NOTHING'S IMPOSSIBLE.

6:40 χτυπάει ξυπνητήρι. Όχι τώρα, λίγο ακόμη.

6:45 κάποιος μπαίνει στο δωμάτιο. Σκηνή Α: Ακούω μια φωνή "Ξύπνα ρε βλαμμένο, ξύπνα να πλυθείς, εγώ φεύγω, σήκω ηλίθιο... Σήκω θα σε βρέξω", Σκηνή Β: Κάποιος έριξε ένα ποτήρι κρύο νερό πάνω μου. Θα τον σκοτώσω!!!

Χμ, αυτός ήταν ο πατέρας μου...

6:55 ξυπνητήρι Νο 2. Η Ήρα μπαίνει τρέχοντας στο δωμάτιο και ανεβαίνει στο κρεβάτι. Λίγο ακόμη γαμώ το φελέκι μου. Λίγο ακόμη... Νυστάζω.

7:15 ξυπνητήρι Νο 3. Που είναι; Που είναι; Αρνούμαι να ανοίξω τα μάτια μου. Αν τα ανοίξω θα ξυπνήσω.

7:30 ξυπνητήρι Νο 4. Μια γυναικεία νυσταγμένη φωνή ακούγεται στο διάδρομο. "Σήκω ρε παιδί μου θ΄αργήσεις. Σήκω ρε μαλάκα. Εγώ πρέπει να φύγω. Έχω να πάω στην τράπεζα και μετά στο ΤΕΒΕ. Τι ώρα γύρισες χθές; Γιατί ξενυχτάς βρε βλαμμένο όταν δουλεύεις την επομένη;"

7:45 Ανοίγω σιγά σιγά τα μάτια μου. Ψάχνω στο πάτωμα το χειριστήριο του στερεοφωνικού. Το βρήκα. Καλά είμαστε. Βάζω ραδιόφωνο.

7:55 Σηκώνομαι και πάω προς το μπάνιο. Κοιτάζω το ρολόι μου. Τι ώρα είναι; Τρία εγκεφαλικά, δέκα καρδιακά και πέντε ανακοπές... Ουρλιαχτά πανικού και ένα σκυλί να με κοιτάει με σηκωμένα τα αυτιά. Τι κοιτάς ρε νυχτερίδα; Σε 5 λεπτά θα πρέπει να είμαι στο γραφείο. Εύκολο αν ήμουν ο Mr. Spoc, ή η Τζίνι. Δύσκολο για μια κοινή θνητή.

Απορία και οργή: "Μα καλά δεν μπορούσε κανείς να με ξυπνήσει; Αφού ήξεραν οτι πρέπει να πάω στη δουλειά!"

8:15 Έφτασα στο γραφείο. Νυστάζω, βαριέμαι ζεσταίνομαι. Οι δρόμοι ήταν άδειοι. Πλήρωσα στο ταξί μόνο 3,50€!!! Φαινόμενο, εξωπραγματικό! Παραγγέλνω καφέ. Ανοίγω τον υπολογιστή. Μπαίνω στο internet.

Μπαίνω στις γνωστές ιστοσελίδες και blog. Μια υπόθεση 10 λεπτών για να δω αυτά που με ενδιαφέρουν για αρχή. Ο πανικός του πρωινού ξυπνήματος έχει πλέον καταλαγιάσει. Μου έχει μείνει η γεύση του καφέ, η αίσθηση του καθαρού μυαλού και η αισιοδοξία άπό χθες το βράδυ. Μια ανέλπιστη και ελαφρώς ιδιόμορφη αισιοδοξία.

Τα ωραία είναι τα μη προγραμματισμένα. Έχει δίκιο ο Piter Pan. Το παραδέχομαι. Εγώ...!!! Η απόλυτη παρανοϊκή σε ότι αφορά τον προγραμματισμό. Αυτή που κανονίζει πράγματα από 2 εβδομάδες έως 2 μήνες πριν. (Ασχέτως του οτι σπάνια μου βγαίνουν τα σχέδια. Αφού καταλήγω ή να βαριέμαι, ή να τα παρατάω στη μέση δίοτι ενθουσιάστηκα με κάτι καινούργιο ή απλά βαριούνται να ασχοληθούν οι άλλοι, οπότε τζίφος..)

Από χθες το πρωί γκρινιάζαμε για το γεγονός οτι δεν κάνουμε τίποτε. Πως όλοι λείπουν και δεν υπάρχει ψυχή στο κέντρο από γνωστούς και φίλους. 21:15 με πήρε τηλέφωνο, στις 22:00 βρεθήκαμε στην Πανεπιστημίου. Πήγαμε για ποτό. Θέμα συζήτησης τα σχεδιά μας για τη νέα σεζόν.

Πάντα μέτραγα την αλλαγή του χρόνου το Σεπτέμβρη. Θες επειδή τότε ξεκινούσαν τα σχολεία, θες επειδή τότε τελείωναν οι άδειες ή επειδή τότε άρχιζε να πέφτει η θερμοκρασία; Για μένα ο χρόνος άλλαζε τον Σεπτέμβρη.

Και οι δύο θέλουμε να μπούμε σε μια "σειρά". Να κάνουμε πράγματα τα οποία μας γεμίζουν. Να πάμε σε νέα μέρη. Να γνωρίσουμε νέους ανθρώπους. Να δοκιμάσουμε τα όριά μας. Να πηγαίνουμε για φαγητό όλοι μαζί. Να διαβάσουμε, να ακούσουμε, να δούμε. Το τρίπτυχο αυτό, θεωρώ, είναι το πιο σημαντικό στη ζωή των ανθρώπων. Είναι αυτό χάρη στο οποίο αποκτάς εμπειρίες, γεμίζεις, ζεις...

Είναι όμορφη η σκέψη οτι κάνεις κάτι για σένα. Οτι χτίζεις σιγά σιγά τη ζωή σου. Είναι ακόμη πιο όμορφο να μοιράζεσαι αυτο συναίσθημα με τους πιο αγαπημένους και κοντινούς σου ανθρώπους. Να αποτελούν ζωντανό και αναπόσπαστο κομμάτι των ονείρων, σκέψεων και σχεδίων σου.

Είναι όμορφο να ακούς τον κολλητό σου να μιλάει για το σπίτι του. Να σου λέει πως θα περνάμε χρόνο εκεί. Να σου λέει πως θα το φτιάξει και να ζητά τη βοηθειά σου. Είναι γλυκό να σκέφτεσαι οτι ξεμένει από λεφτά και να λες πως δεν βαριέσαι; Και τι έγινε; Θα αρχίσω να του πηγαίνω ταψιά με φαγητό για να έχει να τρώει για μια εβδομάδα τη φορά και να το εννοείς.

Ανυπομονώ να ετοιμαστεί και να έρθει η ώρα που θα πίνουμε τα homemade ποτά μας στο μπαλκόνι ή στο σαλόνι του με αυτή την απίστευτη θέα να μας παίρνει τα μυαλά.

Νιώθω μια ευεξία και μια ευφορία. Έχω την πεποίθηση οτι όλα θα πάνε καλά.

Κράτα με να σε κρατώ. Αν ένας είναι καλά, τότε δίνει ώθηση, κουράγιο και δύναμη στους άλλους να συνεχίσουν, να προσπαθήσουν, να τα καταφέρουν.

Θα ήθελα να ερωτευτώ. Χμ, αυτό τώρα γιατί το έγραψα; Αλλά δεν πειράζει..'Εχω πει οτι θέλω να είμαι ειλικρινής. Πάντως ισχύει. Δεν ξέρω αν το έχω νιώσει ποτέ αυτό συναίσθημα. Δεν μπορώ να κρίνω. Αδυνατώ. Θα ήθελα πάντως να συμβεί και αυτό φέτος. Ξέρω οτι δεν γίνεται να τα προγραμματίζεις αυτά, αλλά δε θα με χάλαγε αν μου τύγχαινε...

Ακούω μέσα στο μυαλό μου τον Dave Gahan:

"Just give me a reason, some kind of sign

I'll need a miracle to help me this time

I heard what you said, I feel the same

I know in my heart that I'll have to change

Even the stars look brighter tonight, nothing's impossible

I still believe in love at first sight, nothing's impossible

Even the stars look brighter tonight, nothnig's impossible

If you believe in love at first sight, nothing's impossible. . ."

Χαίρομαι που είμαι μόνο 20. Ξαφνικά καταλαβαίνω οτι έχω μπροστά μου μια ολόκληρη ζωή για να τη ζήσω στο μέγιστο. Και θα ξεκινήσω από τώρα.. Γιατί έτσι... Γιατί μπορώ...

Υ.Σ.1: Η Αθήνα είναι πανέμορφη τη νύχτα. Όσο και αν δεν θέλω να το παραδεχτώ, ξέρω οτι όταν φύγω θα μου λείψει... Αυτή θα είναι ο μεγάλος μου έρωτας.

Υ.Σ.2: Όταν έχω καλή διάθεση, είναι αποδεδειγμένο οτι γίνομαι συναισθηματική, ρομαντική και πολύ καλός άνθρωπος. Αυτό εμένα όμως γιατί με φοβίζει;