Η ταχύτατη σήψη του εγκεφάλου μπορεί να ανατραπεί με το cabaret;;;

Δεν έχω τίποτε ουσιαστικό να πω, πόσο μάλλον να γράψω. Βέβαια, από τη δική μου οπτική γωνία, αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό ή αρνητικό. Κάθε άλλο... Μου έχει "προκύψει" μια ευφορία... Το γεγονός ότι τα περισσότερα πλέον μου φαίνονται αδιάφορα είναι σχεδόν λυτρωτικό και δημιουργεί μια πολύ καλή ψευδαίσθηση ελευθερίας. Κάτι που απ' ότι φαίνεται, το είχα μεγάλη ανάγκη. Βέβαια όλο αυτό συνδυάζεται και από μια έξαρση εγωισμού, ο οποίος πρέπει να μετριαστεί πάραυτα... Διότι με οδηγεί σε συμπεριφορές παρόμοιες με αυτές που έχουν κάτι υστερικά κακομαθημένα παιδάκια που οι γονείς τους δεν τους παίρνουν το παιχνίδι που είδαν στις διαφημίσεις το πρωί μεταξύ Μπάτμαν και Θάντερκατς... Γεγονός που έχει επιπτώσεις τόσο στις οικογενειακές όσο και στις φιλικές μου σχέσεις... (για τις υπόλοιπες, δείχνω μια διακριτική αδιαφορία...).
Αναλώνω τις ώρες μου κάνοντας μαθήματα Ισπανικών, γράφοντας, διαβάζοντας -κατάπτυστα για όσους θεωρούνται εξευγενισμένοι άνθρωποι- κείμενα "δημοσιογραφίσκων", αποβλακώνοντας τον εαυτό μου με παντός είδους αμερικάνικες σειρές και ακούγοντας μουσική.. Ουδεμία πρωτοτυπία στη συμπεριφορά μου με λίγα λόγια... Α! Επεχείρησα να ξεκινήσω και μαθήματα οδήγησης με τη γλυκύτατη μητέρα μου.. Κάτι το οποίο δεν συνιστώ να κάνετε... Διότι είναι σαν να έχεις ένα αναλυτικό και ιδιαίτερα φωνακλάδικο gps στη θέση του συνοδηγού... Δεν έχω ανάγκη κάποιον να μου φωνάζει στρίψε, όταν το ξέρω πως πρέπει να στρίψω, ούτε να μου λέει φρένο όταν πηγαίνω μετά βίας με 40.. Πόσο μάλλον, όταν το μόνο που με ενθουσιάζει στην ιδέα της οδήγησης ήταν είναι και θα είναι η ταχύτητα...
Τέλος πάντων... Έχει προκύψει και κάτι ιδιαιτέρως θετικό από όλη αυτή την κατάσταση στην οποία έχω επέλθει.. Αναδιοργάνωσα τη δισκοθήκη μου, έγραψα σε cd σχεδόν όλα τα "αρχεία" που είχα στον υπολογιστή, καθάρισα τη βρώμα από το σπίτι και κυρίως άρχισα να ψάχνω πληροφορίες για ένα θέμα που πάντα με συγκινούσε αλλά πάντα βαριόμουν αφόρητα να ασχοληθώ (επίσης ουδεμία πρωτοτυπία στη συμπεριφορά αυτή...)...
Cabaret!!!
Ναι, αξιότιμες κυρίες και φίλτατοι κύριοι... Το νέο μεγάλο μου πάθος είναι το cabaret... Σε οποιαδήποτε μορφή του... Το διαδίκτυο φυσικά μου έλυσε τα χέρια και κυρίως όλες τις απορίες μου... Ή καλύτερα σχεδόν όλες, μιας και δεν έχω πάει σε κάποιο "show" ή σε κάποιο μαγαζί ακόμη που να έχει τουλάχιστον κάποια στοιχεία cabaret... Και είναι λίγο δύσκολο να καταφέρω να βρω κάτι τέτοιο στην Αθήνα. Ή έτσι νομίζω...
Τουλάχιστον εμπλούτισα τη δισκοθήκη μου με τη δισκογραφία των Tiger Lillies και των Dresden Dolls καθώς και με τους δίσκους αρκετών άλλων εκπροσώπων του circus, punk, dark cabaret... Και έθρεψα το βλέμμα μου με πολλά videoclip, show και live ανθρώπων που ασχολούνται με το συγκεκριμένο είδος... Και ναι, έμεινα εντυπωσιασμένη και αρκούντως ικανοποιημένη με τον εαυτό μου που βρήκα κάτι "καινούργιο" που με συναρπάζει και του αφιερώνω το χρόνο μου δίχως τύψεις... (το γεγονός ότι έχω εξεταστική σε λιγότερο από μήνα ενώ είμαι επί πτυχίο ή το ότι έχω ένα σωρό άλλα θέματα να φροντίσω, βλέπετε πως δεν με πτοεί καθόλου...)
Επίσης η "ανακάλυψη" του lastfm -αργώ να τα πιάσω, είναι γνωστό- μου έχει προκαλέσει ρίγη συγκίνησης διότι επί 12 ώρες το 24ωρο ακούω αυτό ακριβώς που θέλω, μαθαίνοντας πράγματα για τα οποία μέχρι πρότινος είχα πλήρη άγνοια...
Οπότε μπορεί να οδεύω σε μια ταχύτατη σήψη του εγκεφάλου μου από τα πολλά κουτσομπολιά που διαβάζω στον perez hilton αλλά τουλάχιστον, λόγω του cabaret, έχω ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλη και μια ανεξήγητη αγάπη για το κόκκινο κραγιόν μου (πράγμα που έκανε ευτυχισμένη τη μαμά μου, η οποία βαρέθηκε να με βλέπει να βγαίνω από το σπίτι με τις φόρμες και τις πυτζάμες -ναι το έχω κάνει και αυτό...-)...
Άρα τέλος καλό όλα καλά... Για τώρα...