Τα κατορθώματα μου ως παιδί και τα σημάδια που έμειναν ως ενθύμιο!

Εγώ για άλλα ετοιμαζόμουν να γράψω, αλλά ας όψεται η LoLi και η πρώτη πρόσκληση που μου έγινε σε μπλογκοπαιχνίδι! Το κείμενο ήταν έτοιμο εδώ και καιρό, αλλά χωρίς internet αδυνατούσα να το ανεβάσω... Οπότε αν και με μια μικρή καθυστέρηση, σας παραθέτω τα κατορθώματά μου. Για τη συνέχεια, οφείλω να τονίσω πως παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της μητέρας μου να εντρυφήσω στο μπαλέτο και την ρυθμική γυμναστική ως καλό κοριτσάκι, εγώ έδειξα από νωρίς την κλίση μου σε πιο άγρια αθλήματα. Ατσούμπαλη και αγοροκόριτσο όσο δεν πάει, με αποτέλεσμα να έχω για ενθύμιο πολλά, πάρα πολλά σημάδια σε όλο μου το σώμα. Τα οποία δυστυχώς αυξάνω μέρα με τη μέρα. Είπαμε, είμαι ατσούμπαλη…

· Περιστατικό Νο1: Θα ήμουν γύρω στα 9 θαρρώ. Σαββατοκύριακο ήταν. Είχαμε γυρίσει εσπευσμένα από τις διακοπές με τη γιαγιά και τη μαμά, γιατί είχαμε το μνημόσυνο το θείου –και αδερφού της γιαγιάς- την Κυριακή. Το σχέδιο ήταν να γυρίσουμε Αθήνα Παρασκευή απόγευμα και να φύγουμε για Εύβοια Δευτέρα πρωί. Για μένα το μνημόσυνο ήταν ευκαιρία για χαβαλέ. Πολύ απλά θα έβλεπα όλα μου τα ξαδέλφια… Γυρνώντας με τα πόδια από το γλυκύτατο κατά τ' άλλα νεκροταφείο, αποφασίζουμε να παίξουμε κυνηγητό… Παραβλέποντας το γεγονός πως ο δρόμος ήταν κατηφορικός και γεμάτος πέτρες. Προσπαθώντας λοιπόν να ξεφύγω από τον ξάδερφό μου, ο οποίος ήταν και αθλητής του στίβου, έτρεχα σαν τρελή χωρίς να βλέπω που πάω. Ε. Έπεσα και σταματημό δεν είχα. Είπαμε ο δρόμος ήταν κατηφορικός και όχι δεν ήμουν από μικρή γιουβαρλάκι (ανάθεμα τη σχολή, τις σοκολάτες, το ποτό και το καθισιό)… Με αποτέλεσμα να σχίσω το αριστερό γόνατό μου και να μπει μέσα στην πληγή μια πέτρα. Η μαμά με μεγάλη ψυχραιμία, με πήρε από το χέρι, μπήκαμε στο σπίτι της θείας και πήγαμε στο μπάνιο. Εκεί ως άλλος Dr. House, μου έβγαλε με μια απαράμιλλη δεξιοτεχνία την πέτρα από το πόδι και στη συνέχεια (μετά από δική μου επίμονη άρνηση, για να μη χάσω τις διακοπές) μου έβαλε απλά λίγο ιώδιο και αρνήθηκε να πάμε στο νοσοκομείο για ράμματα, τα οποία χρειαζόμουν οπωσδήποτε. Αφού θα πήγαινα στη θάλασσα, θεώρησε πως το ιώδιο και το αλάτι θα κλείσουν γρήγορα την πληγή. Έκτοτε εγώ έχω ένα ωραιότατο σημάδι στο μέγεθος ενός 2ευρου στο αριστερό μου γόνατο και η μαμά μου έχει τύψεις που δεν με πήγε για ράμματα όπως όφειλε.

· Περιστατικό Νο2: Σχολείο. Πάλι εποχή δημοτικού. Προπόνηση βόλεϊ –αγόρια / κορίτσια-, απόγευμα Πέμπτης. Αντίπαλος, τα αγόρια τα οποία ήταν και πέντε χρόνια μεγαλύτερα… Προσπάθησα να αποκρούσω ένα καρφί.. Τι το ήθελα; Τον εγωισμό μου μέσα. Κατέληξα να σπάσω –από όσο φάνηκε στην πορεία- το μικρό δάχτυλο του δεξιού μου χεριού. Αλλά επειδή ο αγαπημένος μου προπονητής μου είχε πει πως οι αθλητές δεν κλαίνε και δεν παραπονιούνται με το παραμικρό, δεν είπα τίποτε εκείνη τη στιγμή… Αντίθετα ολοκλήρωσα την προπόνηση κανονικά και πήγα σπίτι μου. Την επόμενη μέρα, εμφανίστηκα στο σχολείο με δάχτυλο να είναι τόσο πρησμένο που ξεπερνούσε κατά πολύ το συνολικό μέγεθος των δυο αντιχείρων μου και με ένα καταπληκτικό σκούρο μοβ χρώμα. Όταν την Κυριακή με είδε στον αγώνα της εβδομάδας ο προπονητής με έβρισε και προσπάθησε να με πάει στο νοσοκομείο για να μου το φτιάξουν. Εγώ απάντησα με περίσσεια άνεση πως οι αθλητές δεν κλαίνε και δεν πάνε στα νοσοκομεία και μπήκα με το ζόρι να παίξω. Το κατέστρεψα χειρότερα με αποτέλεσμα να κολλήσει σε μια ελαφρώς λάθος θέση και πλέον αν παρατηρήσει κανείς τα χέρια μου και συγκρίνει τα δυο μικρά δάχτυλα μεταξύ τους, θα παρατηρήσει πως αυτό του δεξιού χεριού έχει ένα εξόγκωμα, απλά γιατί πετάει το κόκαλο. Ομορφιές…

· Περιστατικό Νο3: Χμ. Πάλι σε αγώνα βόλεϊ. (Πολλά ενθύμια μου έχουν μείνει από αυτό το σπορ…) Επιχειρώντας να το παίξω μάγκας και θέλοντας να νικήσω την αντίπαλη ομάδα, σύρθηκα στο γήπεδο γύρω στα τρία μέτρα… Μη φορώντας επιγονατίδες και προστατευτικά στους αγκώνες έκαψα από το σύρσιμο χέρια και πόδια. Και φυσικά έκανα τους πάντες γύρω μου να πεθάνουν από τα γέλια με τη θεαματικότατη βουτιά μου στο τερέν. Έκτοτε ο βραχίονας του δεξιού μου χεριού έχει μια μικρή χρωματική αλλοίωση, λόγω εγκαύματος.

· Περιστατικό Νο4: Επιχείρηση: Μαθαίνω πατινάζ στον πάγο. Την εκπαίδευσή μου έχει αναλάβει ο Η. ο οποίος τότε ήταν στην Εθνική Ομάδα χόκεϊ. Ξεκινήσαμε από τα πατίνια σε στέρεο έδαφος αρχικά και μετά προχωρήσαμε στον πάγο. Όλα καλά ως εδώ. Μέχρι που ο Η. προτείνει να τον πιάσω από τα χέρια και να τον αφήσω να με οδηγήσει. Δέχομαι. Ο Η. αρχίζει και αναπτύσσει ταχύτητα και εγώ ακολουθώ… Μέχρι την αποφράδα στιγμή που γλιστράνε τα χέρια μας και χωριζόμαστε. Εγώ στη μέση του παγοδρομίου και ο πάγος κάτω λείος όσο δεν παίρνει (είχε βγει το μηχάνημα στην πίστα πριν από λίγο). Και να μπορούσα να φρενάρω σωστά, δε γινότανε. Έτσι έσκασα σαν καρπούζι στα τοιχώματα του παγοδρομίου και κατέληξα να πηγαίνω τις επόμενες μέρες στο σχολείο μαζί με ένα μαξιλαράκι για να κάθομαι στη θέση μου…

· Περιστατικό Νο5: Μικρή. Πολύ μικρή. Έξω από το μαγαζί των γονιών μου. Περπατούσα χωρίς να δίνω σημασία στο τι συμβαίνει γύρω μου και πολύ απλά έπεσα στο ίσωμα –ως συνήθως-. Οι περαστικοί με κοιτούσαν με μια δόση αμηχανίας. Το ίδιο και η μητέρα μου. Μέχρι που την είδα να χλομιάζει. Και ο λόγος; Είχαν πλημμυρίσει με αίμα τα πλακάκια όπου είχα πέσει. Βλέπετε έσκισα τα χείλια και τα ούλα μου. Για μια εβδομάδα τρεφόμουν μόνο με υγρά με καλαμάκι, απλά γιατί δεν μπορούσα να ανοίξω το στόμα μου και να φάω στέρεα τροφή. Παρόλα αυτά, εγώ γελούσα σαν τρελό, μόνο και μόνο γιατί είχα τρομάξει τη μαμά μου.

· Περιστατικό Νο6: Έξω από το μπαρ του θείου μου. Σε ηλικία περίπου 12 ετών. Αποφασίζω να βοηθήσω τα παιδιά που ξεκινούν τη βραδινή βάρδια. Και παρά τις αντιρρήσεις του πατέρα μου –ο οποίος με κοιτάει από την πόρτα του δικού μας μαγαζιού που ήταν δίπλα στο μπαρ- παίρνω τα τασάκια να τα βάλω στις θέσεις τους. Ε, ατσούμπαλη δεν είμαι; Μου έπεσαν όλα κάτω. Και φυσικά έσπασαν… Και ενώ ο μπαμπάς ήταν έτοιμος να με σκυλοβρίσει και ο θείος ήταν στα πρόθυρα εγκεφαλικού, σκέφτηκα να τα μαζέψω. Ε, μην τα αφήσω όλα χάλια κάτω. Ας κάνω μια καλή πράξη… Έτσι έκοψα και τις δύο παλάμες μου και τα δάχτυλά μου… Φυσικά έβαλα τα κλάματα, αλλά αντί να με παρηγορήσουν, με έβρισαν χειρότερα…

· Περιστατικό Νο7: Μετακόμιση στο μαγαζί. Εγώ γύρω στα 15. Αναλαμβάνω να ξεκολλήσω τα αυτοκόλλητα από την πόρτα της εισόδου. Τα εργαλεία μου ήταν ένα ανοιχτήρι μπουκαλιών με μυτερή άκρη και ζεστό νερό με σαπουνάδα. Τα πήγαινα μια χαρά, μέχρι που αρχίσανε τα χέρια μου να γλιστράνε, λόγω του σαπουνιού. Το ανοιχτήρι μου ξέφυγε και κατέληξα να έχω πλέον ένα σημάδι στο δεξί μου χέρι στο σημείο του καρπού στις φλέβες. Το κόψιμο ήταν αρκετά βαθύ και το αίμα αρκετό. Πλέον όποτε θέλω να το παίξω καταθλιπτική θεόμουρλη με αστέρευτες γνώσεις για τους διάφορους τρόπους που υπάρχουν για να αυτοκτονήσει κανείς (τις οποίες και έχω), σε όποιο μου τη δίνει στα νεύρα, του δείχνω το σημάδι, λέγοντάς του πως αυτή ήταν η πρώτη μου απόπειρα. Ναι, είναι δείγμα ανωριμότητας αυτό. Το ξέρω…

· Περιστατικό Νο8: Μπαμπάς: Ένα τέρας. 120 κιλά, καθημερινά σήκωνε βάρη και ύψος 1,87. Παίζω ξύλο με τον πατέρα μου στην κουζίνα. Ατυχής απόφαση βέβαια. Ξέρω ποιο είναι το τρωτό του σημείο. Τον χτυπάω επανειλημμένα εκεί. Μέχρι που τσαντίζεται. Μου σκάει μπουνιά λίγο πιο πάνω από το στήθος. Χάνω την ισορροπία μου και παραπατώ για κανά δυο μέτρα. Χτυπάω με την πλάτη στην κουζίνα την οποία και σκίζω και με το κεφάλι στον απορροφητήρα. Σα να μην έφτανε αυτό αποκτώ και μια τεράστια μελανιά που ξεκινά από το στήθος και καταλήγει στο λαιμό. Οπότε εκτός από το ηθικό δίδαγμα «ποτέ μην παίζεις ξύλο με τον μπαμπά μου», έχω και το μικρό σημάδι στην πλάτη από το σκίσιμο.

· Περιστατικό Νο9: Έχει πάει η δικιά σου εκδρομή περιπέτειας στην Πάρνηθα με το σχολείο μια Κυριακή. Και μια από τις αποστολές είναι να κατεβούμε με σκοινιά μια χαράδρα για να φτάσουμε το σπήλαιο του Πανός. Μία που την κατέβηκα τη γαμωχαράδρα, μία που έπρεπε και να την ανέβουμε για να φύγουμε. Εγώ συν τις άλλοις δεν τα πάω πάρα πολύ καλά με το ύψος. Αφήστε που φοβόμουν πως θα σπάσουν τα σχοινιά. Άρχισα να ουρλιάζω και να λέω πως θα πεθάνω. Όλοι μου οι φίλοι και γνωστοί που φυσικά είχαν ήδη ανέβει γελούσαν μετά δακρύων. Μερικοί μόνο προσπαθούσαν να με ηρεμήσουν. Εν μέρει τα κατάφεραν. Αφού πρώτα είχα ως αποκτήσει ως ενθύμιο από την κρίση υστερίας – υψοφοβίας μικρά μικρά σημαδάκια στα χέρια και τα πόδια.

· Περιστατικό Νο10: Ποτέ, μα ποτέ μην κατεβαίνετε μια σκάλα τρέχοντας. Διότι πολύ απλά θα πέσετε και θα φάτε τα μούτρα σας. Όπως έκανα και εγώ πολύ πολύ πρόσφατα στο νέο σπίτι. Και όχι τίποτε άλλο, αλλά έχει πολύ πλάκα να βλέπεις μια δεσποινίς ετών 21 να πέφτει κουτρουβαλώντας τις σκάλες και να σωριάζετε φαρδιά πλατιά κάτω και στη συνέχεια να βάζει τα κλάματα. Το μόνο που δεν έχει πλάκα είναι ο αφόρητος πόνος στο δεξί αστράγαλο στο δεξί χέρι και στο δεξί γλουτό. Πόνος ο οποίος ακόμη και σήμερα στο πόδι δεν λέει να υποχωρήσει τελείως. Το χειρότερο είναι πως όταν διηγήθηκα το σκηνικό στον Piter Pan και τη Biggles, αυτοί αντί να μου συμπαρασταθούν βάλανε τα γέλια και σιχτιρίζανε που εκείνη τη στιγμή δεν ήταν στο σπίτι για να έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν το θέαμα της πτώσης μου.

Αυτά είναι μερικά από τα περιστατικά γκαντεμιάς, κακής κρίσης, ατσαλοσύνης και ηλιθιότητάς μου. Τα οποία χάρη στα πάμπολλα σημάδια, είμαι σχεδόν βέβαια πως δεν θα τα ξεχάσω εύκολα…

Αφού λοιπόν εξιστόρησα δημοσίως τα ρεζιλίκια μου, προτείνω και στους:

Σοφία

Γκρινιάρη

Λακών

Damian

να κάνουν ακριβώς το ίδιο... Είμαι περίεργη να δω τι θα γράψουν...!