Άνθρωποι Μόνοι...

Λατρεύω τα Χριστούγεννα, ανέχομαι το Πάσχα. Όμως όπως και να έχει, κατά βάθος οι γιορτές ανέκαθεν μου προκαλούσαν μια μεγάλη μελαγχολία. Πείτε το οξύ μαζοχισμό, αν θέλετε, αλλά αυτό ακριβώς είναι που πάντα λάτρευα σε αυτές τις μέρες... Είχα ένα άλλοθι για να αισθάνομαι άσχημα.. Δεν με ένοιαζε αν το έδειχνα, απλά γιατί αυτές τις μέρες ξέρω πως εκεί έξω υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι που εκδηλώνουν αυτή τους την αμηχανία - μελαγχολία... Ήξερα πως απλά δεν ήμουν η μόνη...
Ομολογώ, έχοντας τη σιγουριά της ανωνυμίας του υπολογιστή, πως δεν είμαι στην καλύτερη φάση της ζωής μου... Για την ακρίβεια τόσο απογοητευμένη και μόνη δεν έχω νιώσει ποτέ.. Και φυσικά αυτή η ανωνυμία μου επιτρέπει να ξεδίνω...
Έτσι, όπως σε κάθε κομβικό σημείο της μέχρι τώρα, σύντομης, ζωής μου, υπάρχει ένα τραγούδι με το οποίο κοιμάμαι και ξυπνάω... Ένα τραγούδι που απλά περικλείει όλες μου τις σκέψεις...

"Monitor: Άνθρωποι Μόνοι"

Θα τους δεις να κλαίνε κρυφά
είναι άνθρωποι μόνοι
θα σου πουν πως είναι καλά
μα είναι άνθρωποι μόνοι

Συχνά θα βρίσκουν χαρά
μόνο στη δουλειά τους
Θα αγαπούν πολύ τα παιδιά
μα δεν θα έχουν δικά τους

Μην τους μοιάσω
πόσο φοβόμουν
να σ' είχα για πάντα
ευχόμουν και εγώ

Κι εγώ που μπορεί
να είχα σχεδιάσει αλλιώς τη ζωή
τώρα και εγώ
τον κόσμο μου εδώ
με μόνους ανθρώπους
τον φτιάχνω και ζω

Προτιμούν να μένουν μισοί
να μην δοκιμάζουν
πως θα ήταν απ' την αρχή
το εγώ να μοιράζουν

Κρατούν μια θέση κρυφή
για τον άνθρωπό τους
για όποιον έφυγε μακριά
και ζει στ' όνειρό τους

Μην τους μοιάσω
πόσο φοβόμουν
να σ' είχα για πάντα
ευχόμουν και εγώ

Και εγώ που μπορεί
να είχα σχεδιάσει αλλιώς τη ζωή
τώρα και εγώ
τον κόσμο μου εδώ
με μόνους ανθρώπους
τον φτιάχνω και ζω

Κανονικά, θα έπρεπε να λέω στον εαυτό μου να αφήσεις τους γλυκανάλατους συναισθηματισμούς στην άκρη και απλά να λειτουργεί, δίχως να σκέφτεται ή τουλάχιστον να λειτουργεί χωρίς να αφήνει τους άλλους να καταλάβουν τι σκέφτεται... Αλλά δε γαμιέται... Είπαμε είναι "γιορτές", έχω άλλοθι... Από Δευτέρα θα προσέχω...

Οτι πρέπει να γίνει, θα γίνει...

Ποτέ δεν είχα σαν στόχο να ακολουθήσω το επάγγελμα των γονιών μου. Δεν είναι ότι με ενοχλεί. Ακριβώς το αντίθετο. Ήμουν και είμαι περήφανη για το ένα από τα δυο μαγαζιά μας και για το γεγονός ότι παρά τις σπουδές τους, ακολούθησαν ένα εντελώς και συνάμα δύσκολο δρόμο. Στο κάτω κάτω, αυτό το μαγαζί με έστειλε σε καλό σχολείο, μου πρόσφερε ότι ζήτησα και το κυριότερο με έκανε άνθρωπο... Απλά ξέρω από πρώτο χέρι πως είναι σκλαβιά. Όταν έχεις μια δική σου επιχείρηση -όποια και αν είναι αυτή- είσαι δεμένος... Τα ρίσκα είναι μεγάλα, τα ποσά είναι ακόμη μεγαλύτερα και οι ελευθερίες που έχεις αντιστρόφως ανάλογες.. Οπότε ποτέ δεν ήθελα να μπλεχτώ με κάτι τέτοιο. Εκτιμώ και αναζητώ την ελευθερία μου. Άρα το να μπορώ να πηγαίνω διακοπές μόνο 10 μέρες το καλοκαίρι ή να αναγκάζομαι να πηγαίνω δουλειά στις 7 το πρωί και να φεύγω στις 10 το βράδυ, δεν είναι αυτό ακριβώς που φανταζόμουν για τη ζωή μου...

Βέβαια, μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλο λόγο μην πεις. Γιατί ναι, ο λαός τελικά έχει δίκιο και τα ρητά είναι σοφά. Ως γνωστόν όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο "Θεός" γελάει..
Γιατί εγώ πριν από ένα μήνα κλήθηκα να πάρω μια απόφαση. Και επειδή η αδυναμία που έχω στους δικούς μου είναι γνωστή, έκανα αυτό που πρέπει...

(Είμαι ειλικρινής. Δεν είναι το καλύτερό μου αυτό που συμβαίνει, αλλά από τη στιγμή που οι επιλογές είναι περιορισμένες, δεν είμαι διατεθειμένη να τους αφήσω ξεκρέμαστους. Όποιο και αν είναι το κόστος για το δικό μου μέλλον... )

Ούτε οι γονείς μου ήθελαν να φτάσουν εδώ τα πράγματα. Είμαι βέβαιη για αυτό. Δεν φαντάζονταν ποτέ ότι θα "ανάγκαζαν" το κοριτσάκι τους να αναλάβει τέτοιες ευθύνες... Δεν ήταν αυτό το όνειρό τους όταν πλήρωναν περιουσίες σε φροντιστήρια, ξένες γλώσσες, εξωσχολικές δραστηριότητες, βιβλία, δίσκους, περιοδικά και σχολείο.. Αλλά τελικά θέλοντας και μη, όλα κατέληξαν σε δυο επιλογές. Ή το μαγαζί κλείνει (με συνέπεια την ψυχολογική, ηθική και συναισθηματική κατάπτωση όλης της οικογένειας) ή ανοίγω εγώ καινούργιο, έχοντας την εικοσαετή γνώση και πείρα των δικών μου... Όπως γίνεται άμεσα αντιληπτό, επέλεξα το δεύτερο...
Βασικές συνέπειες αυτής της απόφασης είναι να έχω χάσει τον ύπνο μου, να απαγορεύω στον εαυτό μου οποιαδήποτε μη αναγκαία έξοδα, το στομάχι μου να έχει γίνει κόμπος και γενικά παλεύω να μην καταφύγω σε παντός είδους ηρεμιστικές ουσίες...

Ο καινούργιος χώρος είχε βρεθεί, το χρηματικό κεφάλαιο επίσης, οι εργασίες είχαν γίνει και ήμουν έτοιμη για το μεγάλο βήμα... Την υπογραφή του μισθωτηρίου... Όμως υπολόγιζα χωρίς την "¨Οικογένεια του Διαβόλου". Θα μου πείτε, τι φταίνε αυτοί; Σε τίποτε... Οι ευθυνόφοβοι, άσχετοι παρατρεχάμενοι φταίνε... Και φυσικά το ξερό μου το κεφάλι που αρνείται να αποδεχτεί ότι είναι σοφότερο να περιμένει κανείς μέχρι να έχουν πέσει οι υπογραφές για να κάνει σχέδια και όνειρα.
Και η αλήθεια είναι πως είχα κάνει πολλά. Όταν πλέον είχα αποδεχτεί το γεγονός πως επόμενη φορολογική μου δήλωση θα ήταν εξωπραγματική (γιατί είναι πολλά τα λεφτά Άρη...), είχα αρχίσει να σχεδιάζω ένα κουκλίστικο μαγαζί... Για την ακρίβεια το πιο "Pop - indie "ψιλικατζίδικο" μαγαζί στην Αθήνα" όπως έλεγε και ο Piter Pan... Αλλά σχεδίαζα χωρίς τον ξενοδόχο..
Χτες διαλύθηκαν όλα... Προσωρινά βέβαια θέλω πλέον να πιστεύω.. Διότι αν έχω κληρονομήσει ένα στοιχείο από τον πάτερ φαμίλια, αυτό είναι ο εγωισμός και το πείσμα.. Την ξεροκεφαλιά αν θέλετε να πείτε και αλλιώς...
Φυσικά και η οργή μου είναι τεράστια.. Και δεν πρόκειται να το αφήσω να περάσει έτσι... Αλλά προς το παρόν δεν έχω άλλη επιλογή από το να περιμένω. Όμως δε χαλιέμαι... Όλα θα γίνουν έτσι όπως πρέπει να γίνουν.. Και το μαγαζί θα γίνει.
Ποτέ μη μου λες πως δεν μπορώ να κάνω κάτι.. Γιατί το λαμβάνω σαν πρόκληση και είμαι διατεθειμένη να φέρω τον κόσμο ανάποδα για να το καταφέρω... Και ποτέ μα ποτέ μη τα βάζεις με την οικογένειά μου και τους φίλους μου... Γιατί τότε το μάτι αρχίζει και γυαλίζει... Και αυτό δεν βγαίνει σε καλό... Ούτε σε μένα, ούτε στους άλλους... Είπαμε, είναι χαρακτηριστικό που τρέχει μέσα στην οικογένεια...

Οπότε αναμείνατε... Θα έχουμε νεώτερα από το "μέτωπο"... Και την ημέρα των εγκαινίων όλοι θα είναι καλεσμένοι! Με ρακές και τσίπουρα και πίτες της μαμάς θα γιορτάσουμε την αρχή μιας καινούργιας εποχής σε μια επαγγελματική ιστορία 21 ετών... Και δε βαριέσαι, μικρή είμαι, θα βρω τρόπο για να φέρω εις πέρας και ότι άλλο θέλω να κάνω στη ζωή μου...

Γειά σας!!!

Ε, ναι... Δεν έχω ακόμη πρόσβαση στο διαδίκτυο.. Αλλά δε γαμιέται...

Γίνομαι επιχειρηματίας και τρέχω σαν την παλαβή να προλάβω... Ελπίζω να έχω κατορθώσει να ξεμπλέξω μέχρι το Πάσχα.... Έχω χάσει κάθε επαφή με τον πολιτισμό και είμαι σε μια κατάσταση σοκ..

Και πάλι εύχομαι να περνάτε καλά! Φιλιά...