My bluebery nights.

Φτάνεις σε ένα σημείο και αναρωτιέσαι, "μετά τι;". Φοβάσαι πως η ζωή σου όσο και αν προσπαθήσεις, όσο και αν το θες, δεν θα είναι ποτέ έτσι όπως ονειρεύσαι. Αμφιβάλλεις για τους πάντες και τα πάντα. Αλλά κυρίως για τον ίδιο σου τον εαυτό. Γιατί ο χειρότερος εχθρός σου, δεν είναι παρά ο ίδιος σου ο εαυτός.
Όλοι σου λένε πως όλα θα πάνε καλά. Προσπαθούν να σε καθησυχάσουν. Να σε παρηγορήσουν. όμως βαθιά μέσα σου ξέρεις πως είναι ανώφελο. Γιατί μπορεί στιγμιαία να ξεχάσεις όλες τις μαύρες σκέψεις που κατακλύζουν το μυαλό σου, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως θα χαθούν.
Φόβος και αμφιβολία είναι ο χειρότερος συνδυασμός Και θέλει μεγάλη δύναμη για να σταματήσεις να φοβάσαι. Διότι κακά τα ψέμματα, η αμφιβολία δεν φεύγει ποτέ.
Περιμένεις. Νύχτα, μέρα... Και δεν έρχεται. Θέλεις να το κυνηγήσεις, αλλά πολλές φορές δεν ξέρεις τον τρόπο. Και τότε αδρανοποιούνται όλα τα εσωτερικά σου συστήματα. Δεν ξέρεις τι να κάνεις. Οπότε καταλήγεις να μην κάνεις τίποτε. Και πέφτεις ακόμη περισσότερο λόγω αυτής σου της απραξίας.
Θέλεις να προχωρήσεις. Να περάσεις απέναντι. Να κάνεις πραγματικότητα τα όνειρά σου. Αλλά δεν ξέρεις πως. Και αυτό είναι το δύσκολο. Γιατί ξέρεις επίσης πως μονάχα με την εκπλήρωση των βαθύτερων επιθυμιών σου θα είσαι πραγματικά ευτυχισμένος.
Ίσως για αυτό ο κόσμος να μην βγάζει νόημα. Επειδή οι άνθρωποι δεν είναι πραγματικά ευτυχισμένοι. Υπάρχει κάτι που τους λείπει...
Θα ήθελες να ήξερες τον τρόπο. Θα ήθελες να υπάρχει ένα μαγικό ραβδάκι να έλυνε όλα τα προβλήματα και να εξαφάνιζε όλα τα εμπόδια. Όμως αυτά γίνονται μόνο στα παραμύθια. Η πραγματικότητα είναι πιο σκληρή.
Είσαι μόνος. Και όσο και αν θες να πιστεύεις το αντίθετο, όσο και αν σε έχουν εκπλήξει ευχάριστα οι άλλοι μέσα στη μέρα, το βράδυ στο κρεβάτι σου είσαι μόνος. Και αυτό δεν αλλάζει. Οι χειρότερες στιγμές της μέρας για έναν άνθρωπο είναι εκείνες που μένει μόνος του με το μυαλό του να "οργιάζει". Οι στιγμές που έρχεσαι αντιμέτωπος με παρελθόν σου, το παρόν σου και τα όνειρα σου για το μέλλον. Γιατί ο καθένας ζει τη ζωή του. Και αντιμετωπίζει τα θέματα του. Και γιατί ο μόνος που μπορεί να σε σώσει είσαι εσύ ο ίδιος. Οι άλλοι μπορούν να σε βοηθήσουν να σηκωθείς αν πέσεις. Αλλά δεν μπορούν να σε αποτρέψουν από το να πέσεις ξανά. Και όσες πιο πολλές φορές πέφτεις τόσο πιο πολύ πονάς. Γιατί οι πληγές είναι ευαίσθητες. Και μπορούν να ανοίξουν με το παραμικρό. Όσοι λένε πως ο χρόνος τα γιατρεύει όλα, λένε ψέμματα. Ο χρόνος απλά ελαττώνει τον πόνο. Δεν τον εξαφανίζει. Και όσο περισσότερο χτυπάς, τόσο περισσότερο πονάς...
Θα ήταν πολύ όμορφο αν η ζωή ήταν ταινία με ευτυχισμένο τέλος. Αλλά δεν είναι. Και η ευτυχία είναι απλές στιγμές. Δεν κρατάει για πάντα. Έτσι τυγχάνει με μερικούς ανθρώπους αυτές οι στιγμές να είναι πολύ λίγες. Και μένουν μισοί. Βυθισμένοι στον πόνο τους και το μίσος τους. Δυστυχώς το μίσος είναι απέναντι στον ίδιο τους τον εαυτό. Και αυτό τους τρώει μέρα με τη μέρα...
Δε ζητούν πολλά. Μονάχα αγάπη. Να τους αγαπούν με τον ίδιο τρόπο που αγαπούν και αυτοί. Να τους σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο που σκέφτονται αυτοί. Να τους εκτιμούν. Να τους σέβονται. Να τους χαμογελούν. Να τους παίρνουν αγκαλιά σα να μην υπάρχει αύριο. Να πιστεύουν σε αυτούς. Να προσπαθούν να κάνουν τον κόσμο καλύτερο για να ζήσουν μέσα σ' αυτόν.
Οι κακίες τους είναι παιδιά μιας καταναγκαστικής μοναξιάς. Μιας μοναξιάς που προέκυψε από την αδυναμία τους να αντιμετωπίσουν τον κόσμο, τα όνειρά τους, τις αμφιβολίες τους, τις εμμονές τους . . . τον ίδιο τους τον εαυτό.
Ονειρεύομαι. Αμφιβάλλω. Φοβάμαι.