Καλή Χρονιά Να Έχουμε...

ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΛΑ & ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!!!
(ας το ευχηθούμε μπας και πιάσει...)

Καλά Να Περνάμε._

My bluebery nights.

Φτάνεις σε ένα σημείο και αναρωτιέσαι, "μετά τι;". Φοβάσαι πως η ζωή σου όσο και αν προσπαθήσεις, όσο και αν το θες, δεν θα είναι ποτέ έτσι όπως ονειρεύσαι. Αμφιβάλλεις για τους πάντες και τα πάντα. Αλλά κυρίως για τον ίδιο σου τον εαυτό. Γιατί ο χειρότερος εχθρός σου, δεν είναι παρά ο ίδιος σου ο εαυτός.
Όλοι σου λένε πως όλα θα πάνε καλά. Προσπαθούν να σε καθησυχάσουν. Να σε παρηγορήσουν. όμως βαθιά μέσα σου ξέρεις πως είναι ανώφελο. Γιατί μπορεί στιγμιαία να ξεχάσεις όλες τις μαύρες σκέψεις που κατακλύζουν το μυαλό σου, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως θα χαθούν.
Φόβος και αμφιβολία είναι ο χειρότερος συνδυασμός Και θέλει μεγάλη δύναμη για να σταματήσεις να φοβάσαι. Διότι κακά τα ψέμματα, η αμφιβολία δεν φεύγει ποτέ.
Περιμένεις. Νύχτα, μέρα... Και δεν έρχεται. Θέλεις να το κυνηγήσεις, αλλά πολλές φορές δεν ξέρεις τον τρόπο. Και τότε αδρανοποιούνται όλα τα εσωτερικά σου συστήματα. Δεν ξέρεις τι να κάνεις. Οπότε καταλήγεις να μην κάνεις τίποτε. Και πέφτεις ακόμη περισσότερο λόγω αυτής σου της απραξίας.
Θέλεις να προχωρήσεις. Να περάσεις απέναντι. Να κάνεις πραγματικότητα τα όνειρά σου. Αλλά δεν ξέρεις πως. Και αυτό είναι το δύσκολο. Γιατί ξέρεις επίσης πως μονάχα με την εκπλήρωση των βαθύτερων επιθυμιών σου θα είσαι πραγματικά ευτυχισμένος.
Ίσως για αυτό ο κόσμος να μην βγάζει νόημα. Επειδή οι άνθρωποι δεν είναι πραγματικά ευτυχισμένοι. Υπάρχει κάτι που τους λείπει...
Θα ήθελες να ήξερες τον τρόπο. Θα ήθελες να υπάρχει ένα μαγικό ραβδάκι να έλυνε όλα τα προβλήματα και να εξαφάνιζε όλα τα εμπόδια. Όμως αυτά γίνονται μόνο στα παραμύθια. Η πραγματικότητα είναι πιο σκληρή.
Είσαι μόνος. Και όσο και αν θες να πιστεύεις το αντίθετο, όσο και αν σε έχουν εκπλήξει ευχάριστα οι άλλοι μέσα στη μέρα, το βράδυ στο κρεβάτι σου είσαι μόνος. Και αυτό δεν αλλάζει. Οι χειρότερες στιγμές της μέρας για έναν άνθρωπο είναι εκείνες που μένει μόνος του με το μυαλό του να "οργιάζει". Οι στιγμές που έρχεσαι αντιμέτωπος με παρελθόν σου, το παρόν σου και τα όνειρα σου για το μέλλον. Γιατί ο καθένας ζει τη ζωή του. Και αντιμετωπίζει τα θέματα του. Και γιατί ο μόνος που μπορεί να σε σώσει είσαι εσύ ο ίδιος. Οι άλλοι μπορούν να σε βοηθήσουν να σηκωθείς αν πέσεις. Αλλά δεν μπορούν να σε αποτρέψουν από το να πέσεις ξανά. Και όσες πιο πολλές φορές πέφτεις τόσο πιο πολύ πονάς. Γιατί οι πληγές είναι ευαίσθητες. Και μπορούν να ανοίξουν με το παραμικρό. Όσοι λένε πως ο χρόνος τα γιατρεύει όλα, λένε ψέμματα. Ο χρόνος απλά ελαττώνει τον πόνο. Δεν τον εξαφανίζει. Και όσο περισσότερο χτυπάς, τόσο περισσότερο πονάς...
Θα ήταν πολύ όμορφο αν η ζωή ήταν ταινία με ευτυχισμένο τέλος. Αλλά δεν είναι. Και η ευτυχία είναι απλές στιγμές. Δεν κρατάει για πάντα. Έτσι τυγχάνει με μερικούς ανθρώπους αυτές οι στιγμές να είναι πολύ λίγες. Και μένουν μισοί. Βυθισμένοι στον πόνο τους και το μίσος τους. Δυστυχώς το μίσος είναι απέναντι στον ίδιο τους τον εαυτό. Και αυτό τους τρώει μέρα με τη μέρα...
Δε ζητούν πολλά. Μονάχα αγάπη. Να τους αγαπούν με τον ίδιο τρόπο που αγαπούν και αυτοί. Να τους σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο που σκέφτονται αυτοί. Να τους εκτιμούν. Να τους σέβονται. Να τους χαμογελούν. Να τους παίρνουν αγκαλιά σα να μην υπάρχει αύριο. Να πιστεύουν σε αυτούς. Να προσπαθούν να κάνουν τον κόσμο καλύτερο για να ζήσουν μέσα σ' αυτόν.
Οι κακίες τους είναι παιδιά μιας καταναγκαστικής μοναξιάς. Μιας μοναξιάς που προέκυψε από την αδυναμία τους να αντιμετωπίσουν τον κόσμο, τα όνειρά τους, τις αμφιβολίες τους, τις εμμονές τους . . . τον ίδιο τους τον εαυτό.
Ονειρεύομαι. Αμφιβάλλω. Φοβάμαι.

Εμμονές & Όνειρα...

Εμμονές και όνειρα.
Μας χαρακτηρίζουν περισσότερο από όσο θέλουμε να παραδεχτούμε. Και από όσο αφήνουμε στον υπόλοιπο κόσμο να δει. Καταπιέζουμε τους εαυτούς μας, προσπαθώντας να γίνουμε κοινωνικά αποδεκτοί. Μαθαίνουμε από μικροί να μπαίνουμε σε κοινωνικά καλούπια και βάζουμε στην άκρη τις πραγματικές επιθυμίες μας και τον αληθινό εαυτό μας. Και κάπου στην πορεία καταλήγουμε να χάνουμε ένα κομμάτι μας. όμως οι εμμονές και τα όνειρα, όσο και αν τα κάνεις πέρα, πάντα επιστρέφουν. Και συνήθως έρχονται την πλέον "ακατάλληλη" στιγμή και ιδιαίτερα δυνατά... Σε τέτοιο βαθμό που αδυνατείς να τα αντιμετωπίσεις, οπότε απλά αφήνεσαι να σε παρασύρουν. Οι καλύτερες ιδέες και τα χειρότερα λάθη τα κάνεις όταν είσαι υπό αυτή την επιρροή. Και σε τελική ανάλυση αυτό δεν είναι κακό. Για τον απλό λόγο, πως τότε ουσιαστικά ζεις. Πιο το νόημα να κλειδώνεις τον εαυτό σου σε ένα κουτί και να κρύβεις την προσωπική σου αλήθεια, φοβούμενος τις όποιες επιπτώσεις; Τι έχεις να κερδίσεις; Απολύτως τίποτε... Αυτή είναι η απάντηση. Οι παθιασμένοι άνθρωποι έχουν τις μεγαλύτερες πιθανότητες να γνωρίσουν στιγμές ευτυχίας... Και λέω παθιασμένοι, διότι κατά την προσωπική μου άποψη, αυτό που τους χαρακτηρίζει είναι οι εμμονές τους και τα όνειρά τους.
Περπατάς στον δρόμο και βλέπεις ανθρώπους με κενό βλέμμα. Να μην έχουν συναίσθηση που πηγαίνουν, τι κάνουν και γιατί... Άνθρωποι εγκλωβισμένοι σε έναν κόσμο που δεν τους εκφράζει. Δεν τους γεμίζει. Και δεν ξέρεις αν πρέπει να αισθανθείς λύπη ή φόβο. Λύπη για την κατάσταση στην οποία βρίσκονται (διότι κατά πάσα πιθανότητα δεν διάλεξαν τη ζωή που ζουν και αν τη διάλεξαν φαίνεται να το έχουν μετανιώσει, αλλά δεν μπορούν να ξεφύγουν ή δεν έχουν τη δύναμη να ξεφύγουν) και φόβο γιατί μπορεί να έρθει μια μέρα που θα είσαι και εσύ σαν αυτούς.
Βλέπεις, πολλές φορές καταλήγεις να ζεις μια ζωή που δεν έχεις επιλέξει. Απλά μια λάθος απόφαση, μια λάθος στιγμή μπορεί πολύ εύκολα να σου γαμήσει τη ζωή. Επίσης τα πράγματα μπορεί να είναι πιο απλά. Μπορεί απλά να μην μπορείς να έχεις τη ζωή που θέλεις λόγω συνθηκών ή περιβάλλοντος. Και ας είμαστε ρεαλιστές, όσο δύσκολο και αν είναι για μένα αυτό, όσο και αν προσπαθείς για κάτι και όσο και αν το θες, υπάρχει πάντα το σοβαρό ενδεχόμενο να αποτύχεις. Γιατί απλά έτσι είναι η ζωή... Shit Happens... Μας αρέσει, δεν μας αρέσει..
Έτσι όσο και αν έχεις την πίστη, την πεποίθηση ή εύχεσαι να είσαι ελεύθερος (Ελευθερία: Να κάνεις αυτό που θες, τη στιγμή που το θες, με τον τρόπο που θες), τα πράγματα πάντα μπορούν να σου πάνε στραβά και να μην γίνει τίποτε.
Όμως όποια και αν είναι η κατάληξή σου στον κόσμο, τα όνειρα και οι εμμονές -ακόμη και αν τα κρύψεις σε ένα κουτάκι κλειδωμένα στο πίσω μέρος του μυαλού- θα βρουν ένα τρόπο να επιστρέψουν δριμύτερα μέσα στη ζωή σου. Και δυστυχώς ή ευτυχώς θα κληθείς να τα αντιμετωπίσεις. Άλλοι τα πολεμούν και άλλοι αφήνονται..
Εγώ επιλέγω τον δεύτερο δρόμο. Είναι βαρετό και κουραστικό να αυτοπεριορίζεσαι, απλά και μόνο για να μην είσαι διαφορετικός. Και το λέω αυτό, έχοντας υπάρξει πολλές φορές στην θέση του πολέμιου, σε μια απέλπιδα προσπάθεια κοινωνικής καταξίωσης - αναγνώρισης - αποδοχής. Το έχω κάνει αυτό το λάθος. Αλλά έμαθα οτι δεν οδηγεί πουθενά. Το πολύ πολύ να φτάσεις στα όριά σου και να χάσεις στο τέλος κάθε έλεγχο...
Οπότε πλέον δε με νοιάζει. Μιλάω στον εαυτό μου όποτε θέλω, αναπτύσσω ολόκληρες συζητήσεις μάλιστα. Αφήνω τις ιδιοτροπίες ελεύθερες στο ευρύ κοινό και προσπαθώ με νύχια και με δόντια να μην αυτοκαταπιέζομαι. Ονειροπολώ κάθε ώρα και στιγμή και δεν το κρύβω μάλιστα... Δε με αποκαλούν άδικα daydreamer οι φίλοι μου και φαντασιόπληκτη (με την καλή έννοια, με αγαπούν αρκετά για να με πουν ψωνάρα)... Έχω εμμονές με ταινίες, με ανθρώπους, με μέρη, με βιβλία, με τραγούδια, με μπάντες, με φράσεις... Πρακτικά με τα πάντα. Αρκεί κάτι να μου τραβήξει το ενδιαφέρον και πέφτω με τα μούτρα.
Δε λέω πως αυτό είναι μια νορμάλ αντιμετώπιση του κόσμου και της πραγματικότητας, κάθε άλλο, αλλά τουλάχιστον εγώ το ευχαριστιέμαι. Υπάρχουν φορές που σίγουρα ντρέπομαι να εκφραστώ σε ορισμένα θέματα ελεύθερα ή μπροστά σε κάποιους ανθρώπους, αλλά με τον καιρό θα γίνει και αυτό.
Στο κάτω κάτω της γραφής, την πραγματικότητα εμείς την ορίζουμε. Και προτιμώ να ζω στη δικιά μου, παρά σε αυτή που άλλοι επέλεξαν για μένα.
Καταλαβαίνω πως δεν είναι εύκολο να αλλάξεις τη ζωή σου όταν αυτή έχει πάρει το δρόμο της. Πως θέλει δύναμη, υπομονή και επιμονή. Πως μπορεί με τις αποφάσεις να πληγώσεις ανθρώπους που αγαπάς και σ' αγαπάνε. Αλλά τι είναι καλύτερο;
Να ζεις έτσι όπως πρέπει ή να ζεις έτσι όπως θες;
Οι εμμονές και τα όνειρα είναι κομμάτι της φύσης μας. Αν τα χρησιμοποιήσεις, μπορεί και να καταφέρεις να κάνεις ότι θες... Και ακόμη και αν δεν τα καταφέρεις, τότε σίγουρα κάνεις τη ζωή σου λίγο πιο ενδιαφέρουσα...

Τα Καλύτερα...

Ένα από τα πλέον αγαπημένα μου video clip και ίσως ένα από τα καλύτερα που έχω δει ποτέ...

Το τραγούδι που πάντα με κάνει να θέλω να χορέψω (και σπάνια χορεύω -είμαι ατσούμπαλη το έχουμε πει αυτό-)...

Και τέλος το κομμάτι το οποίο πάντα με συγκινεί λόγω των στίχων...

I'm not going down on my knees
Begging you to adore me
Can't you see it's misery
And torture for me
When I'm misunderstood
Try as hard as you can
I've tried as hard as I could
To make you see
How important it is for me

Here is a plea
From my heart to you
Nobody knows me
As well as you do
You know how hard it is for me
To shake the disease
That takes hold of my tongue
In situations like these

Understand me

Some people have to be
Permanently together
Lovers devoted to
Each other forever
Now I've got things to do
And I've said before that I know you have too
When I'm not there
In spirit I'll be there

Here is a plea
From my heart to you
Nobody knows me
As well as you do
You know how hard it is for me
To shake the disease
That takes hold of my tongue
In situations like these

Ναι, οι Depeche Mode είναι μια από τις πιο αγαπημένες μου μπάντες...

Τα κατορθώματα μου ως παιδί και τα σημάδια που έμειναν ως ενθύμιο!

Εγώ για άλλα ετοιμαζόμουν να γράψω, αλλά ας όψεται η LoLi και η πρώτη πρόσκληση που μου έγινε σε μπλογκοπαιχνίδι! Το κείμενο ήταν έτοιμο εδώ και καιρό, αλλά χωρίς internet αδυνατούσα να το ανεβάσω... Οπότε αν και με μια μικρή καθυστέρηση, σας παραθέτω τα κατορθώματά μου. Για τη συνέχεια, οφείλω να τονίσω πως παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της μητέρας μου να εντρυφήσω στο μπαλέτο και την ρυθμική γυμναστική ως καλό κοριτσάκι, εγώ έδειξα από νωρίς την κλίση μου σε πιο άγρια αθλήματα. Ατσούμπαλη και αγοροκόριτσο όσο δεν πάει, με αποτέλεσμα να έχω για ενθύμιο πολλά, πάρα πολλά σημάδια σε όλο μου το σώμα. Τα οποία δυστυχώς αυξάνω μέρα με τη μέρα. Είπαμε, είμαι ατσούμπαλη…

· Περιστατικό Νο1: Θα ήμουν γύρω στα 9 θαρρώ. Σαββατοκύριακο ήταν. Είχαμε γυρίσει εσπευσμένα από τις διακοπές με τη γιαγιά και τη μαμά, γιατί είχαμε το μνημόσυνο το θείου –και αδερφού της γιαγιάς- την Κυριακή. Το σχέδιο ήταν να γυρίσουμε Αθήνα Παρασκευή απόγευμα και να φύγουμε για Εύβοια Δευτέρα πρωί. Για μένα το μνημόσυνο ήταν ευκαιρία για χαβαλέ. Πολύ απλά θα έβλεπα όλα μου τα ξαδέλφια… Γυρνώντας με τα πόδια από το γλυκύτατο κατά τ' άλλα νεκροταφείο, αποφασίζουμε να παίξουμε κυνηγητό… Παραβλέποντας το γεγονός πως ο δρόμος ήταν κατηφορικός και γεμάτος πέτρες. Προσπαθώντας λοιπόν να ξεφύγω από τον ξάδερφό μου, ο οποίος ήταν και αθλητής του στίβου, έτρεχα σαν τρελή χωρίς να βλέπω που πάω. Ε. Έπεσα και σταματημό δεν είχα. Είπαμε ο δρόμος ήταν κατηφορικός και όχι δεν ήμουν από μικρή γιουβαρλάκι (ανάθεμα τη σχολή, τις σοκολάτες, το ποτό και το καθισιό)… Με αποτέλεσμα να σχίσω το αριστερό γόνατό μου και να μπει μέσα στην πληγή μια πέτρα. Η μαμά με μεγάλη ψυχραιμία, με πήρε από το χέρι, μπήκαμε στο σπίτι της θείας και πήγαμε στο μπάνιο. Εκεί ως άλλος Dr. House, μου έβγαλε με μια απαράμιλλη δεξιοτεχνία την πέτρα από το πόδι και στη συνέχεια (μετά από δική μου επίμονη άρνηση, για να μη χάσω τις διακοπές) μου έβαλε απλά λίγο ιώδιο και αρνήθηκε να πάμε στο νοσοκομείο για ράμματα, τα οποία χρειαζόμουν οπωσδήποτε. Αφού θα πήγαινα στη θάλασσα, θεώρησε πως το ιώδιο και το αλάτι θα κλείσουν γρήγορα την πληγή. Έκτοτε εγώ έχω ένα ωραιότατο σημάδι στο μέγεθος ενός 2ευρου στο αριστερό μου γόνατο και η μαμά μου έχει τύψεις που δεν με πήγε για ράμματα όπως όφειλε.

· Περιστατικό Νο2: Σχολείο. Πάλι εποχή δημοτικού. Προπόνηση βόλεϊ –αγόρια / κορίτσια-, απόγευμα Πέμπτης. Αντίπαλος, τα αγόρια τα οποία ήταν και πέντε χρόνια μεγαλύτερα… Προσπάθησα να αποκρούσω ένα καρφί.. Τι το ήθελα; Τον εγωισμό μου μέσα. Κατέληξα να σπάσω –από όσο φάνηκε στην πορεία- το μικρό δάχτυλο του δεξιού μου χεριού. Αλλά επειδή ο αγαπημένος μου προπονητής μου είχε πει πως οι αθλητές δεν κλαίνε και δεν παραπονιούνται με το παραμικρό, δεν είπα τίποτε εκείνη τη στιγμή… Αντίθετα ολοκλήρωσα την προπόνηση κανονικά και πήγα σπίτι μου. Την επόμενη μέρα, εμφανίστηκα στο σχολείο με δάχτυλο να είναι τόσο πρησμένο που ξεπερνούσε κατά πολύ το συνολικό μέγεθος των δυο αντιχείρων μου και με ένα καταπληκτικό σκούρο μοβ χρώμα. Όταν την Κυριακή με είδε στον αγώνα της εβδομάδας ο προπονητής με έβρισε και προσπάθησε να με πάει στο νοσοκομείο για να μου το φτιάξουν. Εγώ απάντησα με περίσσεια άνεση πως οι αθλητές δεν κλαίνε και δεν πάνε στα νοσοκομεία και μπήκα με το ζόρι να παίξω. Το κατέστρεψα χειρότερα με αποτέλεσμα να κολλήσει σε μια ελαφρώς λάθος θέση και πλέον αν παρατηρήσει κανείς τα χέρια μου και συγκρίνει τα δυο μικρά δάχτυλα μεταξύ τους, θα παρατηρήσει πως αυτό του δεξιού χεριού έχει ένα εξόγκωμα, απλά γιατί πετάει το κόκαλο. Ομορφιές…

· Περιστατικό Νο3: Χμ. Πάλι σε αγώνα βόλεϊ. (Πολλά ενθύμια μου έχουν μείνει από αυτό το σπορ…) Επιχειρώντας να το παίξω μάγκας και θέλοντας να νικήσω την αντίπαλη ομάδα, σύρθηκα στο γήπεδο γύρω στα τρία μέτρα… Μη φορώντας επιγονατίδες και προστατευτικά στους αγκώνες έκαψα από το σύρσιμο χέρια και πόδια. Και φυσικά έκανα τους πάντες γύρω μου να πεθάνουν από τα γέλια με τη θεαματικότατη βουτιά μου στο τερέν. Έκτοτε ο βραχίονας του δεξιού μου χεριού έχει μια μικρή χρωματική αλλοίωση, λόγω εγκαύματος.

· Περιστατικό Νο4: Επιχείρηση: Μαθαίνω πατινάζ στον πάγο. Την εκπαίδευσή μου έχει αναλάβει ο Η. ο οποίος τότε ήταν στην Εθνική Ομάδα χόκεϊ. Ξεκινήσαμε από τα πατίνια σε στέρεο έδαφος αρχικά και μετά προχωρήσαμε στον πάγο. Όλα καλά ως εδώ. Μέχρι που ο Η. προτείνει να τον πιάσω από τα χέρια και να τον αφήσω να με οδηγήσει. Δέχομαι. Ο Η. αρχίζει και αναπτύσσει ταχύτητα και εγώ ακολουθώ… Μέχρι την αποφράδα στιγμή που γλιστράνε τα χέρια μας και χωριζόμαστε. Εγώ στη μέση του παγοδρομίου και ο πάγος κάτω λείος όσο δεν παίρνει (είχε βγει το μηχάνημα στην πίστα πριν από λίγο). Και να μπορούσα να φρενάρω σωστά, δε γινότανε. Έτσι έσκασα σαν καρπούζι στα τοιχώματα του παγοδρομίου και κατέληξα να πηγαίνω τις επόμενες μέρες στο σχολείο μαζί με ένα μαξιλαράκι για να κάθομαι στη θέση μου…

· Περιστατικό Νο5: Μικρή. Πολύ μικρή. Έξω από το μαγαζί των γονιών μου. Περπατούσα χωρίς να δίνω σημασία στο τι συμβαίνει γύρω μου και πολύ απλά έπεσα στο ίσωμα –ως συνήθως-. Οι περαστικοί με κοιτούσαν με μια δόση αμηχανίας. Το ίδιο και η μητέρα μου. Μέχρι που την είδα να χλομιάζει. Και ο λόγος; Είχαν πλημμυρίσει με αίμα τα πλακάκια όπου είχα πέσει. Βλέπετε έσκισα τα χείλια και τα ούλα μου. Για μια εβδομάδα τρεφόμουν μόνο με υγρά με καλαμάκι, απλά γιατί δεν μπορούσα να ανοίξω το στόμα μου και να φάω στέρεα τροφή. Παρόλα αυτά, εγώ γελούσα σαν τρελό, μόνο και μόνο γιατί είχα τρομάξει τη μαμά μου.

· Περιστατικό Νο6: Έξω από το μπαρ του θείου μου. Σε ηλικία περίπου 12 ετών. Αποφασίζω να βοηθήσω τα παιδιά που ξεκινούν τη βραδινή βάρδια. Και παρά τις αντιρρήσεις του πατέρα μου –ο οποίος με κοιτάει από την πόρτα του δικού μας μαγαζιού που ήταν δίπλα στο μπαρ- παίρνω τα τασάκια να τα βάλω στις θέσεις τους. Ε, ατσούμπαλη δεν είμαι; Μου έπεσαν όλα κάτω. Και φυσικά έσπασαν… Και ενώ ο μπαμπάς ήταν έτοιμος να με σκυλοβρίσει και ο θείος ήταν στα πρόθυρα εγκεφαλικού, σκέφτηκα να τα μαζέψω. Ε, μην τα αφήσω όλα χάλια κάτω. Ας κάνω μια καλή πράξη… Έτσι έκοψα και τις δύο παλάμες μου και τα δάχτυλά μου… Φυσικά έβαλα τα κλάματα, αλλά αντί να με παρηγορήσουν, με έβρισαν χειρότερα…

· Περιστατικό Νο7: Μετακόμιση στο μαγαζί. Εγώ γύρω στα 15. Αναλαμβάνω να ξεκολλήσω τα αυτοκόλλητα από την πόρτα της εισόδου. Τα εργαλεία μου ήταν ένα ανοιχτήρι μπουκαλιών με μυτερή άκρη και ζεστό νερό με σαπουνάδα. Τα πήγαινα μια χαρά, μέχρι που αρχίσανε τα χέρια μου να γλιστράνε, λόγω του σαπουνιού. Το ανοιχτήρι μου ξέφυγε και κατέληξα να έχω πλέον ένα σημάδι στο δεξί μου χέρι στο σημείο του καρπού στις φλέβες. Το κόψιμο ήταν αρκετά βαθύ και το αίμα αρκετό. Πλέον όποτε θέλω να το παίξω καταθλιπτική θεόμουρλη με αστέρευτες γνώσεις για τους διάφορους τρόπους που υπάρχουν για να αυτοκτονήσει κανείς (τις οποίες και έχω), σε όποιο μου τη δίνει στα νεύρα, του δείχνω το σημάδι, λέγοντάς του πως αυτή ήταν η πρώτη μου απόπειρα. Ναι, είναι δείγμα ανωριμότητας αυτό. Το ξέρω…

· Περιστατικό Νο8: Μπαμπάς: Ένα τέρας. 120 κιλά, καθημερινά σήκωνε βάρη και ύψος 1,87. Παίζω ξύλο με τον πατέρα μου στην κουζίνα. Ατυχής απόφαση βέβαια. Ξέρω ποιο είναι το τρωτό του σημείο. Τον χτυπάω επανειλημμένα εκεί. Μέχρι που τσαντίζεται. Μου σκάει μπουνιά λίγο πιο πάνω από το στήθος. Χάνω την ισορροπία μου και παραπατώ για κανά δυο μέτρα. Χτυπάω με την πλάτη στην κουζίνα την οποία και σκίζω και με το κεφάλι στον απορροφητήρα. Σα να μην έφτανε αυτό αποκτώ και μια τεράστια μελανιά που ξεκινά από το στήθος και καταλήγει στο λαιμό. Οπότε εκτός από το ηθικό δίδαγμα «ποτέ μην παίζεις ξύλο με τον μπαμπά μου», έχω και το μικρό σημάδι στην πλάτη από το σκίσιμο.

· Περιστατικό Νο9: Έχει πάει η δικιά σου εκδρομή περιπέτειας στην Πάρνηθα με το σχολείο μια Κυριακή. Και μια από τις αποστολές είναι να κατεβούμε με σκοινιά μια χαράδρα για να φτάσουμε το σπήλαιο του Πανός. Μία που την κατέβηκα τη γαμωχαράδρα, μία που έπρεπε και να την ανέβουμε για να φύγουμε. Εγώ συν τις άλλοις δεν τα πάω πάρα πολύ καλά με το ύψος. Αφήστε που φοβόμουν πως θα σπάσουν τα σχοινιά. Άρχισα να ουρλιάζω και να λέω πως θα πεθάνω. Όλοι μου οι φίλοι και γνωστοί που φυσικά είχαν ήδη ανέβει γελούσαν μετά δακρύων. Μερικοί μόνο προσπαθούσαν να με ηρεμήσουν. Εν μέρει τα κατάφεραν. Αφού πρώτα είχα ως αποκτήσει ως ενθύμιο από την κρίση υστερίας – υψοφοβίας μικρά μικρά σημαδάκια στα χέρια και τα πόδια.

· Περιστατικό Νο10: Ποτέ, μα ποτέ μην κατεβαίνετε μια σκάλα τρέχοντας. Διότι πολύ απλά θα πέσετε και θα φάτε τα μούτρα σας. Όπως έκανα και εγώ πολύ πολύ πρόσφατα στο νέο σπίτι. Και όχι τίποτε άλλο, αλλά έχει πολύ πλάκα να βλέπεις μια δεσποινίς ετών 21 να πέφτει κουτρουβαλώντας τις σκάλες και να σωριάζετε φαρδιά πλατιά κάτω και στη συνέχεια να βάζει τα κλάματα. Το μόνο που δεν έχει πλάκα είναι ο αφόρητος πόνος στο δεξί αστράγαλο στο δεξί χέρι και στο δεξί γλουτό. Πόνος ο οποίος ακόμη και σήμερα στο πόδι δεν λέει να υποχωρήσει τελείως. Το χειρότερο είναι πως όταν διηγήθηκα το σκηνικό στον Piter Pan και τη Biggles, αυτοί αντί να μου συμπαρασταθούν βάλανε τα γέλια και σιχτιρίζανε που εκείνη τη στιγμή δεν ήταν στο σπίτι για να έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν το θέαμα της πτώσης μου.

Αυτά είναι μερικά από τα περιστατικά γκαντεμιάς, κακής κρίσης, ατσαλοσύνης και ηλιθιότητάς μου. Τα οποία χάρη στα πάμπολλα σημάδια, είμαι σχεδόν βέβαια πως δεν θα τα ξεχάσω εύκολα…

Αφού λοιπόν εξιστόρησα δημοσίως τα ρεζιλίκια μου, προτείνω και στους:

Σοφία

Γκρινιάρη

Λακών

Damian

να κάνουν ακριβώς το ίδιο... Είμαι περίεργη να δω τι θα γράψουν...!

Γύρισες και οφείλω ένα Συγγνώμη.

Έχουν περάσει χρόνια από τότε. Αρκετά. Ειδικά αν λάβω υπόψη μου τι έχει μεσολαβήσει και πόσο έχω αλλάξει. Πράγματα τα οποία έκανα και τα μετάνιωσα. Πράγματα τα οποία δεν έκανα και θα ήθελα να έχω κάνει. Λέξεις που είπα και δεν εννοούσα και άλλες τόσες που ξεστόμισα και δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ψέμματα, επειδή φοβόμουν. Ακόμη και τώρα δεν έχω καταλάβει τι φοβόμουν περισσότερο. Εσένα, εμένα ή τους άλλους; Επεχείρησα να σε κατηγορήσω, αλλά δεν τα κατάφερα ποτέ. Πήρα το βάρος της αποτυχίας πάνω μου, γιατί ακόμη και τώρα πιστεύω πως το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης το έχω εγώ. Εγώ που δεν έμαθα ποτέ ποια πραγματικά είμαι. Εγώ που πάντα προσπαθούσα να γίνω κάποια άλλη. Εγώ που δεν είπα ποτέ την αλήθεια μου. Και όσες φορές προσπάθησα να το κάνω, στην πορεία εξώκειλα. Οφείλω μια συγγνώμη. Σε μένα και μετά σε σένα. Επειδή σου έκανα τη ζωή δύσκολη με τη συμπεριφορά μου και την ανωριμότητα μου. Μόνο αν συγχωρέσω θα μπορέσω να προχωρήσω. Οι σκιές του παρελθόντος ακόμη με κυνηγούν. Έρχονται το βράδυ στα όνειρά μου μεταμφιεσμένες και με στοιχειώνουν. Συγγνώμη λοιπόν. Συγγνώμη για το παρελθόν. Ελπίζω τώρα που γύρισες, αν σε δω τυχαία μπροστά μου να καταφέρω να σε αντιμετωπίσω. Να σε χαιρετήσω. Να σου μιλήσω. Να σε κοιτάξω στα μάτια και να μην ντρέπομαι. Να μην φοβάμαι. Δεν ξέρω αν υπήρξα ερωτευμένη μαζί σου. Ξέρω όμως πως επηρέασες τη ζωή μου με τρόπους που ούτε φαντάζεσαι. Ήσουν αυτός που εμμέσως πλην σαφώς μου έδωσε το θάρρος να εξομολογηθώ ότι αισθανόμουν Ακόμη και αν έμεινε ένα όνειρο μισό. Δεν πειράζει. Έμαθα πια να ζω με την πικρία. Έμαθα πως μερικές φορές ακόμη και αν θέλουμε κάτι πάρα πολύ δε γίνεται να το αποκτήσουμε.
Προσπαθώ να θυμηθώ τα χαρακτηριστικά του προσώπου σου, αλλά δεν μπορώ. Ανατρέχω σε δυο φωτογραφίες που είναι θαμμένες βαθιά σε ένα συρτάρι όποτε έχω την ανάγκη να θυμηθώ. Είναι σαν να έχει μπει μπροστά ένα μηχανισμός αυτοσυντήρησης που για να με προφυλάξω από άσχημες αναμνήσεις και ότι αυτές συνεπάγονται, απλά τις διαγράφει μια προς μια.
Όμως ξέρω πως κατά βάθος δε θα σε ξεχάσω ποτέ. Και ξέρω πως αυτό μπορεί να ακούγεται παρανοϊκό. Αλλά ουσιαστικά μέσω εσού έμαθα να συμπεριφέρομαι. Και σε ευχαριστώ για αυτό.
Πριν από μερικές μέρες μου είπαν πως γύρισες. Ναι, ξαφνιάστηκα που το άκουσα, αλλά το περίμενα. Και θα συναντηθούν οι δρόμοι μας. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Βλέπεις ο κόσμος είναι πολύ μικρός τελικά, και οι γνωστοί δυστυχώς ή ευτυχώς είναι κοινοί. Μέχρι τότε θα κουβαλώ την ελπίδα πως όταν έρθει η ώρα θα βάλεις στην άκρη τη γνώμη σου για εμένα και θα μου δώσεις μια δεύτερη ευκαιρία να συστηθώ από την αρχή. Και ίσως καταφέρουμε να γίνουμε τουλάχιστον καλοί γνωστοί. Το μόνο που έχει μείνει πλέον είναι να κρατήσω την ψυχραιμία μου όταν σε δω και να προσπαθήσω να σε μάθω. Γιατί φοβάμαι πως δεν σε έμαθα ποτέ πραγματικά. Μόνο αυτά τα μπλε μάτια έχουν μείνει ανεξίτηλα στη μνήμη μου. Μέχρι και τη φωνή σου κατάφερα να ξεχάσω.
Ξέρω πως οι πιθανότητες να διαβάσεις αυτό το κείμενο είναι απειροελάχιστες. Και αν ποτέ τύχει και τις δεις αυτές τις γραμμές, φοβάμαι πως δεν θα καταλάβεις τίποτε. Θα με έχεις ξεχάσει...

Αλλά δεν πειράζει. Θυμάμαι αρκετά και για τους δυο μας. Και έμαθα αρκετά και για τους δυο μας.

Καλή Ζωή.

Και ναι, έχω επιτέλους internet στο σπίτι!

Σκεφτόμουν τι θα ήθελα να γράψω μετά από πολύ καιρό στο blog. Ειλικρινά δεν μπορούσα να βρω κάτι. Έχω στερέψει... Συνέβησαν πολλά όσο καιρό έλειπα από εδώ. Τα περισσότερα προσωπικά. Σε βαθμό που αδυνατώ να μοιραστώ με τους περισσότερους.
Τις τελευταίες ώρες που είμαι στο internet βρήκα στο you tube ορισμένα αποσπάσματα από μια από τις πλέον αγαπημένες μου ταινίες. Δεν μπορώ ακριβώς να προσδιορίσω το λόγο που με ελκύει, αλλά κάθε φορά που την βλέπω νιώθω μουδιασμένη. Ίσως γιατί μιλάει για μεγάλα όνειρα που γίνονται πραγματικότητα. Ίσως γιατί μιλάει για τη φιλία, την εμπιστοσύνη και τον έρωτα. ίσως γιατί έχει μουσική. Ίσως γιατί ο River Phoenix ήταν και στην πραγματικότητα ζευγάρι με τη Samantha Mathis. Ίσως γιατί αμέσως μετά από αυτή την ταινία ο River πέθανε από υπερβολική δόση. Όπως και να έχει το μούδιασμα πάντα εμφανίζεται. Για να καταλάβετε τι εννοώ δείτε τη Samantha Mathis να τραγουδά στο τέλος της ταινίας.
Αυτά προς το παρόν και από αύριο τα καλύτερα...
Καλά Χριστούγεννα σε όλους!!!

Επιστρέφω...

Έχω καιρό να γράψω. Η αλήθεια είναι πως έχω πολλά κείμενα στο σκληρό του υπολογιστή μου, με σκοπό να τα ανεβάσω. Απλά μέχρι και σήμερα δεν είχα τηλέφωνο. Και μου ήταν ελαφρώς δύσκολο να μπαίνω από υπολογιστές άλλων...

Καλή μου Lo-li σου έχω τα κατορθώματά μου ως παιδί έτοιμα. Υπομονή μερικές μέρες! Και όλοι θα μάθουν τι έχω κάνει και κυρίως πάθει...
Το είδα πως τον βρήκαν και οφείλω να ομολογήσω πως συγκινήθηκα! Συν οτι η Biggles με αυτό το νέο, για πρώτη φορά παραδέχτηκε την αξία των bloggers...!!!

Από Δευτέρα κάνω αίτηση για internet στον ΟΤΕ και θεωρητικά πάντα σε δέκα το πολύ μέρες θα επιστρέψω δριμύτερη!!

Φιλιά σε όλους και καλά να περνάτε!!