Το διάβασα στο blog της industrial daisies...
Όποιος μπορεί ας μπει και αν ξέρει κάτι ας βοηθήσει!
http://www.inout.gr/showthread.php?t=17007
Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2007
Σκάσε και κολύμπα!
«Σκάσε και κολύμπα». Τις τελευταίες ώρες αυτό είναι το σύνθημά μου και θα βγω να το φωνάξω με λατρεία… «Σκάσε και κολύμπα». Τόσο χαριτωμένο, τόσο απλό και τόσο δυναμικό ταυτόχρονα. Γιατί έτσι είναι φίλε μου.. Όταν τα έχεις κάνει σκατά, από ένα σημείο και μετά δε σου μένει άλλη επιλογή από το να πάρεις μια γερή ανάσα και να βουτήξεις. Ε, του πούστη.. Κάποια στιγμή θα βγεις… Διότι όλα εδώ πληρώνονται.. Τι περίμενες; Πως θα έκανες τη μία μαλακία μετά την άλλη και θα γλίτωνες; Μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη τρεις και η κακή του μοίρα που λέει ο σοφός –σε ορισμένα θέματα- λαός.
Ναι κυρίες και κύριοι, τα έκανα μαντάρα.. Και τώρα καλούμε να υποστώ τις συνέπειες των πράξεών μου. Και καλά να πάθω εδώ που τα λέμε. Απλά είναι βαριά η καλογερική και άντε να συνηθίσω σε νέα δεδομένα. Βλέπετε είμαι και κακομαθημένο το άτιμο. Τι θέλει το κορίτσι μας; Αυτό θέλει, να το πάρει. Α ρε πατέρα…
Ότι και να γινόταν στο σπίτι, εγώ εκεί. Τη μία μέσα σε όλα να βοηθήσω, την άλλη έσκαγα τα δεκάευρα σε ταξί και τα εικοσάευρα σε ποτά, cd, βιβλία, περιοδικά, σινεμά. Δούλευα, πληρωνόμουν και μέχρι να πω σκουληκομυρμηγκότρυπα, εξαφανιζόταν ο μισθός. Και να σου το χαρτζιλίκι. Όμως όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν. Και μου το έλεγε η γιαγιά μου. «Παιδί μου, ευτυχισμένο τέλος έχουν μόνο τα παραμύθια και οι ταινίες…»
Και μεταξύ μας, στα λόγια όλα είναι ωραία. Στην πράξη είναι που κολλάμε. Διότι ενώ ξέρω πως είναι η ώρα να σφίξουν οι κώλοι (αν θέλω να κάνω αυτά που έχω προγραμματίσει για το 2008, ταξίδι, δίπλωμα αυτοκινήτου κτλ..), να δω πως θα το εφαρμόσω στην πράξη. Όταν η υποφαινόμενη θέλει τουλάχιστον 10€ κάθε μέρα σε τσιγάρα και καφέδες, τότε τι γίνεται; Και όχι δε λιώνω σε καφετέριες. Στο χέρι τους παίρνω κατά κύριο λόγο.
Όμως 10€ τη μέρα, είναι 50€ την εβδομάδα, άρα 200€ το μήνα. Να μη βάλω μέσα τα στάνταρ μουσικά περιοδικά κάθε μήνα, που καθότι ξένα φεύγουν 10 και 15€ για το καθένα. Ούτε τα ποτά και το φαγητό σε κάθε έξοδο… Ας μην υπολογίσω ούτε το ταξί. Ειδικά τα βράδια μετά τις εξόδους που τα βλέπω όλα διπλά και το μόνο που θέλω είναι να βρεθώ το γρηγορότερο στο κρεβάτι μου αγκαλιά με το σκυλί μου. Έτσι ο κύριος ταρίφας, δια του νόμου με χρεώνει διπλά. Δε μένω και κοντά στο κέντρο… Χέσε μέσα Πολυχρόνη που δεν γίναμε ευζώνοι…
Έλα όμως που έρχεται εκείνη η αποφράδα ημέρα που όλα ξαφνικά σου σκάνε μπροστά σου… Και τότε τι κάνεις; Να πεις συγγνώμη λάθος; Αμ δε. Το δοκίμασα το κόλπο και πιστέψτε με, δεν πιάνει. Είπα να προσποιηθώ πως για όλα φταίει η δίδυμη αδερφή μου. Εγώ έλειπα για χρόνια στο Θιβέτ σε μια απέλπιδα προσπάθεια πνευματικής ανύψωσης και αυτή ήταν εδώ και έτρωγε τα λεφτά. Ούτε με αυτό με πίστεψε κανείς… Τζίφος με λίγα λόγια…
Και μου το έλεγαν τα κορίτσια ένα χρόνο τώρα.. Ρε μην ξοδεύεις έτσι… Τίποτε εγώ. Από το ένα αυτί έμπαινε, από το άλλο έβγαινε Πάρ’ τα μαλάκα τώρα.. Έτσι για να μάθεις.
Γιατί εγώ και η φράση οικονομικός προγραμματισμός διανύαμε βίους αντίθετους μέχρις στιγμής. Και να τώρα που ψάχνω τη Biggles στο κινητό (και δε το σηκώνει, διότι κατά πάσα πιθανότητα δουλεύει) να με παρηγορήσει και κυρίως να με συμβουλεύσει ως προς το τι πρέπει να κάνω. Βέβαια την ξέρω από τώρα την απάντηση που θα πάρω… «Ρε μαλάκα, ένα χρόνο στα λέω, τώρα το θυμήθηκες; Καλά να πάθεις μωρή… Λοιπόν, άκου τι θα κάνουμε….»
Και το είχα δει το όνειρο εγώ πριν από καιρό… Αλλά ούτε στο υποσυνείδητο έδινα σημασία. Όχι, όχι στο λέω μπας και το χωνέψεις… Καλά να πάθεις ηλίθια…!!!
Προς αποφυγή παρεξηγήσεων: δε χρωστάω κανά δάνειο, μονάχα μια βρωμοπιστωτική που έβγαλα στο πρώτο έτος το ζώον και ακόμη δεν έχω ξεχρεώσει… Και πώς να την ξεχρεώσω άλλωστε; Όταν δίνω λεφτά όποτε το θυμάμαι; Ότι έχω δώσει, τσάμπα το έδωσα, αφού ακόμη στο ίδιο ποσό έχει μείνει λόγω τόκων υπερημερίας. Ορίστε μας, σε αυτή την αθώα και ευάλωτη ηλικία έμαθα και τους τόκους υπερημερίας…
Βέβαια, χρωστάω και αλλού, αλλά παλεύεται… Νομίζω δηλαδή. Όρκο δεν παίρνω.
Μπελά που βρήκαμε όμως. Και μου το έλεγε και η μαμά μου.. «Σταμάτα… Θα σου γυρίσει μπούμερανγκ..» Αλλά εγώ εκεί.
Ναι, τώρα που το καλοσκέφτομαι, όλοι τα ίδια μου έλεγαν, αλλά εγώ στο δικό μου μοβ – κόκκινο συννεφάκι… Ε, μα. Δεν είναι στραβός ο γιαλός (καλά χάλια είναι, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα συζήτησης), εγώ αρμενίζω στραβά. Από μικρή όμως να το έχω αυτό το κουσούρι βρε παιδί μου… Να νομίζω πως ο δικός μου τρόπος είναι ο καλύτερος… Τέτοια επιμονή.
Και τώρα να… όχι καλά να πάθω. Καλά να πάθω.!!!
Υ.Σ.: Παιδιά συγγνώμη, αλλά θα γιορτάσουμε μονάχα τη γιορτή μου.. Τα γενέθλιά μου δεν ξέρω ακόμη πότε και αν… (Κανά φαγητό λίγοι και καλοί). Δε βγαίνω πλέον… Α! Και φέτος δώρα Χριστουγέννων μάλλον δε θα σας πάρω… Ελπίζω να με καταλαβαίνετε…
Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2007
Αυτά είναι τα καλά! Μπράβο παιδιά!!!
Λίγα λόγια, λόγω έλλειψης χρόνου.
Ακούω αυτή τη στιγμή το demo, αν μπορεί να το πει κανείς έτσι, από τη μπάντα των παιδιών (Ian, Piter Pan και Andrew). Δεν έχουν όνομα, δεν έχουν σελίδα στο My space, δεν έχουν τίποτε από όλα αυτά. Αλλά κόλλησα.
Όχι δεν το λέω επειδή ο Piter Pan είναι κολλητός μου. Το λέω επειδή δεν παίζονται.
Αυτό απλά είναι ένα διαδικτυακό ΜΠΡΑΒΟ στα παιδιά και μια μεγάλη επιθυμία να τα καταφέρουν και να συνεχίσουν... Απλά γιατί αυτό το έχουν..
Πιστέψτε με, αν δεν τους φάει η μαλακία που τους δέρνει στον εγκέφαλο, στο μέλλον είμαι σίγουρη οτι θα τους ακούσουμε όλοι.
Αυτά τα ολίγα.
Σας αφήνω για να απολαύσω ξανά και ξανά τα τραγούδια.
Υ.Σ.: Ian, όταν διαβάσεις αυτές τις γραμμές μην φρικάρεις και ξεκόλλα. Το έχεις βρε παιδάκι μου. Αμάν πια!
Καλές πρόβες και περιμένω την πρώτη συναυλία που θα φοράμε μακό "I'm with the band".
Ακούω αυτή τη στιγμή το demo, αν μπορεί να το πει κανείς έτσι, από τη μπάντα των παιδιών (Ian, Piter Pan και Andrew). Δεν έχουν όνομα, δεν έχουν σελίδα στο My space, δεν έχουν τίποτε από όλα αυτά. Αλλά κόλλησα.
Όχι δεν το λέω επειδή ο Piter Pan είναι κολλητός μου. Το λέω επειδή δεν παίζονται.
Αυτό απλά είναι ένα διαδικτυακό ΜΠΡΑΒΟ στα παιδιά και μια μεγάλη επιθυμία να τα καταφέρουν και να συνεχίσουν... Απλά γιατί αυτό το έχουν..
Πιστέψτε με, αν δεν τους φάει η μαλακία που τους δέρνει στον εγκέφαλο, στο μέλλον είμαι σίγουρη οτι θα τους ακούσουμε όλοι.
Αυτά τα ολίγα.
Σας αφήνω για να απολαύσω ξανά και ξανά τα τραγούδια.
Υ.Σ.: Ian, όταν διαβάσεις αυτές τις γραμμές μην φρικάρεις και ξεκόλλα. Το έχεις βρε παιδάκι μου. Αμάν πια!
Καλές πρόβες και περιμένω την πρώτη συναυλία που θα φοράμε μακό "I'm with the band".
Τετάρτη 7 Νοεμβρίου 2007
Απαντήσεις...
Χμ.. Σε μια σχετικά πιο ήρεμη και νορμάλ κατάσταση, έψαξα και πήρα τις απαντήσεις μου... Όχι οτι μπορεί να νοιάζει και κανέναν ιδιαίτερα, αλλά έτσι για να μην είμαι τελείως ασυνάρτητη...
Η ταινία που έλεγα με την Μέριλ Στριπ, Γκόλντι Χόουν και Μπρους Γουίλις είναι το "Death Becomes Her"... Και αυτή που παίζει την τρελή γκόμενα που τους δίνει το ελιξήριο είναι η Ισαμπέλλα Ροσελίνι.
Επιπλέον ο ξανθός στο "Φάντασμα της Όπερας" παίζει όντως σε μια σκηνή της ταινίας κάνοντας τον γκόμενο της Στριπ που την απατά με μια νεότερη της. Και το όνομα αυτού: Adam Storke. Γνωστό σε ορισμένους από το Mystic Pizza του 1988 με την Τζούλια Ρόμπερτς...
Ας είναι καλά η Wikipedia και το google!
Τι ωραίο βράδυ... Αλήθεια λέω!
Η ώρα είναι 2 το πρωί. Κάθομαι οκλαδόν στον καναπέ με τον υπολογιστή στα πόδια μου, σκεπασμένη με μια παιδική μου κουβέρτα και στην τηλεόραση παίζει το Hard Cash με τον Βαλ Κίλμερ… Πίνω coca cola light (η δίαιτα δίαιτα αλλά και η γουρουνιά γουρουνιά…!) και καπνίζω. Αισθάνομαι τύψεις που είμαι φουγάρο. Όχι τίποτε άλλο, αλλά η σκάλα στο καινούργιο σπίτι λειτουργεί σαν καμινάδα και ο καπνός ανεβαίνει πάνω και βρωμάνε τσιγαρίλα τα υπνοδωμάτια. Και καλά εγώ… Τη μυρωδιά του καπνού την έχω συνηθίσει (παρόλο που είμαι υστερική με το δωμάτιό μου και θέλω να μυρίζει μονάχα μανούλα – gasoline), οι γονείς μου οι άμοιροι τι φταίνε όμως; Κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου και ταυτόχρονα εισπνέουν τη δικιά μου νικοτίνη.
Για να ολοκληρωθεί το όλο –ελαφρώς αστείο- σκηνικό, το ποτήρι που περιέχει coca cola light (αγορασμένο από τα Village Cinemas στο Μαρούσι προτού αποφασιστεί να κλείσουν) απεικονίζει τον Μπομπ Σφουγγαράκη τον Τετραγωνοπαντελονή μαζί με τον Πάτρικ τον Αστερία να κυνηγούν τσούχτρες στο Βυθό του Μπικίνι, εγώ φοράω πυτζάμες (ο θεός να τις κάνει), 2 ζευγάρια κάλτσες, την παμπάλαια γκρι ζακέτα της μαμάς μου (την οποία πλέον φοράει μόνο όταν είναι να βάψει τα μαλλιά της, άρα έχει πάνω της μικρές καφέ κηλίδες), και ένα ζευγάρι πολύχρωμες ριγέ γκέτες στα χέρια… Α! Φοράω και τα γυαλιά μου (κάτι με έχει πιάσει τελευταία και έχω πάθει μια εξάρτηση από αυτά…)!
Η ταινία είναι σουρεάλ… Θαρρώ πως πρωταγωνιστής είναι ο Κρίστιαν Σλέιτερ… Χμ.. Τέλος πάντων. Δε κάτσω να σκάσω κιόλας. Α! Παίζει και η Ντάριλ Χάνα. Τώρα έχω αρχίσει και τα χάνω.. Τι ταινία είναι αυτή;
Ο Val Kilmer είναι ένας από τους αγαπημένους μου ηθοποιούς.. Δεν ξέρω γιατί. Από τον «Άγιο» είχα κολλήσει με την πάρτη του. Ιεροσυλία βέβαια για τον απόλυτο Άγγλο Ρότζερ Μούρ. Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή έλεγα πως αυτός ήταν ο αγαπημένος μου James Bond, απλά γιατί άρεσε στον πατέρα μου. Και εγώ δε χάλαγα ποτέ (εντάξει σχεδόν ποτέ) χατίρι στον πατέρα μου. Μεγαλώνοντας εκτίμησα τον Σον Κόννερυ. Αλλά ποτέ δεν το παραδέχτηκα μπροστά στη μητέρα μου, που ήταν και είναι ο δικός της αγαπημένος. Αυτός και ο Χάρισον Φορντ.. Μεγαλεία. Ίσως η μόνη ταινία που βλέπω αγαπημένα με την μαμά μου είναι ο Indiana Jones με Χάρισον, Σον και τον (λατρεμένο) River Phoenix. Ναι, ναι πάσχω από μια μικρή νεκροφιλία… Ο River ήταν και είναι η λατρεία μου.
Για την ακρίβεια έχω ένα top 5. Ας όψεται το High Fidelity και η τρυφερή ηλικία στην οποία το είδα και επηρεάστηκα βαθύτατα… Βαλ Κίλμερ, River Phoenix, Τζόνι Ντεπ, Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ και Τζον Κιούσακ. Όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά! Έχω θέμα με αυτούς…
Η ταινία “Kiss Kiss Bang Bang” με Κιλμερ και Ντάουνι Τζούνιορ, αποτελεί απόλαυση για εμένα.. Και ο Κιούσακ. Θεωρώ πως η επιτομή του σωστού ανθρώπου για εμένα είναι ο Κιούσακ στο High Fidelity… (καλά μη βαράτε… σε οποιαδήποτε ταινία καλός είναι).
Βέβαια αγαπημένη ουδέτερη ταινία όλων των εποχών αποτελεί το «Φάντασμα της Όπερας». Και όχι η γνωστή που όλοι νομίζουν. Αλλά μια εκδοχή του 1990 που αν δεν απατώμαι είχε γυριστεί για την τηλεόραση με τον Μπάρτ Λάνκαστερ στο ρόλο του διευθυντή της Όπερας αλλά και πατέρα του Έρικ του Φαντάσματος. Την είχε πρωτοπαίξει το Star πριν από καμία δωδεκαριά χρόνια περίοδο Χριστουγέννων και είχα ξετρελαθεί. Την έπαιξε ξανά πριν από καμιά δεκαριά χρόνια (πάλι περίοδο Χριστουγέννων) και την έγραψα στο βίντεο (τους τίτλους δεν είχα προλάβει μόνο, για αυτό δε θυμάμαι ονόματα ηθοποιών). Την έχω δει τουλάχιστον 70 φορές και δεν αστειεύομαι (τι να κάνω, βαριέμαι, δε βλέπω την ταινία..).. Η ταινία έχει φθαρεί από το παίξε παίξε και πρόσφατα μας χάλασε και το βίντεο. Οπότε τώρα δεν μπορώ να τη δω. Αν δεν είχε χαλάσει, αυτή θα έβλεπα τώρα και θα έγραφα στα παλιά μου υποδήματα τον Βαλ Κίλμερ… Ψάχνω να τη βρω σε dvd (για την ακρίβεια παρακαλάω τον Piter Pan να μου τη βρει σε dvd). Την έψαξα και στο θαυμαστό κόσμο του google κάποτε (και τη βρήκα) αλλά δε θυμάμαι πολλά πράγματα.. Είναι και αργά… Άντε να σκεφτώ τώρα. Πρόσφατα ο μπαμπάς μου (έχοντας πλήρη επίγνωση της πώρωσής μου με την ιστορία του Φαντάσματος) μου έφερε το βιβλίο του Γκαστόν Λερού. Διότι όλως παραδόξως αυτό το βιβλίο δεν το είχαμε στη Βιβλιοθήκη… Άρχισα να το διαβάζω, αλλά με χάλασε. Αν έχεις μεγαλώσει και αγαπήσει μια εκδοχή της ιστορίας και χρόνια μετά διαβάζεις το αυθεντικό, όπως και να το κάνουμε σου τη δίνει. Στην ταινία έχουν ελαφρώς αλλάξει τα φώτα της ιστορίας.. Το κεντρικό θέμα φυσικά και το έχουν κρατήσει, καθώς και αρκετά από τα ονόματα, αλλά νομίζω πως κατά τα άλλα είναι χέσε μέσα Πολυχρόνη που δε γίναμε ευζώνοι.. (με το μπαρδόν για τη φρασεολογία μου.). Ωραία και πιο dark εκδοχή και αυτή του Ντάριο Αρτζέντο. Λίγο αίμα, λίγος πόνος και το αγόρι μου. Αλλά δεν περίμενα κάτι άλλο από το βασιλιά του σπλάτερ… Με την (ομολογουμένως) κούκλα κόρη του Άσια στον ρόλο της Κριστίν..
Έχω μια απορία που ακόμη δεν έχω αξιωθεί να λύσω… Ο τύπος που κάνει τον κόμη Σανύ (τον οποίο στην ταινία μου η Κριστίν φωνάζει Φιλίπ, αλλά ουδεμία σχέση με το βιβλίο που ο Φιλίπ είναι ο μεγάλος αδελφός που πεθαίνει, και ο μικρός αδελφός ο Ραούλ είναι αυτός που αρχικά την ερωτεύεται) είναι ένας ξανθός το όνομα του οποίου αδυνατώ τούτη τη δεδομένη στιγμή να θυμηθώ.. Θεωρώ πως τον είδα σε μια σκηνή σε εκείνη την ταινία με την Μέριλ Στριπ, την Γκόλντυ Χόουν, τον Μπρούς Γουίλις και νομίζω την Ιζαμπέλ Ατζανί (για αυτήν όρκο δεν παίρνω). Όπου η Στριπ και Χόουν πλακώνονται για τα μάτια του «νεκροθάφτη» Γουίλις και η Ατζανί τους προμηθεύει με ένα ελιξίριο που της διατηρεί νέες και ωραίες (καλή πατέντα αυτή…) και σε κάποια φάση αρχίζουν και πλακώνονται αλλά λόγω ελιξιρίου δεν μπορούν να πεθάνουν και καταλήγουν στο τέλος της ταινίας με κάτι τρύπες στην κοιλιά και στην τελευταία σκηνή πέφτουν από κάτι σκάλες και παρόλο που είναι να τις μαζεύουν με φαράσι (αλλού το πόδι, αλλά το κεφάλι και άλλα όμορφα) αυτές μιλάνε ακόμη μεταξύ τους.. Και ο τύπος (ο ξανθός ντε) κάνει τον γκόμενο της Στριπ… Δεν το έχω αποσαφηνίσει αυτό μετά από τόσα χρόνια και θέλω να το ψάξω…
Είμαι τελείως ασυνάρτητη. Αμφιβάλλω αν ακόμη και εγώ θα μπορώ να διαβάσω το κείμενο αυτό αύριο το πρωί. Και είναι και περιττό να αναφέρω πως η ώρα έχει πάει 3 και δεν υπάρχει περίπτωση να ξυπνήσω αύριο για να πάω σχολή.
Στην οποία αισθάνομαι σαν τη μύγα μέσα στο γάλα. Όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους και μιλάνε και εγώ ξέρω ένα δυο άτομα. (Καλά στη φάτσα τους ξέρω σχεδόν όλους, αλλά άντε μετά από απουσία 1,5 χρόνου να πιάσεις πάλι κουβέντα…) Άσε που τα μικρότερα έτη (τα τσογλάνια) σε κοιτάζουν και με απαξιωτικό ύφος όταν μπαίνεις για μάθημα μαζί τους.. Ναι ρε βλαμμένο χρωστάω μαθηματικά πρώτου εξαμήνου. Τι να κάνουμε τώρα δηλαδή; Και έχεις και τον καθηγητή να λέει «έχω φοιτητές που χρωστάνε το μάθημά μου από το 1995» (καλός μαλάκας και αυτός..) και αυτά να απαντούν «μα καλά τόσο στόκοι είναι πια;»… Ε, ναι λοιπόν τόσο στόκος είμαι και δεν ντρέπομαι να βγω να το βροντοφωνάξω.. Δε γεννήθηκαν όλοι για να λύνουν παραγώγους (ακόμα και αν ήταν θετική κατεύθυνση και έπειτα τεχνολογική)… Δεν είμεθα όλοι Αϊνστάιν.. Αι στο διάολο πρωί πρωί… Που άλλη όρεξη δεν είχα εγώ στις 8 το πρωί που ήρθα για μάθημα (άρα ξύπνησα από τις 6.15 –το ξυπνητήρι χτυπούσε από τις 5.45- και έφυγα από το σπίτι στις 6.30 –ετοιμάζομαι αρκετά γρήγορα για κορίτσι-) να ακούω το κάθε βλαμμένο να με αποκαλεί στόκο…
Όχι τίποτε άλλο, αλλά τα νεύρα μου εκείνη την ώρα είναι ήδη τσιτωμένα. Μία το πρωινό ξύπνημα, μία το σπασμένο κινητό που λειτουργεί σαν ξυπνητήρι, μια η τούμπα στις σκάλες από τη βιασύνη μου, μια η σπασμένη κούπα (και τις κάνω και συλλογή γαμώτο), μια ο χάλια γαλλικός από το φαγάδικο δίπλα στη σχολή, ε, δε θέλω και πολλά…
Εμένα για αυτό μου άρεσαν τα Στρουμφάκια μικρή.. Προτού τα συνδέσουν με τους Μασόνους οι Αμερικάνοι (τι έξυπνοι, είπαν και τον Μπομπ gay τρομάρα τους.. Ας τους ενημερώσει κάποιος πως τα σφουγγάρια είναι ερμαφρόδιτα, άρα δεν έχουν σαφές φύλο…).. Είχαν ένα νόημα που λέτε τα Στρουμφάκια… Τραγουδούσαν «μη με ξυπνάς από τις 6 πριν ο ήλιος να φέξει… Ξυπνητήρι τρελό, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ…» Είχαν ιδανικά, πώς να το κάνουμε…;
Άλλη μια απορία: Πόσες φορές ο Alpha θα παίξει την ταινία εκείνη με τον Μπέν Άφλεκ και τη Λιβ Τάιλερ, όπου τη πεθαμένη γυναίκα του Άφλεκ κάνει η Λόπεζ και καταλήγει αυτός να μεγαλώνει την κόρη τους και ερωτεύεται την Τάιλερ και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα…; Η υπόθεση έχει καταντήσει χειρότερη και από το «Κωνσταντίνου και Ελένης». Το οποίο σημειωτέον προβάλλεται ξανά σε επανάληψη. Αν οι ηθοποιοί παίρνουν ποσοστά από τις επαναλήψεις, τότε η Ράντου και ο Ρώμας πρέπει να έχουν λύσει το βιοποριστικό ακόμη και των δισέγγονών τους. (αν και από ότι ξέρω ο Ρώμας δεν έχει κάνει παιδιά…)
Λοιπόν, ζαλίστηκα, η ώρα έχει πάει 3.30, η τηλεόραση πλέον δείχνει μόνο τσόντες και σήμερα δεν έχω καμία όρεξη να κάτσω να αναλύσω την γερμανική αισθητική στις τσόντες, , ο Σκάι δείχνει μπάλα και όχι Όπρα για να λιώσω κι άλλο, ζεστάθηκα με τον υπολογιστή στα πόδια τόση ώρα και το κυριότερο νύσταξα και χασμουριέμαι… Βγάζω τις γκέτες, βγάζω τη ζακέτα και μένω με το κοντομάνικο, αδειάζω τασάκι, βάζω ποτήρι στο νεροχύτη (πάντα με λίγο νερό μέσα, μη μας κολλήσει και η coca cola light στον πάτο και τρίβουμε δέκα ώρες μετά), πετάω στην ανακύκλωση αφού το ξεπλύνω το κουτάκι της coca cola light, κάνω save για να το ανεβάσω αύριο το κείμενο (είπαμε τηλέφωνο ακόμη δεν έχουμε), κλείνω τηλεόραση και χαιρετώ…
Υ.Γ.: Γιατί τέτοια ώρα εγώ ακούω πουλιά να κελαηδούν; Και δεν είναι απλά η ιδέα μου…
Για να ολοκληρωθεί το όλο –ελαφρώς αστείο- σκηνικό, το ποτήρι που περιέχει coca cola light (αγορασμένο από τα Village Cinemas στο Μαρούσι προτού αποφασιστεί να κλείσουν) απεικονίζει τον Μπομπ Σφουγγαράκη τον Τετραγωνοπαντελονή μαζί με τον Πάτρικ τον Αστερία να κυνηγούν τσούχτρες στο Βυθό του Μπικίνι, εγώ φοράω πυτζάμες (ο θεός να τις κάνει), 2 ζευγάρια κάλτσες, την παμπάλαια γκρι ζακέτα της μαμάς μου (την οποία πλέον φοράει μόνο όταν είναι να βάψει τα μαλλιά της, άρα έχει πάνω της μικρές καφέ κηλίδες), και ένα ζευγάρι πολύχρωμες ριγέ γκέτες στα χέρια… Α! Φοράω και τα γυαλιά μου (κάτι με έχει πιάσει τελευταία και έχω πάθει μια εξάρτηση από αυτά…)!
Η ταινία είναι σουρεάλ… Θαρρώ πως πρωταγωνιστής είναι ο Κρίστιαν Σλέιτερ… Χμ.. Τέλος πάντων. Δε κάτσω να σκάσω κιόλας. Α! Παίζει και η Ντάριλ Χάνα. Τώρα έχω αρχίσει και τα χάνω.. Τι ταινία είναι αυτή;
Ο Val Kilmer είναι ένας από τους αγαπημένους μου ηθοποιούς.. Δεν ξέρω γιατί. Από τον «Άγιο» είχα κολλήσει με την πάρτη του. Ιεροσυλία βέβαια για τον απόλυτο Άγγλο Ρότζερ Μούρ. Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή έλεγα πως αυτός ήταν ο αγαπημένος μου James Bond, απλά γιατί άρεσε στον πατέρα μου. Και εγώ δε χάλαγα ποτέ (εντάξει σχεδόν ποτέ) χατίρι στον πατέρα μου. Μεγαλώνοντας εκτίμησα τον Σον Κόννερυ. Αλλά ποτέ δεν το παραδέχτηκα μπροστά στη μητέρα μου, που ήταν και είναι ο δικός της αγαπημένος. Αυτός και ο Χάρισον Φορντ.. Μεγαλεία. Ίσως η μόνη ταινία που βλέπω αγαπημένα με την μαμά μου είναι ο Indiana Jones με Χάρισον, Σον και τον (λατρεμένο) River Phoenix. Ναι, ναι πάσχω από μια μικρή νεκροφιλία… Ο River ήταν και είναι η λατρεία μου.
Για την ακρίβεια έχω ένα top 5. Ας όψεται το High Fidelity και η τρυφερή ηλικία στην οποία το είδα και επηρεάστηκα βαθύτατα… Βαλ Κίλμερ, River Phoenix, Τζόνι Ντεπ, Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ και Τζον Κιούσακ. Όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά! Έχω θέμα με αυτούς…
Η ταινία “Kiss Kiss Bang Bang” με Κιλμερ και Ντάουνι Τζούνιορ, αποτελεί απόλαυση για εμένα.. Και ο Κιούσακ. Θεωρώ πως η επιτομή του σωστού ανθρώπου για εμένα είναι ο Κιούσακ στο High Fidelity… (καλά μη βαράτε… σε οποιαδήποτε ταινία καλός είναι).
Βέβαια αγαπημένη ουδέτερη ταινία όλων των εποχών αποτελεί το «Φάντασμα της Όπερας». Και όχι η γνωστή που όλοι νομίζουν. Αλλά μια εκδοχή του 1990 που αν δεν απατώμαι είχε γυριστεί για την τηλεόραση με τον Μπάρτ Λάνκαστερ στο ρόλο του διευθυντή της Όπερας αλλά και πατέρα του Έρικ του Φαντάσματος. Την είχε πρωτοπαίξει το Star πριν από καμία δωδεκαριά χρόνια περίοδο Χριστουγέννων και είχα ξετρελαθεί. Την έπαιξε ξανά πριν από καμιά δεκαριά χρόνια (πάλι περίοδο Χριστουγέννων) και την έγραψα στο βίντεο (τους τίτλους δεν είχα προλάβει μόνο, για αυτό δε θυμάμαι ονόματα ηθοποιών). Την έχω δει τουλάχιστον 70 φορές και δεν αστειεύομαι (τι να κάνω, βαριέμαι, δε βλέπω την ταινία..).. Η ταινία έχει φθαρεί από το παίξε παίξε και πρόσφατα μας χάλασε και το βίντεο. Οπότε τώρα δεν μπορώ να τη δω. Αν δεν είχε χαλάσει, αυτή θα έβλεπα τώρα και θα έγραφα στα παλιά μου υποδήματα τον Βαλ Κίλμερ… Ψάχνω να τη βρω σε dvd (για την ακρίβεια παρακαλάω τον Piter Pan να μου τη βρει σε dvd). Την έψαξα και στο θαυμαστό κόσμο του google κάποτε (και τη βρήκα) αλλά δε θυμάμαι πολλά πράγματα.. Είναι και αργά… Άντε να σκεφτώ τώρα. Πρόσφατα ο μπαμπάς μου (έχοντας πλήρη επίγνωση της πώρωσής μου με την ιστορία του Φαντάσματος) μου έφερε το βιβλίο του Γκαστόν Λερού. Διότι όλως παραδόξως αυτό το βιβλίο δεν το είχαμε στη Βιβλιοθήκη… Άρχισα να το διαβάζω, αλλά με χάλασε. Αν έχεις μεγαλώσει και αγαπήσει μια εκδοχή της ιστορίας και χρόνια μετά διαβάζεις το αυθεντικό, όπως και να το κάνουμε σου τη δίνει. Στην ταινία έχουν ελαφρώς αλλάξει τα φώτα της ιστορίας.. Το κεντρικό θέμα φυσικά και το έχουν κρατήσει, καθώς και αρκετά από τα ονόματα, αλλά νομίζω πως κατά τα άλλα είναι χέσε μέσα Πολυχρόνη που δε γίναμε ευζώνοι.. (με το μπαρδόν για τη φρασεολογία μου.). Ωραία και πιο dark εκδοχή και αυτή του Ντάριο Αρτζέντο. Λίγο αίμα, λίγος πόνος και το αγόρι μου. Αλλά δεν περίμενα κάτι άλλο από το βασιλιά του σπλάτερ… Με την (ομολογουμένως) κούκλα κόρη του Άσια στον ρόλο της Κριστίν..
Έχω μια απορία που ακόμη δεν έχω αξιωθεί να λύσω… Ο τύπος που κάνει τον κόμη Σανύ (τον οποίο στην ταινία μου η Κριστίν φωνάζει Φιλίπ, αλλά ουδεμία σχέση με το βιβλίο που ο Φιλίπ είναι ο μεγάλος αδελφός που πεθαίνει, και ο μικρός αδελφός ο Ραούλ είναι αυτός που αρχικά την ερωτεύεται) είναι ένας ξανθός το όνομα του οποίου αδυνατώ τούτη τη δεδομένη στιγμή να θυμηθώ.. Θεωρώ πως τον είδα σε μια σκηνή σε εκείνη την ταινία με την Μέριλ Στριπ, την Γκόλντυ Χόουν, τον Μπρούς Γουίλις και νομίζω την Ιζαμπέλ Ατζανί (για αυτήν όρκο δεν παίρνω). Όπου η Στριπ και Χόουν πλακώνονται για τα μάτια του «νεκροθάφτη» Γουίλις και η Ατζανί τους προμηθεύει με ένα ελιξίριο που της διατηρεί νέες και ωραίες (καλή πατέντα αυτή…) και σε κάποια φάση αρχίζουν και πλακώνονται αλλά λόγω ελιξιρίου δεν μπορούν να πεθάνουν και καταλήγουν στο τέλος της ταινίας με κάτι τρύπες στην κοιλιά και στην τελευταία σκηνή πέφτουν από κάτι σκάλες και παρόλο που είναι να τις μαζεύουν με φαράσι (αλλού το πόδι, αλλά το κεφάλι και άλλα όμορφα) αυτές μιλάνε ακόμη μεταξύ τους.. Και ο τύπος (ο ξανθός ντε) κάνει τον γκόμενο της Στριπ… Δεν το έχω αποσαφηνίσει αυτό μετά από τόσα χρόνια και θέλω να το ψάξω…
Είμαι τελείως ασυνάρτητη. Αμφιβάλλω αν ακόμη και εγώ θα μπορώ να διαβάσω το κείμενο αυτό αύριο το πρωί. Και είναι και περιττό να αναφέρω πως η ώρα έχει πάει 3 και δεν υπάρχει περίπτωση να ξυπνήσω αύριο για να πάω σχολή.
Στην οποία αισθάνομαι σαν τη μύγα μέσα στο γάλα. Όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους και μιλάνε και εγώ ξέρω ένα δυο άτομα. (Καλά στη φάτσα τους ξέρω σχεδόν όλους, αλλά άντε μετά από απουσία 1,5 χρόνου να πιάσεις πάλι κουβέντα…) Άσε που τα μικρότερα έτη (τα τσογλάνια) σε κοιτάζουν και με απαξιωτικό ύφος όταν μπαίνεις για μάθημα μαζί τους.. Ναι ρε βλαμμένο χρωστάω μαθηματικά πρώτου εξαμήνου. Τι να κάνουμε τώρα δηλαδή; Και έχεις και τον καθηγητή να λέει «έχω φοιτητές που χρωστάνε το μάθημά μου από το 1995» (καλός μαλάκας και αυτός..) και αυτά να απαντούν «μα καλά τόσο στόκοι είναι πια;»… Ε, ναι λοιπόν τόσο στόκος είμαι και δεν ντρέπομαι να βγω να το βροντοφωνάξω.. Δε γεννήθηκαν όλοι για να λύνουν παραγώγους (ακόμα και αν ήταν θετική κατεύθυνση και έπειτα τεχνολογική)… Δεν είμεθα όλοι Αϊνστάιν.. Αι στο διάολο πρωί πρωί… Που άλλη όρεξη δεν είχα εγώ στις 8 το πρωί που ήρθα για μάθημα (άρα ξύπνησα από τις 6.15 –το ξυπνητήρι χτυπούσε από τις 5.45- και έφυγα από το σπίτι στις 6.30 –ετοιμάζομαι αρκετά γρήγορα για κορίτσι-) να ακούω το κάθε βλαμμένο να με αποκαλεί στόκο…
Όχι τίποτε άλλο, αλλά τα νεύρα μου εκείνη την ώρα είναι ήδη τσιτωμένα. Μία το πρωινό ξύπνημα, μία το σπασμένο κινητό που λειτουργεί σαν ξυπνητήρι, μια η τούμπα στις σκάλες από τη βιασύνη μου, μια η σπασμένη κούπα (και τις κάνω και συλλογή γαμώτο), μια ο χάλια γαλλικός από το φαγάδικο δίπλα στη σχολή, ε, δε θέλω και πολλά…
Εμένα για αυτό μου άρεσαν τα Στρουμφάκια μικρή.. Προτού τα συνδέσουν με τους Μασόνους οι Αμερικάνοι (τι έξυπνοι, είπαν και τον Μπομπ gay τρομάρα τους.. Ας τους ενημερώσει κάποιος πως τα σφουγγάρια είναι ερμαφρόδιτα, άρα δεν έχουν σαφές φύλο…).. Είχαν ένα νόημα που λέτε τα Στρουμφάκια… Τραγουδούσαν «μη με ξυπνάς από τις 6 πριν ο ήλιος να φέξει… Ξυπνητήρι τρελό, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ…» Είχαν ιδανικά, πώς να το κάνουμε…;
Άλλη μια απορία: Πόσες φορές ο Alpha θα παίξει την ταινία εκείνη με τον Μπέν Άφλεκ και τη Λιβ Τάιλερ, όπου τη πεθαμένη γυναίκα του Άφλεκ κάνει η Λόπεζ και καταλήγει αυτός να μεγαλώνει την κόρη τους και ερωτεύεται την Τάιλερ και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα…; Η υπόθεση έχει καταντήσει χειρότερη και από το «Κωνσταντίνου και Ελένης». Το οποίο σημειωτέον προβάλλεται ξανά σε επανάληψη. Αν οι ηθοποιοί παίρνουν ποσοστά από τις επαναλήψεις, τότε η Ράντου και ο Ρώμας πρέπει να έχουν λύσει το βιοποριστικό ακόμη και των δισέγγονών τους. (αν και από ότι ξέρω ο Ρώμας δεν έχει κάνει παιδιά…)
Λοιπόν, ζαλίστηκα, η ώρα έχει πάει 3.30, η τηλεόραση πλέον δείχνει μόνο τσόντες και σήμερα δεν έχω καμία όρεξη να κάτσω να αναλύσω την γερμανική αισθητική στις τσόντες, , ο Σκάι δείχνει μπάλα και όχι Όπρα για να λιώσω κι άλλο, ζεστάθηκα με τον υπολογιστή στα πόδια τόση ώρα και το κυριότερο νύσταξα και χασμουριέμαι… Βγάζω τις γκέτες, βγάζω τη ζακέτα και μένω με το κοντομάνικο, αδειάζω τασάκι, βάζω ποτήρι στο νεροχύτη (πάντα με λίγο νερό μέσα, μη μας κολλήσει και η coca cola light στον πάτο και τρίβουμε δέκα ώρες μετά), πετάω στην ανακύκλωση αφού το ξεπλύνω το κουτάκι της coca cola light, κάνω save για να το ανεβάσω αύριο το κείμενο (είπαμε τηλέφωνο ακόμη δεν έχουμε), κλείνω τηλεόραση και χαιρετώ…
Υ.Γ.: Γιατί τέτοια ώρα εγώ ακούω πουλιά να κελαηδούν; Και δεν είναι απλά η ιδέα μου…
Πέμπτη 1 Νοεμβρίου 2007
Είμαι στα πρόθυρα παράνοιας και μ' αρέσει...!!!
Ούτε που θυμάμαι πόσος καιρός έχει περάσει από τότε που έγραψα τελευταία φορά. Αλλά δε βαριέσαι… Ήταν τόσο έντονες οι τελευταίες εβδομάδες που αυτό το blog ήταν το τελευταίο πράγμα που είχα στο μυαλό μου.
Η μετακόμιση έγινε. Το σπίτι σχεδόν ετοιμάστηκε. (Κουρτίνες πρέπει να βάλω στο υπνοδωμάτιό μου, αλλιώς τα παιδάκια στο απέναντι γήπεδο θα μάθουν από μικρά να παίρνουν μάτι. Και η προσωπική ηθική μου, μου απαγορεύει να τα βάλω στο δρόμο της ακολασίας. Όταν αποφασίσουν να τον διανύσουν θα είμαι πλάι τους, αλλά όχι νωρίτερα!)
Τα έχω χάσει! Το ομολογώ! Τελείωσε η δουλειά, άλλαξα σπίτι, δεν έχω τηλέφωνο –ακόμη!-, πηγαίνω στη σχολή –ας όψεται το γαμωπτυχίο-, και βρήκα έναν άνθρωπο που μου αρέσει… Ομορφιές με λίγα λόγια.. Και δεν είμαι και άνθρωπος που τα πάει καλά με τις αλλαγές…
Σαν να έχω στερέψει.. Δεν είναι αναγκαστικά κακό αυτό, απλά δεν μπορώ να το αντιμετωπίσω με τρομερή ευκολία..
Με πιάνουν παρακρούσεις που νόμιζα ότι τις είχα αφήσει στο ένδοξο παρελθόν. Και ξαφνικά καταλαβαίνω πως όχι, δεν έχω μεγαλώσει. Δεν έχω ωριμάσει. Και ενώ σκέφτομαι πως τελικά βρίσκομαι στα πρόθυρα της παράνοιας, σκάω ένα τεράστιο χαμόγελο και αρχίζω το παράφωνο τραγούδι. Απλά διότι κατά βάθος το ευχαριστιέμαι… Νιώθω λες και είμαι 15 χρονών και δεν με πειράζει καθόλου. Αντιμετωπίζω τους ανθρώπους και τα πράγματα γύρω μου με την ίδια καλοσύνη και αφέλεια (κυρίως αφέλεια) που με χαρακτήριζε τότε και νιώθω ελεύθερη..
Μεγάλο πράγμα να νιώθει κανείς ελεύθερος. Βέβαια αυτό είναι κάτι τελείως υποκειμενικό. Αλλιώς την ορίζω εγώ, αλλιώς κάποιος άλλος. Όμως σε τελική ανάλυση το μόνο που μετράει είναι η ευφορία που προκύπτει από αυτό το συναίσθημα.. Και ας το βιώνουμε όλοι μας διαφορετικά!
Το είπα.. Δεν το είπα; Είμαι στα πρόθυρα παράνοιας…!!!
Γράφω και ταυτόχρονα πίνω γάλα πράσινο Δέλτα ελαφρύ 1,5% λιπαρά! Ποτέ δεν μπορούσα να ευχαριστηθώ το μπλε. Μου φαινότανε βαρύ. Βέβαια στην ανάγκη, ο καλός ο μύλος όλα τα αλέθει…
Έδωσα όρκο ιερό στον εαυτό μου να σταματήσω τις σοκολάτες. Ακόμη δεν μπήκε ο χειμώνας και έχω δημιουργήσει πρόβλημα στην ΙΟΝ από την υπερκατανάλωση.. Για τους πικρόχολους, ναι ομολογώ ότι όταν είσαι μόνος σου, είναι γεγονός που τρως περισσότερες σοκολάτες από τον μέσο όρο… Οπότε γαλατάκι και άγιος ο Θεός.. Διότι από την πολύ Αμυγδάλου θα πάθω τίποτα στο τέλος και δε συμφέρει.
Μόνο το κάπνισμα δεν μπορώ να κόψω.. Κρίμα γιατί δεν θα ήταν καλό! Τέλος πάντων.. Μέσα σε αυτόν τον οργασμό αλλαγών στην μικρή μέχρι τώρα ζωή μου, αποφάσισα να κόψω μαχαίρι γενικά τις κακές διατροφικές συνήθειες.. Ελπίζω αυτή τη φορά να κρατήσω την υπόσχεσή μου.. Ειδεμή θα είναι το 4.598 επεισόδιο της ιδιαίτερα επιτυχημένης σειράς «Αρχίζω Δίαιτα Σήμερα Το Πρωί Και Τη Σταματάω Το Απόγευμα».
Κατ’ άλλα, όλα καλά!
Η νυχτερινή ζωή της Αθήνας μου προξενεί αφάνταστη πλήξη.. Αλλά συνεχίζω να πηγαίνω στα ίδια μέρη. Το μόνο ενθουσιώδες των τελευταίων εξόδων, είναι ανακάλυψη ενός σχετικά νέου restaurant (ok μη γελιόμαστε ταβέρνα είναι!), όπου ο Piter Pan έγινε φίλος με τα παιδιά που το «τρέχουν» και αφού μου τους γνώρισε το έκανα στέκι μου. Γιατί όχι άλλωστε; Καλή ατμόσφαιρά, απίστευτα παιδιά, εξαιρετικό φαγητό, πολύ κρασί και δεν τρώω και βλακείες απ’ έξω πλέον…
Εν τω μεταξύ κατάλαβα ένα ακόμη πράγμα για τον εαυτό μου… Μπορεί να είμαι κοινωνικό και καλό άτομο (έτσι λένε, το ορκίζομαι!), αλλά δεν γνωρίζω εύκολα κόσμο… Αν όμως μου γνωρίσει κόσμο ο Piter Pan, τότε δεν έχω κανένα πρόβλημα! Καημένε φίλε μου τι τραβάς και εσύ!
Ναι παράνοια… Παράνοια!
Θα έλεγα να γράψω για παρελάσεις κτλ.. Αλλά ειλικρινά βαριέμαι αφόρητα…
Θα επανέλθω όμως.
Για όσους ενδιαφέρονται το υπόσχομαι… Δεν θα κάνω πάλι ένα μήνα…
Φιλιά σε όλους και καλά να περνάτε!
Μου έλειψαν τα κείμενα όλων (Κλέαρχος, Σοφία, Lo-Li, Λακων, philos, industrial daisies και φυσικά Γκρινιάρη…. –σίγουρα υπάρχουν και άλλοι, αλλά η αποχή από το internet με κάνει και ξεχνάω!)…
Η μετακόμιση έγινε. Το σπίτι σχεδόν ετοιμάστηκε. (Κουρτίνες πρέπει να βάλω στο υπνοδωμάτιό μου, αλλιώς τα παιδάκια στο απέναντι γήπεδο θα μάθουν από μικρά να παίρνουν μάτι. Και η προσωπική ηθική μου, μου απαγορεύει να τα βάλω στο δρόμο της ακολασίας. Όταν αποφασίσουν να τον διανύσουν θα είμαι πλάι τους, αλλά όχι νωρίτερα!)
Τα έχω χάσει! Το ομολογώ! Τελείωσε η δουλειά, άλλαξα σπίτι, δεν έχω τηλέφωνο –ακόμη!-, πηγαίνω στη σχολή –ας όψεται το γαμωπτυχίο-, και βρήκα έναν άνθρωπο που μου αρέσει… Ομορφιές με λίγα λόγια.. Και δεν είμαι και άνθρωπος που τα πάει καλά με τις αλλαγές…
Σαν να έχω στερέψει.. Δεν είναι αναγκαστικά κακό αυτό, απλά δεν μπορώ να το αντιμετωπίσω με τρομερή ευκολία..
Με πιάνουν παρακρούσεις που νόμιζα ότι τις είχα αφήσει στο ένδοξο παρελθόν. Και ξαφνικά καταλαβαίνω πως όχι, δεν έχω μεγαλώσει. Δεν έχω ωριμάσει. Και ενώ σκέφτομαι πως τελικά βρίσκομαι στα πρόθυρα της παράνοιας, σκάω ένα τεράστιο χαμόγελο και αρχίζω το παράφωνο τραγούδι. Απλά διότι κατά βάθος το ευχαριστιέμαι… Νιώθω λες και είμαι 15 χρονών και δεν με πειράζει καθόλου. Αντιμετωπίζω τους ανθρώπους και τα πράγματα γύρω μου με την ίδια καλοσύνη και αφέλεια (κυρίως αφέλεια) που με χαρακτήριζε τότε και νιώθω ελεύθερη..
Μεγάλο πράγμα να νιώθει κανείς ελεύθερος. Βέβαια αυτό είναι κάτι τελείως υποκειμενικό. Αλλιώς την ορίζω εγώ, αλλιώς κάποιος άλλος. Όμως σε τελική ανάλυση το μόνο που μετράει είναι η ευφορία που προκύπτει από αυτό το συναίσθημα.. Και ας το βιώνουμε όλοι μας διαφορετικά!
Το είπα.. Δεν το είπα; Είμαι στα πρόθυρα παράνοιας…!!!
Γράφω και ταυτόχρονα πίνω γάλα πράσινο Δέλτα ελαφρύ 1,5% λιπαρά! Ποτέ δεν μπορούσα να ευχαριστηθώ το μπλε. Μου φαινότανε βαρύ. Βέβαια στην ανάγκη, ο καλός ο μύλος όλα τα αλέθει…
Έδωσα όρκο ιερό στον εαυτό μου να σταματήσω τις σοκολάτες. Ακόμη δεν μπήκε ο χειμώνας και έχω δημιουργήσει πρόβλημα στην ΙΟΝ από την υπερκατανάλωση.. Για τους πικρόχολους, ναι ομολογώ ότι όταν είσαι μόνος σου, είναι γεγονός που τρως περισσότερες σοκολάτες από τον μέσο όρο… Οπότε γαλατάκι και άγιος ο Θεός.. Διότι από την πολύ Αμυγδάλου θα πάθω τίποτα στο τέλος και δε συμφέρει.
Μόνο το κάπνισμα δεν μπορώ να κόψω.. Κρίμα γιατί δεν θα ήταν καλό! Τέλος πάντων.. Μέσα σε αυτόν τον οργασμό αλλαγών στην μικρή μέχρι τώρα ζωή μου, αποφάσισα να κόψω μαχαίρι γενικά τις κακές διατροφικές συνήθειες.. Ελπίζω αυτή τη φορά να κρατήσω την υπόσχεσή μου.. Ειδεμή θα είναι το 4.598 επεισόδιο της ιδιαίτερα επιτυχημένης σειράς «Αρχίζω Δίαιτα Σήμερα Το Πρωί Και Τη Σταματάω Το Απόγευμα».
Κατ’ άλλα, όλα καλά!
Η νυχτερινή ζωή της Αθήνας μου προξενεί αφάνταστη πλήξη.. Αλλά συνεχίζω να πηγαίνω στα ίδια μέρη. Το μόνο ενθουσιώδες των τελευταίων εξόδων, είναι ανακάλυψη ενός σχετικά νέου restaurant (ok μη γελιόμαστε ταβέρνα είναι!), όπου ο Piter Pan έγινε φίλος με τα παιδιά που το «τρέχουν» και αφού μου τους γνώρισε το έκανα στέκι μου. Γιατί όχι άλλωστε; Καλή ατμόσφαιρά, απίστευτα παιδιά, εξαιρετικό φαγητό, πολύ κρασί και δεν τρώω και βλακείες απ’ έξω πλέον…
Εν τω μεταξύ κατάλαβα ένα ακόμη πράγμα για τον εαυτό μου… Μπορεί να είμαι κοινωνικό και καλό άτομο (έτσι λένε, το ορκίζομαι!), αλλά δεν γνωρίζω εύκολα κόσμο… Αν όμως μου γνωρίσει κόσμο ο Piter Pan, τότε δεν έχω κανένα πρόβλημα! Καημένε φίλε μου τι τραβάς και εσύ!
Ναι παράνοια… Παράνοια!
Θα έλεγα να γράψω για παρελάσεις κτλ.. Αλλά ειλικρινά βαριέμαι αφόρητα…
Θα επανέλθω όμως.
Για όσους ενδιαφέρονται το υπόσχομαι… Δεν θα κάνω πάλι ένα μήνα…
Φιλιά σε όλους και καλά να περνάτε!
Μου έλειψαν τα κείμενα όλων (Κλέαρχος, Σοφία, Lo-Li, Λακων, philos, industrial daisies και φυσικά Γκρινιάρη…. –σίγουρα υπάρχουν και άλλοι, αλλά η αποχή από το internet με κάνει και ξεχνάω!)…
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
ATHENS!!.jpg)
