Θα μου λείψεις...(;)

Όλα έχουν μια αρχή και ένα τέλος... Έτσι δε λένε;

Σιχαίνομαι τα βαρετά κλισέ, αλλά η παραπάνω είναι μια σωστή φράση.

Περάσαμε μαζί σχεδόν 10 χρόνια. Δέκα σημαντικά χρόνια. Όλα όσα έχω ζήσει, ... τα ζήσαμε παρέα. Από την 1η Νοεμβρίου του 1997 ως τώρα. Ναι, από εκείνο το Σάββατο που έκανε party η Μαρία στην τάξη και δεν πήγα, γιατί έπρεπε να σε δω.. Ήταν το 2ο party της που έχανα. Την προηγούμενη χρονιά ήμουν άρρωστη με 40 πυρετό και δεν με είχε αφήσει η μαμά να πάω... Ήταν party μασκέ και είχα διαλέξει και στολή. Διαβολάκι θα ντυνόμουν.. Αλλά τελικά έμεινα σπίτι. Για να μου φύγει το άχτι με άφησε η μαμά να βάλω τη στολή και να περιφέρομαι στα δωμάτια του σπιτιού ντυμένη.. Όταν ο πυρετός έφτασε 41, με έβρισε που κυκλοφορούσα έτσι και με ανάγκασε να κάνω κρύο μπάνιο και να πέσω για ύπνο...

Περίμενα να στεναχωρηθώ που θα έχανα ένα ακόμη party της, αλλά τελικά ενθουσιάστηκα τόσο πολύ μαζί σου που δε με πείραξε καθόλου! Και ας με έπαιρνε τηλέφωνο στο κινητό της μαμάς (ναι είχε από τότε κινητό η μαμά) η Ναστάζια προσπαθώντας να με πείσει να φύγω και να πάω να τη βρω στο σπίτι της Μαρίας...

Δίπλα σου νόμιζα πως ερωτεύτηκα (ένας Θεός ξέρει πόσες φορές...), δίπλα σου έκλαψα, δίπλα σου διάβασα, δίπλα σου έπαθα 2 νευρικούς κλονισμούς από το άγχος για τις εξετάσεις, αρρώστησα, δίπλα σου περάσαμε και ξεπεράσαμε τις 2 αρρώστιες του μπαμπά.

Και τώρα φεύγω. Πάω σε άλλο σπίτι. Και θα έρθουν καινούργιοι άνθρωποι να μείνουν μαζί σου. Θα μου λείψεις; Ναι, όχι δεν ξέρω... Προσπαθώ να καταλάβω τι γίνεται. Προσπαθώ να συνειδητοποιήσω οτι θα κοιμάμαι και θα ξυπνάω αλλού. Έχω το κακό να δένομαι με πράγματα, πρόσωπα και μέρη για ασήμαντους (κατά πολλούς) λόγους. Μικρές αφορμές με κάνουν να συνδέω άσχετα πράγματα μεταξύ τους και αυτά με τη σειρά τους να μένουν χαραγμένα μέσα μου.

Ξέρω την κάθε σου γωνία. Κλείνω τα μάτια μου και ανάλογα με την ώρα ξέρω πως πέφτει το φως του ήλιου μέσα σου. Ξέρω τις μυρωδιές από τη βεράντα ανάλογα με την εποχή. Έχω μάθει να κοιμάμαι κάθε βράδυ κοιτώντας τα παιχνίδια που κάνουν οι σκιές που δημιουργούνται από τα φώτα που μπαίνουν στο δωμάτιο από το μικρό ξύλινο παράθυρο...

Θυμάμαι τους τσακωμούς μου με τον "αδερφό" μου για το ποιος θα κοιμηθεί στο κρεβάτι μου και ποιος στον καναπέ μετά από συνεχόμενο 24ωρο στη δουλειά στους Ολυμπιακούς του 2004.

Θυμάμαι το άγχος μου με το σεισμό του '99, για το αν είσαι ασφαλές και αν θα μπορώ να κοιμηθώ στο δωμάτιό μου.

Θυμάμαι τα παιχνίδια στον κήπο όσο η Ήρα ήταν κουτάβι και την άφηνα ελεύθερη να τρέξει μέχρι να ξαπλώσει κάτω από την κούραση και να την πάρω αγκαλιά για να την πάω πάνω...

Θυμάμαι τον Βαλεντίνο, το καναρίνι μας, το οποίο δεν το φροντίσαμε όσο έπρεπε και από το σοκ της μεταφοράς σε καινούργιο χώρο έπαψε να κελαηδά.

Θυμάμαι τον Πασχάλη, το χρυσόψαρο, που ο μπαμπάς το έσκασε από το πολύ φαγητό.

Θυμάμαι το αποτυχημένο party που κάναμε, όπου ήρθαν μόνο ο Κύρος, ο Δημήτρης, ο Piter Pan και κανά δυο αγόρια ακόμη και για να μη στεναχωρηθεί η μαμά που δεν εμφανίστηκε κανείς άλλος ήπιαμε μόνοι μας ποτά για 25 άτομα...

Θυμάμαι το party όταν ήμουν 1ο έτος στη σχολή, που ήρθαν όλοι και είχε αγώνα ο Ολυμπιακός.. Πρώτα είδαμε τον αγώνα και μετά βάλαμε μουσική.. Αλλά η ώρα είχα πάει ήδη δώδεκα και η από πάνω (σκύλα) άρχισε να βαράει το πάτωμα της με μια σκούπα για να χαμηλώσουμε τη μουσική (είχα αφήσει σημείωμα στο ασανσέρ ζητώντας συγγνώμη για τον θόρυβο εξαιτίας του επερχόμενου party, αλλά χαμπάρι αυτή). Στο τέλος κατέληξε να βρέχει τη βεράντας μας με το λάστιχο και τη μαμά μου να τη βρίζει, επειδή τόλμησε να με αποκαλέσει κακομαθημένο, αγενέστατο κωλόπαιδο... (Είμαι, αλλά αυτό είναι άσχετο! Το πρόβλημά της προέκυπτε από το γεγονός οτι δεν της έλεγα Καλημέρα το πρωί που έφευγα για το σχολείο και την πετύχαινα στην εξώπορτα! -Συγγνώμη δεν ήξερα το πρωί που δεν είχα προλάβει ούτε καφέ να πιώ και είχα Μαθηματικά Κατεύθυνσης την πρώτη ώρα να μπορώ να λέω και μια καλημέρα που στο κάτω κάτω της γραφής δεν θα την εννοούσα-)

Θυμάμαι όταν αρρώστησε ο μπαμπάς και έμεινε σπίτι για 6 μήνες. Ενώ όσο ήταν στο νοσοκομείο κοιμόμουν στο κρεβάτι των γονιών μου μαζί με τη μητέρα μου για να μπορώ να μυρίζω το άρωμα του στο σεντόνι και το μαξιλάρι. Και αρνιόμουν πεισματικά να αλλάξει σεντόνια η μαμά, μέχρι να γυρίσει σπίτι ο μπαμπάς για να μη χάσω τη μυρωδιά του. Γιατί στο νοσοκομείο μύριζε αρρώστια και όχι Old Spice ή Brut που βάζει αμέσως μετά το ξύρισμα...

Θυμάμαι που έκλεινα με δύναμη την πόρτα όποτε τσακωνόμουν με τη μαμά και μετά ένιωθα τύψεις που κόντευα να σου σπάσω την πόρτα.

Θυμάμαι το περσινό καλοκαίρι που έφυγαν για 10 μέρες οι δικοί μου και επειδή δεν ήθελα να μείνω μόνη μου, ήρθε η Biggles να κοιμηθεί μαζί μου μερικά βράδια, και μετά ήρθε και Piter Pan...

Θυμάμαι που πριν από κανά εξάμηνο αποφάσισα να σου βάψω τους τοίχους και απέκτησες μωβ και πράσινους τοίχους με πιτσιλιές χρωμάτων στο πάτωμα και στο ταβάνι γιατί έχανα την ισορροπία μου στη σκάλα...

Θυμάμαι τα γέλια που έκανα με την Ήρα όταν μαζεύαμε τα χαλιά και η καημένη δεν είχε καλή ισορροπία στο παρκέ και δυστυχώς το γέμισε με χαρακιές από τα νύχια της.

Θυμάμαι επίσης τη εντύπωση μου είχε κάνει όταν κατάλαβα οτι είχε βρει πως λειτουργεί το χερούλι της πόρτας στο διάδρομο και σηκωνόταν στα δυο πόδια για να το γυρίσει και να μπει στο δωμάτιο. Με άμεσο αποτέλεσμα να έχει γδάρει όλη την πόρτα...

Θυμάμαι το πρώτο μας βράδυ μαζί σου.. Είχα τακτοποιήσει το δωμάτιό μου μέσα σε 2 ώρες και όταν είδε ο μπαμπάς τα θεαματικά αποτελέσματα τον έπιασαν τα γέλια.. Τελικά μέχρι να "ξεπακεταριστεί" το σπίτι, το δωμάτιο μου έγινε χώρος εστίασης της οικογένειας και των φίλων των δικών μου και εγώ τσαντιζόμουν γιατί μύριζε τσιγαρίλα... Μερικά χρόνια αργότερα τσαντιζόταν η μαμά μου γιατί το "έκανα" εγώ να μυρίζει τσιγαρίλα..

Θυμάμαι τους καυγάδες με τη μαμά και την αμέριστη υποστήριξη του μπαμπά εξαιτίας της μανίας μου να μην πετάω τίποτα και να έχω ολόκληρες στοίβες με περιοδικά και εφημερίδες μέσα στο δωμάτιο, τη βιβλιοθήκη και το σαλόνι... Τη μυρωδιά του Soul, που εγώ λατρεύω και οι άλλοι σιχαίνονται...

Θυμάμαι τα ατελείωτα ξενύχτια μπροστά σε μια τηλεόραση που έπαιζε τηλεμάρκετινγκ όταν είχα αϋπνίες για μερικούς μήνες..

Θυμάμαι τα βράδια που ερχόταν η γιαγιά να μείνει μαζί μας και εγώ ένωνα τους 2 καναπέδες για να τους κάνω διπλό κρεβάτι και να κοιμηθώ εκεί...

Θυμάμαι πολλά... Και ίσως κάποια άλλα να έχω επιλέξει να ξεχάσω.

Αυτό το οποίο θα θυμάμαι όμως για πάντα, είναι οτι εσύ ήσουν το σπίτι στο οποίο ουσιαστικά μεγάλωσα...

Για αυτό το λόγο θα μου λείψεις...

Μακάρι να περάσουν ωραία αυτοί που θα έρθουν...

Θα περνάω που και που να σε βλέπω...