Εμμονές & Όνειρα...

Εμμονές και όνειρα.
Μας χαρακτηρίζουν περισσότερο από όσο θέλουμε να παραδεχτούμε. Και από όσο αφήνουμε στον υπόλοιπο κόσμο να δει. Καταπιέζουμε τους εαυτούς μας, προσπαθώντας να γίνουμε κοινωνικά αποδεκτοί. Μαθαίνουμε από μικροί να μπαίνουμε σε κοινωνικά καλούπια και βάζουμε στην άκρη τις πραγματικές επιθυμίες μας και τον αληθινό εαυτό μας. Και κάπου στην πορεία καταλήγουμε να χάνουμε ένα κομμάτι μας. όμως οι εμμονές και τα όνειρα, όσο και αν τα κάνεις πέρα, πάντα επιστρέφουν. Και συνήθως έρχονται την πλέον "ακατάλληλη" στιγμή και ιδιαίτερα δυνατά... Σε τέτοιο βαθμό που αδυνατείς να τα αντιμετωπίσεις, οπότε απλά αφήνεσαι να σε παρασύρουν. Οι καλύτερες ιδέες και τα χειρότερα λάθη τα κάνεις όταν είσαι υπό αυτή την επιρροή. Και σε τελική ανάλυση αυτό δεν είναι κακό. Για τον απλό λόγο, πως τότε ουσιαστικά ζεις. Πιο το νόημα να κλειδώνεις τον εαυτό σου σε ένα κουτί και να κρύβεις την προσωπική σου αλήθεια, φοβούμενος τις όποιες επιπτώσεις; Τι έχεις να κερδίσεις; Απολύτως τίποτε... Αυτή είναι η απάντηση. Οι παθιασμένοι άνθρωποι έχουν τις μεγαλύτερες πιθανότητες να γνωρίσουν στιγμές ευτυχίας... Και λέω παθιασμένοι, διότι κατά την προσωπική μου άποψη, αυτό που τους χαρακτηρίζει είναι οι εμμονές τους και τα όνειρά τους.
Περπατάς στον δρόμο και βλέπεις ανθρώπους με κενό βλέμμα. Να μην έχουν συναίσθηση που πηγαίνουν, τι κάνουν και γιατί... Άνθρωποι εγκλωβισμένοι σε έναν κόσμο που δεν τους εκφράζει. Δεν τους γεμίζει. Και δεν ξέρεις αν πρέπει να αισθανθείς λύπη ή φόβο. Λύπη για την κατάσταση στην οποία βρίσκονται (διότι κατά πάσα πιθανότητα δεν διάλεξαν τη ζωή που ζουν και αν τη διάλεξαν φαίνεται να το έχουν μετανιώσει, αλλά δεν μπορούν να ξεφύγουν ή δεν έχουν τη δύναμη να ξεφύγουν) και φόβο γιατί μπορεί να έρθει μια μέρα που θα είσαι και εσύ σαν αυτούς.
Βλέπεις, πολλές φορές καταλήγεις να ζεις μια ζωή που δεν έχεις επιλέξει. Απλά μια λάθος απόφαση, μια λάθος στιγμή μπορεί πολύ εύκολα να σου γαμήσει τη ζωή. Επίσης τα πράγματα μπορεί να είναι πιο απλά. Μπορεί απλά να μην μπορείς να έχεις τη ζωή που θέλεις λόγω συνθηκών ή περιβάλλοντος. Και ας είμαστε ρεαλιστές, όσο δύσκολο και αν είναι για μένα αυτό, όσο και αν προσπαθείς για κάτι και όσο και αν το θες, υπάρχει πάντα το σοβαρό ενδεχόμενο να αποτύχεις. Γιατί απλά έτσι είναι η ζωή... Shit Happens... Μας αρέσει, δεν μας αρέσει..
Έτσι όσο και αν έχεις την πίστη, την πεποίθηση ή εύχεσαι να είσαι ελεύθερος (Ελευθερία: Να κάνεις αυτό που θες, τη στιγμή που το θες, με τον τρόπο που θες), τα πράγματα πάντα μπορούν να σου πάνε στραβά και να μην γίνει τίποτε.
Όμως όποια και αν είναι η κατάληξή σου στον κόσμο, τα όνειρα και οι εμμονές -ακόμη και αν τα κρύψεις σε ένα κουτάκι κλειδωμένα στο πίσω μέρος του μυαλού- θα βρουν ένα τρόπο να επιστρέψουν δριμύτερα μέσα στη ζωή σου. Και δυστυχώς ή ευτυχώς θα κληθείς να τα αντιμετωπίσεις. Άλλοι τα πολεμούν και άλλοι αφήνονται..
Εγώ επιλέγω τον δεύτερο δρόμο. Είναι βαρετό και κουραστικό να αυτοπεριορίζεσαι, απλά και μόνο για να μην είσαι διαφορετικός. Και το λέω αυτό, έχοντας υπάρξει πολλές φορές στην θέση του πολέμιου, σε μια απέλπιδα προσπάθεια κοινωνικής καταξίωσης - αναγνώρισης - αποδοχής. Το έχω κάνει αυτό το λάθος. Αλλά έμαθα οτι δεν οδηγεί πουθενά. Το πολύ πολύ να φτάσεις στα όριά σου και να χάσεις στο τέλος κάθε έλεγχο...
Οπότε πλέον δε με νοιάζει. Μιλάω στον εαυτό μου όποτε θέλω, αναπτύσσω ολόκληρες συζητήσεις μάλιστα. Αφήνω τις ιδιοτροπίες ελεύθερες στο ευρύ κοινό και προσπαθώ με νύχια και με δόντια να μην αυτοκαταπιέζομαι. Ονειροπολώ κάθε ώρα και στιγμή και δεν το κρύβω μάλιστα... Δε με αποκαλούν άδικα daydreamer οι φίλοι μου και φαντασιόπληκτη (με την καλή έννοια, με αγαπούν αρκετά για να με πουν ψωνάρα)... Έχω εμμονές με ταινίες, με ανθρώπους, με μέρη, με βιβλία, με τραγούδια, με μπάντες, με φράσεις... Πρακτικά με τα πάντα. Αρκεί κάτι να μου τραβήξει το ενδιαφέρον και πέφτω με τα μούτρα.
Δε λέω πως αυτό είναι μια νορμάλ αντιμετώπιση του κόσμου και της πραγματικότητας, κάθε άλλο, αλλά τουλάχιστον εγώ το ευχαριστιέμαι. Υπάρχουν φορές που σίγουρα ντρέπομαι να εκφραστώ σε ορισμένα θέματα ελεύθερα ή μπροστά σε κάποιους ανθρώπους, αλλά με τον καιρό θα γίνει και αυτό.
Στο κάτω κάτω της γραφής, την πραγματικότητα εμείς την ορίζουμε. Και προτιμώ να ζω στη δικιά μου, παρά σε αυτή που άλλοι επέλεξαν για μένα.
Καταλαβαίνω πως δεν είναι εύκολο να αλλάξεις τη ζωή σου όταν αυτή έχει πάρει το δρόμο της. Πως θέλει δύναμη, υπομονή και επιμονή. Πως μπορεί με τις αποφάσεις να πληγώσεις ανθρώπους που αγαπάς και σ' αγαπάνε. Αλλά τι είναι καλύτερο;
Να ζεις έτσι όπως πρέπει ή να ζεις έτσι όπως θες;
Οι εμμονές και τα όνειρα είναι κομμάτι της φύσης μας. Αν τα χρησιμοποιήσεις, μπορεί και να καταφέρεις να κάνεις ότι θες... Και ακόμη και αν δεν τα καταφέρεις, τότε σίγουρα κάνεις τη ζωή σου λίγο πιο ενδιαφέρουσα...