ.Ο.Σ.)
  6. Δημοκρατική Αναγέννηση
  7. Αγωνιστικό Σοσιαλιστικό Κόμμα Ελλάδος (Α.Σ.Κ.Ε.)
  8. Δημοκρατική Παγκόσμιος Ελλάς
  9. Έλληνες Οικολόγοι
  10. Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο Β. (ΕΑΜ.Β.)
  11. Ένωση Κεντρώων
  12. Ενωτική Αντικαπιταλιστική Αριστερά (ΕΝΑΝΤΙΑ)
  13. Ενωτικό Ριζοσπαστικό Δημοκρατικό Κίνημα
  14. Ευρωπαϊκό Δημοκρατικό Κόμμα
  15. Κόμμα Φιλελευθέρων
  16. Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (Μαρξιστικό-Λενινιστικό)
  17. Λευκό
  18. Μέτωπο Ριζοσπαστικής Αριστεράς - ΜΕ.Ρ.Α.
  19. Μαρξιστικό - Λενινιστικό Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (Μ-Λ ΚΚΕ)
  20. Νέο Κόμμα Σωτηρίας Χριστιανική Δημοκρατία
  21. Νέος Φασισμός
  22. Οικολόγοι Εναλλακτικοί
  23. Οικολόγοι Πράσινοι
  24. Όραμα Τοπικά Κοινοβούλια
  25. Οργάνωση για την Ανασυγκρότηση του ΚΚΕ (ΟΑΚΚΕ)
  26. Οργή Λαού (Ο.ΛΑ)
  27. Περιφερειακή Αστική Ανάπτυξη (Π.Α.Α.)
  28. Φιλελεύθερη Συμμαχία
  29. Φως - Αλήθεια - Δικαιοσύνη

Μετά από αυτά εγώ παραιτούμαι...

Good Night and Good Luck . . .

Δευτέρα 27 Αυγούστου 2007

Γιατί; Θα μας πει ποτέ κανείς;




ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 29 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΣΤΙΣ 7 ΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ, ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ -ΚΑΙ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΜΕΓΑΛΕΣ ΠΛΑΤΕΙΕΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ-, ΧΩΡΙΣ ΠΑΝΟ Ή ΣΥΝΘΗΜΑΤΑ, ΒΟΥΒΟΙ, ΦΟΡΩΝΤΑΣ ΜΑΥΡΑ... ΠΕΝΘΟΥΜΕ!
Ξέρω πως με μια συγκέντρωση τίποτε δε λύνεται. Δεν θα πάρουμε απαντήσεις. Δεν θα βρεθούν οι ένοχοι. Αλλά μια αρχή είναι και αυτό.
Χάθηκαν αγαπημένα μου μέρη. Ουσιαστικά τα μόνα μέρη στην Ελλάδα τα οποία γνώρισα καλά...
Είμαι "μισή" Πυργιώτισσα που κάθε Ιούλιο πήγαινε με τη γιαγιά στα Στύρα για διακοπές. Μέσα σε τρεις μέρες, χάθηκαν όλα . . .
ΓΙΑΤΙ;

Πέμπτη 23 Αυγούστου 2007

Αχ, Αθάνατη Ελλάδα!

Μια ακόμη φωτογραφία που μου έστειλαν σε mail...
Τα συμπεράσματα δικά σας..!


Και επειδή δεν φαίνονται πολύ καθαρά οι επεξηγήσεις (από αριστερά προς τα δεξιά):

  • Human Factors Manager
  • Marketing Manager
  • Logistic Manager
  • Communication Manager
  • Technical Manager
  • Forman
  • IT-Manager
  • Project Manager
  • PR-Manager
  • Superintended

"Γύρω γύρω όλοι στη μέση ο Μανώλης (εδώ ο Μαλάκας),

χέρια πόδια κάθονται στη Γη

και ο Μανώλης στο σκαμνί..."


Τετάρτη 22 Αυγούστου 2007

Live your myth in Greece... Όπα!

Εμπνευσμένη από τον Κλέαρχο και από μια φίλη από τη δουλειά, σας "παρουσιάζω" ένα
e-mail που μου έστειλαν πρόσφατα...
"Live your myth in Greece..."




Τι καλά! Περιμένω με αγωνία τις εκλογές στις 16 Σεπτεμβρίου... Έχω καιρό να δω μια καλή κωμωδία... Καλά να περνάμε!!!

Δευτέρα 20 Αυγούστου 2007

Μια 'Αβολη Αλήθεια;

Μέσα στο Σαββατοκύριακο "έπεσε" στα χέρια μου το βιβλίο του Al Gore, "Μια Άβολη Αλήθεια". Το διάβασα σχετικά γρήγορα για να είμαι ειλικρινής και κατάλαβα οτι με επηρέασε αρκετά. Οι φωτογραφίες είναι συγκλονιστικές. Σχεδόν τρομοκρατικές... Το ίδιο και τα στατιστικά στοιχεία τα οποία παραθέτονται για να "ενισχύσουν" τα λεγόμενα του κ. Gore.
Ήμουν προκατειλημμένη μαζί του (και ακόμα έχω τις αμφιβολίες μου), αλλά οφείλω να ομολογήσω οτι με εντυπωσίασε. Δεν έχω σε εκτίμηση τους πολιτικούς, πόσο μάλλον τους Αμερικανούς πολιτικούς.
Ο συγκεκριμένος "κατάφερε" να κερδίσει την συμπάθειά μου, όταν έμαθα πως ο Τζορτζ Μπους ο πρεσβύτερος τον αποκαλεί "The Ozon Man", εξαιτίας του γεγονότος οτι συμμετείχε στις διαπραγματεύσεις του Πρωτοκόλλου του Κιότο το 1997, χωρίς την υποστήριξη της κυβέρνησής του.
Τα επιχειρήματά του, φαίνονται (και ίσως είναι) ακλόνητα. Παρόλα αυτά, δεν μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου οτι η προσπάθεια του να σώσει τον κόσμο από την οικολογική καταστροφή, δεν είναι ανιδιοτελής. Σκεπτόμενη το πως έχασε τις εκλογές από τους Ρεπουμπλικάνους, καθώς και το γεγονός οτι ο Τζορτζ Μπους ο νεώτερος αμέσως μετά από την εκλογή του, αναίρεσε όλες τις προεκλογικές υποσχέσεις του που είχαν άμεση επαφή με την προστασία του περιβάλλοντος, μου δημιουργείται αυτόματα η εντύπωση, οτι ναι μεν μπορεί να έχει καλές προθέσεις, από την άλλη όμως χτυπάει ανελέητα τον άνθρωπο που του στέρησε την Προεδρική θέση.
Δεν υποστηρίζω ούτε τον έναν, ούτε τον άλλο. Υιοθετώ μάλιστα την άποψη, ενός δικού μου ανθρώπου, που θεωρεί οτι η Αμερική έχει την πιο στυγνή δικτατορία στη γη. Είναι η μόνη χώρα που σε όλα τα εκλογικά της σώματα ο Πρόεδρος της έχει το δικαίωμα να ασκήσει βέτο. Με λίγα λόγια, οτι και να πει η Γερουσία ή το Κογκρέσο, αν ο Πρόεδρος δε συμφωνεί μπορεί να επιβάλλει την άποψή του... Όλη η εξουσία λοιπόν, κατά βάση, βρίσκεται στα χέρια ενός ανθρώπου... Και λόγω οικονομικής ισχύος της χώρας τους, η άποψη του Προέδρου επηρεάζει τον τρόπο λειτουργίας και τις αποφάσεις άλλων χωρών.
Χαίρομαι που χάρις στον Gore, γίνονται γνωστά τα περιβαλλοντικά ζητήματα, αλλά δεν μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου, την υποψία οτι πίσω απ' όλα κρύβεται κάπου και μια πολιτική ατζέντα. Ας μην ξεχνάμε οτι είναι και ένας πολύ ισχυρός επιχειρηματίας...
Όλοι ενδιαφέρονται για την τύχη της Γης. Ηθοποιοί, τραγουδιστές, πολιτικοί, επιχειρηματίες.. Όλοι νοιάζονται, όλοι θέλουν να κάνουν κάτι... Αλλά σε τελική ανάλυση αν οι εταιρείες δεν θέλουν να αλλάξει τίποτε (θα χάσουν πολλά λεφτά), τότε τίποτε δεν θα αλλάξει. Τόσο απλό.
Πολύ πιθανόν να ακούγομαι πικρόχολη και απλοϊκή. Ίσως είμαι...
Δεν αρνούμαι την ύπαρξη προβλήματος. Υπάρχει και είναι και σοβαρό. Αλλά όλο αυτό μοιάζει σαν ανέκδοτο πλέον. Μια καινούργια μόδα... Άλλοι υιοθετούν παιδιά και άλλοι τρέχουν στην άκρη της Γης για να σώσουν τα δάση. Συγκριτικά με άλλες βέβαια, αυτή ίσως προσφέρει και κάτι.
Υπάρχουν τόσες πολλές απόψεις που κάπου χάνεις την άκρη του νήματος...
Δυστυχώς όλες οι έρευνες είναι χρηματοδοτούμενες από κάπου. Δεν υπάρχει μία που να είναι αυτοχρηματοδοτούμενη (οι ερευνητές να χρηματοδοτούν οι ίδιοι τις έρευνές τους). Λογικό να συμβαίνει κάτι τέτοιο, αλλά αμφιβόλου αποτελέσματος.
Αυτός που βάζει τα χρήματα, θέλει να ακούσει κάτι που τον συμφέρει. Πόσοι άραγε ενδιαφέρονται απλά για το καλό του κόσμου; Άρα ποιος λέει την αλήθεια και ποιος λέει ψέμματα;
Σε τελική ανάλυση το μόνο που μετράει είναι η εικόνα. http://www.aninconvenienttruth.com.au/truth/,
www.11houraction.com, κτλ... Σίγουρα από το τίποτα κάτι είναι και αυτό...
Αλλά και πάλι δεν φτάνει μόνο αυτό. Δεν ξέρω αν θα καταφέρουμε να "σωθούμε". Για την ακρίβεια αμφιβάλλω. Μπορούμε όμως να προσπαθήσουμε... Οπότε ας αρχίσουμε να χρησιμοποιούμε τα μέσα μαζικής μεταφοράς, ας βάλουμε λάμπες εξοικονόμησης ενέργειας, ας ανακυκλώσουμε τα σκουπίδια μας, ας κλείνουμε τις ηλεκτρικές μας συσκευές.
Ας κάνουμε κάτι.
Διότι είναι το λιγότερο γελοίο να είμαστε το μόνο είδος στη Γη το οποίο είναι τόσο "έξυπνο" που προκαλεί μόνο του τον αφανισμό του...

Παρασκευή 17 Αυγούστου 2007

Γιατί;


Μάζεψα μερικές φωτογραφίες από τη φωτιά. Για να τις βλέπω, να θυμάμαι. Να μην ξεχάσω. Γιατί δυστυχώς η μνήμη του Έλληνα κρατάει όσο τα δελτία ειδήσεων...
Δεν θα μιλήσω για ολιγωρία του κρατικού μηχανισμού. Δεν θα μιλήσω για ανεπάρκεια. Δεν θα κατηγορήσω κανέναν. Δεν έχω ούτε τις γνώσεις να το κάνω, ούτε τη διάθεση.
Απλά θα θρηνήσω. Θα θρηνήσω για τη ζωή μας, τον φυσικό πλούτο που χάθηκε, για την ανευθυνότητα που χαρακτηρίζει όλους μας, για τις δικαιολογίες που βρίσκουμε και για όλα τα ζώα που κάηκαν ή κινδυνεύουν με εξαφάνιση εξαιτίας μας...
Χθες εξαφανίστηκε η τελευταία πηγή οξυγόνου της Αθήνας. Έτσι δε λένε οι ειδήσεις;
Από χθες είμαστε πιο φτωχοί. Μια φτώχεια που δε μετριέται από κοινοτικά ταμεία. Μια φτώχεια που δεν ελέγχει η Ευρωπαϊκή Ένωση. Μια φτώχεια, για την οποία μονάχα εμείς φέρουμε ευθύνη.
4.000 - 5.000 στρέμματα δάσους εξαφανίστηκαν. Σπίτια κάηκαν. Άνθρωποι έτρεχαν να σώσουν ότι μπορούν και να σωθούν οι ίδιοι. Ταυτόχρονα ο κυβερνητικός εκπρόσωπος εξ ανήγγειλε εκλογές για τις 16 Σεπτεμβρίου. Πρέπει να είμαστε η μόνη χώρα στο κόσμο που σε ώρα εθνικού -κατά τη γνώμη μου- πένθους, αναγγέλλει εκλογές.
Θέλω να νιώσω κάτι. Προσπαθώ να θυμώσω, να αφήσω την οργή να με κυριεύσει, να φοβηθώ, να κλάψω. Αδυνατώ. Είμαι μουδιασμένη. Κοιτάζω φωτογραφίες, ακούω ραδιόφωνο, βλέπω ειδήσεις. Ακούω για ανεπανόρθωτη καταστροφή. Ακούω πως οι εκτάσεις με τα νεαρά πευκάκια που κάηκαν χτες (η περιοχή είχε ξανακαεί στο παρελθόν), θα εξελιχθούν σε ξερότοπους. Η φυσιολογία του εδάφους καταστράφηκε. Η ζωή μας θα αλλάξει...
Δεν γίνεται.. Δεν μπορεί. Γιατί;
Από χτες αυτή η λέξη μονάχα γυροφέρνει τα χείλη μου. Η απάντηση είναι μία. Γιατί απλά κανείς δε νοιάζεται... Κανείς δε νοιάζεται... Κανείς δε νοιάζεται... Κανείς... Κανείς... Κανείς...
Ντρέπομαι. Τίποτε περισσότερο. Τίποτε λιγότερο. Δε λυπάμαι για τα σπίτια που κάηκαν. Νομίζω δηλαδή... Σπίτια είναι. Ξαναχτίζονται. Σωστά; Ενώ το δάσος; Λυπάμαι τους ανθρώπους που θα υποφέρουν, αλλά λυπάμαι ακόμη πιο πολύ όλους τους υπόλοιπους. Για την κατάντια μας, την αδιαφορία μας, την χαλαρή αντιμετώπιση μας απέναντι στην ολοκληρωτική καταστροφή. Λυπάμαι και ντρέπομαι. Δυστυχώς είμαστε άξιοι της μοίρας μας.
Κάνουν λόγο για εμπρησμό. Για 4 διαφορετικές εστίες με απόσταση 400 μέτρων περίπου, η μία από την άλλη γύρω από το μοναστήρι του Αγίου Παντελεήμονα... Αν είναι αλήθεια, αν όντως έβαλαν φωτιά, τότε την κατάρα μου να έχουν...
Ζούμε μια επίγεια κόλαση. Και το μέλημα της κυβέρνησης; Μα να κάνουμε εκλογές... Δουλειά δεν είχε ο διάολος... Είναι περίεργο το τι συμβαίνει. Το είπα και πριν. Η μνήμη του Έλληνα κρατά όσο θέλουν τα δελτία ειδήσεων... Και δυστυχώς, οι εκλογές είναι πιο ενδιαφέρουσες από την οικολογική καταστροφή για τα κανάλια. Σου δημιουργείται η αίσθηση πως η επιβεβαίωση της ημερομηνίας διεξαγωγής των εκλογών από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο χθες, ήταν μια απέλπιδα προσπάθεια της κυβέρνησης να στρέψει το ενδιαφέρον του κόσμου αλλού, μακριά από το ζοφερό μέλλον που μας περιμένει.
Δεν θα καταφερθώ εναντίον πολιτικών. Δεν θα πω τίποτε.
Ένα μονάχα και τέλος. Εμείς έχουμε -θεωρητικά- τη δυνατότητα να αλλάξουμε τα πάντα. Απλά στις 16 Σεπτεμβρίου σκεφτείτε τι θα ψηφίσετε. Για μία φορά ας λειτουργήσουμε με γνώμονα όχι τα ρουσφέτια, όχι τις προεκλογικές υποσχέσεις, όχι με τις γνωστές φάτσες (ηθοποιοί, τραγουδιστές κτλ) που αποφάσισαν να πολιτευτούν, αλλά με την ευαισθησία, την αμεροληψία, το αίσθημα ευθύνης, την αξία ενός ανθρώπου -όποιος και είναι αυτός-...
Και αν δεν υπάρχουν τέτοια άτομα στον πολιτικό στίβο της χώρας, τότε μην ψηφίσετε κανέναν... Χανόμαστε που χανόμαστε, τουλάχιστον ας το κάνουμε με στυλ Ας έχουμε εμείς τον τελευταίο λόγο.
Πως έλεγε σε μια ταινία; Οι κυβερνήσεις πρέπει να φοβούνται το λαό και όχι ο λαός τις κυβερνήσεις...
"Τα πάντα είναι θέμα στυλ"
Υ.Σ.: Απλά για να πάρετε μια γεύση: http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_100032_17/08/2007_237890

Πέμπτη 16 Αυγούστου 2007

Για τον φίλο μου..

Ξέρεις, κάνω πολλά πράγματα που δεν τα θέλω. Μη με ρωτήσεις γιατί. Δεν ξέρω. Αλήθεια σου λέω. Δεν μπορώ να δώσω μια απάντηση που δεν έχω.
Μιλάω πολύ για πράγματα τα οποία θέλω να κάνω και δεν τα κάνω. Βλακεία. Χαζό παιδί που δεν ενεργώ για να πραγματοποιηθούν αυτά που θέλω. Λάθος μου μεγάλο. Όλο λέω λέω και ποτέ δεν κάνω. Ναι το ξέρω. Έχεις δίκιο. Έχεις δίκιο... Τι άλλο να πω; Τίποτε θα μου πεις. Το ξέρεις οτι έχεις δίκιο. Να κάνω θες και όχι να πω. Το ξέρω και αυτό.
Φοβάμαι. Ναι, φοβάμαι. Δεν θα πω οτι πολλές φορές δεν είναι στο χέρι μου γιατί και οι δύο ξέρουμε οτι αυτό δεν ισχύει... Αν θέλω πραγματικά κάτι το κυνηγάω. Φοβάμαι λοιπόν. Τρέμω στην πιθανότητα και στην ιδέα οτι θα αποτύχω. Φοβάμαι οτι αν δεν είμαι καλή σ' αυτό τότε δεν θα έχω άλλα όνειρα στη ζωή. Γιατί μέχρι τώρα αυτό είναι το όνειρό μου.. Αν το κυνηγήσω και αποτύχω; Αν είμαι άχρηστη; Τότε τι; Τι θα κάνω; Τι ζωή θα ζήσω;
Φοβάμαι...
Ξέρω οτι θα χαρείς. Ξέρω πως ότι λες είναι για το καλό μου. Ξέρω πως οτι λες είναι γιατί έχεις βαρεθεί να μ' ακούς και τσαντίζεσαι. Αλλά προσπάθησε έστω και λίγο να καταλάβεις...
Κάνοντας το αυτό, προχωρώντας σ' αυτό το όνειρο, θα αναγκαστώ να πάω κόντρα σε όλα. Θα πρέπει να αντιμετωπίσω την άρνηση και την απογοήτευση του Διονύση, τις προσδοκίες και τις ελπίδες της Μάνιας καθώς και τις δικές σας. Αν αποτύχω θα απογοητεύσω κόσμο (και πάνω από όλα εμένα) και θα πρέπει να αντιμετωπίσω την περιφρόνηση του άλλου...
Φοβάμαι...
Δεν υπάρχει μία.. Το ξέρεις αυτό. Ότι κάνω, θα το κάνω μόνη μου. Δεν υπάρχει η δυνατότητα υποστήριξης. Και αυτό δεν είναι εύκολο. Η σκέψη και μόνο, πως θα πρέπει να φύγω και να συντηρήσω μόνη μου τον εαυτό μου και να πληρώσω μόνη μου μία σχολή δεν είναι και πολύ ενθαρρυντική... Ναι ρε είμαι αδύναμη. Κακό είναι; Θέλω χρόνο...
Χρειάζομαι χρόνο. Να καταλάβω. Να δεχτώ. Να προετοιμαστώ. Να σκεφτώ τρόπους. Να πάρω κουράγιο. Φοβάμαι να αλλάξω. Φοβάμαι τις αλλαγές...
Αν αλλάξω θα αλλάξουν και τα δεδομένα της ζωής μου. Δεν ξέρω αν είμαι έτοιμη για κάτι τέτοιο. Δεν ξέρω αν θα είμαι ποτέ έτοιμη για κάτι τέτοιο. Θα το προσπαθήσω. Και όχι γιατί το θέλεις εσύ ή ο οποιοσδήποτε άλλος, αλλά γιατί αν δεν το κάνω θα είμαι δυστυχισμένη. όμως μη μου κολλάς..
Κανείς δεν είναι τέλειος Κανείς. Ξέρω πως ήρθε το πλήρωμα του χρόνου. Αλλά φοβάμαι. Όλοι έχουν ένα στόχο στο μυαλό τους. Είναι σε σχολές που τους αρέσουν. Αν μη τι άλλο έχουν ένα "πλάνο" για το μέλλον... Εγώ τι έχω; Τίποτα! Αυτό έχω... Ένα απόλυτο μηδενικό. Πληρώνω τα λάθη μου. Και τα λάθη των άλλων δύο. Έτσι ήταν... Έτσι είναι...
Θα πρέπει να ξεκινήσω κάτι από το μηδέν χωρίς βοήθεια. Γιατί απλά δεν υπάρχει κάποιος τρόπος να με βοηθήσει κάποιος... Φοβάμαι...
Για το θέμα το εαυτού μου, τις αλλαγές που πρέπει να κάνω, καλέ μου φίλε τα ξέρω πριν μου τα πεις. Νομίζεις πως απολαμβάνω την παρούσα κατάσταση; Νομίζεις οτι πως όταν κοιτάζομαι στον καθρέφτη χαίρομαι; Νομίζεις πως έτσι θέλω να ζήσω τη ζωή μου; Ειλικρινά πιστεύεις οτι είμαι χαρούμενη και ευτυχισμένη; Δεν το λέω για κακό, αλλά αυτό είναι πλέον προσωπικό θέμα. Το πιο προσωπικό από όλα. Αφορά εμένα και μόνο εμένα. Δεν αντέχω άλλο την κριτική. Ακόμα και αν ξέρω πως η κριτική αυτή γίνεται για το καλό μου. Είναι δύσκολο. Δεν περιμένω να καταλάβεις, γιατί απλά δεν έχεις περάσει ποτέ από αυτό... Αν δεν το ζήσεις δεν καταλαβαίνεις. Τόσο απλά. Ισχύει για όλα. Το μόνο το οποίο περιμένω είναι να δεχτείς.
Πρέπει να κλείσω τον υπολογιστή, θα πέσει το ρεύμα λόγω της φωτιάς στην Πεντέλη.
θα τα πούμε στο τηλέφωνο... Φιλιά..

Δευτέρα 13 Αυγούστου 2007

Barbeque Night...

Σάββατο, γύρω στις 18:30, ξαπλωμένη στον καναπέ βλέπω αμερικάνικες σειρές στην τηλεόραση. Η πίτα που υποσχέθηκα στην Biggles για το βράδυ ψήνεται στον φούρνο και θεωρητικά πρέπει να κάνω μπάνιο και να αρχίσω να ετοιμάζομαι γιατί θα έρθει ο πατέρας της να με πάρει με το αυτοκίνητο. Με έχει πιάσει μια απίστευτη νωθρότητα και δεν έχω όρεξη να κουνηθώ από τη θέση μου.
Την παίρνω τηλέφωνο για να μου πει τι cd θέλει να της πάω. Την έχει πιάσει ένα παραλήρημα και δεν καταλαβαίνω λέξη από όσα λέει. "Ωραία θα περάσουμε" σκέφτομαι. Το μόνο που καταφέρνει να συλλάβει το αυτί μου είναι "μισή ώρα πριν ξεκινήσει θα σε πάρει τηλέφωνο, μην ξεχάσεις την ψησταριά." Τέλεια! Έχω χρόνο. Κάνω μπάνιο και επιστρέφω στον καναπέ. Η ώρα είναι πλέον 19:30 και ο Μάνος (σ.σ. χαϊδευτικό της μάνας μου) αρχίζει και φωνάζει για να σηκωθώ να ετοιμαστώ. Αφού ρίχνει η μία στην άλλη μερικές χριστοπαναγίες (έτσι για να πάει καλά η βραδιά), με παίρνει η τρελή στο κινητό και μου λέει οτι ο πατέρας της είναι από κάτω. Ωχ! Την πατήσαμε! Κάνω σπριντ και κατορθώνω σε 5 λεπτά να είμαι με όλα τα συμπράγκαλα κάτω.
Ζητάω από τον καταπληκτικό μπαμπά της να σταματήσουμε σε ένα περίπτερο για να εφοδιαστώ με μερικά πακέτα τσιγάρα και συνεχίζουμε για το σπίτι τους. Στο γκαράζ συναντάμε τον νονό της Biggles. Λοιπόν με τέτοια μορφή για νονό και με τα γονίδια της Κάκιας, δεν απορώ που η φίλη μου είναι τέτοιο μουρλοκομείο... Έτσι εξηγούνται πολλά πράγματα!
Μπαίνω στην κουζίνα και τη βλέπω να καθαρίζει και να κόβει κρεμμύδια. Μπλιάχ! Αρχίζει και με κυνηγάει με το κρεμμύδι στο χέρι, σε μια προσπάθεια να με κάνει να αηδιάσω και να αρχίσω να τσιρίζω. Τα καταφέρνει!
Κάθομαι στο μπαλκόνι παρέα με τη γλυκύτατη μαμά της και πιάνουμε την κουβέντα...
Η ώρα έχει πάει 20:30 και βάζουμε την ψησταριά να ζεσταίνεται. Η τρελή τρελή οικογένεια με την οποία έχω την ευχαρίστηση να έχω μπλέξει έχει αγοράσει εξωπραγματικές ποσότητες κρέατος!
Μενού ημέρας:
- 10 σουβλάκια κοτόπουλου με μπέικον
- 10 χοιρινά σουβλάκια
- 15 λουκάνικα στο περίπου
- 2 τηγανιές πατάτες
- 1 σκάφη* τζατζίκι
- 1 σκάφη ρώσικη
- 1 σκάφη χωριάτικη σαλάτα
- 1 σκάφη κεφτεδάκια
- 1 πακέτο πίτες για σουβλάκια
- 2 πιατέλες με τυριά
- 15 μπύρες στο περίπου
- 2 μπουκάλια κρασί
- κόκα κόλες
- παγωτό καϊμάκι και βύσσινο
- μωσαϊκό
- και άλλα που πρέπει να ξεχνάω.
* όπου σκάφη μια γαβάθα με ποσότητες για 7-8 άτομα...
Όλα αυτά για 5 άτομα συνολικά! Τον Ian, τον Piter Pan, το Southpark boy, τη Biggles και εμένα! Μου βγήκε η πίστη να ψήνω σουβλάκια και λουκάνικα! Δεν είναι να πηγαίνει κανείς για φαγητό σ' αυτό το σπίτι! Είναι δεδομένο οτι θα πάρει το λιγότερο 3 κιλά. Περιττό να πω, ότι φύγαμε όλοι με ένα ταπεράκι στο χέρι...
Καθισμένοι στο μπαλκόνι, με μια απίστευτη θέα και ένα φοβερό αεράκι σαβουριάσαμε...
Λίγες φορές το έχω κάνει αυτό στη ζωή μου. Και πιστέψτε με, είμαι από τους ανθρώπους που εκτιμούν αφάνταστα το φαγητό και ειδικά το καλό φαγητό!
Ο Ian γύρω στις 23:00 πήρε την κιθάρα της Biggles και δεν την άφησε μέχρι τις 4:00 που φύγαμε! Για την ακρίβεια τον πήρε ο ύπνος αγκαλιά με την κιθάρα στο κρεββάτι της μουρλής. Είχε φέρει μαζί του και το ντοσιέ του με τους στίχους και καθόμουν και διάλεγα τραγούδια για να ερμηνεύσει... Είχαμε μείνει άφωνοι! Το Southpark boy μας είχε αφήσει από νωρίς γιατί είχε κανονίσει ραντεβού΄, οπότε είχαμε μείνει οι 4 μας.
Τραγουδούσαμε, πίναμε και τρώγαμε! Αυτά είναι...
Radiohead, David Bowie, Red Hot Chilli Peppers, Depeche Mode, Nirvana, BRMC, New Young Pony Club, The Clash, Iggie Pop και φυσικά κομμάτια που έχει γράψει ο ίδιος...
Γύρω στις 3:00 με έπιασε τάση καθαριότητας και μπήκα στην κουζίνα όπου άρχισα να πλένω την ψησταριά, με τακτικά διαλείμματα για έφοδο με ένα κουτάλι στο ψυγείο και στο μωσαϊκό που έφτιαξε η Πάστα Φλώρα (σ.σ. η μαμά της).
4:00 εξουθενωμένοι όλοι, ξαπλωμένοι στο δωμάτιό της... Ο Piter Pan διάβαζε ξένα περιοδικά έχοντας ενθουσιαστεί με τις φωτογραφίες, ο Ian αγκαλιά με την κιθάρα μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, η Biggles σχολίαζε και εγώ ζαλισμένη από το μπουκάλι κρασί που κατέβασα έπαιζα με τον υπολογιστή, μέχρι που μου ήρθε η έμπνευση να ξαναβγώ στο μπαλκόνι, να ενώσω δύο καρέκλες και να ξαπλώσω εκεί με τον αέρα που έχει στον 4ο όροφο να με χτυπάει σε μια προσπάθεια να μαζέψω τα κομμάτια μου και να συνέλθω...
4:45 ο Piter Pan με είχε γυρίσει σπίτι μου. Η ψησταριά και τα πιρέξ έμειναν πίσω για να τα καθαρίσει η μουρλή, μιας και εγώ μάλλον έτρωγα το γλυκό αντί να καθαρίζω...
To the good old days, which we are having right now...
Τώρα περιμένω την επόμενη φορά...

Παρασκευή 10 Αυγούστου 2007

Jenny Lewis With The Watson Twins...

"Happy", from the album "Rabbit Fur Coat"

I'd rather be lonely, I'd rather be free
I'm as sure as the moon rolls around the sea
But I like watching you undress
And I think we're at our best
By the flicker by the light of the TV set

Cause I can't remember why I hated you
Can't remember why I still do
But I'm as sure as the moon rolls around you
That I could be happy, happy
Oh, so happy, happy
Oh, so happy, so happy

They warn you about killers and thieves in night
I worry about cancer and living right
But my mama never warned me about my own
Destructive appetite

Or the pitfalls of control
How it locks you in your grave
Looking for someone to be saved under my restraint
So I could be happy, happy
Oh so happy, happy
Oh so happy, happy
So happy, so happy

Πέμπτη 9 Αυγούστου 2007

I' m Bored! Part 2.

Από τη βαρεμάρα που με δέρνει (μονάχα 7 έγγραφα σήμερα στη δουλειά, από τα οποία έχω κάνει τα δύο), αποφάσισα να αλλάξω το blog. Χμ, μου αρέσει περισσότερο έτσι... Και όχι Biggles δε βγαίνει η Barbie από μέσα μου, όπως σχολίασες... Μη με προσβάλλεις! Τα έχουμε πει. Εγώ και η λέξη κοριτσάκι έχουμε πάρει διαζύγιο χρόνια τώρα! (Προς μεγάλη απογοήτευση της μαμάς μου.)
Απλά μου φτιάχνουν τη διάθεση αυτοί οι χρωματικοί συνδυασμοί...
Και για να σε δώσω στο Διαδίκτυο (στους 5 ανθρώπους δηλαδή που διαβάζουν αυτές τις αράδες), το θέμα με το τζακούζι, τη σαμπάνια, τα τσιγάρα και την απομόνωση στο σπίτι, δεν ταιριάζουν μια alternative highστρια... Αν καλέσεις άλλα 3 - 4 άτομα να μπουν μαζί σου στο τζακούζι τότε το συζητάμε...

Υ.Σ.: Εγώ μπορώ να τραβάω φωτοραφίες ή video? Θα σε κάνω διάσημη... Η Κάκια θα ήταν πολύ περήφανη για τη δισεγγονή της!!! Άσε που θα χαιρόταν και ο γιατρός σου που ακολούθησες τη συμβουλή του! ;)

Σας είπα ότι βαριέμαι..?

I' m Bored! Argh............................................

Α ρε Dread Astaire... Α ρε Bruce...
Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι!Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι!Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι! Βαριέμαι!
Σας είπα οτι βαριέμαι;
Χμ, Argh..., Γκρ...., Χμ, Γκρ..., Αααααααααααααααααααααααααα!!!!
Έχω πάθει ψύξη που έγινε μυϊκός σπασμός από το ηλίθια τα κλιματιστικά και την απέραντη βλακεία που με δέρνει... Πονάω. Κυκλοφορώ μέσα στη ζέστη με φουλάρια και μαντήλια για να κρατάω ζεστό το λαιμό μου. Πάω να φάω, πονάω. Πάω να πιώ κάτι, πονάω. Πάω να καπνίσω, πονάω.
Αααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααα!
Τα χάπια μου, τα νεύρα μου και ένα ταξί να φύγω...
Δε μου φτάνουν όλα αυτά, έχω ξεκινήσει και διάβασμα για την επερχόμενη εξεταστική!
1η Σεπτέμβρη με 29 Σεπτέμβρη! Εμ πως! Χρωστάω και αρκετά μαθήματα (γύρω στα 30 θαρρώ). Πρέπει να πάρω και ένα πτυχίο κάποια στιγμή.
Τα περισσότερα μαγαζιά που πηγαίναμε τα βράδια έχουν κλείσει για καλοκαίρι...
Αααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααα!!!!!!!!!!
Το μόνο που περιμένω με αγωνία (εκτός από τον χειμώνα φυσικά!!!) είναι το "pool party - barbeque" στο σπίτι της Biggles το Σάββατο βράδυ, με ολοκληρωμένο greek τσιμπούσι! Θα φουσκώσουμε την πλαστική πισίνα που της έφερε δώρο η Dodo (θα βρέχουμε με τη σειρά τα ποδαράκια μας δηλαδή), θα της πάω μια πίτα και μια ψησταριά, θα ψήσουμε λουκάνικα, σουβλάκια κτλ, θα πιούμε κρασί (εγώ), μπύρες (οι άλλοι), κόκα κόλες (εγώ), σόδες (οι άλλοι), μαργαρίτες, θα φτιάξει τυρόπιτα, τζατζίκι με μπόλικο σκόρδο (γιαμ. γιαμ) και σαλάτα... Και θα έχουμε και παγωτό καϊμάκι. Και θα έχουμε και θέα στην Αθήνα το βράδυ από τον 5ο όροφο που μένει.
Τι καλά...

Δευτέρα 6 Αυγούστου 2007

FINE... I Feel Fine...!!!





Fine, I feel fine...
I'm listening to music and I feel fine!
The weather is good.
Jenny Lewis is singing...
"You are what you love and not what loves you back"
Tim Booth is screaming inside my head
"Fine, I feel fine..."
and I'm singing along! (I have a terrible voice...)
I love my friends and I love even more spending my nights with them...
Fine, I feel fine...!!!
Be "good", have fun whatever you do and where ever you are, get drunk, get wasted, make love, adore your friends, basically LIVE YOUR LIFE TO THE FULLEST....

Τετάρτη 1 Αυγούστου 2007

Επεισόδιο

Χρόνος: Χθες το απόγευμα. 7 θαρρώ ήταν.
Χώρος: Το μαγαζί των γονιών μου.
Πρωταγωνιστές: Εγώ, οι πελάτες και φίλοι μετά από 20 χρόνια, φίλοι των γονιών μου εδώ και 30 χρόνια που ζουν εκτός Αθηνών και Ελλάδος.
Κάθομαι στον πάγκο. Διαβάζω. Προσπαθώ τουλάχιστον. Με έχει πιάσει πονοκέφαλος από το κλιματιστικό. Θέλω να το κλείσω, ν' ανοίξω την πόρτα να μπει φρέσκος αέρας. Δεν μπορώ όμως. Πρέπει να λειτουργεί συνέχεια για να μην ανεβάσουν θερμοκρασία τα ψυγεία και χαλάσουν. Έχει ντου μανιάσει ο χώρος από τον καπνό. Έχει ποτίσει το δέρμα μου με τη μυρωδιά του τσιγάρου. Σιχαίνομαι ελαφρώς τον εαυτό μου. Θέλω να πάω σπίτι να κάνω μπάνιο και να βάλω καθαρά ρούχα. Δεν μπορώ. Πρέπει να περιμένω τρεις ώρες μέχρι να κλείσω το μαγαζί.
Διαβάζω στα Αγγλικά το βιβλίο μου. Έχω το λεξικό δίπλα μου και το ανοίγω κάθε λίγο και λιγάκι για να βρω τη σημαίνει μια λέξη. Νόμιζα ότι ξέρω να χειρίζομαι πάρα πολύ καλά την Αγγλική Γλώσσα. Απογοητεύομαι με τον εαυτό μου.
Μπαίνει πελάτης.
Πιάνουμε την κουβέντα.
Μπαίνει δεύτερος πελάτης.
Συμμετέχει και αυτός στην κουβέντα. Ούτως ή άλλως όλοι γνωριζόμαστε μεταξύ μας. Μια μεγάλη ευτυχισμένη οικογένεια. Παίρνουν τσιγάρα και παγωτά.
Χειμώνα - καλοκαίρι όλοι αγοράζουν τσιγάρα. Το χειμώνα παίρνουν ζεστά νερά και σοκολάτες. Το καλοκαίρι κρύα νερά και παγωτά.
Με πληρώνουν. Φεύγουν. Γυρνάνε στα γραφεία τους. Όλοι περιμένουν να φύγουν διακοπές. Σκέφτομαι ότι τους λυπάμαι. Δουλεύουν 11 μήνες το χρόνο και περιμένουν 2 ή 3 εβδομάδες το χρόνο να χαρούν τη ζωή τους, τα παιδιά τους, τους συντρόφους τους. Να ζήσουν. Καταθλιπτικό...
Συνεχίζω να διαβάζω το βιβλίο μου. Χάνω την επαφή για λίγο με την πραγματικότητα. Μάλλον με παίρνει ο ύπνος στον πάγκο. Νυστάζω τόσο πολύ.
Μπαίνει μέσα μια γνωστή / πελάτισσα.
Με ξυπνάει. Είναι μικρή σχετικά σε ηλικία. Όμορφη και έξυπνο πλάσμα. Με δουλεύει που βλέπει σ' αυτή την κατάσταση. Γελάω. Έχει δίκιο... Πάει στο ψυγείο του παγωτού. Ξέρω τι θα πάρει, προτού το πάρει. Δύο παγωτά. Ένα με μαύρη σοκολάτα για την αδερφή της, ένα με μπισκότα για εκείνη. Επαληθεύομαι. Πιάνουμε την κουβέντα. Τη ρωτάω πως τη λένε. Έχει το ίδιο όνομα με εμένα! Γελάμε.
Χτυπάει το τηλέφωνο. Η κοπέλα φεύγει. Στην πόρτα κοντοστέκεται, μου κάνει νόημα ότι θα περάσει για να πιούμε καφέ. Της λέω πως θα είναι χαρά μου. Όντως θα χαρώ αν έρθει. Θέλω να τη γνωρίσω καλύτερα...
Η νονά μου στην άλλη άκρη του τηλεφώνου. Πήρε να δει τι κάνω. Της λέω τα νέα μου γρήγορα. Μου λέει πως ζεσταίνεται. Και εγώ το ίδιο. Με ρωτάει αν θα πάω διακοπές. Όχι δεν θα πάω πουθενά. Έχω διάβασμα για την εξεταστική. Μαζεύω λεφτά για να φύγω να πάω στην Αγγλία και μετά στον Πάρη. Μην ανησυχείς μου λέει. Θα σου τσοντάρω και εγώ. Καλά, καλά ας μην το συζητήσουμε τώρα αυτό. Άντε καλό απόγευμα νονά και καλό μήνα... Φιλιά και καλό μήνα.
Χάρηκα που μιλήσαμε. Είχα να της μιλήσω ένα χρόνο. Είχα τσατιστεί και είχα κόψει τις επαφές μαζί της. Μέχρι που πριν από ένα δίμηνο με πήρε τηλέφωνο. Δε βαριέσαι... Μεγάλη γυναίκα είναι (κοντεύει τα 85), παιδιά δεν έχει, ας βάλω νερό στο κρασί μου.
Μπαίνει ο Γρηγόρης στο μαγαζί.
Αρχίζουμε και μιλάμε. Ξεφεύγουμε λιγάκι. Αλλά πάντα αυτό γίνεται με τον Γρηγόρη. Του δίνω την διεύθυνση του blog. Είναι η πρώτη φορά που το κάνω αυτό. Μονάχα τέσσερις φίλοι μου ήξεραν την ύπαρξη του. Φεύγει. Πρέπει να πάει σπίτι. Έχει και μια γυναίκα με ένα παιδί που πρέπει να φροντίσει...
Χτυπάει ξανά το τηλέφωνο. Ο Θωμάς.
Προσπαθεί να μου κάνει πλάκα. Δεν τα καταφέρνει. Η στεντόρεια φωνή του είναι χαρακτηριστική. Πήρε από Θεσσαλονίκη να δει τι κάνουμε. Με βρίζει που δεν ανέβηκα όπως του είχα πει ότι θα κάνω. Προσπαθώ να δικαιολογηθώ. Με λέει τσογλάνι. Πιστεύει ότι έχω μοιάσει στον πατέρα μου. Και δεν χαίρεσαι τον ρωτάω; Φυσικά μου απαντά. Θεωρεί ότι είμαι άξιο τέκνο της παρέας τους (Πατέρας - Θωμάς - Πάρις). Τσογλάνι, προβληματικό, αυθάδης, με απορίες και θέληση για ταξίδια. Γελάω. Με ρωτά πότε θα ανέβω. Του λέω ότι είπα και στη νονά. Πρώτα Αγγλία, μετά στον Πάρι στην Αυστρία και μετά Θερμαϊκό. Συμφωνεί. Συνεχίζουμε να μιλάμε.
Πρέπει να το κλείσουμε. Χρεώνεται υπεραστικό και δεν έχει τη δυνατότητα να πληρώνει μεγάλους λογαριασμούς.
"Δεν υπάρχουν άγγελοι στα χαρακώματα".
Γιατί γαμώ το φελέκι μου, οι καλοί υποφέρουν; Γιατί ο Θωμάς να έχει περάσει ότι έχει περάσει στη ζωή του; Δούλεψε νύχτα, δούλεψε ταξί, ξαναδούλεψε νύχτα. Πριν από 18 χρόνια είχε ατύχημα με τη μηχανή. Κατέληξε με δύο σακατεμένα πόδια. Ακόμη και σήμερα στα 55 του υποφέρει. Σημάδια και λάμες. Από αυτά χαρακτηρίζεται η ζωή του. Κι όμως παρά την ταλαιπωρία του, παρά το γεγονός ότι είναι μόνος του, έχει ακόμη την ψυχή ενός μικρού παιδιού. Ξέρει να αγαπάει. Λίγοι άνθρωποι αγαπούν σαν τον Θωμά... Λίγοι...
Συνεχίζω το διάβασμα του βιβλίου. Δεν μπορώ να συγκεντρωθώ Το κλείνω.
Παίρνω χαρτί και μολύβι. Αρχίζω και γράφω στον Πάρι. Θέλω να ανέβω. Για ένα μήνα. Να κάθομαι σε μια βεράντα ή ένα κήπο με 30 βιβλία, άλλα τόσα περιοδικά και πολύ μουσική και να κοιτάζω τις Άλπεις. Ξέρω ποια θα είναι η απάντηση του πριν στείλω το γράμμα ή τον πάρω τηλέφωνο. Θα με βρίσει. Τόσα χρόνια το ίδιο πράγμα λέμε. "Πότε θα ανέβω;" Ήρθε η ώρα όμως. Δεν πάει άλλο. Θέλω να φύγω. Θέλω διακοπές. Έχω να πάω διακοπές 4 χρόνια. Πάμε για 5..
"Η δουλειά καταβροχθίζει τις καλύτερες ώρες του ανθρώπου..."
"Οι πόλεις είναι χτισμένες για να σκοτώνουν τους ανθρώπους..."
"Τα καλοκαίρια είναι μακρύτερα εκεί όπου κρεμιούνται οι αυτόχειρες και οι μύγες μαζεύονται στη βρώμα..."
Ένα ακόμη επεισόδιο της ζωής μου.. Τύφλα να έχει ο Φώσκολος. Τέλος.