Τι ωραίο βράδυ... Αλήθεια λέω!

Η ώρα είναι 2 το πρωί. Κάθομαι οκλαδόν στον καναπέ με τον υπολογιστή στα πόδια μου, σκεπασμένη με μια παιδική μου κουβέρτα και στην τηλεόραση παίζει το Hard Cash με τον Βαλ Κίλμερ… Πίνω coca cola light (η δίαιτα δίαιτα αλλά και η γουρουνιά γουρουνιά…!) και καπνίζω. Αισθάνομαι τύψεις που είμαι φουγάρο. Όχι τίποτε άλλο, αλλά η σκάλα στο καινούργιο σπίτι λειτουργεί σαν καμινάδα και ο καπνός ανεβαίνει πάνω και βρωμάνε τσιγαρίλα τα υπνοδωμάτια. Και καλά εγώ… Τη μυρωδιά του καπνού την έχω συνηθίσει (παρόλο που είμαι υστερική με το δωμάτιό μου και θέλω να μυρίζει μονάχα μανούλα – gasoline), οι γονείς μου οι άμοιροι τι φταίνε όμως; Κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου και ταυτόχρονα εισπνέουν τη δικιά μου νικοτίνη.
Για να ολοκληρωθεί το όλο –ελαφρώς αστείο- σκηνικό, το ποτήρι που περιέχει coca cola light (αγορασμένο από τα Village Cinemas στο Μαρούσι προτού αποφασιστεί να κλείσουν) απεικονίζει τον Μπομπ Σφουγγαράκη τον Τετραγωνοπαντελονή μαζί με τον Πάτρικ τον Αστερία να κυνηγούν τσούχτρες στο Βυθό του Μπικίνι, εγώ φοράω πυτζάμες (ο θεός να τις κάνει), 2 ζευγάρια κάλτσες, την παμπάλαια γκρι ζακέτα της μαμάς μου (την οποία πλέον φοράει μόνο όταν είναι να βάψει τα μαλλιά της, άρα έχει πάνω της μικρές καφέ κηλίδες), και ένα ζευγάρι πολύχρωμες ριγέ γκέτες στα χέρια… Α! Φοράω και τα γυαλιά μου (κάτι με έχει πιάσει τελευταία και έχω πάθει μια εξάρτηση από αυτά…)!
Η ταινία είναι σουρεάλ… Θαρρώ πως πρωταγωνιστής είναι ο Κρίστιαν Σλέιτερ… Χμ.. Τέλος πάντων. Δε κάτσω να σκάσω κιόλας. Α! Παίζει και η Ντάριλ Χάνα. Τώρα έχω αρχίσει και τα χάνω.. Τι ταινία είναι αυτή;
Ο Val Kilmer είναι ένας από τους αγαπημένους μου ηθοποιούς.. Δεν ξέρω γιατί. Από τον «Άγιο» είχα κολλήσει με την πάρτη του. Ιεροσυλία βέβαια για τον απόλυτο Άγγλο Ρότζερ Μούρ. Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή έλεγα πως αυτός ήταν ο αγαπημένος μου James Bond, απλά γιατί άρεσε στον πατέρα μου. Και εγώ δε χάλαγα ποτέ (εντάξει σχεδόν ποτέ) χατίρι στον πατέρα μου. Μεγαλώνοντας εκτίμησα τον Σον Κόννερυ. Αλλά ποτέ δεν το παραδέχτηκα μπροστά στη μητέρα μου, που ήταν και είναι ο δικός της αγαπημένος. Αυτός και ο Χάρισον Φορντ.. Μεγαλεία. Ίσως η μόνη ταινία που βλέπω αγαπημένα με την μαμά μου είναι ο Indiana Jones με Χάρισον, Σον και τον (λατρεμένο) River Phoenix. Ναι, ναι πάσχω από μια μικρή νεκροφιλία… Ο River ήταν και είναι η λατρεία μου.
Για την ακρίβεια έχω ένα top 5. Ας όψεται το High Fidelity και η τρυφερή ηλικία στην οποία το είδα και επηρεάστηκα βαθύτατα… Βαλ Κίλμερ, River Phoenix, Τζόνι Ντεπ, Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ και Τζον Κιούσακ. Όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά! Έχω θέμα με αυτούς…
Η ταινία “Kiss Kiss Bang Bang” με Κιλμερ και Ντάουνι Τζούνιορ, αποτελεί απόλαυση για εμένα.. Και ο Κιούσακ. Θεωρώ πως η επιτομή του σωστού ανθρώπου για εμένα είναι ο Κιούσακ στο High Fidelity… (καλά μη βαράτε… σε οποιαδήποτε ταινία καλός είναι).
Βέβαια αγαπημένη ουδέτερη ταινία όλων των εποχών αποτελεί το «Φάντασμα της Όπερας». Και όχι η γνωστή που όλοι νομίζουν. Αλλά μια εκδοχή του 1990 που αν δεν απατώμαι είχε γυριστεί για την τηλεόραση με τον Μπάρτ Λάνκαστερ στο ρόλο του διευθυντή της Όπερας αλλά και πατέρα του Έρικ του Φαντάσματος. Την είχε πρωτοπαίξει το Star πριν από καμία δωδεκαριά χρόνια περίοδο Χριστουγέννων και είχα ξετρελαθεί. Την έπαιξε ξανά πριν από καμιά δεκαριά χρόνια (πάλι περίοδο Χριστουγέννων) και την έγραψα στο βίντεο (τους τίτλους δεν είχα προλάβει μόνο, για αυτό δε θυμάμαι ονόματα ηθοποιών). Την έχω δει τουλάχιστον 70 φορές και δεν αστειεύομαι (τι να κάνω, βαριέμαι, δε βλέπω την ταινία..).. Η ταινία έχει φθαρεί από το παίξε παίξε και πρόσφατα μας χάλασε και το βίντεο. Οπότε τώρα δεν μπορώ να τη δω. Αν δεν είχε χαλάσει, αυτή θα έβλεπα τώρα και θα έγραφα στα παλιά μου υποδήματα τον Βαλ Κίλμερ… Ψάχνω να τη βρω σε dvd (για την ακρίβεια παρακαλάω τον Piter Pan να μου τη βρει σε dvd). Την έψαξα και στο θαυμαστό κόσμο του google κάποτε (και τη βρήκα) αλλά δε θυμάμαι πολλά πράγματα.. Είναι και αργά… Άντε να σκεφτώ τώρα. Πρόσφατα ο μπαμπάς μου (έχοντας πλήρη επίγνωση της πώρωσής μου με την ιστορία του Φαντάσματος) μου έφερε το βιβλίο του Γκαστόν Λερού. Διότι όλως παραδόξως αυτό το βιβλίο δεν το είχαμε στη Βιβλιοθήκη… Άρχισα να το διαβάζω, αλλά με χάλασε. Αν έχεις μεγαλώσει και αγαπήσει μια εκδοχή της ιστορίας και χρόνια μετά διαβάζεις το αυθεντικό, όπως και να το κάνουμε σου τη δίνει. Στην ταινία έχουν ελαφρώς αλλάξει τα φώτα της ιστορίας.. Το κεντρικό θέμα φυσικά και το έχουν κρατήσει, καθώς και αρκετά από τα ονόματα, αλλά νομίζω πως κατά τα άλλα είναι χέσε μέσα Πολυχρόνη που δε γίναμε ευζώνοι.. (με το μπαρδόν για τη φρασεολογία μου.). Ωραία και πιο dark εκδοχή και αυτή του Ντάριο Αρτζέντο. Λίγο αίμα, λίγος πόνος και το αγόρι μου. Αλλά δεν περίμενα κάτι άλλο από το βασιλιά του σπλάτερ… Με την (ομολογουμένως) κούκλα κόρη του Άσια στον ρόλο της Κριστίν..
Έχω μια απορία που ακόμη δεν έχω αξιωθεί να λύσω… Ο τύπος που κάνει τον κόμη Σανύ (τον οποίο στην ταινία μου η Κριστίν φωνάζει Φιλίπ, αλλά ουδεμία σχέση με το βιβλίο που ο Φιλίπ είναι ο μεγάλος αδελφός που πεθαίνει, και ο μικρός αδελφός ο Ραούλ είναι αυτός που αρχικά την ερωτεύεται) είναι ένας ξανθός το όνομα του οποίου αδυνατώ τούτη τη δεδομένη στιγμή να θυμηθώ.. Θεωρώ πως τον είδα σε μια σκηνή σε εκείνη την ταινία με την Μέριλ Στριπ, την Γκόλντυ Χόουν, τον Μπρούς Γουίλις και νομίζω την Ιζαμπέλ Ατζανί (για αυτήν όρκο δεν παίρνω). Όπου η Στριπ και Χόουν πλακώνονται για τα μάτια του «νεκροθάφτη» Γουίλις και η Ατζανί τους προμηθεύει με ένα ελιξίριο που της διατηρεί νέες και ωραίες (καλή πατέντα αυτή…) και σε κάποια φάση αρχίζουν και πλακώνονται αλλά λόγω ελιξιρίου δεν μπορούν να πεθάνουν και καταλήγουν στο τέλος της ταινίας με κάτι τρύπες στην κοιλιά και στην τελευταία σκηνή πέφτουν από κάτι σκάλες και παρόλο που είναι να τις μαζεύουν με φαράσι (αλλού το πόδι, αλλά το κεφάλι και άλλα όμορφα) αυτές μιλάνε ακόμη μεταξύ τους.. Και ο τύπος (ο ξανθός ντε) κάνει τον γκόμενο της Στριπ… Δεν το έχω αποσαφηνίσει αυτό μετά από τόσα χρόνια και θέλω να το ψάξω…
Είμαι τελείως ασυνάρτητη. Αμφιβάλλω αν ακόμη και εγώ θα μπορώ να διαβάσω το κείμενο αυτό αύριο το πρωί. Και είναι και περιττό να αναφέρω πως η ώρα έχει πάει 3 και δεν υπάρχει περίπτωση να ξυπνήσω αύριο για να πάω σχολή.
Στην οποία αισθάνομαι σαν τη μύγα μέσα στο γάλα. Όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους και μιλάνε και εγώ ξέρω ένα δυο άτομα. (Καλά στη φάτσα τους ξέρω σχεδόν όλους, αλλά άντε μετά από απουσία 1,5 χρόνου να πιάσεις πάλι κουβέντα…) Άσε που τα μικρότερα έτη (τα τσογλάνια) σε κοιτάζουν και με απαξιωτικό ύφος όταν μπαίνεις για μάθημα μαζί τους.. Ναι ρε βλαμμένο χρωστάω μαθηματικά πρώτου εξαμήνου. Τι να κάνουμε τώρα δηλαδή; Και έχεις και τον καθηγητή να λέει «έχω φοιτητές που χρωστάνε το μάθημά μου από το 1995» (καλός μαλάκας και αυτός..) και αυτά να απαντούν «μα καλά τόσο στόκοι είναι πια;»… Ε, ναι λοιπόν τόσο στόκος είμαι και δεν ντρέπομαι να βγω να το βροντοφωνάξω.. Δε γεννήθηκαν όλοι για να λύνουν παραγώγους (ακόμα και αν ήταν θετική κατεύθυνση και έπειτα τεχνολογική)… Δεν είμεθα όλοι Αϊνστάιν.. Αι στο διάολο πρωί πρωί… Που άλλη όρεξη δεν είχα εγώ στις 8 το πρωί που ήρθα για μάθημα (άρα ξύπνησα από τις 6.15 –το ξυπνητήρι χτυπούσε από τις 5.45- και έφυγα από το σπίτι στις 6.30 –ετοιμάζομαι αρκετά γρήγορα για κορίτσι-) να ακούω το κάθε βλαμμένο να με αποκαλεί στόκο…
Όχι τίποτε άλλο, αλλά τα νεύρα μου εκείνη την ώρα είναι ήδη τσιτωμένα. Μία το πρωινό ξύπνημα, μία το σπασμένο κινητό που λειτουργεί σαν ξυπνητήρι, μια η τούμπα στις σκάλες από τη βιασύνη μου, μια η σπασμένη κούπα (και τις κάνω και συλλογή γαμώτο), μια ο χάλια γαλλικός από το φαγάδικο δίπλα στη σχολή, ε, δε θέλω και πολλά…
Εμένα για αυτό μου άρεσαν τα Στρουμφάκια μικρή.. Προτού τα συνδέσουν με τους Μασόνους οι Αμερικάνοι (τι έξυπνοι, είπαν και τον Μπομπ gay τρομάρα τους.. Ας τους ενημερώσει κάποιος πως τα σφουγγάρια είναι ερμαφρόδιτα, άρα δεν έχουν σαφές φύλο…).. Είχαν ένα νόημα που λέτε τα Στρουμφάκια… Τραγουδούσαν «μη με ξυπνάς από τις 6 πριν ο ήλιος να φέξει… Ξυπνητήρι τρελό, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ…» Είχαν ιδανικά, πώς να το κάνουμε…;
Άλλη μια απορία: Πόσες φορές ο Alpha θα παίξει την ταινία εκείνη με τον Μπέν Άφλεκ και τη Λιβ Τάιλερ, όπου τη πεθαμένη γυναίκα του Άφλεκ κάνει η Λόπεζ και καταλήγει αυτός να μεγαλώνει την κόρη τους και ερωτεύεται την Τάιλερ και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα…; Η υπόθεση έχει καταντήσει χειρότερη και από το «Κωνσταντίνου και Ελένης». Το οποίο σημειωτέον προβάλλεται ξανά σε επανάληψη. Αν οι ηθοποιοί παίρνουν ποσοστά από τις επαναλήψεις, τότε η Ράντου και ο Ρώμας πρέπει να έχουν λύσει το βιοποριστικό ακόμη και των δισέγγονών τους. (αν και από ότι ξέρω ο Ρώμας δεν έχει κάνει παιδιά…)
Λοιπόν, ζαλίστηκα, η ώρα έχει πάει 3.30, η τηλεόραση πλέον δείχνει μόνο τσόντες και σήμερα δεν έχω καμία όρεξη να κάτσω να αναλύσω την γερμανική αισθητική στις τσόντες, , ο Σκάι δείχνει μπάλα και όχι Όπρα για να λιώσω κι άλλο, ζεστάθηκα με τον υπολογιστή στα πόδια τόση ώρα και το κυριότερο νύσταξα και χασμουριέμαι… Βγάζω τις γκέτες, βγάζω τη ζακέτα και μένω με το κοντομάνικο, αδειάζω τασάκι, βάζω ποτήρι στο νεροχύτη (πάντα με λίγο νερό μέσα, μη μας κολλήσει και η coca cola light στον πάτο και τρίβουμε δέκα ώρες μετά), πετάω στην ανακύκλωση αφού το ξεπλύνω το κουτάκι της coca cola light, κάνω save για να το ανεβάσω αύριο το κείμενο (είπαμε τηλέφωνο ακόμη δεν έχουμε), κλείνω τηλεόραση και χαιρετώ…
Υ.Γ.: Γιατί τέτοια ώρα εγώ ακούω πουλιά να κελαηδούν; Και δεν είναι απλά η ιδέα μου…