Συνήθειες...

Αν το καλοσκεφτούμε η ζωή μας είναι γεμάτη από συνήθειες. Ή τουλάχιστον η δική μου. Συνήθειες που έχω από μικρό παιδί και δύσκολα τις αλλάζω. Για να είμαι ειλικρινής, το βρίσκω αρκετά δύσκολο να αλλάξω. Και από μια πλευρά δεν βρίσκω το λόγο να τις αλλάξω, όσο κακές και αν είναι...
Δεν είναι μόνο η πλευρά του κρεβατιού που κοιμάμαι και ο τρόπος με τον οποίο κοιμάμαι. Ούτε το πως πίνω τον καφέ ή θέλω να ξυπνώ το πρωί. Αλλά ο τρόπος που σκέφτομαι, που λειτουργώ, που αντιδρώ υπό ορισμένες συνθήκες...
Πάντα ακουμπώ τοίχο. Πάντα έχω δύο μαξιλάρια. Πάντα αφήνω ελάχιστο φως να μπει στο δωμάτιο. Πάντα έχω αγκαλιά τον κούνελο που μου έφερε η θεία μου το Πάσχα όταν ήμουν 6 χρονών (ασχολίαστο το γεγονός οτι είμαι πλέον 21). Πάντα θέλω τουλάχιστον δυο ώρες για να πω πως ξύπνησα και λειτουργεί ο εγκέφαλος. Πάντα πίνω γάλα με 1,5 κουταλιά καφέ και 3 ζάχαρη. Ποτέ νερό στον καφέ, εκτός και αν είναι γαλλικός.
Πάντα ρίχνω τα πάντα στο πάτωμα και ποτέ δε στρώνω το κρεβάτι μου. Μόνο τα Σαββατοκύριακα συμμαζεύω τον τόπο.
Όταν με πιάνει η αϋπνία μου (σχεδόν πάντα δηλαδή) βλέπω μέχρι και τσόντες στα ελαφρώς άσχετα κανάλια, πίνοντας κόκα κόλα και καπνίζοντας. Αν δεν έχω τσιγάρα ή κόκα κόλα προτιμώ να στριφογυρίζω στο κρεβάτι μου για ώρες, παρά να κάθομαι στον καναπέ παρέα με το τελεμάρκετινγκ...
Πάντα φοράω τα καινούργια ρούχα με την πρώτη. Δεν μπορώ να περιμένω να πλυθούν πρώτα. Επίσης αν κάτι μου αρέσει συνηθίζω να το φοράω συνέχεια. Έτσι είναι πολύ πιθανό να με δουν όλοι με το ίδιο φόρεμα ή την ίδια μπλούζα πάνω από 10 φορές (ναι, τα πλένω στο ενδιάμεσο...).
Πάντα όταν έχω νεύρα γράφω. Πάντα όταν είμαι στεναχωρημένη γράφω. (επίσης πάντα τρώω σοκολάτα...) Πάντα όταν τσακώνομαι με δικούς μου ανθρώπους, βρίζω σαν νταλικέρης... Και μετά το μετανιώνω..
Όλα αυτά είναι μια συνήθεια... Όσο χαζά, παγιωμένα και ελαφρώς ηλίθια και αν ακούγονται, είναι μια συνήθεια. Ο τρόπος που λειτουργούμε και αντιμετωπίζουμε τους ανθρώπους και τις καταστάσεις είναι μια συνήθεια. Που δυστυχώς ή ευτυχώς δύσκολα αλλάζουμε.
Και ακόμη και αν στην πορεία των χρόνων αλλάξουμε τη συμπεριφορά μας (ωριμότητα ίσως το αποκαλούν κάποιοι), η βάση παραμένει πάντα η ίδια... Γιατί η ψυχή μας δεν αλλάζει ποτέ. Ίσως για αυτό πολλοί να λένε πως ο άνθρωπος δεν αλλάζει. Και έχω καταλήξει να το πιστεύω αυτό. Όπως πιστεύω οτι ο άνθρωπος μπορεί και βελτιώνεται, αν το θέλει φυσικά. Για αυτό και αξίζει η δεύτερη και η τρίτη και η τέταρτη ευκαιρία σε κάποιον. Γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι σου έχει και τι δεν σου έχει δώσει - δείξει ακόμη. Και ποτέ δεν ξέρεις αν βελτιώθηκε...
Και σκόπιμο είναι να δικαιολογούμε κάπου κάπου τους άλλους. Γιατί όλα είναι μια συνήθεια.
Η μόνη συνήθεια που κατάφερα να αλλάξω (και αυτή σποραδικά, μη γελιόμαστε...) είναι πως σταμάτησα να τρώω τα νύχια μου. Βέβαια αν η ταινία που βλέπω, ή η συναυλία στην οποία είμαι, είναι συναρπαστική για τα δικά μου δεδομένα, τη μαλακία θα την κάνω και θα ξωκείλω...
(επίσης το ίδιο συμβαίνει και όταν αισθάνομαι αμήχανα μέσα στο πλήθος, πράγμα που μου τυχαίνει αρκετά συχνά, οπότε αντιλαμβάνεστε πως για μεγάλο χρονικό διάστημα τα ακροδάχτυλα μου ήταν όμοια με αυτά ενός λιμενεργάτη -δεν έχω τίποτε με τους λιμενεργάτες-)
Ακόμη και ον τρόπος που θα συστηθείς σε έναν άνθρωπο, θα του μιλήσεις, θα τον κοιτάξεις, είναι μια συνήθεια...
Όλη μας η ζωή είναι μια συνήθεια...
Το ερώτημα είναι το εξής:
"Μπορούμε να αλλάξουμε αυτές τις συνήθειες; Ή ακόμη καλύτερα, ειλικρινά θέλουμε να τις αλλάξουμε;"
Εγώ μέχρι και σήμερα δεν μπορώ να δώσω μια απάντηση που δεν έχω...