Any thoughts...?

Είναι ένα από αυτά τα βράδια. Τα περίεργα. Που το μυαλό θολώνει. Δε σκέφτεσαι. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζεις. Μάλλον σκέφτεσαι περισσότερα από όσα προλαβαίνει να επεξεργαστεί.
Η τηλεόραση είναι κολλημένη στο Σκάι. Το Μέγκα παίζει το Τούρκικο σίριαλ, το οποίο βλέπει μόνο η γιαγιά μου από όσο ξέρω... Σας είπα ότι είναι Σάββατο βράδυ; Το Σταρ παίζει Ρόμπερτ Ρέντφορντ και Ντέμι Μουρ.. Αυτή η ταινία που ο Ρέντφορντ της δίνει ένα εκατομμύριο δολάρια αν αφήσει τον άντρα της για να κοιμηθεί μαζί του για ένα βράδυ. Μεγάλες Στιγμές! Αναρωτιέμαι αν μια γυναίκα, ερωτευμένη γυναίκα, θα άφηνε ποτέ τον άντρα της για ένα εκατομμύριο δολάρια Έστω και αν ήταν μόνο για μια νύχτα. Μπορεί και να τον άφηνε. Δεν ξέρω. Δε μου έχει τύχει ποτέ. Και αμφιβάλλω αν θα μου τύχει. Αυτά συμβαίνουν μόνο στις ταινίες. Έτσι δε λένε;
Βαριέμαι μια ταινία των 90'ς που έχω ξαναδεί, ασχέτως του Ρέντφορντ!, και βλέπω CSI Miami στο Σκάι. Έχω ένα θέμα με τις αμερικάνικες σειρές. Κολλάω με τις ώρες. Μεγάλες παραγωγές, όχι αστεία... Οι δικές μας φαντάζουν ερασιτεχνικές μπροστά τους. Τελικά είναι γεγονός. Οι Αμερικάνοι ξέρουν τι πάει να πει entertainment! Γιατί δεν τις βλέπεις αυτές τις σειρές για τα κοινωνικά τους μηνύματα ή το θανατηφόρο χιούμορ. Τις βλέπεις για την εικόνα, τη δράση, το γρήγορο και σχετικά έξυπνο σενάριο και για το συνολικό αποτέλεσμα.. Απλά πράγματα και όμορφα. Αν ήθελες ποιότητα ας έβλεπες τη "Μαύρη Οχιά". Οι αμερικάνικες σειρές είναι η χρυσή τομή στο εμπορικό και το ποιοτικό. Νομίζω τουλάχιστον...
Μεγάλη συζήτηση αυτή. Εμπορικό και Ποιοτικό. Τι είναι τι; Και σε τελική ποιος το ορίζει; Τελικά τα πράγματα είναι υποκειμενικά. Σε κάποιους ανθρώπους αρέσει ένα Χ και σε κάποιους ένα Υ. Ίσως για αυτό απεχθάνομαι τις βαρυσήμαντες κριτικές. Όπως είπε και ο κολλητός μου, απλά βρίσκεις τους κριτικούς που το γούστο τους με το δικό σου και το ψάχνεις λίγο παραπάνω. Σε αυτόν αρέσει ο Δανίκας, σε μένα ο Κουτσογιαννόπουλος. Ή ο Τιμογιαννάκης; Δεν έχω καταλήξει.. Ο πρώτος (ασχέτως εμφάνισης!) μου τραβάει την προσοχή με τις περιγραφές του και το στυλ του. Ο δεύτερος έχει κερδίσει την εκτίμησή μου εξαιτίας της ειλικρίνειας του και της ωμότητάς - ευθύτητας του. Απλά. Βέβαια το ωραίο στον κινηματογράφο, όπως και στη μουσική ή τα βιβλία, είναι η ποικιλία. Αν κάτι είναι καλό θα το εκτιμήσεις.
Ποτέ μου όμως δεν κατάλαβα την "κατακραυγή" για τις αμερικάνικες χαζοκομεντί ή για τα τραγούδια τσιχλόφουσκες ή για τα ατελείωτα πλάνα του Αγγελόπουλου. Όλα έχουν την ώρα τους και όλα ταιριάζουν σε κάποιες στιγμές. Άλλοτε θες να ακούσεις γαλλική ποπ και να χαλαρώνεις και άλλοτε να electro pop και να χορεύεις μέχρι το πρώτο φως της μέρας. Άλλοτε θες να δεις μια κοινωνικοπολιτική ταινία και να σκεφτείς και άλλοτε μια χαζοκομεντί για να ονειροπολήσεις και να γελάσεις. Άλλες φορές ακούς σόλο από κιθάρες και άλλες τραγουδάς "έλα μου είναι ακτύπητη η τρέλα μου, σ' αγαπώ" μέσα σε ένα αυτοκίνητο παρέα με φίλους και ξελιγώνεσαι στα γέλια κάνοντας χαβαλέ. Γιατί λοιπόν κανείς να κρίνει ή ακόμη χειρότερα να κατακρίνει;
Το να είσαι απόλυτος δεν είναι πολύ καλό πράγμα τελικά...
Μου αρέσει να βλέπω Όπρα. Μου αρέσει να βλέπω ντοκιμαντέρ Μου αρέσει να βλέπω και τις ιστορίες για τα "Σκανταλιάρικα Κορίτσια" στη 1.15 μετά τα μεσάνυχτα. Όλα στο Σκάι. Λέει κάτι για μένα σαν προσωπικότητα αυτό; Δεν το νομίζω. Απλά μου αρέσει να βλέπω πράγματα που από τη δική μου οπτική γωνία μου φαίνονται ενδιαφέροντα.
Όπως έχω πάει σε strip shows και έχω ζητήσει χορό για φίλους μου, έτσι έχω πάει και στη Λυρική Σκηνή. Και χάρηκα και τα δύο εξίσου. Απλά γιατί η στιγμή ήταν διαφορετική.
Βέβαια πρέπει να είμαι ειλικρινής. Όσο και αν θέλω να ακολουθώ πάγιες "χριστιανικές" αντιλήψεις του τύπου: "Μην κρίνεις για να μην κριθείς", "Μην κάνεις στους άλλους όσα δε θέλεις να σου κάνουν" και τα γνωστά, πέφτω αρκετά συχνά στην παγίδα της κρίσης. Γεγονός πολύ άσχημο. Με λίγα λόγια, "άλλα λέω, άλλα κάνω και άλλα εννοώ..." -αν κάποιος μπορεί να μου διευκρινίσει αν αυτό είναι στίχος από τον Χατζηγιάννη ή τη Βίσση, θα το εκτιμούσα ιδιαίτερα!-.
Οπότε λέω πως τα πράγματα είναι απλά. Όλοι έχουμε τη βάση μας. Ξέρουμε τι απολαμβάνουμε και εκτιμούμε και τι όχι. Και πάντα κάτι αρνητικό θα έχουμε να πούμε για κάτι. Αλλά αυτό δε μας απαγορεύει να χαζολογούμε και να κάνουμε χαβαλέ με τα πιο ηλίθια ή άτεχνα πράγματα... Νομίζω.

Υ.Σ.1.: Τα Σαββατόβραδα δεν είναι για να βγαίνει κανείς...
Υ.Σ.2.: Αν η Όλγα Φαρμάκη (δείχνει ΟΛΑ8 ο ΑΝΤ1) τραγουδούσε στα μπουζούκια (και ήμουν άντρας!, το τονίζω αυτό) θα πήγαινα να τη δω...
Υ.Σ.3.: Τα σκυλιά βλέπουν όνειρα και μάλιστα πολύ ζωντανά. Το ξέρατε αυτό;
Υ.Σ.4.: Ναι, είναι ένα από αυτά τα βράδια που απλά γράφω στον υπολογιστή ότι μου έρχεται στο μυαλό. Ας είναι καλά τα Μ&Μ'ς, το γάλα και τα τσιγάρα...