Η συναισθηματική ανεπάρκεια του άλλου δεν θα έπρεπε να σε κάνει να αισθάνεσαι άσχημα. Κάθε άλλο. Επίσης η υπέρμετρη βλακεία και ηλιθιότητα δεν θα έπρεπε να σε ενοχλούν. Κανονικά οφείλεις να αναγνωρίζεις αυτά τα στοιχεία από την πρώτη ματιά, την πρώτη κουβέντα, να κάνεις μεταβολή και να απομακρύνεσαι ταχύτατα.
Δεν υπάρχουν δεύτερες ευκαιρίες σε αυτά τα άτομα. Όχι. Μη φέρνεις αντιρρήσεις. Ή είσαι ή δεν είσαι. Τόσο απλό. Δε δύναται να είσαι τη μία στιγμή εύστοχος στις παρατηρήσεις σου, έξυπνος, με ευφράδεια λόγου και πολιτισμένος και την άλλη να συμπεριφέρεσαι σαν χουλιγκάνος ομάδος 3ης κατηγορίας με χρυσά δόντια, αμάνικο μπλουζάκι και αναπνοή που βρωμάει τζατζικίλα 4 ημερών.
Ναι. Ναι. Μη κουνάς το κεφάλι σου προσπαθώντας να επιχειρηματολογήσεις. Είπαμε τα πράγματα είναι τόσο απλά, όσο η πράξη 1+1=2. Οκ. Ίσως, λέγω ίσως να δεχτώ αντιρρήσεις σε ότι αφορά τη συναισθηματική ανεπάρκεια. Εκεί υπάρχουν δικαιολογίες και συνήθως οι άνθρωποι που πάσχουν από τέτοια, θλιβερά ομολογουμένως, σύνδρομα επιδέχονται "διορθώσεις". Είναι μάλλον σαν τα σκυλιά. Τι; Γιατί συγκρίνω τα σκυλιά με τους ανθρώπους;
Αγάπη μου, τα σκυλιά είναι πολλές φορές καλύτερα από τους ανθρώπους. Άσε που οι αντιδράσεις τους μοιάζουν με τις δικές μας. Σκέψου το. Υπακούν σε ένα αφεντικό (μερικές φορές και σε 2 ή 3, ανάλογα τα μέλη της οικογένειας αν είναι σπιτίσια), τρώνε, κοιμούνται, χέζουν, πηδάνε. Οι αρσενικοί μυρίζουν τις θηλυκές και τις κυνηγούν συνεχώς. Οι θηλυκές, ενώ θέλουν κάνουν τις δύσκολες. Συνήθως οι θηλυκές έχουν το πάνω χέρι και τους κάνουν ότι θέλουν. Αν τα πειράξεις, δαγκώνουν. Αν πας να πειράξεις αυτούς που αγαπούν, επίσης δαγκώνουν. Πάντα φεύγουν, αλλά αν η μυρωδιά είναι δυνατή, πάντα επιστρέφουν πίσω. Προστατεύουν τα μικρά τους και δεν τα αποχωρίζονται εύκολα. Λειτουργούν αγελαία όταν είναι πολλά μαζί. Πάντα θέλουν χάδια και τους αρέσουν οι αγκαλιές. Τέλος αν τα δείρεις άνευ λόγου, θα φοβηθούν και δεν θα ξαναπλησιάσουν άνθρωπο.
Κατάλαβες τώρα γιατί συγκρίνω τα σκυλιά με τις αφεντομουτσουνάρες μας; Έτσι μπράβο. Τι έλεγα λοιπόν; Α ναι. Οι άνθρωποι που έχουν σύνδρομα όπως το προαναφερθέν συνήθως έχουν και άσχημο παρελθόν. Και κακά τα ψέμματα. Αυτό το κέρατο είναι που μας καθορίζει. Δε μπορούμε λοιπόν να τους κρίνουμε αρνητικά για τις κακουχίες του παρελθόντος. Μπορούμε όμως να κάνουμε ότι κάνουμε και με τα σκυλιά. Τάισμα, πότισμα, γλυκιά κουβέντα, να απλώσουμε το χέρι να μας μυρίσουν και πάνω από όλα να κάνουμε υπομονή και να επιμείνουμε. Γιατί ξέρεις, χρειάζεται χρόνος. Πολύς χρόνος. Και πρέπει να είσαι συνεπής απέναντι τους. Να φροντίσεις να μην τους απογοητεύσεις. Γιατί ακόμη και αν δεν στο δείχνουν, αυτά αρχίζουν και εξαρτώνται από σένα. Και κατά βάθος σε συμπαθούν. Οπότε εσύ πρέπει να είσαι εκεί. Να τα φροντίζεις κάθε μέρα και κάθε μέρα να απλώνεις το χέρι σου. Κάποια στιγμή θα πλησιάσουν. Και θα καθίσουν για χάδια. Και τότε θα ξέρεις. Θα ξέρεις πως όσο και αν πληγώθηκαν στο παρελθόν, δείχνουν και πάλι αγάπη και κυρίως εμπιστοσύνη. Ναι, ναι η εμπιστοσύνη είναι πιο σημαντική από την αγάπη. Γιατί; Μα γιατί η αγάπη υπάρχει. Απλά δεν ξέρουν αν κάνει να τη δείξουν. Αν μπορούν να εμπιστευθούν. Ο χρόνος λοιπόν και η υπομονή είναι η απάντηση. Οπότε τώρα ξέρεις...
Όταν έχεις απέναντί σου έναν άνθρωπο που δεν ξέρει, δεν μπορεί να σου δείξει συναίσθημα, αν μετράει για σένα, μη του γυρίσεις απογοητευμένος την πλάτη σου. Μείνε εκεί. Δούλεψε το. Δώσε χρόνο. Σε σένα. Στον άλλο. Πρόσεχε όμως. Κάθε κουβέντα, κάθε άγγιγμα, κάθε στιγμή, κάθε ματιά, όλα μετράνε... Μην ξεχνάς. Όλοι κάποια στιγμή γίναμε σκατά. Κάποιοι το ξεπέρασαν εν ευ θέτω χρόνο. Κάποιοι άλλοι, όχι.
Και όχι δεν πιστεύω στην ευθανασία. Τουλάχιστον όχι στην ευθανασία (εντός ή εκτός εισαγωγικών) αυτού που έχει το πρόβλημα. Δεν φταίνε τα σκυλιά που φοβούνται ή αγριεύουν. Κάποιος μαλάκας άνθρωπος φταίει. Γιατί το παιδί και το σκυλί είναι όπως τα μάθεις να είναι. Οπότε αν θέλεις να ζητήσεις τα ρέστα από κάποιον, τράβα βρες τον παπάρα που έφτασε σε τέτοια σημεία τον άνθρωπο ή το ζωντανό που έχεις απέναντί σου.
Η βλακεία και ηλιθιότητα, είναι άλλο μεγάλο κεφάλαιο που αρνούμαι να τη συζητήσω για ένα και μόνο λόγο. Γεννιέσαι δε γίνεσαι. Τελεία και παύλα. Και καλά, η αγαθοσύνη που συγχέεται λανθασμένα με τη βλακεία, όχι μόνο συγχωρείται, αλλά είναι και γλυκιά και απαραίτητη στον κόσμο μας. Η ηλιθιότητα όμως, η αγένεια, η "έχω πολλά κιλά αρχίδια να ούμε, για αυτό γέρνω" συμπεριφορά, η "ξέρεις ποιος είμαι εγώ" συμπεριφορά, κτλ..., η μαλακιά που λέμε κοινώς, είναι κάτι που κανονικά θα έπρεπε να τιμωρείται δια νόμου με ισόβια εξορία στο διάολο*. (*προσπαθούσα να βρω ένα υπαρκτό μέρος και δει ακατοίκητο που να μην κινδυνεύει και το περιβάλλον από την πληθώρα ατόμων με έφεση στις συνεχείς παλινδρομικές κινήσεις, αλλά πραγματικά δεν βρήκα ούτε ένα...)
Οπότε τα πράγματα είναι απλά. Στοργή και προδέρμ.. Και αν δεις πως ο άλλος είναι πολλά κιλά μαλάκας, ε τότε ρίξε καμιά ξεγυρισμένη χριστοπαναγία. Χαμένη θα πάει, διότι τα είπαμε, γεννιέσαι δε γίνεσαι, αλλά αν μη τι άλλο, θα ξεσπάσεις και εσύ τα νεύρα σου...
Άντε και με τη νίκη...
Δεν υπάρχουν δεύτερες ευκαιρίες σε αυτά τα άτομα. Όχι. Μη φέρνεις αντιρρήσεις. Ή είσαι ή δεν είσαι. Τόσο απλό. Δε δύναται να είσαι τη μία στιγμή εύστοχος στις παρατηρήσεις σου, έξυπνος, με ευφράδεια λόγου και πολιτισμένος και την άλλη να συμπεριφέρεσαι σαν χουλιγκάνος ομάδος 3ης κατηγορίας με χρυσά δόντια, αμάνικο μπλουζάκι και αναπνοή που βρωμάει τζατζικίλα 4 ημερών.
Ναι. Ναι. Μη κουνάς το κεφάλι σου προσπαθώντας να επιχειρηματολογήσεις. Είπαμε τα πράγματα είναι τόσο απλά, όσο η πράξη 1+1=2. Οκ. Ίσως, λέγω ίσως να δεχτώ αντιρρήσεις σε ότι αφορά τη συναισθηματική ανεπάρκεια. Εκεί υπάρχουν δικαιολογίες και συνήθως οι άνθρωποι που πάσχουν από τέτοια, θλιβερά ομολογουμένως, σύνδρομα επιδέχονται "διορθώσεις". Είναι μάλλον σαν τα σκυλιά. Τι; Γιατί συγκρίνω τα σκυλιά με τους ανθρώπους;
Αγάπη μου, τα σκυλιά είναι πολλές φορές καλύτερα από τους ανθρώπους. Άσε που οι αντιδράσεις τους μοιάζουν με τις δικές μας. Σκέψου το. Υπακούν σε ένα αφεντικό (μερικές φορές και σε 2 ή 3, ανάλογα τα μέλη της οικογένειας αν είναι σπιτίσια), τρώνε, κοιμούνται, χέζουν, πηδάνε. Οι αρσενικοί μυρίζουν τις θηλυκές και τις κυνηγούν συνεχώς. Οι θηλυκές, ενώ θέλουν κάνουν τις δύσκολες. Συνήθως οι θηλυκές έχουν το πάνω χέρι και τους κάνουν ότι θέλουν. Αν τα πειράξεις, δαγκώνουν. Αν πας να πειράξεις αυτούς που αγαπούν, επίσης δαγκώνουν. Πάντα φεύγουν, αλλά αν η μυρωδιά είναι δυνατή, πάντα επιστρέφουν πίσω. Προστατεύουν τα μικρά τους και δεν τα αποχωρίζονται εύκολα. Λειτουργούν αγελαία όταν είναι πολλά μαζί. Πάντα θέλουν χάδια και τους αρέσουν οι αγκαλιές. Τέλος αν τα δείρεις άνευ λόγου, θα φοβηθούν και δεν θα ξαναπλησιάσουν άνθρωπο.
Κατάλαβες τώρα γιατί συγκρίνω τα σκυλιά με τις αφεντομουτσουνάρες μας; Έτσι μπράβο. Τι έλεγα λοιπόν; Α ναι. Οι άνθρωποι που έχουν σύνδρομα όπως το προαναφερθέν συνήθως έχουν και άσχημο παρελθόν. Και κακά τα ψέμματα. Αυτό το κέρατο είναι που μας καθορίζει. Δε μπορούμε λοιπόν να τους κρίνουμε αρνητικά για τις κακουχίες του παρελθόντος. Μπορούμε όμως να κάνουμε ότι κάνουμε και με τα σκυλιά. Τάισμα, πότισμα, γλυκιά κουβέντα, να απλώσουμε το χέρι να μας μυρίσουν και πάνω από όλα να κάνουμε υπομονή και να επιμείνουμε. Γιατί ξέρεις, χρειάζεται χρόνος. Πολύς χρόνος. Και πρέπει να είσαι συνεπής απέναντι τους. Να φροντίσεις να μην τους απογοητεύσεις. Γιατί ακόμη και αν δεν στο δείχνουν, αυτά αρχίζουν και εξαρτώνται από σένα. Και κατά βάθος σε συμπαθούν. Οπότε εσύ πρέπει να είσαι εκεί. Να τα φροντίζεις κάθε μέρα και κάθε μέρα να απλώνεις το χέρι σου. Κάποια στιγμή θα πλησιάσουν. Και θα καθίσουν για χάδια. Και τότε θα ξέρεις. Θα ξέρεις πως όσο και αν πληγώθηκαν στο παρελθόν, δείχνουν και πάλι αγάπη και κυρίως εμπιστοσύνη. Ναι, ναι η εμπιστοσύνη είναι πιο σημαντική από την αγάπη. Γιατί; Μα γιατί η αγάπη υπάρχει. Απλά δεν ξέρουν αν κάνει να τη δείξουν. Αν μπορούν να εμπιστευθούν. Ο χρόνος λοιπόν και η υπομονή είναι η απάντηση. Οπότε τώρα ξέρεις...
Όταν έχεις απέναντί σου έναν άνθρωπο που δεν ξέρει, δεν μπορεί να σου δείξει συναίσθημα, αν μετράει για σένα, μη του γυρίσεις απογοητευμένος την πλάτη σου. Μείνε εκεί. Δούλεψε το. Δώσε χρόνο. Σε σένα. Στον άλλο. Πρόσεχε όμως. Κάθε κουβέντα, κάθε άγγιγμα, κάθε στιγμή, κάθε ματιά, όλα μετράνε... Μην ξεχνάς. Όλοι κάποια στιγμή γίναμε σκατά. Κάποιοι το ξεπέρασαν εν ευ θέτω χρόνο. Κάποιοι άλλοι, όχι.
Και όχι δεν πιστεύω στην ευθανασία. Τουλάχιστον όχι στην ευθανασία (εντός ή εκτός εισαγωγικών) αυτού που έχει το πρόβλημα. Δεν φταίνε τα σκυλιά που φοβούνται ή αγριεύουν. Κάποιος μαλάκας άνθρωπος φταίει. Γιατί το παιδί και το σκυλί είναι όπως τα μάθεις να είναι. Οπότε αν θέλεις να ζητήσεις τα ρέστα από κάποιον, τράβα βρες τον παπάρα που έφτασε σε τέτοια σημεία τον άνθρωπο ή το ζωντανό που έχεις απέναντί σου.
Η βλακεία και ηλιθιότητα, είναι άλλο μεγάλο κεφάλαιο που αρνούμαι να τη συζητήσω για ένα και μόνο λόγο. Γεννιέσαι δε γίνεσαι. Τελεία και παύλα. Και καλά, η αγαθοσύνη που συγχέεται λανθασμένα με τη βλακεία, όχι μόνο συγχωρείται, αλλά είναι και γλυκιά και απαραίτητη στον κόσμο μας. Η ηλιθιότητα όμως, η αγένεια, η "έχω πολλά κιλά αρχίδια να ούμε, για αυτό γέρνω" συμπεριφορά, η "ξέρεις ποιος είμαι εγώ" συμπεριφορά, κτλ..., η μαλακιά που λέμε κοινώς, είναι κάτι που κανονικά θα έπρεπε να τιμωρείται δια νόμου με ισόβια εξορία στο διάολο*. (*προσπαθούσα να βρω ένα υπαρκτό μέρος και δει ακατοίκητο που να μην κινδυνεύει και το περιβάλλον από την πληθώρα ατόμων με έφεση στις συνεχείς παλινδρομικές κινήσεις, αλλά πραγματικά δεν βρήκα ούτε ένα...)
Οπότε τα πράγματα είναι απλά. Στοργή και προδέρμ.. Και αν δεις πως ο άλλος είναι πολλά κιλά μαλάκας, ε τότε ρίξε καμιά ξεγυρισμένη χριστοπαναγία. Χαμένη θα πάει, διότι τα είπαμε, γεννιέσαι δε γίνεσαι, αλλά αν μη τι άλλο, θα ξεσπάσεις και εσύ τα νεύρα σου...
Άντε και με τη νίκη...
ATHENS!!.jpg)
