Link Whores... ??? WTF...?

Είδα στην αγαπημένη μου lo-li το παρακάτω link: άρθρο Δέσποινας Παυλάκη.

Μετά από μήνες ανάγνωσης του blog της lo-li έχω φτάσει σε ένα σημείο που πραγματικά την εμπιστεύομαι σε θέματα κινηματογράφου και θεάτρου. Με αποτέλεσμα να τη διαβάζω ανά πολύ τακτά χρονικά διαστήματα και να λαμβάνω σοβαρά υπόψιν μου όσα γράφει και παρουσιάζει... Για αυτό το λόγο όταν είδα το παραπάνω link καθώς και τα σχόλια τα οποία είχε κάνει (*Δεν έχεις κανένα δικαίωμα να χωρίζεις τους ανθρώπους σε κατηγορίες, να στερείς την ελευθερία λόγου κι ειδικά στο ίντερνετ που η λογοκρισία δεν χωράει πουθενά ούτε γι’ αστείο. Δε μπορείς να είσαι τόσο κακοπροαίρετος, να μιλάς για ένα τέτοιο θέμα χωρίς να αναφέρεις τα θετικά του και να βγάζεις τόσο κομπλεξισμό..) για το άρθρο της κυρίας Παυλάκη, αποφάσισα να το διαβάσω και εγώ για να καταλάβω τι ήταν αυτό που την ενόχλησε και την οδήγησε σε τέτοια κριτική... Μιας και από ότι έχω συνειδητοποιήσει, δεν πρόκειται για μια μισότρελη κομπλεξική που συνηθίζει να εκφράζεται αρνητικά για ανθρώπους και άρθρα...
Οφείλω να ομολογήσω πως δεν γνωρίζω την κυρία Παυλάκη ή τη δουλειά της.. Και μετά από όσα διάβασα, δεν έχω απολύτως καμία διάθεση να μάθω κάτι για εκείνη...
Συμφωνώ απόλυτα με όσα έγραψε η lo-li και επαυξάνω... Μόνο που εγώ δεν θα μείνω μόνo σε αυτό... Πριν από μερικές μέρες διάβασα στο blog της industrial daisies ένα κείμενο όπου παραθέτει link στο blog της Nienmandsrose το οποίο σε οδηγεί σε άρθρο της κυρίας Κουναλάκη στην Καθημερινή (το οποίο από ότι διαβάζω είναι καθαρή αντιγραφή του άρθρου της κ. Sara Boxer)... Η εν λόγω κυρία κάνει μια άριστη μετάφραση του κειμένου της κ. Boxer και εν ολίγοις θάβει τον θεσμό των blogs και τους bloggers...
Για την ακρίβεια καταλήγουν να μας χαρακτηρίζουν "ιερόδουλοι του κυβερνοχώρου" ή στην Αγγλική "link whores"... Ωραίο ε;

Σκοπός μου δεν είναι να υπερασπιστώ τους απανταχού bloggers (είμαι πεπεισμένη πως είναι ο καθένας από εμάς σε θέση να το κάνει μόνος του αυτό...!), αλλά να εκφράσω τα δικά μου αρνητικά συναισθήματα απέναντι σε όλους όσους κατακρίνουν καθώς και τις απορίες μου...
Από πότε υπάρχουν όρια στο τι πρέπει και τι δεν πρέπει να γράφεται στο διαδίκτυο...; Καταλαβαίνω πως υπάρχουν περιπτώσεις (βία, παιδεραστία, όπλα, site που προωθούν εγκλήματα, ναρκωτικά...) όπου ο έλεγχος πρέπει να είναι αυστηρός, αλλά και πάλι υπάρχει ο όρος "ελεύθερη βούληση" που οφείλουμε να μην ξεχνάμε.. Είναι σημαντικό να προφυλάσσονται οι ανήλικοι, αλλά βάση του νομικού πλαισίου όσοι έχουν κλείσει το 18ο έτος της ηλικίας τους, είναι ελεύθεροι να πράξουν όπως θελήσουν, έχοντας πάντα στο νου τους ότι για κάθε απόφαση - επιλογή υπάρχουν και συνέπειες που πρέπει να υποστούν...
Αν κάποιος θέλει να γράψει κάτι, πρέπει να μπορεί να είναι ελεύθερος να το κάνει. Σε περίπτωση που θίγει κάποιον ή μια ομάδα ατόμων, τότε πρέπει και να μπορεί να υπερασπιστεί τα λεγόμενά του και να είναι έτοιμος/η να δεχτεί τις συνέπειες... Από πότε μπήκαν κυβερνοφύλακες που ορίζουν τι κάνει και τι δεν κάνει; Ευχαριστώ πολύ, αλλά έχω μαμά, δεν χρειάζομαι άλλη...
Από πότε η κυρία Παυλάκη ή η κάθε κυρία Παυλάκη δίνει οδηγίες προς ναυτιλόμένους; Με ποιο κριτήριο; Δεν υπάρχει πολυλογία στο διαδίκτυο, αλλά πολυφωνία και μόνο πολυφωνία. Προσωπικά αυτό που με τράβηξε στην ιδέα ενός blog ήταν η ελευθερία του λόγου. Το γεγονός πως ο καθένας από εμάς έχει τη δυνατότητα να γράφει ότι θέλει, όποτε θέλει, όπως θέλει και να κρίνεται αναλόγως... Αν κάτι δεν αρέσει, απλά μη το διαβάζετε... Κανείς δεν υποχρεώνει κανέναν... Κανείς δεν έβαλε ένα μαχαίρι στο λαιμό κάποιου άλλου και τον ανάγκασε να διαβάσει ή να δει κάτι που δεν του άρεσε...
Απ' όσο γνωρίζω υπάρχουν πολλοί νέοι άνθρωποι που αναδείχτηκαν στον τομέα τους μέσω του blogging και άλλοι που ήταν ήδη γνωστοί στον κύκλο τους και απλά έγιναν ακόμη πιο γνωστοί... Αυτό βέβαια από ότι φαίνεται, απειλεί όλους αυτούς που "καταξιώθηκαν" πολύ πριν την διάδοση του φαινομένου που ονομάζεται "blog". Ίσως γιατί καταλαβαίνουν πως είναι ανεπαρκείς και μέσω ενός blog ένας άλλος άνθρωπος (ίσως και ηλικιακά πιο νέος) μπορεί να τους καταβαραθρώσει... Δεν εξηγείται αλλιώς ούτε το άρθρο της κυρίας Παυλάκη, ούτε το προτελευταίο editorial στο περιοδικό "ΣΙΝΕΜΑ" του κ. Ορέστη Ανδρεαδάκη...
-Και είναι γνωστό πως το περιοδικό μετά από πολλές αλλαγές έχει χάσει μεγάλη μερίδα αναγνωστών... Το τιράζ τους έχει μειωθεί δραματικά τα τελευταία 2-3 χρόνια.. Για να μη σχολιάσω το γεγονός πως κοστίζει 9 ευρώ.. (αν και πάντα συνοδεύεται από πολύ καλές ταινίες!)-
Σίγουρα υπάρχουν και αρνητικά στο blogging... Αλλά πείτε ένα πράγμα που δεν έχει έστω ένα αρνητικό στοιχείο... Το θέμα είναι να μην μένει κάνείς μόνο σε αυτά. Και όταν έρχεται η στιγμή να γράψει/ εκφράσει την άποψη του καλό είναι να παραθέτει και τα δύο.. Αλλιώς σκόπιμο είναι να τονίζει εξ' αρχής πως θα μιλήσει μονάχα για τα άσχημα...

Δεν έχω κανένα λόγο να ασχοληθώ παραπάνω με τους προαναφερθέντες... Απλά λυπάμαι, γιατί μπορεί κατ' άλλα να είναι αξιόλογοι στη δουλειά τους. Ειδικά για τον κ. Ανδρεαδάκη (όντως και "fan" του θεσμού "Νύχτες Πρεμιέρας") δεν είχα ποτέ κάτι το ιδιαίτερα αρνητικό να πω.. Κάθε άλλο μάλιστα, αφού βρίσκω τις ταινίες που επιλέγονται άκρως ενδιαφέρουσες... Όμως τώρα έχει αρχίσει και με βάζει σε σκέψεις...

Ο καθένας είναι ελεύθερος. Κανείς δεν περιορίζει κανέναν. Κανείς δεν αναγκάζει κανέναν. Αν κάποιος ενοχλείται από κάτι, σίγουρα μπορεί να το εκφράσει. Αλλά σκόπιμο είναι να εκφράζει τη δυσαρέσκειά του με συγκεκριμένα στοιχεία και παραδείγματα. Οι γενικολογίες δεν οδήγησαν ποτέ πουθενά, παρά σε καυγάδες... Από εκεί και πέρα για περιπτώσεις όπως ένας τηλεβιβλιοπώλης π.χ. που έκανε άνω κάτω την κοινότητα των bloggers ή άλλους που προσπαθούν να φιμώσουν / περιορίσουν blogs τύπου prezatv, ειλικρινά σηκώνω τα χέρια ψηλά και ελπίζω πως 1) σε συνεργασία όλοι οι bloggers μπορούν να τους αντιμετωπίσουν, 2) η ελληνική δικαιοσύνη δεν είναι τόσο σκάρτη όσο φαίνεται...

Υ.Σ.: Ελπίζω ειλικρινά όλοι οι bloggers, των οποίων τα ονόματα χρησιμοποίησα να μην έχουν πρόβλημα με την κίνηση μου αυτή...

Χίονια στο καμπαναριό... *

* το πρωί με παίρνει τηλέφωνο ο κολλητός μου και η πρώτη ατάκα ήταν: "χιόνια στο καμπαναριό... ακόμη και στο κέντρο της Αθήνας, οι οροφές των αυτοκινήτων είναι λευκές..."

Από εχθές χιονίζει ασταμάτητα!!! Και ομολογώ πως λατρεύω το χιόνι!
Η ησυχία που επικρατεί, η θέα από τα παράθυρα του δωματίου μου, το απόλυτο λευκό, τα δέντρα και οι κεραμοσκεπές, το αναμμένο τζάκι, ο ζεστός καφές, η κουβέρτα που περιφέρεται μαζί μου από δωμάτιο σε δωμάτιο, το χουζούρεμα αγκαλιά με το σκυλί...
Είναι το πρώτο τρίμηνο στο καινούργιο σπίτι και το χιόνι του ταιριάζει πάρα πολύ!
Δεν είμαι εντελώς τρελή, απλά το σπίτι χτίστηκε τη δεκαετία του 1960 ως εξοχική κατοικία, οπότε αντιλαμβάνεστε -λόγω της έντονης (παραδόξως) παρουσίας πρασίνου- πως το τοπίο είναι συναρπαστικό και απόλυτα ειδυλλιακό...

Ότι και να λένε όλοι περί ψύχους, πάγου κτλ... αδιαφορώ... Η καλύτερή μου εποχή ήταν, είναι και θα παραμείνει ο χειμώνας... Και χειμώνας χωρίς έντονη χιονόπτωση δε λέει...

Ellen Degeneres "The Beginning"

Ellen Degeneres "The Beginning"

To show της Ellen Degeneres, σε 7 κομμάτια...
















Απλά μοναδική. Respect._

Γέλιο...

Οφείλω να ομολογήσω πως η διάθεση μου τον τελευταίο καιρό δεν είναι και η καλύτερη... Ένας από τους τρόπους για να την καλυτερεύσω (μιας και περνάω περίοδο πλήρους απομόνωσης από τους πάντες) είναι το internet... Οπότε σας παρουσιάζω μερικά βίντεο που με έχουν κάνει να κλαίω από τα γέλια...

Art Brut - Jasper and Eddie. Karaoke. "BOOM BOOM BOOM"



(όσο σκέφτομαι τις συναυλίες τους στο gagarin 205, δε μπορώ παρά αυτόματα να το θεωρώ ξεκαρδιστικό...)

Blackadder III, MacBeth



(καταπληκτική σειρά...)

South Parh. Eric Cartman and Mr. Garrison

(μεγαλεία...!)

American History. South Park



Kristi Lee's Dirty Mouth - 2007 celeb recap

(εγώ την πάω αυτή την κοπέλα...)

Λίγο πριν τελειώσει η μέρα...

Κλισέ κουλαμάρες και ένας μανιασμένος αέρας. Μια αποτυχημένη ταινία με τον John Cusack, αλλά ως είθισται με εκείνον στον πρωταγωνιστικό ρόλο λίγη σημασία δίνεις στην πλοκή. 'Ένα πάρτυ που λαμβάνει χώρα αυτή τη στιγμή στο κέντρο της Αθήνας.
Μια απόλυτα συνηθισμένη μέρα και ένα εξίσου συνηθισμένο βράδυ...
Θλιβερές επαναλήψεις ημι-επιτυχημένων σειρών "μεγάλων" καναλιών αμέσως μετά τα κωμικοτραγικά δελτία ειδήσεων... Ένα επαναλαμβανόμενο θρόισμα των κουρτινών εξαιτίας του αέρα και τζάμια που τρίζουν.
Μια χαλασμένη βρύση στο μπάνιο με ένα επίμονο πλιτς να ακούγεται κάθε τρια δευτερόλεπτα. Ένα μπουκάλι νερό και μια κουβέρτα περιφέρονται από δωμάτιο σε δωμάτιο. Ένα ενοχλητικό βουητό από τον υπολογιστή και μια απέλπιδα προσπάθεια να σταματήσει...
Κλεφτές ματιές στην τηλεόραση όπου μια σαγηνευτική γυναικεία φιγούρα χορεύει υπό τους ήχους της Bjork (και ένας ανομολόγητος θαυμασμός για το ταλέντο της και τις αιθέριες κινήσεις της).
Ένα σκυλί που φοβάται τον αέρα, με αποτέλεσμα να με ακολουθεί όπου πηγαίνω και να ξαπλώνει στα πόδια μου... Και μια ατελείωτη συζήτηση για το αν θα "υιοθετήσει" ένα κουτάβι που λέμε να πάρουμε μέσα στο καλοκαίρι... Φυσικά πάλι θηλυκό. Τα αρσενικά σηκώνουν συνέχεια πόδι για να σημαδέψουν την περιοχή τους και μέχρι να εκπαιδευτεί θα μετράμε μεγάλες απώλειες στα έπιπλα...
Μετράω τα τσιγάρα στο πακέτο. 8. Έχω ήδη κάνει 12 συν άλλα 5 από το προηγούμενο. Καλά έκανα και κλάφτηκα στη Μάνια να μου φέρει δυο πακέτα γυρνώντας σπίτι...
"Γονείς που φέρνουν τσιγάρα στο παιδί τους...", ε ρε και να το ήξερε αυτό η νονά μου. Θα μας είχε αποκληρώσει όλους... Οκ. Επισήμως κάτι δεν πάει καλά στο μυαλό μου. Πως κατέληξα Σαββατιάτικα να σκέφτομαι την 85χρονη άγαμη αριστερή νονά μου; Μάλλον γιατί έχω ξεμείνει πάλι από λεφτά και έχει καιρό να με χρηματοδοτήσει...
Αύριο πρέπει να σηκωθώ από τις 7 και για πρώτη φορά ανυπομονώ. Κοιμάμαι νωρίς (για τα δεδομένα της οξείας βρικολακίασης από την οποία πάσχω), ξυπνάω νωρίς...
Από Δευτέρα ξεκινώ δουλειά. Έχω ήδη δύο παραγγελίες για πίνακες και από αύριο πρέπει να ξεκινήσω την προετοιμασία τους.
Κακό συνήθεια να βαριέμαι εύκολα με ότι καταπιάνομαι ακόμη και αν στην αρχή το απολαμβάνω. Τουλάχιστον θα βγάλω λεφτά... Κάτι είναι και αυτό..
Από 21 του μήνα θα είμαι τουλάχιστον 3 με 4 μέρες το μήνα με ένα σακίδιο στο χέρι και θα επισκέπτομαι την Βόρεια Ελλάδα. Δε με πειράζει. Ας όψεται η φίλη μου και η αποχώρησή της από την Αθήνα... Αν μη τι άλλο θα επισκεφτώ μέρη που δεν έχω ξαναδεί... Λατρεύω και το χειμώνα. Μια χαρά...
Ο καπνός του τσιγάρου κάνει παιχνίδια στο φως της οθόνης του υπολογιστή και το τασάκι έχει ξεχειλίσει...
Οι δρόμοι της πόλης τώρα θα είναι μποτιλιαρισμένοι από Αθηναίους που διασκεδάζουν μονάχα τα Σάββατα αγκαζέ με τα αμάξια τους. Ντυμένοι στην τρίχα θα τρέχουν στα μπουζούκια για να βρουν μια θέση κύρους και στα πιο "in" κλαμπάκια για να χτυπήσουν το τρέντι γκομενάκι και εγώ απλά θα πάω για ύπνο...

Εκείνο το party σκέφτομαι που δεν πήγα... Δε βαριέσαι.. (θεωρητικά πάντα) θα ακολουθήσουν άλλα στο μέλλον...

4η Μέρα και πάμε για την 5η...

Λίγες κουβέντες και απλές...

• Η εξεταστική την Παρασκευή τελειώνει.
  
• Την Δευτέρα μάλλον ξεκινώ μια δουλειά που μου αρέσει πάρα πολύ σαν ιδέα με ικανοποιητικότατα χρήματα σε σχέση με τις ώρες.
• Η διάθεση μου είναι καταπληκτικά ήρεμη.
• Και οι αλλαγές συνεχίζονται... 4η στην 5η μέρα, με πλήρη υποστήριξη των φίλων μου και των δικών μου!
  

Όλα μια χαρά...!!!

REBELLIOUS JUKEBOX!!! 9/2/2008 @ YOGA BALA...

Τα παιδιά επέστρεψαν και το πρώτο party των Rebellious Jukebox για την νέα χρονιά είναι γεγονός...
Όσοι πιστοί προσέλθετε...

Διαβάστε τι λένε οι ίδιοι στη σελίδα τους στο Myspace www.myspace.com/rebelliousjukebox:

REBELLIOUS JUKEBOX! 9/2 @ YOGA BALA!

Yes its true ladies and gents.

We are officially back with our first shindig of the year. We thought we'd give the ol' Meteorit a rest (have no fear...we'll be back in the dungeon towards the end of the month...) and head for pastures new.

So, when the Outro ladies came and offered us their Yoga Bala watering pit for an evening...well...we couldn't say no now could we?

Of course we fucking couldn't. Any excuse to embarass ourselves in front of new people.

So. Mark the date.

REBELLIOUS JUKEBOX

@ YOGA BALA

(Riga Palamidiou 5-7. Psyrri)

Saturday 9/2/08

Doors open at 2300

Καθημερινά...

Διαβάζω κάθε μέρα το ΠρέζαTv και δεν ξέρω τι να πω...

1η Μέρα.

Έρχονται στιγμές που δεν έχεις επιλογές. Απλά πρέπει να κάνεις κάτι. Ίσως να μην κατανοείς τους λόγους, αλλά ξέρεις πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος, παρά ο δρόμος της αλλαγής.
Συνήθειες, αντιδράσεις και φιλοσοφίες μια ζωής πρέπει να αλλάξουν. Τρομακτικό. Όπως είναι εξίσου τρομακτικό να μην ξέρεις τον τρόπο. Απλά να κάνεις ένα βήμα τη φορά. Και όπου σε βγάλει…
Όμως όσο και να θες να το βάλεις στα πόδια. Όσο και να θες να μείνουν τα πράγματα όπως έχουν, πρέπει να το αντιμετωπίσεις…
Απλά πρέπει. Είναι η υποχρέωση απέναντι στον εαυτό σου.
Οφείλεις να αναλάβεις την ευθύνη για τα λάθη σου. Οφείλεις να διορθώσεις τα κακώς κείμενα. Οφείλεις να γίνει κάτι καλύτερο.
Όχι γιατί σου το λένε οι άλλοι. Όχι απαραίτητα τουλάχιστον. Αλλά γιατί απλά δεν αντέχεις πλέον το πετσί σου. Και αυτό σε κρατάει στάσιμο. Και φαίνεται… Και σε κρίνουν ακόμη αυστηρότερα οι άλλοι.
Ακόμη και αν δεν θέλεις να το δεχτείς και να το παραδεχτείς, σε κρίνουν όλοι καθημερινά. Οι περισσότεροι πιο σκληρά από ότι νομίζεις ή αντέχεις. Όμως πονάει ακόμη πιο πολύ όταν οι κριτικές αυτές είναι σωστές. Όταν έχουν δίκιο.
Η μόνη λύση τότε είναι να κάτσεις μπροστά από τον καθρέφτη σου και να προσπαθήσεις να χωνέψεις το γεγονός πως δεν μπορείς άλλο να αναβάλεις το αναπόφευκτο. Διότι ας είμεθα ειλικρινής. Δεν περιμένεις τους άλλους να σου πουν τι πάει λάθος. Το ξέρεις καλύτερα από όλους και νωρίτερα από όλους τι πρέπει να διορθώσεις. Να βελτιώσεις…
Απλά δεν το δέχεσαι. Πόσο μάλλον όταν φύση θέση είσαι εγωιστής άνθρωπος. Δεν διανοείσαι πως υπάρχει έστω και το παραμικρό ενδεχόμενο να ασκήσουν κριτική οι άλλοι για τις επιλογές σου και τις συνήθειές σου. Το θεωρείς απαράδεκτο και το λιγότερο προσβλητικό.
Ναι...

Τι γίνεται όμως, όταν κοιτάζοντας τον καθρέφτη καταλαβαίνεις πως πλέον έχεις φτάσει στα όριά σου; Πως έφτασε η στιγμή… Τώρα ή ποτέ. Και αν αυτό το τώρα φαντάζει εφιαλτικό, το ποτέ φαντάζει σαν ταινία του Dario Argentο στην οποία εσύ ακούσια πρωταγωνιστείς…
Ανασκουμπώνεσαι, σηκώνεις τα μανίκια και πέφτεις στο λάκκο με τα γαμημένα τα λιοντάρια. Ή θα βγεις νικητής ή απλά θα έχεις χάσει το στοίχημα για τη ζωή σου. Διότι έτσι είναι… Άνθρωπος που δεν τόλμησε, δε φοβήθηκε, δεν έπεσε,… δεν έζησε…

{Ανθυποφιλοσοφικές αναλύσεις του κώλου θα πουν μερικοί, αλλά δικό μου είναι το blog, ότι θέλω γράφω…}

Και εγώ τώρα έχω την αίσθηση πως καλούμαι να κάνω κάτι. Το σκέφτομαι μήνες. Το επεξεργάζομαι μέρα με τη μέρα. Δεν αφορά μόνο απολύτως πρακτικά θέματα της καθημερινότητάς μου, αλλά αφορά το μέλλον μου. Από όλες τις πλευρές.
Ο μεγαλύτερος φόβος μου (πλην του χρόνου) είναι να φτάσω στην ηλικία στα πενήντα μου και το βλέμμα μου να είναι κενό. Να έχω αναλωθεί μια ολάκερη ζωή σε πράγματα που δε μου έλεγαν ουσιαστικά τίποτε. Να μην κάνω ποτέ αυτά που θέλω, όπως τα θέλω. Να μην είμαι ελεύθερη.
Έχω έναν περίεργο ορισμό για το τι σημαίνει ελευθερία.
«Να μπορείς να κάνεις ότι θες, όπως το θες, όποτε το θες, με τους ανθρώπους που θες»
{Στην ευρύτερη έννοια του, αυτό είναι απολύτως αδύνατο. Αλλά στο δικό μου σύμπαν, θεωρείται εφικτό. Διότι αυτά που θέλω, θεωρητικώς πάντα, είναι κατά κάποιο τρόπο πραγματοποιήσιμα. Τα χρονικά πλαίσια άμεσα καθορισμένα από μένα και οι άνθρωποι που θέλω δίπλα μου είναι πολύ λίγοι…}
Βέβαια, για να επιτευχθεί αυτό, καλείσαι να πας κόντρα όχι μόνο στο περιβάλλον σου πολλές φορές αλλά στην ίδια τη δομή τη ζωής σου. Πρέπει να αφορίσεις πολλά και πολλούς. Να ξεχάσεις ότι πίστευες και να αναθεωρήσεις σχεδόν τα πάντα.
Καλείσαι να αλλάξεις. Όμως οι άνθρωποι φοβούνται τις αλλαγές. Η ιστορία το αποδεικνύει. Ίσως είναι στο γενετικό μας κώδικα χαραγμένο… Τι να πω;
Κάτι που φαίνεται εύκολο για κάποιους και ίσως δεδομένο σαν κίνηση, για κάποιους άλλους μπορεί να είναι το πιο δύσκολο πράγμα στο κόσμο. Και η σκέψη και μόνο του να κάνουν «το βήμα» να τους ανακατεύει τα σωθικά.
Όμως πρέπει. Αλλιώς για μια ζωή θα μετανιώνεις. Θα λες πως δεν έκανες αυτό που έπρεπε τη στιγμή που είχες την δυνατότητα. Πως δεν κυνήγησες τις όποιες ευκαιρίες σου δόθηκαν. Και από ότι έχω αντιληφθεί, αυτό είναι αρκετά άσχημο συναίσθημα. Είναι κάτι που δεν το ξεπερνάς εύκολα.
Δεν θα ήθελα να βρεθώ σε αυτή τη θέση.

Τα έχω πει αυτά και τα έχω σκεφτεί τόσες φορές που έχει γίνει βαρετό. Μην πω και ανέκδοτο.. Το «θα» το έχω πιο εύκολο και από πολιτικό σε προεκλογική εκστρατεία.
Το θέμα είναι πως σήμερα μετράω την πρώτη μέρα, σε κάτι που ελπίζω να είναι μια αρχή… Το ερώτημα είναι για πόσο θα αντέξω αυτή τη φορά… Θα φτάσω ως το τέρμα ή θα τα παρατήσω; Υποθέτω πως σε μερικούς μήνες θα έχω την απάντηση…

{Και να επαναλάβω κάτι: Δικό μου το blog, ότι θέλω γράφω (δεν έθιξα ποτέ κάποιον προσωπικά...). Οκ?}