Άνθρωποι Μόνοι...

Λατρεύω τα Χριστούγεννα, ανέχομαι το Πάσχα. Όμως όπως και να έχει, κατά βάθος οι γιορτές ανέκαθεν μου προκαλούσαν μια μεγάλη μελαγχολία. Πείτε το οξύ μαζοχισμό, αν θέλετε, αλλά αυτό ακριβώς είναι που πάντα λάτρευα σε αυτές τις μέρες... Είχα ένα άλλοθι για να αισθάνομαι άσχημα.. Δεν με ένοιαζε αν το έδειχνα, απλά γιατί αυτές τις μέρες ξέρω πως εκεί έξω υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι που εκδηλώνουν αυτή τους την αμηχανία - μελαγχολία... Ήξερα πως απλά δεν ήμουν η μόνη...
Ομολογώ, έχοντας τη σιγουριά της ανωνυμίας του υπολογιστή, πως δεν είμαι στην καλύτερη φάση της ζωής μου... Για την ακρίβεια τόσο απογοητευμένη και μόνη δεν έχω νιώσει ποτέ.. Και φυσικά αυτή η ανωνυμία μου επιτρέπει να ξεδίνω...
Έτσι, όπως σε κάθε κομβικό σημείο της μέχρι τώρα, σύντομης, ζωής μου, υπάρχει ένα τραγούδι με το οποίο κοιμάμαι και ξυπνάω... Ένα τραγούδι που απλά περικλείει όλες μου τις σκέψεις...

"Monitor: Άνθρωποι Μόνοι"

Θα τους δεις να κλαίνε κρυφά
είναι άνθρωποι μόνοι
θα σου πουν πως είναι καλά
μα είναι άνθρωποι μόνοι

Συχνά θα βρίσκουν χαρά
μόνο στη δουλειά τους
Θα αγαπούν πολύ τα παιδιά
μα δεν θα έχουν δικά τους

Μην τους μοιάσω
πόσο φοβόμουν
να σ' είχα για πάντα
ευχόμουν και εγώ

Κι εγώ που μπορεί
να είχα σχεδιάσει αλλιώς τη ζωή
τώρα και εγώ
τον κόσμο μου εδώ
με μόνους ανθρώπους
τον φτιάχνω και ζω

Προτιμούν να μένουν μισοί
να μην δοκιμάζουν
πως θα ήταν απ' την αρχή
το εγώ να μοιράζουν

Κρατούν μια θέση κρυφή
για τον άνθρωπό τους
για όποιον έφυγε μακριά
και ζει στ' όνειρό τους

Μην τους μοιάσω
πόσο φοβόμουν
να σ' είχα για πάντα
ευχόμουν και εγώ

Και εγώ που μπορεί
να είχα σχεδιάσει αλλιώς τη ζωή
τώρα και εγώ
τον κόσμο μου εδώ
με μόνους ανθρώπους
τον φτιάχνω και ζω

Κανονικά, θα έπρεπε να λέω στον εαυτό μου να αφήσεις τους γλυκανάλατους συναισθηματισμούς στην άκρη και απλά να λειτουργεί, δίχως να σκέφτεται ή τουλάχιστον να λειτουργεί χωρίς να αφήνει τους άλλους να καταλάβουν τι σκέφτεται... Αλλά δε γαμιέται... Είπαμε είναι "γιορτές", έχω άλλοθι... Από Δευτέρα θα προσέχω...