Προσωπική ηθική

Εμπνευσμένη από το σουρεάλ των εκλογών καθώς και από το post της industrialdaisies στις 16-9-2007 (με τα σχόλια τα οποία έγιναν), αποφάσισα να σας παραθέσω αυτά τα οποία εγώ σκέφτομαι.

Κάθε τέσσερα χρόνια έχουμε εκλογές. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, υπάρχουν τα ίδια κόμματα, τα ίδια πρόσωπα. Σε κάποιες περιπτώσεις έχουμε και μετακινήσεις ανθρώπων από κόμμα σε κόμμα, οι οποίες προκαλούν ποικίλα σχόλια. Είμαι 21 κοντά και κάτι καινούργιο δεν έχω δει. Δεν θέλω να τα ισοπεδώσω όλα, απλά αυτή είναι η προσωπική μου άποψη.

Προτού συνεχίσω, οφείλω να ομολογήσω κάτι. Υπήρξα μέλος της ΔΑΠ για δύο χρόνια. Επίσης να αναφέρω οτι πτυχίο -θεωρητικά- παίρνω φέτος. Έφυγα από αυτή την παράταξη καθαρά για προσωπικούς λόγους. Αισθάνθηκα άσχημα τόσο με τον εαυτό μου, όσο και με τη φιλοσοφία των ανθρώπων που απαρτίζουν μια παράταξη, την οποιαδήποτε παράταξη. Έστω και αργά κατάλαβα πως ο φανατισμός δεν με εκφράζει. Η προσήλωση σε ένα και μόνο πράγμα, από το οποίο δεν λαμβάνεις κάτι το ουσιαστικό είναι ψυχικά και πνευματικά εξουθενωτική. Δεν θέλω να βάλω στο ίδιο καζάνι τα 1000 άτομα τα οποία ήταν και είναι μέλη της συγκεκριμένης παράταξης, αλλά δυστυχώς η πλειοψηφία ενδιαφέρεται μονάχα για τα μπουζούκια, τις "σχέσεις", την Αράχοβα, τη Μύκονο και τα parties στη σχολή.

Μια παρόμοια συμπεριφορά και τρόπο σκέψης είδα πως έχουν και παιδιά από την ΠΑΣΠ. Επαναλαμβάνω πως αυτή είναι αποκλειστικά και μόνο η δικιά μου οπτική γωνία των πραγμάτων. Οι Αριστερές παρατάξεις όσο περνούσε ο καιρός άρχισαν να μου φαίνονται πιο ελκυστικές. Όχι τόσο για αυτά που πρέσβευαν, αλλά για τα άτομα που τις αποτελούσαν. Νέα παιδιά, με οράματα, ιδέες, ορμή και θάρρος. Άτομα που αντιπροσώπευαν την ηλικία τους και ζούσαν.

Θα αναρωτιέστε ίσως γιατί γράφτηκα στη ΔΑΠ... Η αλήθεια είναι πως δεν μπορώ να δώσω μια απάντηση που δεν έχω. Έγινε. Όπως έγιναν και άλλα πράγματα πριν από 4 σχεδόν χρόνια, για τα οποία μπορεί να μην είμαι περήφανη αλλά δεν τα μετανιώνω κιόλας Έχω την πεποίθηση πως αν δεν είχα γραφτεί δεν θα ήμουν αυτή που είμαι σήμερα. Και η αλήθεια είναι πως αισθάνομαι μια χαρά με τον εαυτό μου.

Νιώθω πολύ μικρή και ανώριμη για να κρίνω και να έχω μια ολοκληρωμένη πολιτική θέση για οτι συμβαίνει γύρω μου. Δεν επικεντρώνομαι σε ιδεολογίες, διότι απλά καμιά δεν με εκφράζει απόλυτα. Όλες κάπου χωλαίνουν. Επίσης συνειδητοποίησα πως το σκεπτικό του να ακολουθείς μια συγκεκριμένα ιδεολογία είναι "έξω" από εμένα, απλούστατα διότι θεωρώ πως ο άνθρωπος αλλάζει όσο περνούν τα χρόνια, ανάλογα με τα βιώματα που έχει. Προσωπική ηθική όλοι έχουν ή τουλάχιστον όλοι θα έπρεπε να έχουν. Αλλά αν αυτή δεν συνάδει με τα υπάρχοντα κόμματα, τότε γιατί πρέπει κάποιος να πιεστεί και να περιοριστεί;

Βάση του νέου εκλογικού νόμου, καλείται κάποιος να επιλέξει ένα κόμμα από τα "ισχυρά". Το λέω αυτό, επειδή αποδείχτηκε περίτρανα πως οι ψήφοι μικρών κομμάτων πήγαν στην πρώτη δύναμη σε αρκετές εκλογικές περιφέρειες. Είδαμε όλοι τη Ν.Δ. να έχει μικρότερο ποσοστό από το ΠΑΣΟΚ, αλλά περισσότερες έδρες.

Η ψήφος δεν είναι απλά δικαίωμα. Είναι έκφραση προσωπικής ηθικής και συνείδησης. Αν λοιπόν τίποτε δεν σε εκφράζει δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να ψηφίσεις. Κανείς δεν είναι σε θέση να κρίνει κανένα για το θέμα της ψήφου. Είναι ΑΠΟΛΥΤΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ. Το αν κάποιος έκανε σωστή επιλογή ή όχι ο χρόνος θα δείξει. Και μόνος του θα κρίνει τον εαυτό του. Αν μπορεί βεβαίως να παραδεχτεί τα λάθη του...

Δεν θα αλλάξουν τα κόμματα τον τόπο μας. Οι άνθρωποι θα τον αλλάξουν. Αντί λοιπόν όλοι να φαγώνονται και να χαρακτηρίζονται από χρώματα, ας προσπαθήσουν να συνεργαστούν για ένα καλύτερο αύριο. Ρομαντικό και ουτοπικό θα έλεγαν πολλοί, αλλά για μένα είναι ο μόνος τρόπος να πάει μπροστά αυτή η χώρα. Ο φανατισμός δεν οδηγεί πουθενά. Είτε είσαι δεξιός είτε αριστερός...

Μια χώρα που τρώγεται με τα ρούχα της. Πέφτει συνεχώς στα ίδια λάθη και έχει μείνει "κολλημένη" στα μεγαλεία του παρελθόντος. Ζούμε σε μια παρακμή, όπου ελάχιστες αχτίδες φωτός μας δίνουν την ελπίδα.

Δεν έχει σημασία αν θα βγει η ΝΔ ή το ΠΑΣΟΚ ή το ΚΚΕ ή το ΣΥΡΙΖΑ κτλ... Σημασία έχει να μάθουμε να απαιτούμε το καλύτερο για εμάς, τα παιδιά "μας". Το καλύτερο για τη ζωή μας. Κανέναν κόμμα δεν είναι τέλειο. Κανένα δεν έχει λύσεις για τα πάντα... Αλλά αν κάποια στιγμή μάθουμε να δουλεύουμε για το καλύτερο, χωρίς τη νοοτροπία του ρουσφετιού και χωρίς να κοιτάμε μονάχα την πάρτη μας ίσως τότε κάτι να γίνει.

Πάντως προσωπικά αρνούμαι να συμβιβαστώ. Αρνούμαι να διαλέξω τον λιγότερο κακό από τους 5, απλά για να μην βγουν οι "άλλοι". Διότι απλά, ακόμη και αυτός ο λιγότερος κακός, δεν παύει να είναι κακός. Και εγώ θέλω να έχω καθαρή τη συνείδησή μου... Και η συνείδηση είναι προσωπική, ας μην το ξεχνάμε αυτό. Κανείς δεν είναι τέλειος...