"Σας παρακαλώ, ας σταματήσει η γη να γυρίζει έστω για λίγο να κατέβω και μετά ανεβαίνω και πάλι. Όχι για για πολύ... Μονάχα για λίγα λεπτά και μετά θα είμαι και πάλι στη διάθεσή σας."
Λίγο χρόνο και λίγη ηρεμία ζητώ μονάχα, ούτως ώστε να ανασυνταχθώ. Τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο.
Έχετε παρατηρήσει πως τα πιο δύσκολα στη ζωή τυγχάνουν όλα μαζί; Πραγματικά, αν συνεχιστούν έτσι τα πράγματα θα αρχίσω να πιστεύω πως κάποιος παίζει με το νευρικό μου σύστημα. Θέλει να δει μέχρι που μπορώ να φτάσω, πόσο αντέχω. Όμως δεν θα του κάνω το χατίρι...
Έχω αρχίσει και πιάνω πάτο και πλέον δεν έχω πολλές επιλογές παρά μόνο να σκεφτώ ποιο θα είναι το επόμενο βήμα μου και παρά τον φόβο μου οφείλω να προ ετοιμάσω τον εαυτό μου για το χειρότερο. Η ελπίδα είναι ωραίο φάρμακο, αλλά προτιμώ τα lexotanil. Τουλάχιστον αυτά με αναισθητοποιούν ψυχικά και με κρατούν σωματικά σε λειτουργία. Η ελπίδα κάποια στιγμή τελειώνει. Και τότε πρέπει να αντιμετωπίσεις τους χειρότερους εφιάλτες σου. Η καρτέλα με τα ηρεμιστικά, είναι πάντα εκεί και ο φαρμακοποιός σε απόσταση 5 λεπτών με τα πόδια. Δεν είμαι δειλή. Ούτε ψυχάκι. Απλά όλοι αντέχουν ως ένα βαθμό. Και εμένα η αντοχή μου εξαντλείται. Τουλάχιστον η ψυχική. Κατ' άλλα ως σωστός, πειθήνιος εργάτης συνεχίζω να ψάχνω τρόπους για οικονομική επιβίωση. Όμως αυτό δεν αρκεί. Σωστά;
Δεν έχω την πολυτέλεια ενός νευρικού κλονισμού. Τουλάχιστον όχι όπως στο παρελθόν. Τότε είχα τη μαμά μου και τον μπαμπά μου να με φροντίσουν και να με καθησυχάσουν. Να μου πουν πως όλα θα πάνω καλά. Πως οι πανελλαδικές δεν είναι το τέλος του κόσμου. Πως οι σχέσεις ωριμάζουν μετά τα 20.
Τώρα όμως, είμαι μεγάλο παιδί. Είμαι ενήλικας και καλούμαι να φροντίσω εγώ τους γύρω μου... Καλούμαι να καθησυχάσω, να φροντίσω, να τρέξω, να πω πως όλα θα πάνε καλά. Πως εγώ είμαι εδώ...
Τώρα εγώ πρέπει να κρατήσω τις ισορροπίες. Όμως εγώ ποτέ δεν το διάλεξα αυτό. Ποτέ δε ζήτησα τέτοια ευθύνη. Απλά προέκυψε. Και λόγω συναισθηματισμού και βαθιάς αγάπης, ξέρω πως αυτή είναι η μόνη μου επιλογή. Ακόμη και αν καταλήξω στα ηρεμιστικά...
Καλώς ήρθες στον κόσμο των ενηλίκων...
Μου μένουν άλλες 7 μέρες δίπλα στον άνθρωπο που αγαπώ πιο πολύ από όλους. 7 σίγουρες μέρες.. Ο φόβος είναι το μόνο που νιώθω εδώ και 4 μέρες. Η αγωνία είναι το μόνο συναίσθημα. Και η πικρία η μόνη γεύση στο στόμα. Πικρία γιατί έπρεπε να ταρακουνηθώ τόσο για να καταφέρω να εκφράσω με τον πιο απόλυτο τρόπο την αγάπη μου απέναντι στον σημαντικότερο άνθρωπο της ζωής μου. Αγωνία γιατί κανένα παιδί δεν θέλει να πάθει κάτι ο μπαμπάς του. Και φόβο... Αυτό τον φόβο που σε κάνει να κλαις ανά πάσα ώρα και στιγμή και να τρέμεις σε κάθε μαύρη σκέψη...
Παρακαλάω να είναι παραπάνω, πολύ παραπάνω οι μέρες που θα είναι εδώ. Αλλά το μυαλό μου γυρνάει συνεχώς σε αυτή τη Δευτέρα. 30 Ιουνίου...
Έχουν και επέτειο εκείνη τη μέρα. 25 χρόνια γάμου... Η ειρωνεία της υπόθεσης...
"Να ζήσετε μαμά και μπαμπά! Άντε και στα 50! Και μην ανησυχείτε! Εγώ είμαι εδώ. Αφήστε τα όλα πάνω μου! Αντέχω..."
Υ.Σ.: Δεν ξέρω πότε και αν θα ξαναγράψω. Όπως και να έχει, να είστε όλοι καλά! Να σκέφτεστε πως μόνο η υγεία είναι σημαντική σε αυτή τη ζωή και να δείχνετε κάθε μέρα σε όσους είναι σημαντικοί για εσάς πόσο τους αγαπάτε. Ποτέ δεν ξέρετε ποια θα είναι η τελευταία μέρα που θα τους έχετε δίπλα σας... Σας φιλώ.
Λίγο χρόνο και λίγη ηρεμία ζητώ μονάχα, ούτως ώστε να ανασυνταχθώ. Τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο.
Έχετε παρατηρήσει πως τα πιο δύσκολα στη ζωή τυγχάνουν όλα μαζί; Πραγματικά, αν συνεχιστούν έτσι τα πράγματα θα αρχίσω να πιστεύω πως κάποιος παίζει με το νευρικό μου σύστημα. Θέλει να δει μέχρι που μπορώ να φτάσω, πόσο αντέχω. Όμως δεν θα του κάνω το χατίρι...
Έχω αρχίσει και πιάνω πάτο και πλέον δεν έχω πολλές επιλογές παρά μόνο να σκεφτώ ποιο θα είναι το επόμενο βήμα μου και παρά τον φόβο μου οφείλω να προ ετοιμάσω τον εαυτό μου για το χειρότερο. Η ελπίδα είναι ωραίο φάρμακο, αλλά προτιμώ τα lexotanil. Τουλάχιστον αυτά με αναισθητοποιούν ψυχικά και με κρατούν σωματικά σε λειτουργία. Η ελπίδα κάποια στιγμή τελειώνει. Και τότε πρέπει να αντιμετωπίσεις τους χειρότερους εφιάλτες σου. Η καρτέλα με τα ηρεμιστικά, είναι πάντα εκεί και ο φαρμακοποιός σε απόσταση 5 λεπτών με τα πόδια. Δεν είμαι δειλή. Ούτε ψυχάκι. Απλά όλοι αντέχουν ως ένα βαθμό. Και εμένα η αντοχή μου εξαντλείται. Τουλάχιστον η ψυχική. Κατ' άλλα ως σωστός, πειθήνιος εργάτης συνεχίζω να ψάχνω τρόπους για οικονομική επιβίωση. Όμως αυτό δεν αρκεί. Σωστά;
Δεν έχω την πολυτέλεια ενός νευρικού κλονισμού. Τουλάχιστον όχι όπως στο παρελθόν. Τότε είχα τη μαμά μου και τον μπαμπά μου να με φροντίσουν και να με καθησυχάσουν. Να μου πουν πως όλα θα πάνω καλά. Πως οι πανελλαδικές δεν είναι το τέλος του κόσμου. Πως οι σχέσεις ωριμάζουν μετά τα 20.
Τώρα όμως, είμαι μεγάλο παιδί. Είμαι ενήλικας και καλούμαι να φροντίσω εγώ τους γύρω μου... Καλούμαι να καθησυχάσω, να φροντίσω, να τρέξω, να πω πως όλα θα πάνε καλά. Πως εγώ είμαι εδώ...
Τώρα εγώ πρέπει να κρατήσω τις ισορροπίες. Όμως εγώ ποτέ δεν το διάλεξα αυτό. Ποτέ δε ζήτησα τέτοια ευθύνη. Απλά προέκυψε. Και λόγω συναισθηματισμού και βαθιάς αγάπης, ξέρω πως αυτή είναι η μόνη μου επιλογή. Ακόμη και αν καταλήξω στα ηρεμιστικά...
Καλώς ήρθες στον κόσμο των ενηλίκων...
Μου μένουν άλλες 7 μέρες δίπλα στον άνθρωπο που αγαπώ πιο πολύ από όλους. 7 σίγουρες μέρες.. Ο φόβος είναι το μόνο που νιώθω εδώ και 4 μέρες. Η αγωνία είναι το μόνο συναίσθημα. Και η πικρία η μόνη γεύση στο στόμα. Πικρία γιατί έπρεπε να ταρακουνηθώ τόσο για να καταφέρω να εκφράσω με τον πιο απόλυτο τρόπο την αγάπη μου απέναντι στον σημαντικότερο άνθρωπο της ζωής μου. Αγωνία γιατί κανένα παιδί δεν θέλει να πάθει κάτι ο μπαμπάς του. Και φόβο... Αυτό τον φόβο που σε κάνει να κλαις ανά πάσα ώρα και στιγμή και να τρέμεις σε κάθε μαύρη σκέψη...
Παρακαλάω να είναι παραπάνω, πολύ παραπάνω οι μέρες που θα είναι εδώ. Αλλά το μυαλό μου γυρνάει συνεχώς σε αυτή τη Δευτέρα. 30 Ιουνίου...
Έχουν και επέτειο εκείνη τη μέρα. 25 χρόνια γάμου... Η ειρωνεία της υπόθεσης...
"Να ζήσετε μαμά και μπαμπά! Άντε και στα 50! Και μην ανησυχείτε! Εγώ είμαι εδώ. Αφήστε τα όλα πάνω μου! Αντέχω..."
Υ.Σ.: Δεν ξέρω πότε και αν θα ξαναγράψω. Όπως και να έχει, να είστε όλοι καλά! Να σκέφτεστε πως μόνο η υγεία είναι σημαντική σε αυτή τη ζωή και να δείχνετε κάθε μέρα σε όσους είναι σημαντικοί για εσάς πόσο τους αγαπάτε. Ποτέ δεν ξέρετε ποια θα είναι η τελευταία μέρα που θα τους έχετε δίπλα σας... Σας φιλώ.
ATHENS!!.jpg)
