Είμαι στα πρόθυρα παράνοιας και μ' αρέσει...!!!

Ούτε που θυμάμαι πόσος καιρός έχει περάσει από τότε που έγραψα τελευταία φορά. Αλλά δε βαριέσαι… Ήταν τόσο έντονες οι τελευταίες εβδομάδες που αυτό το blog ήταν το τελευταίο πράγμα που είχα στο μυαλό μου.
Η μετακόμιση έγινε. Το σπίτι σχεδόν ετοιμάστηκε. (Κουρτίνες πρέπει να βάλω στο υπνοδωμάτιό μου, αλλιώς τα παιδάκια στο απέναντι γήπεδο θα μάθουν από μικρά να παίρνουν μάτι. Και η προσωπική ηθική μου, μου απαγορεύει να τα βάλω στο δρόμο της ακολασίας. Όταν αποφασίσουν να τον διανύσουν θα είμαι πλάι τους, αλλά όχι νωρίτερα!)
Τα έχω χάσει! Το ομολογώ! Τελείωσε η δουλειά, άλλαξα σπίτι, δεν έχω τηλέφωνο –ακόμη!-, πηγαίνω στη σχολή –ας όψεται το γαμωπτυχίο-, και βρήκα έναν άνθρωπο που μου αρέσει… Ομορφιές με λίγα λόγια.. Και δεν είμαι και άνθρωπος που τα πάει καλά με τις αλλαγές…
Σαν να έχω στερέψει.. Δεν είναι αναγκαστικά κακό αυτό, απλά δεν μπορώ να το αντιμετωπίσω με τρομερή ευκολία..
Με πιάνουν παρακρούσεις που νόμιζα ότι τις είχα αφήσει στο ένδοξο παρελθόν. Και ξαφνικά καταλαβαίνω πως όχι, δεν έχω μεγαλώσει. Δεν έχω ωριμάσει. Και ενώ σκέφτομαι πως τελικά βρίσκομαι στα πρόθυρα της παράνοιας, σκάω ένα τεράστιο χαμόγελο και αρχίζω το παράφωνο τραγούδι. Απλά διότι κατά βάθος το ευχαριστιέμαι… Νιώθω λες και είμαι 15 χρονών και δεν με πειράζει καθόλου. Αντιμετωπίζω τους ανθρώπους και τα πράγματα γύρω μου με την ίδια καλοσύνη και αφέλεια (κυρίως αφέλεια) που με χαρακτήριζε τότε και νιώθω ελεύθερη..
Μεγάλο πράγμα να νιώθει κανείς ελεύθερος. Βέβαια αυτό είναι κάτι τελείως υποκειμενικό. Αλλιώς την ορίζω εγώ, αλλιώς κάποιος άλλος. Όμως σε τελική ανάλυση το μόνο που μετράει είναι η ευφορία που προκύπτει από αυτό το συναίσθημα.. Και ας το βιώνουμε όλοι μας διαφορετικά!
Το είπα.. Δεν το είπα; Είμαι στα πρόθυρα παράνοιας…!!!
Γράφω και ταυτόχρονα πίνω γάλα πράσινο Δέλτα ελαφρύ 1,5% λιπαρά! Ποτέ δεν μπορούσα να ευχαριστηθώ το μπλε. Μου φαινότανε βαρύ. Βέβαια στην ανάγκη, ο καλός ο μύλος όλα τα αλέθει…
Έδωσα όρκο ιερό στον εαυτό μου να σταματήσω τις σοκολάτες. Ακόμη δεν μπήκε ο χειμώνας και έχω δημιουργήσει πρόβλημα στην ΙΟΝ από την υπερκατανάλωση.. Για τους πικρόχολους, ναι ομολογώ ότι όταν είσαι μόνος σου, είναι γεγονός που τρως περισσότερες σοκολάτες από τον μέσο όρο… Οπότε γαλατάκι και άγιος ο Θεός.. Διότι από την πολύ Αμυγδάλου θα πάθω τίποτα στο τέλος και δε συμφέρει.
Μόνο το κάπνισμα δεν μπορώ να κόψω.. Κρίμα γιατί δεν θα ήταν καλό! Τέλος πάντων.. Μέσα σε αυτόν τον οργασμό αλλαγών στην μικρή μέχρι τώρα ζωή μου, αποφάσισα να κόψω μαχαίρι γενικά τις κακές διατροφικές συνήθειες.. Ελπίζω αυτή τη φορά να κρατήσω την υπόσχεσή μου.. Ειδεμή θα είναι το 4.598 επεισόδιο της ιδιαίτερα επιτυχημένης σειράς «Αρχίζω Δίαιτα Σήμερα Το Πρωί Και Τη Σταματάω Το Απόγευμα».
Κατ’ άλλα, όλα καλά!
Η νυχτερινή ζωή της Αθήνας μου προξενεί αφάνταστη πλήξη.. Αλλά συνεχίζω να πηγαίνω στα ίδια μέρη. Το μόνο ενθουσιώδες των τελευταίων εξόδων, είναι ανακάλυψη ενός σχετικά νέου restaurant (ok μη γελιόμαστε ταβέρνα είναι!), όπου ο Piter Pan έγινε φίλος με τα παιδιά που το «τρέχουν» και αφού μου τους γνώρισε το έκανα στέκι μου. Γιατί όχι άλλωστε; Καλή ατμόσφαιρά, απίστευτα παιδιά, εξαιρετικό φαγητό, πολύ κρασί και δεν τρώω και βλακείες απ’ έξω πλέον…
Εν τω μεταξύ κατάλαβα ένα ακόμη πράγμα για τον εαυτό μου… Μπορεί να είμαι κοινωνικό και καλό άτομο (έτσι λένε, το ορκίζομαι!), αλλά δεν γνωρίζω εύκολα κόσμο… Αν όμως μου γνωρίσει κόσμο ο Piter Pan, τότε δεν έχω κανένα πρόβλημα! Καημένε φίλε μου τι τραβάς και εσύ!

Ναι παράνοια… Παράνοια!
Θα έλεγα να γράψω για παρελάσεις κτλ.. Αλλά ειλικρινά βαριέμαι αφόρητα…
Θα επανέλθω όμως.
Για όσους ενδιαφέρονται το υπόσχομαι… Δεν θα κάνω πάλι ένα μήνα…
Φιλιά σε όλους και καλά να περνάτε!
Μου έλειψαν τα κείμενα όλων (Κλέαρχος, Σοφία, Lo-Li, Λακων, philos, industrial daisies και φυσικά Γκρινιάρη…. –σίγουρα υπάρχουν και άλλοι, αλλά η αποχή από το internet με κάνει και ξεχνάω!)…