Γύρισες και οφείλω ένα Συγγνώμη.

Έχουν περάσει χρόνια από τότε. Αρκετά. Ειδικά αν λάβω υπόψη μου τι έχει μεσολαβήσει και πόσο έχω αλλάξει. Πράγματα τα οποία έκανα και τα μετάνιωσα. Πράγματα τα οποία δεν έκανα και θα ήθελα να έχω κάνει. Λέξεις που είπα και δεν εννοούσα και άλλες τόσες που ξεστόμισα και δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ψέμματα, επειδή φοβόμουν. Ακόμη και τώρα δεν έχω καταλάβει τι φοβόμουν περισσότερο. Εσένα, εμένα ή τους άλλους; Επεχείρησα να σε κατηγορήσω, αλλά δεν τα κατάφερα ποτέ. Πήρα το βάρος της αποτυχίας πάνω μου, γιατί ακόμη και τώρα πιστεύω πως το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης το έχω εγώ. Εγώ που δεν έμαθα ποτέ ποια πραγματικά είμαι. Εγώ που πάντα προσπαθούσα να γίνω κάποια άλλη. Εγώ που δεν είπα ποτέ την αλήθεια μου. Και όσες φορές προσπάθησα να το κάνω, στην πορεία εξώκειλα. Οφείλω μια συγγνώμη. Σε μένα και μετά σε σένα. Επειδή σου έκανα τη ζωή δύσκολη με τη συμπεριφορά μου και την ανωριμότητα μου. Μόνο αν συγχωρέσω θα μπορέσω να προχωρήσω. Οι σκιές του παρελθόντος ακόμη με κυνηγούν. Έρχονται το βράδυ στα όνειρά μου μεταμφιεσμένες και με στοιχειώνουν. Συγγνώμη λοιπόν. Συγγνώμη για το παρελθόν. Ελπίζω τώρα που γύρισες, αν σε δω τυχαία μπροστά μου να καταφέρω να σε αντιμετωπίσω. Να σε χαιρετήσω. Να σου μιλήσω. Να σε κοιτάξω στα μάτια και να μην ντρέπομαι. Να μην φοβάμαι. Δεν ξέρω αν υπήρξα ερωτευμένη μαζί σου. Ξέρω όμως πως επηρέασες τη ζωή μου με τρόπους που ούτε φαντάζεσαι. Ήσουν αυτός που εμμέσως πλην σαφώς μου έδωσε το θάρρος να εξομολογηθώ ότι αισθανόμουν Ακόμη και αν έμεινε ένα όνειρο μισό. Δεν πειράζει. Έμαθα πια να ζω με την πικρία. Έμαθα πως μερικές φορές ακόμη και αν θέλουμε κάτι πάρα πολύ δε γίνεται να το αποκτήσουμε.
Προσπαθώ να θυμηθώ τα χαρακτηριστικά του προσώπου σου, αλλά δεν μπορώ. Ανατρέχω σε δυο φωτογραφίες που είναι θαμμένες βαθιά σε ένα συρτάρι όποτε έχω την ανάγκη να θυμηθώ. Είναι σαν να έχει μπει μπροστά ένα μηχανισμός αυτοσυντήρησης που για να με προφυλάξω από άσχημες αναμνήσεις και ότι αυτές συνεπάγονται, απλά τις διαγράφει μια προς μια.
Όμως ξέρω πως κατά βάθος δε θα σε ξεχάσω ποτέ. Και ξέρω πως αυτό μπορεί να ακούγεται παρανοϊκό. Αλλά ουσιαστικά μέσω εσού έμαθα να συμπεριφέρομαι. Και σε ευχαριστώ για αυτό.
Πριν από μερικές μέρες μου είπαν πως γύρισες. Ναι, ξαφνιάστηκα που το άκουσα, αλλά το περίμενα. Και θα συναντηθούν οι δρόμοι μας. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Βλέπεις ο κόσμος είναι πολύ μικρός τελικά, και οι γνωστοί δυστυχώς ή ευτυχώς είναι κοινοί. Μέχρι τότε θα κουβαλώ την ελπίδα πως όταν έρθει η ώρα θα βάλεις στην άκρη τη γνώμη σου για εμένα και θα μου δώσεις μια δεύτερη ευκαιρία να συστηθώ από την αρχή. Και ίσως καταφέρουμε να γίνουμε τουλάχιστον καλοί γνωστοί. Το μόνο που έχει μείνει πλέον είναι να κρατήσω την ψυχραιμία μου όταν σε δω και να προσπαθήσω να σε μάθω. Γιατί φοβάμαι πως δεν σε έμαθα ποτέ πραγματικά. Μόνο αυτά τα μπλε μάτια έχουν μείνει ανεξίτηλα στη μνήμη μου. Μέχρι και τη φωνή σου κατάφερα να ξεχάσω.
Ξέρω πως οι πιθανότητες να διαβάσεις αυτό το κείμενο είναι απειροελάχιστες. Και αν ποτέ τύχει και τις δεις αυτές τις γραμμές, φοβάμαι πως δεν θα καταλάβεις τίποτε. Θα με έχεις ξεχάσει...

Αλλά δεν πειράζει. Θυμάμαι αρκετά και για τους δυο μας. Και έμαθα αρκετά και για τους δυο μας.

Καλή Ζωή.