Random Thoughts...

Βρίσκω τον εαυτό μου να μπερδεύται. Οι σκέψεις μου δεν έχουν καμία συνοχή. Όχι πως είχαν ποτέ. Απλά τώρα έχω αρχίσει και χάνω τον έλεγχο. Επίσης μπερδεύω τα όνειρα με την πραγματικότητα. Έχουν δίκιο και με λένε φαντασιόπληκτη. Όμως το ωραίο και εντυπωσιακό στην υπόθεση είναι πως έχει πάψει να με απασχολεί με αρνητικό τρόπο όλο αυτό. Το ακριβώς αντίθετο θα έλεγα συμβαίνει. Είμαι στην ευχάριστη θέση να κάνω τον εαυτό μου χαρούμενο. Είναι τελικά μεγάλο προτέρημα για έναν άνθρωπο, να μπορεί να εφευρίσκει τρόπους που τον κάνουν να αισθάνεται καλύτερα. Ακόμη και αν αυτές οι μέθοδοι δε γίνονται αποδεκτοί από την ευρύτερη κοινωνία. Άλλωστε η ζωή θα ήταν πολύ βαρετή αν κάναμε πάντα αυτό που πρέπει και αυτό που μας όριζαν οι άλλοι...

Αναμένω με αγωνία τους επόμενους μήνες. Παρόλο που ουσιαστικά δεν έχω κάτι καινούργιο να περιμένω. Απλά έχω την κρυφή ελπίδα πως ο καινούργιος χρόνος θα είναι καλύτερος από τον προηγούμενο. Όχι οτι θα αλλάξει κάτι στην κοινωνία και στους ανθρώπους. Αλλά την ελπίδα πως θα αλλάξω εγώ. Περισσότερο κουράγιο. Περισσότερη πίστη. Περισσότερη υπομονή. Περισσότερη αγάπη. Περισσότερος σεβασμός. Αν αλλάξω εγώ, θα αλλάξει και η ζωή μου. Δεν μπορούμε να περιμένουμε τους άλλους ν' αλλάξουν, αν πρώτα δεν αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι...

Δεν έχω προσδιορίσει σε τι πιστεύω και αν πιστεύω. Γράψτε λάθος. Πιστεύω. Σε τι δεν ξέρω. Ίσως στη ζωή. Και στην αξία της ζωής. Όμως υπάρχουν φορές που λιποτακτώ. Και τότε μένω μετέωρη. Το ηθικό μου όμως βρίσκει τρόπους και ανακάμπτει. Όσο μεγάλες και αν είναι νύκτες. Όσο και αν το σκοτάδι προσπαθεί να με δελεάσει με τα θέλγητρά του. Εγώ κρατιέμαι. Γιατί υπάρχουν στιγμές γέλιου και χαράς και αναζήτησης με ανθρώπους που γεμίζουν τη ζωή μου. Να σε τι πιστεύω λοιπόν. Πιστεύω στους ανθρώπους. Και πόσο μάλλον στους δικούς μου ανθρώπους.

Οι φίλοι μου είναι η οικογένειά μου. Ας με λένε χίπισσα για αυτές μου τις αντιλήψεις. Αυτή την άποψη δεν μου την αλλάζει κανείς. Μας διαλέγουν και τους διαλέγουμε για αυτό που πραγματικά είναι και όχι για αυτό που θα θέλαμε να είναι. Και οι χειρότερες στιγμές μου είναι αυτές που συνειδητοποιώ πως βρέθηκα στη θέση όπου προσπαθώ να φέρω τους φίλους μου με τα νερά μου. Να τους αλλάξω...

Δεν ξέρω να ζητώ συγγνώμη. Κληρονομικό νομίζω από τον πατέρα μου. Δεν μου βγαίνει τόσο εύκολα. Αν το πω, το εννοώ. Αλλά σε λίγους και πολύ λίγες φορές το λέω. Συνήθως το δείχνω. Έχει χάσει την αξία της πλέον η λέξη Συγγνώμη. Τη χρησιμοποιούν πολλοί άνθρωποι για πολλούς και λάθος λόγους, χωρίς να την εννοούν... Δεν το δέχομαι και τόσο εύκολα. Προτιμώ επίσης να μου δείχνει κάποιος τη μεταμέλειά του για κάτι. Αν το κάνει, με σκλαβώνει...

Δεν υπάρχει ουσία σε πολλά από όσα κάνουμε και λέμε. Και γιατί να υπάρχει; Είναι απόλαυση απλά να μιλάς και να πράτεις, μόνο και μόνο για να το κάνεις...

Τα παιδιά δεν θέλουν να ξέρουν την αλήθεια για τους γονείς τους. Θέλουν να είναι αυτοί που εκείνα θέλουν. Δεν είναι θέμα αλήθειας ή ψέματος. Απλά μερικές φορές η αλήθεια πληγώνει. Και ίσως τότε το ψέμα είναι προτιμότερο... Αυτό βέβαια δικαιολογείται μόνο για τους γονείς και φίλους. Όλοι οι υπόλοιποι αποκλείονται από αυτή τη συνθήκη!

Μερικές φορές τα τυχαία βράδια οδηγούν σε τυχαίες γνωριμίες. Και αυτές οι γνωριμίες μπορεί να σου αλλάξουν τη ζωή.
Στη ζωή σου μπορεί να μιλήσεις με έναν άνθρωπο μόνο για 5 λεπτά και να σου αλλάξει τον τρόπο σκέψης σου, λειτουργίας σου καθώς και τη φιλοσοφία. Ενώ μπορεί να μιλάς με κάποιον για 5 χρόνια και να μην έχει καμία επίδραση πάνω σου.

Η ζωή είναι θέμα προετοιμασίας και επιλογών. Τη χρυσή τομή σε αυτά τα δύο δε νομίζω να την ανακάλυψε κανείς σε αυτόν τον κόσμο. Και αν υπάρχει κάποιος εκεί έξω, νομίζω πως είναι είτε ο πιο έξυπνος είτε ο πιο ικανός.
Η Όπρα είχε πει πως τύχη είναι όταν η προετοιμασία συναντά την ευκαιρία Και τότε κάνεις την επιλογή. Θα συμφωνήσω μαζί της.

Τι ξέρω από τη ζωή; Πολλά και τίποτε. Άλλωστε είμαι μόνο 21. Αν είμαι τυχερή μπορεί και να μάθω...