Γιατρέ τι μου συμβαίνει;

Γιατρέ τι μου συμβαίνει;

Είχα καιρό τώρα αποφασίσει πως δεν θα γκρινιάζω για πολύ προσωπικά θέματα στο blog. Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου να σταματήσω να αναλώνομαι σε βλακείες και να αντιμετωπίζω πιο ψύχραιμα τα πράγματα. Αλλά ως συνήθως αποδεικνύεται οτι αδυνατώ να κρατήσω ορισμένες υποσχέσεις. Περνάω πάλι κρίση και το χειρότερο είναι οτι ξεσπάω στα λάθος άτομα για τους λάθους λόγους. Πάντα αυτό κάνω. Ακόμα και όταν απομακρύνομαι, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να μην τα κάνω όλα σκατά, έχω τύψεις γιατί οι άλλοι δε μου φταίνε σε κάτι.

Δεν ξέρω τι με έχει πιάσει. Ξέρω οτι τσαντίζομαι με το παραμικρό. Δεν μπορώ να λειτουργήσω. Δεν δέχομαι αστεία ακόμα και από τους πιο κοντινούς μου ανθρώπους και βγάζω όλα μου τα νεύρα πάνω τους. Με άμεσο αποτέλεσμα, όχι μόνο να τους χαλάω τη διάθεση αλλά και να τσαντίζονται με τη σειρά τους μαζί μου, επειδή έχω τέτοια συμπεριφορά.

Ίσως φταίει η κούραση (το πρόγραμμά μου είναι απελπιστικό την τελευταία εβδομάδα και αναμένεται να συνεχίσει έτσι για 2 εβδομάδες ακόμη), ίσως φταίει η ανυπομονησία να τελειώσει η δουλειά (την επόμενη Παρασκευή φεύγω), ίσως να φταίει το οτι ξεκινάει η σχολή και εγώ θα πατήσω από Νοέμβριο και αγχώνομαι..

Όπως και να έχει κάτι δεν πάει καλά. Από τη μία χαίρομαι με την επικείμενη αλλαγή χώρου κατοικίας, από την άλλη δεν νιώθω τα πόδια μου και τη μέση μου από την κούραση. Πηγαίνω στις Νύχτες Πρεμιέρας και μετά δυσκολίας συγκεντρώνομαι στις ταινίες... Τσακώνομαι με το παραμικρό με τη μητέρα μου και στη συνέχεια (ως συνήθως) σαν βρεγμένη γάτα της ζητάω συγγνώμη που την έβρισα, ενώ ουσιαστικά δεν έχει φταίξει σε κάτι.

Ίσως να φταίει το οτι κοιμάμαι στον καναπέ εδώ και 3 μέρες, γιατί το κρεβάτι μου λύθηκε και πακεταρίστηκε για τη μετακόμιση. Ίσως να φταίει το γεγονός οτι κοιμάμαι μονάχα 4 - 5 ώρες κάθε βράδυ εδώ και μια εβδομάδα. Κάτι που δεν το αντέχω ιδιαίτερα. Είμαι από αυτούς τους ανθρώπους που τους αρέσει ο ύπνος. Καλό κρεβάτι, ωραίο μαξιλάρι, καθαρά σεντόνια, καθαρές πυτζάμες, φρεσκολουσμένα μαλλιά και δροσερός χώρος. (Λες για αυτό να μου αρέσει ο Ντόναλντ Ντακ; Ταυτίζομαι;;;)

Θα μου περάσει, για αυτό ούτε λόγος.. Λίγη υπομονή χρειάζεται.

Μέχρι τότε όμως, (επειδή ξέρω οτι διαβάζετε και επειδή ξέρετε πως δεν είμαι πολύ καλή στο να αντιμετωπίζω κρίσεις)... Συγγνώμη._

Θα μου λείψεις...(;)

Όλα έχουν μια αρχή και ένα τέλος... Έτσι δε λένε;

Σιχαίνομαι τα βαρετά κλισέ, αλλά η παραπάνω είναι μια σωστή φράση.

Περάσαμε μαζί σχεδόν 10 χρόνια. Δέκα σημαντικά χρόνια. Όλα όσα έχω ζήσει, ... τα ζήσαμε παρέα. Από την 1η Νοεμβρίου του 1997 ως τώρα. Ναι, από εκείνο το Σάββατο που έκανε party η Μαρία στην τάξη και δεν πήγα, γιατί έπρεπε να σε δω.. Ήταν το 2ο party της που έχανα. Την προηγούμενη χρονιά ήμουν άρρωστη με 40 πυρετό και δεν με είχε αφήσει η μαμά να πάω... Ήταν party μασκέ και είχα διαλέξει και στολή. Διαβολάκι θα ντυνόμουν.. Αλλά τελικά έμεινα σπίτι. Για να μου φύγει το άχτι με άφησε η μαμά να βάλω τη στολή και να περιφέρομαι στα δωμάτια του σπιτιού ντυμένη.. Όταν ο πυρετός έφτασε 41, με έβρισε που κυκλοφορούσα έτσι και με ανάγκασε να κάνω κρύο μπάνιο και να πέσω για ύπνο...

Περίμενα να στεναχωρηθώ που θα έχανα ένα ακόμη party της, αλλά τελικά ενθουσιάστηκα τόσο πολύ μαζί σου που δε με πείραξε καθόλου! Και ας με έπαιρνε τηλέφωνο στο κινητό της μαμάς (ναι είχε από τότε κινητό η μαμά) η Ναστάζια προσπαθώντας να με πείσει να φύγω και να πάω να τη βρω στο σπίτι της Μαρίας...

Δίπλα σου νόμιζα πως ερωτεύτηκα (ένας Θεός ξέρει πόσες φορές...), δίπλα σου έκλαψα, δίπλα σου διάβασα, δίπλα σου έπαθα 2 νευρικούς κλονισμούς από το άγχος για τις εξετάσεις, αρρώστησα, δίπλα σου περάσαμε και ξεπεράσαμε τις 2 αρρώστιες του μπαμπά.

Και τώρα φεύγω. Πάω σε άλλο σπίτι. Και θα έρθουν καινούργιοι άνθρωποι να μείνουν μαζί σου. Θα μου λείψεις; Ναι, όχι δεν ξέρω... Προσπαθώ να καταλάβω τι γίνεται. Προσπαθώ να συνειδητοποιήσω οτι θα κοιμάμαι και θα ξυπνάω αλλού. Έχω το κακό να δένομαι με πράγματα, πρόσωπα και μέρη για ασήμαντους (κατά πολλούς) λόγους. Μικρές αφορμές με κάνουν να συνδέω άσχετα πράγματα μεταξύ τους και αυτά με τη σειρά τους να μένουν χαραγμένα μέσα μου.

Ξέρω την κάθε σου γωνία. Κλείνω τα μάτια μου και ανάλογα με την ώρα ξέρω πως πέφτει το φως του ήλιου μέσα σου. Ξέρω τις μυρωδιές από τη βεράντα ανάλογα με την εποχή. Έχω μάθει να κοιμάμαι κάθε βράδυ κοιτώντας τα παιχνίδια που κάνουν οι σκιές που δημιουργούνται από τα φώτα που μπαίνουν στο δωμάτιο από το μικρό ξύλινο παράθυρο...

Θυμάμαι τους τσακωμούς μου με τον "αδερφό" μου για το ποιος θα κοιμηθεί στο κρεβάτι μου και ποιος στον καναπέ μετά από συνεχόμενο 24ωρο στη δουλειά στους Ολυμπιακούς του 2004.

Θυμάμαι το άγχος μου με το σεισμό του '99, για το αν είσαι ασφαλές και αν θα μπορώ να κοιμηθώ στο δωμάτιό μου.

Θυμάμαι τα παιχνίδια στον κήπο όσο η Ήρα ήταν κουτάβι και την άφηνα ελεύθερη να τρέξει μέχρι να ξαπλώσει κάτω από την κούραση και να την πάρω αγκαλιά για να την πάω πάνω...

Θυμάμαι τον Βαλεντίνο, το καναρίνι μας, το οποίο δεν το φροντίσαμε όσο έπρεπε και από το σοκ της μεταφοράς σε καινούργιο χώρο έπαψε να κελαηδά.

Θυμάμαι τον Πασχάλη, το χρυσόψαρο, που ο μπαμπάς το έσκασε από το πολύ φαγητό.

Θυμάμαι το αποτυχημένο party που κάναμε, όπου ήρθαν μόνο ο Κύρος, ο Δημήτρης, ο Piter Pan και κανά δυο αγόρια ακόμη και για να μη στεναχωρηθεί η μαμά που δεν εμφανίστηκε κανείς άλλος ήπιαμε μόνοι μας ποτά για 25 άτομα...

Θυμάμαι το party όταν ήμουν 1ο έτος στη σχολή, που ήρθαν όλοι και είχε αγώνα ο Ολυμπιακός.. Πρώτα είδαμε τον αγώνα και μετά βάλαμε μουσική.. Αλλά η ώρα είχα πάει ήδη δώδεκα και η από πάνω (σκύλα) άρχισε να βαράει το πάτωμα της με μια σκούπα για να χαμηλώσουμε τη μουσική (είχα αφήσει σημείωμα στο ασανσέρ ζητώντας συγγνώμη για τον θόρυβο εξαιτίας του επερχόμενου party, αλλά χαμπάρι αυτή). Στο τέλος κατέληξε να βρέχει τη βεράντας μας με το λάστιχο και τη μαμά μου να τη βρίζει, επειδή τόλμησε να με αποκαλέσει κακομαθημένο, αγενέστατο κωλόπαιδο... (Είμαι, αλλά αυτό είναι άσχετο! Το πρόβλημά της προέκυπτε από το γεγονός οτι δεν της έλεγα Καλημέρα το πρωί που έφευγα για το σχολείο και την πετύχαινα στην εξώπορτα! -Συγγνώμη δεν ήξερα το πρωί που δεν είχα προλάβει ούτε καφέ να πιώ και είχα Μαθηματικά Κατεύθυνσης την πρώτη ώρα να μπορώ να λέω και μια καλημέρα που στο κάτω κάτω της γραφής δεν θα την εννοούσα-)

Θυμάμαι όταν αρρώστησε ο μπαμπάς και έμεινε σπίτι για 6 μήνες. Ενώ όσο ήταν στο νοσοκομείο κοιμόμουν στο κρεβάτι των γονιών μου μαζί με τη μητέρα μου για να μπορώ να μυρίζω το άρωμα του στο σεντόνι και το μαξιλάρι. Και αρνιόμουν πεισματικά να αλλάξει σεντόνια η μαμά, μέχρι να γυρίσει σπίτι ο μπαμπάς για να μη χάσω τη μυρωδιά του. Γιατί στο νοσοκομείο μύριζε αρρώστια και όχι Old Spice ή Brut που βάζει αμέσως μετά το ξύρισμα...

Θυμάμαι που έκλεινα με δύναμη την πόρτα όποτε τσακωνόμουν με τη μαμά και μετά ένιωθα τύψεις που κόντευα να σου σπάσω την πόρτα.

Θυμάμαι το περσινό καλοκαίρι που έφυγαν για 10 μέρες οι δικοί μου και επειδή δεν ήθελα να μείνω μόνη μου, ήρθε η Biggles να κοιμηθεί μαζί μου μερικά βράδια, και μετά ήρθε και Piter Pan...

Θυμάμαι που πριν από κανά εξάμηνο αποφάσισα να σου βάψω τους τοίχους και απέκτησες μωβ και πράσινους τοίχους με πιτσιλιές χρωμάτων στο πάτωμα και στο ταβάνι γιατί έχανα την ισορροπία μου στη σκάλα...

Θυμάμαι τα γέλια που έκανα με την Ήρα όταν μαζεύαμε τα χαλιά και η καημένη δεν είχε καλή ισορροπία στο παρκέ και δυστυχώς το γέμισε με χαρακιές από τα νύχια της.

Θυμάμαι επίσης τη εντύπωση μου είχε κάνει όταν κατάλαβα οτι είχε βρει πως λειτουργεί το χερούλι της πόρτας στο διάδρομο και σηκωνόταν στα δυο πόδια για να το γυρίσει και να μπει στο δωμάτιο. Με άμεσο αποτέλεσμα να έχει γδάρει όλη την πόρτα...

Θυμάμαι το πρώτο μας βράδυ μαζί σου.. Είχα τακτοποιήσει το δωμάτιό μου μέσα σε 2 ώρες και όταν είδε ο μπαμπάς τα θεαματικά αποτελέσματα τον έπιασαν τα γέλια.. Τελικά μέχρι να "ξεπακεταριστεί" το σπίτι, το δωμάτιο μου έγινε χώρος εστίασης της οικογένειας και των φίλων των δικών μου και εγώ τσαντιζόμουν γιατί μύριζε τσιγαρίλα... Μερικά χρόνια αργότερα τσαντιζόταν η μαμά μου γιατί το "έκανα" εγώ να μυρίζει τσιγαρίλα..

Θυμάμαι τους καυγάδες με τη μαμά και την αμέριστη υποστήριξη του μπαμπά εξαιτίας της μανίας μου να μην πετάω τίποτα και να έχω ολόκληρες στοίβες με περιοδικά και εφημερίδες μέσα στο δωμάτιο, τη βιβλιοθήκη και το σαλόνι... Τη μυρωδιά του Soul, που εγώ λατρεύω και οι άλλοι σιχαίνονται...

Θυμάμαι τα ατελείωτα ξενύχτια μπροστά σε μια τηλεόραση που έπαιζε τηλεμάρκετινγκ όταν είχα αϋπνίες για μερικούς μήνες..

Θυμάμαι τα βράδια που ερχόταν η γιαγιά να μείνει μαζί μας και εγώ ένωνα τους 2 καναπέδες για να τους κάνω διπλό κρεβάτι και να κοιμηθώ εκεί...

Θυμάμαι πολλά... Και ίσως κάποια άλλα να έχω επιλέξει να ξεχάσω.

Αυτό το οποίο θα θυμάμαι όμως για πάντα, είναι οτι εσύ ήσουν το σπίτι στο οποίο ουσιαστικά μεγάλωσα...

Για αυτό το λόγο θα μου λείψεις...

Μακάρι να περάσουν ωραία αυτοί που θα έρθουν...

Θα περνάω που και που να σε βλέπω...

Προσωπική ηθική

Εμπνευσμένη από το σουρεάλ των εκλογών καθώς και από το post της industrialdaisies στις 16-9-2007 (με τα σχόλια τα οποία έγιναν), αποφάσισα να σας παραθέσω αυτά τα οποία εγώ σκέφτομαι.

Κάθε τέσσερα χρόνια έχουμε εκλογές. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, υπάρχουν τα ίδια κόμματα, τα ίδια πρόσωπα. Σε κάποιες περιπτώσεις έχουμε και μετακινήσεις ανθρώπων από κόμμα σε κόμμα, οι οποίες προκαλούν ποικίλα σχόλια. Είμαι 21 κοντά και κάτι καινούργιο δεν έχω δει. Δεν θέλω να τα ισοπεδώσω όλα, απλά αυτή είναι η προσωπική μου άποψη.

Προτού συνεχίσω, οφείλω να ομολογήσω κάτι. Υπήρξα μέλος της ΔΑΠ για δύο χρόνια. Επίσης να αναφέρω οτι πτυχίο -θεωρητικά- παίρνω φέτος. Έφυγα από αυτή την παράταξη καθαρά για προσωπικούς λόγους. Αισθάνθηκα άσχημα τόσο με τον εαυτό μου, όσο και με τη φιλοσοφία των ανθρώπων που απαρτίζουν μια παράταξη, την οποιαδήποτε παράταξη. Έστω και αργά κατάλαβα πως ο φανατισμός δεν με εκφράζει. Η προσήλωση σε ένα και μόνο πράγμα, από το οποίο δεν λαμβάνεις κάτι το ουσιαστικό είναι ψυχικά και πνευματικά εξουθενωτική. Δεν θέλω να βάλω στο ίδιο καζάνι τα 1000 άτομα τα οποία ήταν και είναι μέλη της συγκεκριμένης παράταξης, αλλά δυστυχώς η πλειοψηφία ενδιαφέρεται μονάχα για τα μπουζούκια, τις "σχέσεις", την Αράχοβα, τη Μύκονο και τα parties στη σχολή.

Μια παρόμοια συμπεριφορά και τρόπο σκέψης είδα πως έχουν και παιδιά από την ΠΑΣΠ. Επαναλαμβάνω πως αυτή είναι αποκλειστικά και μόνο η δικιά μου οπτική γωνία των πραγμάτων. Οι Αριστερές παρατάξεις όσο περνούσε ο καιρός άρχισαν να μου φαίνονται πιο ελκυστικές. Όχι τόσο για αυτά που πρέσβευαν, αλλά για τα άτομα που τις αποτελούσαν. Νέα παιδιά, με οράματα, ιδέες, ορμή και θάρρος. Άτομα που αντιπροσώπευαν την ηλικία τους και ζούσαν.

Θα αναρωτιέστε ίσως γιατί γράφτηκα στη ΔΑΠ... Η αλήθεια είναι πως δεν μπορώ να δώσω μια απάντηση που δεν έχω. Έγινε. Όπως έγιναν και άλλα πράγματα πριν από 4 σχεδόν χρόνια, για τα οποία μπορεί να μην είμαι περήφανη αλλά δεν τα μετανιώνω κιόλας Έχω την πεποίθηση πως αν δεν είχα γραφτεί δεν θα ήμουν αυτή που είμαι σήμερα. Και η αλήθεια είναι πως αισθάνομαι μια χαρά με τον εαυτό μου.

Νιώθω πολύ μικρή και ανώριμη για να κρίνω και να έχω μια ολοκληρωμένη πολιτική θέση για οτι συμβαίνει γύρω μου. Δεν επικεντρώνομαι σε ιδεολογίες, διότι απλά καμιά δεν με εκφράζει απόλυτα. Όλες κάπου χωλαίνουν. Επίσης συνειδητοποίησα πως το σκεπτικό του να ακολουθείς μια συγκεκριμένα ιδεολογία είναι "έξω" από εμένα, απλούστατα διότι θεωρώ πως ο άνθρωπος αλλάζει όσο περνούν τα χρόνια, ανάλογα με τα βιώματα που έχει. Προσωπική ηθική όλοι έχουν ή τουλάχιστον όλοι θα έπρεπε να έχουν. Αλλά αν αυτή δεν συνάδει με τα υπάρχοντα κόμματα, τότε γιατί πρέπει κάποιος να πιεστεί και να περιοριστεί;

Βάση του νέου εκλογικού νόμου, καλείται κάποιος να επιλέξει ένα κόμμα από τα "ισχυρά". Το λέω αυτό, επειδή αποδείχτηκε περίτρανα πως οι ψήφοι μικρών κομμάτων πήγαν στην πρώτη δύναμη σε αρκετές εκλογικές περιφέρειες. Είδαμε όλοι τη Ν.Δ. να έχει μικρότερο ποσοστό από το ΠΑΣΟΚ, αλλά περισσότερες έδρες.

Η ψήφος δεν είναι απλά δικαίωμα. Είναι έκφραση προσωπικής ηθικής και συνείδησης. Αν λοιπόν τίποτε δεν σε εκφράζει δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να ψηφίσεις. Κανείς δεν είναι σε θέση να κρίνει κανένα για το θέμα της ψήφου. Είναι ΑΠΟΛΥΤΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ. Το αν κάποιος έκανε σωστή επιλογή ή όχι ο χρόνος θα δείξει. Και μόνος του θα κρίνει τον εαυτό του. Αν μπορεί βεβαίως να παραδεχτεί τα λάθη του...

Δεν θα αλλάξουν τα κόμματα τον τόπο μας. Οι άνθρωποι θα τον αλλάξουν. Αντί λοιπόν όλοι να φαγώνονται και να χαρακτηρίζονται από χρώματα, ας προσπαθήσουν να συνεργαστούν για ένα καλύτερο αύριο. Ρομαντικό και ουτοπικό θα έλεγαν πολλοί, αλλά για μένα είναι ο μόνος τρόπος να πάει μπροστά αυτή η χώρα. Ο φανατισμός δεν οδηγεί πουθενά. Είτε είσαι δεξιός είτε αριστερός...

Μια χώρα που τρώγεται με τα ρούχα της. Πέφτει συνεχώς στα ίδια λάθη και έχει μείνει "κολλημένη" στα μεγαλεία του παρελθόντος. Ζούμε σε μια παρακμή, όπου ελάχιστες αχτίδες φωτός μας δίνουν την ελπίδα.

Δεν έχει σημασία αν θα βγει η ΝΔ ή το ΠΑΣΟΚ ή το ΚΚΕ ή το ΣΥΡΙΖΑ κτλ... Σημασία έχει να μάθουμε να απαιτούμε το καλύτερο για εμάς, τα παιδιά "μας". Το καλύτερο για τη ζωή μας. Κανέναν κόμμα δεν είναι τέλειο. Κανένα δεν έχει λύσεις για τα πάντα... Αλλά αν κάποια στιγμή μάθουμε να δουλεύουμε για το καλύτερο, χωρίς τη νοοτροπία του ρουσφετιού και χωρίς να κοιτάμε μονάχα την πάρτη μας ίσως τότε κάτι να γίνει.

Πάντως προσωπικά αρνούμαι να συμβιβαστώ. Αρνούμαι να διαλέξω τον λιγότερο κακό από τους 5, απλά για να μην βγουν οι "άλλοι". Διότι απλά, ακόμη και αυτός ο λιγότερος κακός, δεν παύει να είναι κακός. Και εγώ θέλω να έχω καθαρή τη συνείδησή μου... Και η συνείδηση είναι προσωπική, ας μην το ξεχνάμε αυτό. Κανείς δεν είναι τέλειος...

Αλλαγές και το μυαλό στα κάγκελα...

Σκέφτομαι τι να γράψω.. Το απόλυτο κενό. Το μυαλό μου τρέχει σε άλλα ζητήματα που με απασχολούν και δείχνει να αδιαφορεί εντελώς για την επιθυμία μου να γράψω κάτι.. Κάτι με ουσία τουλάχιστον. Χμ. Μάλλον δεν είναι μια από αυτές τις μέρες..

Λογικό το βρίσκω. Μέσα στις τελευταίες δύο εβδομάδες ξεκίνησε η εξεταστική, δεν έχω internet στο σπίτι, μου έδωσαν μια εβδομάδα άδεια από τη δουλειά για να διαβάσω, διακόπηκε η εξεταστική λόγω εκλογών, γύρισα στη δουλειά λόγω των εκλογών, συναντήθηκα με κάποιον που θα με βοηθήσει να κάνω τη μεγάλη μου αγάπη επάγγελμα (ελπίζω τουλάχιστον, οπότε κάτι είναι και αυτό), έκλεισα κάρτα για τις Νύχτες Πρεμιέρας, βγήκα με τον κολλητό μου, είδα το Dans Paris -το οποίο μου άρεσε- στο cine Δεξαμενή και αποφασίστηκε έπειτα από οικογενειακό συμβούλιο ότι μετακομίζουμε μέσα στις επόμενες 3 εβδομάδες με 1 μήνα... Ανάμεσα σε αυτά προσπαθώ και να διαβάσω... Ε ρε γλέντια!

Αντί να διαβάζω marketing, οικονομική των μεταφορών ή ισότητα των 2 φύλων, εγώ παίρνω τη Χρυσή Ευκαιρία και ψάχνω για σπίτια, κλείνω ραντεβού και φαντάζομαι μοβ και γκρι τοίχους. Τα μυαλά στα κάγκελα που θα έλεγε και η γιαγιά μου δηλαδή...

Δεν έχω όρεξη να ασχοληθώ ούτε με εκλογές, ούτε με τίποτα! Κουράστηκα για να είμαι ειλικρινής.. Ακούω από παντού τα ίδια και τα ίδια και έχω βαρεθεί. Τίποτε καινούργιο, τίποτε ενδιαφέρον.. Μονάχα τα παιδιά στην πλατεία Κοραή από τους "Πράσινους Οικολόγους"¨μου έχουν κεντρίσει τον ενδιαφέρον γιατί είναι έξυπνες και "όμορφες - καθαρές" φάτσες...

Παίρνω το λεωφορείο για να μετακινηθώ και βάζω τα ακουστικά στα αυτιά. Προσπαθώ να βρω ένα κομμάτι που να μου κεντρίζει το ενδιαφέρον. Πέφτω πάνω στους Lost Bodies. Θυμάμαι τον Piter Pan - The Thief και ψάχνω τη Βροχή. Ακούω προσεχτικά τους στίχους...

"Όπου μένω εγώ, η βροχή σταματάει νωρίς,

οι λίμνες γίνονται γούρνες λάσπης

και τα ποτάμια ουλές στο φλοιό της γης.

Οι άνθρωποι χαίρονται προσωρινά τη καλοκαιρία

γρήγορα όμως επιζητούν μια συννεφιά που χρησιμεύει και ως σκιά.

Η απόσταση ως την επόμενη βροχή είναι άδικη,

άδικος και ο χρόνος που δε με λυπάται.

Και με ακολουθεί μια αμνησία σκόπιμη, λήθη.

Θέλω να μη θυμάμαι όσα δε θέλω,

η προσπάθεια όμως με κάνει να θυμάμαι περισσότερο.

Θέλω να θυμηθώ όσα ξέχασα,

η προσπάθεια όμως με κάνει να λυπάμαι που δεν μπορώ.

Και η βροχή πάντα σταματάει νωρίς. . . "

Ναι. Καταλαβαίνω γιατί μας ανέφερε το κομμάτι ένα βράδυ στο κέντρο...

Και συνεχίζω να σκέφτομαι φαινομενικά ασύνδετα μεταξύ τους πράγματα. Το μυαλό μου περνάει με γρήγορους ρυθμούς από το ένα θέμα στο άλλο... Και σε όποιον τα λέω μπερδεύται... Και όμως.. Για μένα οι συνειρμοί που κάνω φαντάζουν απόλυτα λογικοί.

Να τώρα ενώ γράφω, προσπαθώ να φανταστώ αν το ψυγείο πρέπει να το βάψω κόκκινο ή μοβ. Μάλλον κόκκινο...

Υ.Σ.: Ότι και να λένε όλοι, εγώ λατρεύω το χειμώνα... Για αυτό το λόγο θα συνεχίσω να εύχομαι σε όλους Καλό Χειμώνα!