1η Μέρα.

Έρχονται στιγμές που δεν έχεις επιλογές. Απλά πρέπει να κάνεις κάτι. Ίσως να μην κατανοείς τους λόγους, αλλά ξέρεις πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος, παρά ο δρόμος της αλλαγής.
Συνήθειες, αντιδράσεις και φιλοσοφίες μια ζωής πρέπει να αλλάξουν. Τρομακτικό. Όπως είναι εξίσου τρομακτικό να μην ξέρεις τον τρόπο. Απλά να κάνεις ένα βήμα τη φορά. Και όπου σε βγάλει…
Όμως όσο και να θες να το βάλεις στα πόδια. Όσο και να θες να μείνουν τα πράγματα όπως έχουν, πρέπει να το αντιμετωπίσεις…
Απλά πρέπει. Είναι η υποχρέωση απέναντι στον εαυτό σου.
Οφείλεις να αναλάβεις την ευθύνη για τα λάθη σου. Οφείλεις να διορθώσεις τα κακώς κείμενα. Οφείλεις να γίνει κάτι καλύτερο.
Όχι γιατί σου το λένε οι άλλοι. Όχι απαραίτητα τουλάχιστον. Αλλά γιατί απλά δεν αντέχεις πλέον το πετσί σου. Και αυτό σε κρατάει στάσιμο. Και φαίνεται… Και σε κρίνουν ακόμη αυστηρότερα οι άλλοι.
Ακόμη και αν δεν θέλεις να το δεχτείς και να το παραδεχτείς, σε κρίνουν όλοι καθημερινά. Οι περισσότεροι πιο σκληρά από ότι νομίζεις ή αντέχεις. Όμως πονάει ακόμη πιο πολύ όταν οι κριτικές αυτές είναι σωστές. Όταν έχουν δίκιο.
Η μόνη λύση τότε είναι να κάτσεις μπροστά από τον καθρέφτη σου και να προσπαθήσεις να χωνέψεις το γεγονός πως δεν μπορείς άλλο να αναβάλεις το αναπόφευκτο. Διότι ας είμεθα ειλικρινής. Δεν περιμένεις τους άλλους να σου πουν τι πάει λάθος. Το ξέρεις καλύτερα από όλους και νωρίτερα από όλους τι πρέπει να διορθώσεις. Να βελτιώσεις…
Απλά δεν το δέχεσαι. Πόσο μάλλον όταν φύση θέση είσαι εγωιστής άνθρωπος. Δεν διανοείσαι πως υπάρχει έστω και το παραμικρό ενδεχόμενο να ασκήσουν κριτική οι άλλοι για τις επιλογές σου και τις συνήθειές σου. Το θεωρείς απαράδεκτο και το λιγότερο προσβλητικό.
Ναι...

Τι γίνεται όμως, όταν κοιτάζοντας τον καθρέφτη καταλαβαίνεις πως πλέον έχεις φτάσει στα όριά σου; Πως έφτασε η στιγμή… Τώρα ή ποτέ. Και αν αυτό το τώρα φαντάζει εφιαλτικό, το ποτέ φαντάζει σαν ταινία του Dario Argentο στην οποία εσύ ακούσια πρωταγωνιστείς…
Ανασκουμπώνεσαι, σηκώνεις τα μανίκια και πέφτεις στο λάκκο με τα γαμημένα τα λιοντάρια. Ή θα βγεις νικητής ή απλά θα έχεις χάσει το στοίχημα για τη ζωή σου. Διότι έτσι είναι… Άνθρωπος που δεν τόλμησε, δε φοβήθηκε, δεν έπεσε,… δεν έζησε…

{Ανθυποφιλοσοφικές αναλύσεις του κώλου θα πουν μερικοί, αλλά δικό μου είναι το blog, ότι θέλω γράφω…}

Και εγώ τώρα έχω την αίσθηση πως καλούμαι να κάνω κάτι. Το σκέφτομαι μήνες. Το επεξεργάζομαι μέρα με τη μέρα. Δεν αφορά μόνο απολύτως πρακτικά θέματα της καθημερινότητάς μου, αλλά αφορά το μέλλον μου. Από όλες τις πλευρές.
Ο μεγαλύτερος φόβος μου (πλην του χρόνου) είναι να φτάσω στην ηλικία στα πενήντα μου και το βλέμμα μου να είναι κενό. Να έχω αναλωθεί μια ολάκερη ζωή σε πράγματα που δε μου έλεγαν ουσιαστικά τίποτε. Να μην κάνω ποτέ αυτά που θέλω, όπως τα θέλω. Να μην είμαι ελεύθερη.
Έχω έναν περίεργο ορισμό για το τι σημαίνει ελευθερία.
«Να μπορείς να κάνεις ότι θες, όπως το θες, όποτε το θες, με τους ανθρώπους που θες»
{Στην ευρύτερη έννοια του, αυτό είναι απολύτως αδύνατο. Αλλά στο δικό μου σύμπαν, θεωρείται εφικτό. Διότι αυτά που θέλω, θεωρητικώς πάντα, είναι κατά κάποιο τρόπο πραγματοποιήσιμα. Τα χρονικά πλαίσια άμεσα καθορισμένα από μένα και οι άνθρωποι που θέλω δίπλα μου είναι πολύ λίγοι…}
Βέβαια, για να επιτευχθεί αυτό, καλείσαι να πας κόντρα όχι μόνο στο περιβάλλον σου πολλές φορές αλλά στην ίδια τη δομή τη ζωής σου. Πρέπει να αφορίσεις πολλά και πολλούς. Να ξεχάσεις ότι πίστευες και να αναθεωρήσεις σχεδόν τα πάντα.
Καλείσαι να αλλάξεις. Όμως οι άνθρωποι φοβούνται τις αλλαγές. Η ιστορία το αποδεικνύει. Ίσως είναι στο γενετικό μας κώδικα χαραγμένο… Τι να πω;
Κάτι που φαίνεται εύκολο για κάποιους και ίσως δεδομένο σαν κίνηση, για κάποιους άλλους μπορεί να είναι το πιο δύσκολο πράγμα στο κόσμο. Και η σκέψη και μόνο του να κάνουν «το βήμα» να τους ανακατεύει τα σωθικά.
Όμως πρέπει. Αλλιώς για μια ζωή θα μετανιώνεις. Θα λες πως δεν έκανες αυτό που έπρεπε τη στιγμή που είχες την δυνατότητα. Πως δεν κυνήγησες τις όποιες ευκαιρίες σου δόθηκαν. Και από ότι έχω αντιληφθεί, αυτό είναι αρκετά άσχημο συναίσθημα. Είναι κάτι που δεν το ξεπερνάς εύκολα.
Δεν θα ήθελα να βρεθώ σε αυτή τη θέση.

Τα έχω πει αυτά και τα έχω σκεφτεί τόσες φορές που έχει γίνει βαρετό. Μην πω και ανέκδοτο.. Το «θα» το έχω πιο εύκολο και από πολιτικό σε προεκλογική εκστρατεία.
Το θέμα είναι πως σήμερα μετράω την πρώτη μέρα, σε κάτι που ελπίζω να είναι μια αρχή… Το ερώτημα είναι για πόσο θα αντέξω αυτή τη φορά… Θα φτάσω ως το τέρμα ή θα τα παρατήσω; Υποθέτω πως σε μερικούς μήνες θα έχω την απάντηση…

{Και να επαναλάβω κάτι: Δικό μου το blog, ότι θέλω γράφω (δεν έθιξα ποτέ κάποιον προσωπικά...). Οκ?}